ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 39 ฟังก์ชันใหม่ (ที่สำคัญ) ใช้งานได้
39 ฟังก์ชันใหม่ (ที่สำคัญ) ใช้งานได้
“จากผลเหล่านี้ พวกนายสามคนเป็นภาพของการมีสุขภาพดี นายไม่มีอาการป่วยอะไรซ่อนอยู่และฟังก์ชั่นร่างกายนายทั้งหมด เอ-โอเค
“ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นครับ”
ผมพูดจากใจ ผมโล่งใจเมือได้ยินดร.โชโกะประกาศผล เอลม่าน่าจะโอเค แต่มีมิ เคยอยู่ที่สภาพแวดล้อมที่ไม่สะอาดมาเป็นเวลาซักพัก มันทำให้ผมกังวลนิดหน่อย แล้วผมน่ะเหรอ? ผมเดาว่าผมค่อนข้างจะมีสุขภาพดีด้วยตัวเอง เมื่อพิจารณาทุกอย่างแล้วน่ะนะ ผมไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับตัวผมเองหรอกไม่ว่ายังไง
“เราก็ได้มอบวัคซีนที่ฉีดได้ทั้งหมดให้นายด้วย เอลมม่า-คุงได้พวกมันส่วนใหญ่ไปก่อนแล้ว แต่มีมิ-คุงและฮิโระ-คุงถูกฉีดอันที่สำคัญสำคัญ โอ้ แต่ชั้นว่ามันลึกลับอยู่นะ ที่ฮิโระ-คุง ไม่แสดงร่องรอยของการถูกฉีดวัคซีนมาก่อนหน้าเลยซักนิด”
ดร.โชโกะ มองดูผมด้วยสายตาที่เดือดไปด้วยความสงสัย ผมเลี่ยงสายตา
“ชั้นระงับจากการรับมันด้วยเหตุผลทางศาสนา”
“โอเคละกัน ไปกับเรื่องนั้นก็ได้ถ้างั้น ไม่ว่ายังไง อย่างที่ชั้นพูดก่อนหน้านี้ มันอาจมีผลข้างเคียง ดังนั้นพยายามอย่าทำกิจกรรมที่เครียดต่อร่างกายยสามวัน ความเป็นไปได้ที่คาดการณ์ไว้ที่จะปรากฏขึ้นมา มมันแค่ 0.1% แต่เพราะทั้งหมด มันไมม่มีอะไรแน่นอน”
“รับทราบ อย่างอื่นที่เราต้องรู้อีกมั้ยครับ?”
“อึน มาดูกัน……พวกเธอสองคนมาทางนี้ได้มั้ยมีมิ-คุงและเอลม่า-คุง?”
“ได้ค่ะ?”
“มีอะไร?”
แค่มาที่นี่แป้ปนึง นายไปทางนั้นแทนซักพักนะ ฮิโระ-คุง?”
“?”
สองคนตามดร.โชโกะไประหว่าที่รู้สึกสงสัย ผมสร้างระยะจากพวกเธอสามคนอย่างเชื่อฟัง ดร.โชโกะ คุยกับพวกเธอเกี่ยวกับบางอย่างในเสียงที่เบา และเธอตรวจดูผลในแท็บเล็ท มีมิพยักหน้าระหว่างที่มีสีหน้าที่ซีเรียส ระหว่างที่หน้าของเอลม่า เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจากแดงและน้ำเงิน
“นั่นมันทำให้ชั้นสงสัย”
“ขอโทษ แค่รอที่นั่นแป้ป เค๊”
ดร.โชโกะตอบมาอย่างร่าเริ่ง ขณะที่หมอเค้าโบกมือบอกให้ผมถอยไปอีก ผมสบตากับเอลม่า
“……!!”
หน้าของเธอแดงสว่างกระทันหัน ก-การตอบสนองนั้นมันอะไรกัน? มันทำให้ผมสงสัยมาก มีมิสังเกตสภาพของเอลม่า และหันสายตามาที่ผม มีมิทำตัวปรกติ ไม่ใช่เหรอ? มันไม่ได้ดูเหมือนน้องเค้าจะมีการตอบสนองที่เหมือนเอลม่ามี แค่นั่นมันอะไรกัน?
“ประมาณนั้นเก็บที่ชั้นพูดไว้ในใจนะ สองคน”
“ร-ร-รับทราบ”
“ได้ค่ะ!”
พวกเธอสองคนกลับมาที่ก่อนหน้านั้น ผมเลยตามไป ผมจะพยายามถามมีมิเกี่ยวกับมัน
“หมอมีอะไรอื่นที่ต้องบอกเราก่อนเราไปมั้ย หมอ?”
“ไม่ ทั้งหมดเสร็จหมดแล้ว ชั้นจะส่งดาต้าที่เกี่ยวข้อง กับการตรวจร่างกายวันนี้ไปที่ยานนายภายหลังนะ
โอ้ ใช่ ไม่ใช่ว่าบันทึกทางการแพทย์มันมีคำที่ไม่คุ้นเคยอยู่เป็นจำนวนมากข้างในเหรอ? แต่ผมโนไอเดียว่ามันจะเหมือนกันในมิตินี้มั้ยนะ ผมไม่มีความรู้ที่เกี่ยวข้องที่จะอ่านรายงานทางการแพทย์พวกนั้นให้รู้เรื่อง ดังนั้น ผมโนไอเดียว่ามันจะมีประโยชน์มากแค่ไหน
“งั้น เราไปได้แล้วใช่มั้ยครับ?”
“ใช่ เอาเลย”
“หักบิลจากค่าดาต้ายีนเนติคของผมได้มั้ยครับ? แต่ผมจ่ายได้นะ ถ้านั่นเป็นที่หมออยากได้มากกว่า”
“มันจะดีกว่าที่ไปถามเกี่ยวกับอะไรแบบนั้นที่ล็อบบี้สตาฟฟ์ ชั้นว่านะ เพราะทั้งหมดชั้นเป็นแค่นักวิจัยและแพทย์”
“โอเค ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ครับ หมอ”
“ขอบคุณที่สละเวลาค่ะ”
“ร-เราซาบซึ้งจริงๆค่ะ”
ผมออกจากห้องส่วนตัวกับมีมิที่ดูสงบและเอลม่าที่ยังลนลาน เรามุ่งหน้าไปที่เคาน์เตอร์ให้ข้อมูลที่ล็อบบี้ เหมือนที่หมอแนะนำ
โอ้ และค่าใช้จ่ายทางการแพทย์ของเรามัน 90,000 อีเนล มันถูกกว่าที่คะ– ม่ายอ่ะ ค่าใช้จ่ายทางการแพทย์ 9,000,000 เยน ไม่ได้ดูเหมือนจะถูกขนาดนั้น ไม่ใช่เหรอ? โอ้ยังไงซะ มันโอเคตราบใดที่มันสำหรับสุขภาพของเรา…
ม่ายอ่ะ เมื่อมาคิดดูอีกที มันแพงจริงๆ มันดูเหมือนค่าบริการทางการแพทย์ มันแพงไม่ว่าจะไปจบอยู่มิติไหน ผมจะเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ
เราสามคนควรจะไปกินข้าวที่ไหนมั้ย? ผมลองถามสาวๆและถูกบอกว่าพวกเธออยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าปัจจุบัน เพราะพวกเธอรู้สึกว่าแต่งตัวสบายๆเกินไป เราเลยจบที่การตัดสินใจที่จะมาที่ยานแทน เราจะได้กินข้าวเที่ยงอร่อยๆจากเชฟเท็ตซุจิน เมื่อเรากลับไปไม่ว่ายังไง ดังนั้นผมอยากทำมาก และไม่มีความจำเป็นต้องไปผจญภัยบริโภค ที่มีโอกาสสูงที่จะล้มเหลว
“งั้น ดร.โชโกะพูดอะไรกับพวกเธอทั้งสองคนตอนนั้นกัน เอลม่าดูเหมือนจะถูกรบกวนมากจริงๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันเลยทำให้ชั้นสงสัย”
“ม-มันไม่มีอะไร”
มันดูเหมือนเอลม่าหลบตาผม เธอกินข้าวระหว่างที่หันออกไปจากผม ทำไมเธอทำตัวเป็นหนามตำแบบนี้ไม่ว่ายังไง? ผมหันไปหามีมิแทน
“เธอแค่บอกเราเกี่ยวกับยาที่เหมาะสมสำหรับหนูมากกว่าที่หนูกินตอนนี้ และแนะนำให้เปลี่ยน”
“อย่างนั้นเหรอ? หนูทำตามนั้นเถอะถ้างั้น พี่จะจายค่ายาเอง ดังนั้นไปซื้อให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้นะ”
“ค่ะ ขอบบคุณมากๆค่ะ ฮิโระ-ซามะ”
มีมิมอบรอยยิ้มดั่งดวงตะวัน โอเค มันเป็นหน้าที่ของกัปตัน ที่จะทำให้มั่นใจไปถึงสุขภาพและความเป็นอยู่ของลูกเรือ
“แล้วเกี่ยวกับเธอล่ะ เอลม่า?”
“ม-มันไม่มีอะไรที่ต้องกังวล เพราะทั้งหมมด ชั้นได้ถูกบอกอย่างเดียวกัน”
“หืมม?”
งั้นทำไมหน้าของเธอแดงสดล่ะ เธอดูเหมือนจะยอมหักที่จะไม่บอกผม และผมไม่อยากเป็นพวกชอบกดดัน โอเค ผมจะหยุดถามเกี่ยวกับมัน
“ไม่ว่ายังไง พี่จะต้องสบายๆสามวัน พี่ควรทำอะไรเพื่อผ่านวันไดีล่ะ? หมกตัวอยู่แต่ในยานมั้ย?”
“ไม่ หนูถามเมื่อหนูโดนฉีดวัคซีนก่อนหน้านี้ และมันดูเหมือน พี่ไม่ต้องไปไกลขนาดนั้น มันดูเหมือนจะไม่มีปัญหาที่จะไปเดิน เพราะความเป็นไปได้ที่จะได้รับผลข้างเคียงมันน้อย”
“เข้าใจแล้ว เราสามคนออกไปเดินชมวิวกันมั้ยล่ะงี้?”
“นั่นฟังดูมหัศจรรย ถ้าเราจะไปทัวร์โคโลนี่เอลีนที่สาม กิจกรรมหลักควรจะเป็นช้อปปิ้ง เพราะทั้งหมด มันมีร้านค้าอยู่เยอะเลย”
“ยังไงซะ แน่นอนว่าเราได้ไปหลายร้านเมื่อวาน มันสนุกดี งั้นช้อปปิ้งจะเป็นกิจกรรมหลัก หือ มันสิ่งที่น่าสนใจอะไรอื่นที่เราทำได้มั้ย?”
“เราไปทัวร์โรงงานได้ ที่เราไปโรงงานผลิตอาหารสำเร็จรูป ที่ทำผลิตภัณฑ์อย่างตลับอาหารและเนื้อเทียม เรายังไปฟาร์มปลูกพืชไร้ดิน โรงงานเครื่องจักรไฮเทค หรออู่ยาน ทัวร์ประเภทนั้น มันเป็นที่นิยมจริงๆ”
“โฮฮ่ ทัวร์โรงงาน หือห์ มันฟังดูสนุกนะ”
ผมสนใจในการทัวโรงงานอาหารสำเร็จรูปเป็นพิเศษ ผมอยากจะรู้เกี่ยวกับอาหารที่เรากินประจำวัน
“มันยังมีโรงงานผลิตเหล้าด้วย ซึ่งใช้ผักพลไม้ดัดแปลงพันธุกรรมด้วยเหมือนกัน”
*ปิกุ๊น! หูยาวๆของเอลม่าตอบสนอง แน่นอนว่าเธออ่านง่าย
“ทัวร์พวกนั้นมันวางกำหนดการผ่านการจองเหรอ?”
“ใช่ค่ะ หนูว่างั้น ให้หนูจองเลยมั้ย?”
“ได้ โคเค วางแผนกำหนดการที่มันจะไม่ค่อยลำบากให้หน่อยนะ? พี่จะให้การตัดสินใจว่าเราจะไปที่ไหนกันกะหนู โอ้ และทำให้มั่นใจว่าไปที่โรงงานเหล้าที่สุดท้ายนะ”
*ปิกุ-ปิกุ๊น หูของเอลม่ากระตุกอย่างแรง
“รับทราบ หนูจะทำให้มั่นใจว่าเลือกที่ที่มีชื่อเสียง และหนูคิดว่าแขกที่ไปได้รับอนุญาติให้ชิมตัวอย่างผลิตภัณฑ์ด้วยเหมือนกัน”
เมื่อเอลม่ายกหัวของเธอในความตื่นเ้น ตาของเราสบกัน เมื่อเรื่งนั้นเกิดขึ้น เธอตื่นตกใจและลดหัวลงทันที และพูดถึงแล้ว เอลม่า-ซัง จานเธอมันหมดแล้วนะ รู้มั้ย
“งั้น พรุ่งนี้ เราสามคนจะไปเดททัวร์โรงงานกันนะ
“น-นายพูดถูก มันฟังดูน่าตื่นเต้นแน่นอน……เอ่อ ชั้นจะออกไปซื้อของแป้ปนะ เคมั้ย?”
“หืม? จะไปซื้ออะไรเหรอ? คนเดียวจะโอเคมั้ย? ให้ชั้นไปด้วยมั้ย?”
“ม-มันโอเค! มันโอเคแน่นอนเลย แน่นอนที่สุด โอเคในแง่บวก ชั้นจะไปด้วยตัวเอง!”
เอลม่าปฏิเสธผมในความตื่นตกใจ ขณะที่เธอสามารถที่จะดันจานเธอเข้าไปที่เครื่องล้างจาน เธอไปที่ห้องของเธอ และออกจากยานไม่นานหลังจากนั้นในความรีบ หืม เธอทำตัวแปลกจริง
“อะไรกันมีมิ?”
“หนูพูดมันไม่ได้หรอก แต่มันไม่ใช่อะไรแย่จริงๆ และหนูคิดว่าเอลม่า-ซังจะคุยกับพี่ เมื่อในที่สุดเวลามาถึง”
มีมิประกาศระหว่างที่ยิ้มมอย่างร่าเริง ผมตัดสนใจที่จะผลักความสงสัยของผมไว้ข้างๆอีกครั้ง ยังไงซะผมเดาว่ามันโอเค เพราะมันไม่ใช่อะไรที่แย่ จากที่มีมิว่า
“พี่ไม่เข้าใจแฮะ แต่พี่จะเคารพความเป็นส่วนตัวของเอลมา และปล่อยมันไหลไป พี่ว่า”
“ค่ะ”
แต่ผมรู้สึกว่าเอลม่าออกจากยานในสภาพที่ตื่นตกใจก่อนหน้านี้นะ มันจะโอเคจริงๆมั้ย? เพราะทั้งหมดผมยังกังวลยู่เลย
—————————————————————
ผมแค่สามารถที่จะเห็นเอลม่าอีกครั้งเมื่อตอนเย็นมาถึง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอให้มีมิเอาข้าวไปที่ห้องเธอก่อนหน้านี้ และแม้แต่ใช้แอพส่งข้อความว่าเวลาไหนที่ผมจะเข้าห้องน้ำ เราเลยไม่เจอกันระหว่างนั้น
“–!!!”
ทั้งหน้าของเธอแดงสว่าง เมื่อเธอเข้ามาที่ห้องของผมอะไรกันนี่? เอลฟ์เดือดเหรอ?
และเธอไม่ได้ใส่ชุดปรกติของเธอด้วย ปรกติแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมาห้องของผม เธอจะใส่ชุดนอนที่ดูเลอะเทอะประจำ หรือชุดฝึก แต่วันนี้ เธอใส่ชุดชั้นในทับในที่ละเอียดอ่อน
เมื่อผมเห็นเอลมะที่ผิวขาวดุจนม ตัวแดง ระหว่างที่ใส่ ชุดชั้นในทับในเต็มตัว…เป็นการชั่วครามที่ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป เธอรู้สึกเหมือนคนที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิงเลย
“เฮ้ นั่น เธอทำตัวแปลกๆทั้งวันเลยนะ เธอโอเคมั้ยเนี่ย?”
“ช-ช-ชั้นโอเค รู้ป่ะ…?”
ตาของเอลม่าวนเวียนมันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอจะโอเคเลยซักนิด ม่ายเลย ไม่ใช่ซักนิด
“ยังไงซะ เอ่อ มันโอเคถ้างั้น ทำไมไม่มานั่งตรงนี้ก่อนล่ะ?”
“อา… วา… อึน…”
เอลมม่าเดินด้วยก้าวเท้าที่กระสับระส่าย และมาตรงเตียงในทันที เธอดูเหมือนจะลังเลนิดหน่อย แต่ในท้ายที่สุดก็นั่งลงที่เตียงในท่าที่กล้าๆ แต่เธอไม่ได้นั่งข้างๆ ผม เธอสร้างระยะกับผมแทน
“เธอน่าจะเหนื่อยจากกิจกรรมวันนี้”
“ช-ใช่”
“แล้วเธอก็ทำตัวแปลกๆด้วย เอลม่า”
“ช-ชั้นไม่คิดอย่างนั้นนะ ชั้นทำเหรอ?”
“เธอมั่นใจว่าไม่ใช่ว่าเธอไม่สบายใจกับอะไรบางอย่างอยู่เหรอ?”
“ออุ……”
หน้าของเอลม่าแดงเป็นแดงสด และเธอซ่อนหูยาวๆของเธอด้วยมือ งี้เอลฟ์ก็ซ่อนหูแทนที่จะเป็นหน้า เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเธออาย หือห์ มันเป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมในความต่างระหว่างสายพันธุ์
“งั้น มีอะไร? เธอทำตัวไม่เป็นตัวเองเลยนะ รู้มั้ย?”
ผมพยายามจะโอบเอวเอลม่า แต่เธอดูตกใจ และดิ้นออกไปอย่างรีบๆ หืมม……?
“อ-อืม?”
“หืม”
“ช-ช-ชั้น… กับนาย… ล-ล-ลู……”
“ลู-?”
“ล-ล-ลุ่-ลุ่-ล-ลู-!”
“อะไรของเธอกันเนี่ย!? มันแรปยุคใหม่หรือบางอย่างเหรอไงกัน!?”
หน้าของเอลม่าตกลงไปที่เตียง และส่งเสียงที่แปลกประหลาด และเมื่อผมจะจับเธอให้นั่งสบายๆกว่านี้ ผมได้กลิ่นของแอลกอฮอล์? อะไรวะ? ผมควรจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ดี?
ผมเสียความอยากที่จะวางมือไปสู่เอลม่าในสถานการณ์แบบนี้ ดังนั้นผมจบเธอการให้เธอนอนสบายๆบนเตียงขณะที่ผมคอยดูเธอ–หรือค่อนข้างประมานั้น ผมก็ตามไปและนอนตัวเองตรงนั้นหลังจากนั้นนิดหน่อย
“อึน…… ฮิ〜โระะ……”
ริมฝีปากเอลม่าโค้งเป็นรอยยิ้มที่หวานฉ่ำ ขณะที่เธอกอดแขนของผม
“ทำลูก… นย้าา……”
“ฝันแบบไหนที่เธอมีกันนั่น……”
ผมคิดว่าผมได้ยินคำที่น่าตกใจมาจากเอลม่า ขณะที่ผมปิดตาของผม ไม่นานผมก็ง่วงจริงๆจากความรู้สึกอบอุ่น ของผิวเอลม่าที่สัมผัสกับผิวของผมเอง บางที ผมเหนื่อยจากการตรวจร่างกายมากกว่าที่ผมคิด ผมต่อต้านความง่วงไม่ได้ และไม่นานผมก็ลอยไปในดินแดนแห่งความฝัน
—————————————————————
“ฮ๊าววววววว……!”
เอลม่าตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและปิดหูของเธอด้วยความอาย พร้อมหน้าที่แดงสว่าง เธอปล่อยควันจากเหนือหัวของเธอ เอลม่าดูเหมือนจะอายสุดยอดด้วยเหตุผลบางอย่าง
“พอมาคิดว่าชั้นดื่มแอลกอฮอล์เพื่อที่จะให้ตัวเองกล้าๆ แต่ความจริงคือไปหลับกลางทาง……”
“กล้าๆ…? แค่เธอดื่มไปกี่ขวดกัน?”
“วิสกี้ขวดนึงเต็มๆ”
“โอ้ย”
เอลฟ์ที่น่าผิดหวังจริงๆไปดื่มเหล่าที่มีเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์อยู่เยอะจริงๆทั้งขวด ก่อนที่เธอจะมาที่ห้องผม… มันแน่นอนที่เธอจะจบที่การหมดสติ ผมแค่ดีใจที่เธอไม่จบที่การอาเจียนทั่วไปทั้งเตียง
“งั้น? แค่ทำไมเธอทำตัวแบบนั้น เมื่อวานน่ะ พูดถึง?”
“ยังไงซะ ชั้นควรจะตอบยังไงดีล่ะ เมื่อชั้นถูกบอกกระทันหันว่ามันเป็นไปได้ที่จะมีลูกกับนาย……? เอลฟ์ไม่ควรจะมีลูกได้ยกเว้นว่าพวกเธอรับรู้เต็มที่ว่าคู่ของพวกเธอเป็นคู่แท้ทางจิตวิญญน หลังจาก……ทั้งหมด……?”
กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊… เอลม่าหันมาหาผมเหมือนเครื่องจักรที่ทำให้นึกไปถึงของเล่นพัง อย่าบอกนะว่าเธอคิดว่าผมหลับอยู่ตลอดเวลามานี้น่ะ? ผมสามารถที่จะตื่นได้ก่อนเธอนะ มิสซี่
“อรุณสวัสดิ์์”
ผมทักทายเอลม่า ที่หน้าไปโทนแดงสว่างขึ้นๆไปอีก การทักทายตอนเช้านั้นสำคัญ มันบอกอย่างนั้นอยู่ในโคจิกิด้วย
“ส-สวัดีตอน–!?”
“โม่ะก๊าาา–!?”
เธอทำการตีผมที่หน้าด้วยหมอน เฮ้ย! อย่ามาตีผมกระทันหันด้วยแรงทั้งหมดแค่แบบนั้นนะ เธอ! จมูกผมเจ็บเลย! และมันหายใจยากด้วย งี่เง่า!
ผมเสียเวลากันการไปเล่นมวยปล้ำกับเอลม่าที่ลนลานข้างบนเตียงผมก่อนเป็นสิ่งแรกในตอนเช้า ให้ตายถอะ ผู้ชายไม่ได้ชอบผู้หญิงที่รุนแรงนะ รู้ป่ะเธอ นี่คือทำไมฉันเรียกเธอว่าเอลฟ์ที่น่าผิดหวัง
เป้าหมายเดือน 7/66
เป้าค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
