ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 56 เล่ม 2 รสชาติเหมือนไก่
56 เล่ม 2 รสชาติเหมือนไก่
“อื้ม งั้น…… ยังไงชั้นก็คิดอย่างอื่นจะพูดไม่ออก ดังนั้น เชียส!”
“”””เชียส!”””
เลดี้ทั้งสามทำตามท่าทางของผม จับแก้วของแต่ละคน เติมมันด้วยเบียร์ไม่อัดลม และชนแก้วกัน ผมเหรอ? ผมแค่ดื่มโคล่าไม่อัดลมเหมือนเดิม
“ปุ่ฮ่าาาา! นี่เป็นเบียร์ที่ดี!”
“เราได้มันมาจากทัวร์โรงงาน ที่เราเพิ่งไปมา แต่มันมีราคาหน่อยนะ”
“ชั้นคิดว่ามัน 100,000 อีเนลนะ ใช่มั้ย?”
“น-นั่นเป็นแค่จำนวนเล็กๆ สำหรับทหารรับจ้างอย่างเรา โอเค๊……?”
“ไม่ใช่ความรู้สึกเรื่องเงินของเธอแปลกเหรอ”
“ห-หนูไม่เป็นแบบนั้นนะ มีแค่ฮิโระ-ซาและเอลม่า-ซังที่แปลก……”
“น้องพูดได้หรอกนะ ไม่ใช่น้องก็ซื้อของแพงกับฮิโระด้วยเหรอ? เหมือนอ่าง เครื่องซักผ้า เครื่องทำอาหารอัตโนมัติ แล้วมีอย่างอื่นอีก ไม่ใช่พวกนั้นมันราคา น่าจะ 300,000 อีเนลประมาณนี้ใช่มั้ย?”
“ช่าย ชั้นก็คิดว่าเราก็ไปลึกด้วยเหมือนกัน”
“ม-ไม่ หนูไม่นะ! หนูว่า?”
พวก ผมว่ามันจริงที่พวกเขาพูดกัน ผู้หญิงสามคนมันเยอะจริงๆ ผมไม่มีหัวเรื่องอะไรเป็นพิเศษที่จะพูด ที่พวกเธอคุยกับมันเลยเปลี่ยนประเด็นอย่างรวดเร็วเรื่อยๆ ความสามารถของพวกเธอติดตั้งจั้มพ์ไดร์ฟหรือบางอย่างเหรอ? มันเริ่มยากที่จะตามเรื่องที่ส่งเดชของพวกเธอ กับความสามารถน้อยนิดของผม
ความเร็วของการคุยกัน ในที่สุดก็น้อยลง จนถึงเมื่อโฟกัสทั้งหมดเปลี่ยนเป็นเรื่องอาหาร 『นำเข้า』 ที่กองอยู่บนโต๊ะ
ข้างบนโต๊ะ จักรวาลแพร่กระจายออกไป
ยังไงซะ ไมม่ค่อยหรอก มันแค่คำเปรียบเปรยน่ะ มันไม่มี ‘จักรวาล’ แพร่อยู่บนโต๊ะกินข้าว มันแค่เต็มไปด้วยอาหารที่ดูประหลาดตา และหายากหลายแบบ ผมเลือกจาน ที่อยู่ใกล้ที่สุดกับผม
มันเป็นพาสต้า อย่างน้อยมันดูเหมือนพาสต้าสีชมพู ม-มันควรจะโอเค มันไม่ได้ดิ้นอยู่หรืออะไร ผมบอกกับตัวเองอย่างนั้นต่อไป แต่จินตนาการของผม มันรั้งตัวผมไว้เรื่อยๆ จนในท้ายที่สุด ผมหยิบตะเกียบส่วนตัวละตัดสินใจที่จะชิมชิ้นนึง ช่าย มันพาสต้า อย่างน้อยมันไม่ได้รู้สึกเหมือนหนอนหรือบางอย่าง
ผมเคี้ยวชิ้นที่ผมหยิบขึ้นมาด้วยตะเกียบ มันรสชาติเหมือน… เอ่อ รสเกลือ มันไม่ได้ขยับอยู่ในปากของผม เมื่อผมเคี้ยวมัน เดาว่ามันปลอดภัย ผิวสัมผัสและรสชาติมันเหมือนเม่นทะเล มันมีอูมามิอยู่เยอะเลย และจริงๆแล้วมันอร่อย
ขณะที่ผมมีความสุขกันจานนี้ผมสังเกตว่าเลดี้ทั้งสามแข็งไป และจ้องผมด้วยสายตาที่ตกตะลึง
“อะไร?”
“อืม นั่นอร่อยมั้ยพี่?”
“ไม่ได้เกลียดมันนะ อย่างน้อย รสชาติมันบางๆและ… เอ่ออะไรของพวกเธอกัน?”
“อืม จ-จริงๆแล้วพวกนั้นเรียกว่าหนอนอุชิ–”
“อ๊าาา! ไม่ได้ยิน! นี่มันเป็พาสต้าเม่นทะเล! พาสต้ารสเม่นทะเลจากเทคใหม่ล่าสุด!”
“ช่างเป็นวิธีหลอกตัวเองที่งดงาม”
แค่ทำไมหนูซื้อของแปลกแบบนี้กัน มีมิ!? ไม่ นี่มันพาสต้า! ใช่มั้ย พาสต้า มันไม่ใช่อะไรแปลก! มันแค่พาสต้า
“ยังไงซะ แค่ลองมัน พวกเธอ มันอร่อยนะ รู้ป่าว พาสต้าเม่นทะเลน่ะ”
“เอ่อ ชั้นค่อนข้าง–”
“ชั้นก็จะผ่านด้วย”
“อืม ห-หนูดะ…..”
“ตอนนี้น้องคงไม่พูดว่าคนซื้อเอง จะไม่มากินจริงๆ ใช่มั้ย?”
“เอ่อ……”
“น้องจะไม่ ช่ายม้ายยยย!?”
“ออุ…… โอเค”
มีมิ เต็มไปด้วยน้ำตา หยิบหนอนอุชิชิ้นหนึ่งมา… เอ่อ พาสต้าเม่นทะเล และนำมันเข้าปากน้องเค้า จากนั้นน้องเค้าทำการเคี้ยว สีหน้าน้องเค้าเปลี่ยนหลังจากนั้น
“หือห์ มันอร่อยจริงๆแหละ”
“ใช่ป่ะล่ะ? มันไม่มีอะไรมาก คิดซะว่ามันพาสต้าเม่นทะเล”
“เดาว่างั้น หนูไม่รู้ว่าจริงๆแล้วพาสต้าเม่นทะเลคืออะไร แต่นี่มันอร่อย”
สายตาเอลม่าและผบ.ลท.เซเรน่า พบกัน หลังจากที่ได้เห็นผมและมีมิ กินพาสต้าเม่นทะเลบนจานต่อ
“อ-เอ่อ ให้ชั้นทานด้วยถ้างั้น……”
“ช-ใช่ เพราะทั้งหมดน้องเค้าอุส่าห์เตรียมมา……”
เอลม่าและผบ.ลท.เซเรน่า ก็ลองพาสต้าเม่นทะเลด้วย สีหน้าพวกเธอตึงเครียดก่อนตอนแรก แต่พวกเธอผ่อนคลายขึ้น ขณะที่พวกเธอลิ้มรสชาติของอาหาร
“มันอร่อยจริงๆ”
“มันเลิศรส…….”
“ว่าแต่ ความจริงที่ว่าจานอาหารพวกนี้ มันอยู่หน้าพี่ มีเจตนาอื่นในใจมั้ย บางทีน่ะ?”
“ม-มันแค่บังเอิญน่ะ ใช่มั้ย?”
“ช-ใช่ค่ะ มันบังเอิญ บังเอิญ”
“แต่ทำไมพี่รู้สึกว่าพวกที่น่าสงสัยมันกองอยู่หน้าพี่……?”
มีมิและเอลม่า เริ่มตื่นตกใจ เมื่อผมจ้องอย่างแรกไปหาพวกเธอ โอ้ยังไงซะ ผมจะหยุดไล่ตามก่อนตอนนี้ แค่ตอนนี้น่ะนะ
“งั้นมาลองต่อเลย! เอาเลย มีมิ!”
“เอ๋?”
มีมิส่งเสียงร้องแปลกๆ เมื่อเธอเห็นของในจานที่ผมเสนอ ภายในจาน มันเป็นกลมๆสีดำ และขนาดเท่าลูกแก้ว มันสีดำและผิวเรียบ พื้นผิวเงา และมันคล้ายกับลูกแก้วจริงๆ
“มีอะไร? ไม่ใช่ทั้งหมดนี่ถูกสั่งโดยมีมิเหรอ?”
“อ-เออ่เฮะเฮะ……?”
มีมิพยายามจะเบี่ยงตัวออก โดยใชัความน่ารัก ช่าย นั่นน่ารัก ใช่เลย แต่พี่จะไม่ปล่อยไปหรอกนะ ผมแทงจานไปให้น้องเค้าอีกครั้ง และแสดงถึงรอยยิ้มให้กำลังใจ
“อ-อออุ…”
มีมิที่เต็มไปด้วยน้ำตา เอื้อมไปด้วยนิ้วที่สั่น ไปหาจานที่มีอะไรที่เหมือนลูกแก้วสีดำ หยิบชิ้นนึง และนำมันใส่ปาก และในที่สุดก็เคี้ยวมัน
“……”
สีหน้าของมีมิเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า เอ๋? การตอบสนองอะไรกันวะ? มันน่ากลัวนะรู้ป่าว
“ม-มันเป็นยังไง?”
“เอ่อ อืม… อะ…หร่อย?”
มีมิตอบอย่างไม่แน่นอนกับคำถามของผบ.ลท.เซเรน่า หลังจากที่เห็นการตอบสนองที่น่าสงสัยนั้น สายตาของผม ด้วยกันกับเอลม่าและผบ.ลท.เซเรน่า ถูกลูกแก้วสีดำบนจานดึงดูด หลังจากที่มองสีหน้ากันและกันหลังจากนั้น เราทั้งหมดพยักหน้าพร้อมกัน
“อึน……?”
“เอ่อ……?
“รสแปลกๆนี่มันอะไรกันวะ……?”
มันหวาน เค็ม และเปรี้ยว – ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน มันเป็นรสชาติที่แปลก ผมพูดมันยังไงดี…? ใช่ มันเหมือนพุดดิ้งรสเม่นทะเล และเทซีอิ้วขาว ผมว่า… แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ผมหาคำที่เหมาะสมที่จะอธิบายมันไม่ได้
“ว่าแต่พวกนี้คืออะไร…….. ไม่ คิดอีกที่ ไม่ต้องตอบหรอก”
“หนูเดาว่านั่นจะเพื่อการดีที่สุด”
หลังจากที่ได้มองสีหน้าที่แปลกของมีมิ ผมตัดสินใจ ที่จะระงับตัวเอง จากการถามตัวตนจริงของลูกแก้วลึกลับนี้ต่อไป ผมมั่นใจว่าถ้าผมรู้จะเสียใจ พวกนี้มันน่าจะเป็นไข่ของอะไรบางอย่าง พวกมันคือไข่ ของสิ่งมีชีวิต เพราะนั่นจะทำใหมีมิมีสีหน้าแปลกอย่างนั้น ดังนั้น อย่าไปปลุกเสือตื่น
“งั้น พวกนี้เป็นแค่ของที่แปลกจริงในหมู่อาหารที่หนูสั่งมาเหรอ?”
“มันดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ ที่เหลือมันดูค่อนข้างดีๆ อย่างน้อย”
มีเนื้อมังงะเสียบไม้อยู่ ผลไม้ที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน และทาร์ดที่ใช้ผลไม้นั้นเป็นวัตถุดิบ เกล็ดปลา เนื้อแห้งสีดำ และกุ้งต้มขนาดเท่านิ้วชี้
พูดถึงแล้ว กุ้งต้มมันวางอยู่ที่ฝั่งผม เหมือนพาสต้าสีชมพู และลูกแก้วสีดำ
“โว่ว ดูกุ้งแสนอร่อยนี่สิ! ชิมมันสิ เอลม่า!”
“เอ๋!?”
เอลม่าและมีมิเด้งขึ้นในความตกใจ การตอบสนองนั้น……เหมือนที่ผมคิด นี่มันก็น่าสงสัยด้วย ใช่มั้ย?
“อ-เอ่อ ยังไงซะ ชั้นไม่คิดว่ามันเหมาะสมที่จะกินก่อนนายนะ ฮิโระ……”
“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่ากังวลไปเลย เอาเลยลองเถอะ อ้〜าม”
“อ-ออุ……”
ฉันจะไม่ให้เธอหนีด้วยเหมือนกัน……
พูดถึงแล้ว ‘กุ้งต้ม’ จริงแล้วเป็นตัวอ่อนของสิ่งมีชีวิตลึกลับนึ่งกลางๆ แค่น้องสั่งอะไรแบบนี้มาทำไมกัน มีมิ……? แต่่พวกมันออกครีมๆและอร่อยนะ
—————————————————————
หลังจากที่กินอาหารทั้งหมด หมดแล้ว ทั้งหมดที่เหลือคือดื่ม แต่ เพราะผมนั้นคออ่อน ผมไม่ได้ดื่ม
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ฮิโระ-ซาม้าาาาา〜 อุนยูนน-น”
“พวกมันบอกชั้นว่า ชั้นมาสาย ทันทีที่ชั้นไปถึง รู้มั้ย! ชั้น ยุ่งกับการที่นำปฏิบัติการ และกวาดล้างพวกโจรสลัดสวะ และนั่น คือที่พวกเค้าบอกกับชั้น ทันทีที่ชั้น รายงานไป!? อย่างน้อยมึงปกป้องโคโลนี่ของพวกแม่งด้วยตัวเองสิวะ ไอพวกควายโง่ๆ!”
เท่าที่คุณเห็นได้ครับพวกคุณ! ผมต้องการความช่วยเหลือ!
เอลม่าแค่มีความสุขกับการกระดกสาเกอยู่ที่มุม ดังนั้นเธอค่อนข้างจะโอเค และมีมิมาพันตัวรอบผม เหมือนปลาหมึก และปฏิเสธที่จะปล่อยไป ผบ.ลท.เซเรน่า ยุ่งอยู่กับการระบายความโกรธจากงานอย่างโกรธแค้นทั้งหมดใส่ผม
“น่า น่า ผบ.ลท. ใจเย็น……”
“และนาย! นายแค่ไปเอาพาวเวอร์อาร์เมอร์ออกมา และปกป้องท่า ช่วยโรงบาลทั่วไปในเครือของอินะกาวะเทคอีก คนเดียว ระหว่างที่ทำลายสัตว์ประหลาดตามทาง ด้วยกันกับไปช่วยการผลิตเครื่องจักรนาโน ที่ดีไซน์มาฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนั้น! พวก มันดูเหมือนทหารรับจ้างอ่ะ มันพึ่งพาได้มากกว่ากองยานอิสระเยอะ (หัวเราออกมาดังๆ) ห้ะ! เหมือนที่ว่าโว้ย เรายุ่งอยู่กัการทำเรื่องสำคัญๆบนเซ็คเตอร์อื่นในอวกาสอยู่โว้ย ไอพวกควาย! และแม่งยังกล้ามาบอกว่าชั้นไม่ใช้คนของชั้นให้ถูก! แม่งแม้แต่โทษชั้น ว่าเหตุการก่อการร้ายจากสิ่งมีชีวิ มันเกิดใต้จมูกชั้น ระหว่างที่ชั้นประจำการอยู่นี่! ช่างกล้า! อย่าให้หัวเราะเลยมึงเอ้ย!”
ผบ.ลท.เซเรน่า จับคอเสื้อของผมและเขย่าไปหนน้าหลัง และพ่นการบ่นออกมาซ้ายขวา ช่างเมาแล้วเละจริง ยังไงซะ เธอเมา ดังนั้นผมเดาว่าผมยกโทษให้เธอได้ครั้งนี้ และมันดูเหมือนว่า ผบ.ลท.เซเรน่าก็มีความเครียดเก็บกดอยู่เยอะด้วย
“โอม……สงบนิ่ง จงสงบนิ่งวิญญาณเอาแต่ใจ”
“กะรุรุรุรุรุรุ……..”
ในที่สุดเธอก็หยุดเขย่าผม หลังจากซักพัก
“หือห์?”
“……”
ดูเหมือนเธอเหนื่อยจากการเขย่าหน้าหลัง ด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ ผบ.ลท.เซเรน่า แหมะตรงไปที่โต๊ะเธอน็อคอย่างสมบูรณ์ มันดูเหมือนเธอหลับ
“เลดี้นี้รู้มั้ยเนี่ยว่าเธออยู่บนยานผู้ชาย? ไม่ใช่มันไม่ระวังเลยตัว?”
“นะฟุฟุฟุฟุ นายอยากทำเธอเหรอ?
“อย่าทำท่ามือลามกแบบนั้น ไอเอลฟขี้เมา”
เองม่าแท่งนิ้วโป้งหนึ่ง เข้าและออก วงกลมที่ทำจากนิ้วชี้และนิ้วกลาง ระหว่างที่ยิ้มอย่างลามก
“ถ้าชั้นจะอยากทำมันจริงๆ ช้นไปทำกับเธอดีกว่า ที่มีสติอยู่ตอนนี้ แทนที่จะเป็นสองคนนั่น โอเคป่ะ”
“……ฟุ่อ้า!?”
รอยยิ้มแหย่ๆของเธอหายไปจากบนหน้า หลังจากที่ได้ยินการตอบโต้ของผม ฮ่าฮ่าฮ่า หน้าตลกนะที่เธอทำ
หลังจากที่ได้ดูหน้าที่อายของเอลม่าจมอิ่ม ผมแกะมีมิที่สลบออก แลให้เธอไปนอนที่โซฟา จากนั้นผมอุ้มผบ.ลท.เซเรน่าที่หลับ – ในการอุ้มแบบเจ้าหญิง
“เอ๋…… นายจะทำมันกับเธอจริงๆเหรอ?”
ผมยิ้มให้คำถามเอลม่า
“ฮัพ!”
จากนั้นผมโยนผบ.ลท.เซเรน่าเข้าไปในเมดพอด ที่ห้องพยาบาล
ผมทำหน้าเดิมๆว่า 『ผมทำมัน ที่ฮี่』 ปรกติไม่ได้ที่นี่ ระหว่างที่เลดี้คนนี้เมา พวกคุณ ผมมั่นใจว่ามันจะตรงไปการพัฒนา 『รับผิดชอบด้วย โอเคมั้ย (ยิ้้มกว้าง)』 และนำพูดสู่รูทคู่หมัน แทนที่จะอย่างนั้น มันแม้แต่เป็นไปได้มากกว่าด้วย ที่ผมจะถูกฝังดิน โดยพ่อแม่ของผบ.ลท.เซเรน่า ถ้าเรื่องนั้นไมันได้ถูกพบขึ้นมา พูดอีกอย่าง มันเสี่ยงเกินไป คนคนนี้น่ะ มันคล้ายกับ กับระเบิดคลาสตอร์ปิโดรีแอคทีฟต่อต้านยาน ที่รอระเบิดใส่หน้าผม ด้วยพลังที่ทำลายล้าง
ผมไม่โง่จนผมจะจงใจก้าวไปเหยียบกับระเบิด
“หือห์? กลับมาแล้ว? มันไม่ขันเหรอ?”
“เธอมันเสียศีลธรรมเมื่อเธอเมาจริงๆนะ หึ้ห์”
ผมตีหัวของเอวม่า แต่ไม่ได้พลาดที่จะเห็นสีหน้าที่หมดกำลังใจ ที่สว่างดีขึ้นทันทีที่ผมกลับมา เธอน่ารักจริงนะ บางครั้งน่ะ
“ฮึ่ม อะไรของนายนะ? ทำท่าทำทางแบบนั้้น แม้ว่านายน่ะ มันตกอยู่ในกำมือของชั้นกะมีมิอย่างสิ้นเชิง นายทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษ แต่ไม่ใช่นายน่ะมันสัตว์ป่าแทนเหรอ?”
“ไม่ปฏิเสธ ชาย เธอรู้มั้ย ทั้งหมดเป็นสัตว์ลึกลงไปข้างใน มันแค่ห่วงโซ่ของเหตุผล ที่รั้งพวกเค้าไว้”
“นั่นมันอะไรกัน? จะทำเท่หรือบางอย่างเหรอไง?”
“โอ้? อะไร? จะจัดเหรอ?”
หูของเอลม่าขยับขึ้นลง มันเป็นสัญญานว่าจริงๆแล้ว เธออยากให้ผมไปดูแลเธอ แม้ว่าเธอจะทำท่าทางโหดร้าย จงใจกระตุ้นผมด้วยคำพูดแบบนั้น แม้ว่าเธอจะรู้สึกตรงกันข้ามเต็มๆ เธอเป็นนักเรียนชายประถมหรือยังไงกัน? เธอน่ารักจริงจังเลย
“โอเค โอเค นี่อ่ะ ชั้นจะดื่มกับเธอ แต่ชั้นคออ่อนสุดขีด ดังนั้นชั้นจะไม่ดื่มเหล้านะ”
“ฮึ่ม เจ้าเด็กน้อย”
เอลม่า เติมแก้วผมด้วยโคล่าไม่อัดลมระหว่างที่ยิ้มอย่างมีความสุข
งั้นตอนนี้ มาอยู่เป็นเพื่อนกระต่ายน้อยที่อ่อนไหวอย่างน่าตกใจซักรอบสองรอบดีมั้ย
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
