ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 57 เล่ม 2 ออกเดินทางยามเช้า

57 เล่ม 2 ออกเดินทางยามเช้า

“ออุ……”

“เธอลืมตัวแล้วดื่มเยอะไป บื้อเอ้ย”

มันเป็นชั่วโมงนึงแล้ว ตั้งแต่ที่ผมยัดผบ.ลท.เซเรน่า เข้าไปในเมดพอด เจ้าหญิงเอลฟ์ที่น่าสงสาร ที่ลืมตัว และเปิดดื่มเปิดดื่มตามๆกัน จบที่การเมาหยั่งตาย และสลบในท้ายที่สุด

แค่เหมือนที่ผมเพิ่งทำเมื่อชั่วโมงก่อน ผมอุ้มเอลม่าไปถึงห้องพยาบาบ มันเป็นชั่วโมงนึงแล้ว ดงนั้น ผมเดาว่าแอลกอฮอล์ ได้ถูกนำออกจากระบบร่างกาย ของผบ.ลท.เซเรน่าแล้วผมมีแผนที่จะปลุกผบ.ลท. ขึ้น และวางเอลม่าเข้าไปในเมดพอด

เมื่อผมเข้าไปข้างในห้องพยาบาล ผบ.ลท.เซเรน่า หลับอย่างสงบสุขในเมดพอด การตรวจร่างกายออกมาว่าปลอดภัย ดังนั้นผมใช้งานเมดพอดเพื่อที่จะปลุกผบ.ลท.เซเรน่าให้ตื่น หลังจากซักพัก ในที่สุดผบ.ลท.เซเรน่าก็ได้สติกลับมา

หลังจากแป้ปนึง เธอริ่มมองไปรอบๆห้อง ในความสับสนเบาๆ จนในที่สุด เธอก็ได้เปิดตาเธอเต็มๆ ซึ่งแสดถึงความตกใจเบาๆ เธอรีบลุกขึ้นมา–

“–!?”

พร้อมเสียงตุ้บ เธอจบที่การไปชนกับกระจกใส ที่ปิดเมดพอดอยู่ และน้ำตาซึมเต็มที่ ผู้บัญชาการณ์ที่รัก เธอยังจะทำตัวแบบนี้ แม้ว่าจะไม่อยู่ภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์แล้ว หือห์เธอเป็น ผู้บัญชาการลูเทนเนนท์จริงๆเหรอ?

ผมใช้คอนโซล และเปิดประตูเมดพอด ประตูมันก็เปิดได้จากข้างในด้วย โดยที่ไม่ต้องเป็นคนทำ แต่ผมพนันเลยว่า ผู้บัญชาการที่มึนๆของเรา จะมีปัญหา แม้กับเรื่องแค่นั้น

“พูดถึงแล้ว ออกมาก่อนได้มั้ย ชั้นจะใส่เธอเข้าไปต่อ”

“อ-โอเค……”

ผบ.ลท.เซเรน่า ลุกขึ้นมาจากเมดพอด ระหว่างที่นวดหน้าผากของเธอ จากนั้น ผมใส่เอลม่าเข้าไปข้างใน ใช้คอนโซลอีกครั้ง และปิดประตูอีกครั้ง

“อืม……?”

ผู้บัญชาการลูเทนเนนท์ ได้ดื่มเยอะไปแก้วนึง และจบที่การระบายความโกรธแค้น จากงานมาให้กับชั้น จากนั้นสลบไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากนั้น ระหว่างที่เกรงใจ ชั้นถือวิสาสะเพื่อใส่เธอเข้าไปในเมดพอด เพื่อที่จะผ่อนคลายแอลกอฮอล์ในระบบร่างกายของเธอ ชั้นหวังว่า เธอจะไม่โกรธเคืองนะ มาดาม”

“……”

สีหน้าของผบ.ลท.เซเรน่าเปลี่ยนเป็นแดงสว่าง และเลี่ยงสายตาไปจากผมอย่างกระอักกระอ่วน ยังไงซะ แต่แน่นอนว่าเธอจะรู้สึกกระอักกระอ่วน เธอเป็นบางคนที่รุกรานเข้ามาในยานส่วนตัว แค่เพื่อจะหาที่ระบายความโกรธแค้น หลังจากทั้งหมด จากนั้นเธอดื่มเหล้าเหมือนคนบ้า และถูกยัดเข้าไปในเมดพอดในท้ายที่สุด ใครก็ตามที่มีแม้แต่สามัญสำนึกที่เล็กน้อย จะรู้สึกอับอายกับการกระทำเหล่านี้ อย่างน้อยๆ

“อ-อืม ชั้นขอโทษ”

“ม่ายอ่ะ มันโอเค คนนึงมันต้องได้ปลดปล่อยความเครียดทั้งหมดแบบนี้บ้าง เพราะทั้งหมด มันดูเหมือนเธอจะกองไว้เยอะเลย”

“ออุ……”

ผบ.ลท.เซเรน่าซ่อนหน้าที่แดงของเธอด้วยสองมือ ดูเหมือนผมตอกตะปูโดนหัวจริงๆ

“และยังไงนี่ ก็เป็นครั้งที่สองที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น”

“อุกกกุ……!”

มันแค่ทำอะไรที่เกิดขึ้นครั้งก่อนซ้ำ

“ชั้นแนะนำว่า นำเครื่องจักรนาโนทางการแพทย์มา ที่มันจะช่วยเรื่องการมึนเมา ครั้งหน้าที่เธอจะไปกินเหล้า มาดาม แทนที่จะพูดอย่างนั้น เธอไม่คิดเหรอว่าเธอมันไร้การป้องกันเลย? ชั้นหมายถึง ไม่ใช่แค่เพียงเธอขึ้นยานทหารรับจ้างเหมือนชั้น เธอก็ยังดื่มเหมือนไม่มีวันต่อไปเข้าไปอีก แล้วก็จบที่การสลบไป คิดเยอะๆกว่านี้หน่อย เพราะทั้งหมดเธอมันเลดี้ขุนนาง”

ผมมั่นใจว่ามันมีมากกว่าหนึ่งหรือสองวิธี ที่จะคสวบคุมมสติ ในสังคมที่เทคโนโลยีล้ำหน้าแบบนี้ ถ้าพวกเขาอยากจะทำความสามารถที่คนจะขยับได้อิสระ พวกเขาจะมีทางเลือก ที่จะใช้ วิธี ‘เก่าแก่’ เหมือนการตัดแขนขา มันยังมีวิธีนำผบ.ลท.เซเรน่าไปที่ ที่แม้แต่พระเจ้ายังไม่รู้ว่าที่ไหน ระหว่างที่เธอหลับอยู่ด้วยเหมือนกัน

มันจะเป็นเรื่องเป็นไปได้แน่ๆ ที่จะทำบางอย่างเช่นการขายผบ.ลท.เซเรน่า ให้กับพวกนจากสหพันธรัฐเวเรเวอเรม ถ้าผมอยากจะทำ เพราะทั้งหมดผบ.ลท.เซเรน่าเป็นขุนนางหญิงที่สาวและสวย ที่มีสายเลือดดี ผมพนันว่ามีชาย ที่จะซื้อสายพันธุ์ที่สวยแบบนี้ เพื่อที่จะทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการกับเธอข้างนอกนั่น

“ชั้นสำนึกการกระทำของชั้น”

ผบ.ลท.เซเรน่าสั่นและเสียกำลังใจเล็กน้อย น่ารัก– ไม่ ไม่! อย่าโดนหลอก! แค่ใครคือคนข้างหน้าผม? มันเป็นผบ.ลท.เซเรน่า ผบ.ลท.เซเรน่าที่สร่างเมาแล้วอย่างสิ้นเชิง มันมีโอกาสอะไรจริงๆที่ผบ.ลท.เซเรน่าจะรู้สึกแย่ หลังจากที่ได้ยินเลคเชอร์ของผม? ยังไงซะ ผมเดาว่ามี แต่มันก็อาจจะไม่มีด้วยเหมือนกัน ผมยังสงสัยอยู่

“ยังไงซะ เพราะเธอสำนึก ชั้นจะไม่เลคเชอร์เธอไกลกว่านี้ เพราะยังไง ชั้นก็ไม่ใช่คนที่อยู่ตำแหน่งใดๆที่จะดุบางบนแบบเธอ”

ผมหยิบดาบผบ.ลท.เซเรน่า ที่ผมพิงกำแพงไว้ก่อนหน้า และมอบมันคืนให้เธอ

“ชั้นเดาว่ามันเวลาที่เธอจะกลับไปที่ยานเธอเองแล้ว เธอจะมีปัญหา ถ้ามีข่าวลืออะไรแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้แพร่ออกไป ใช่มั้ย? จริงๆแล้ว ชั้นก็ด้วย”

“น-นายพูดถูก แน่นอน”

ผบ.ลท.เซเรน่ารับดาบ และลุกขึ้นอย่างช้าๆ

แล้วมีมิน่ะเหรอ? น้องเค้าตื่นขึ้น ระหว่างการดื่มของผมกับเอลม่า แต่ตอนนี้เก็บกวาดห้องกินข้าวอยู่ ในท้ายที่สุด มันเป็นคนที่เด็กที่สุด มีมิ คือคนที่มีการควบคุมตัวเองมากที่สุดในหมู่สามคน

ผมเปิดประตูหลักของยาน และช่วบผบ.ลท.เซเรน่าลงทางลาด ผบ.ลท.เซเรน่าหันกลับมาหาผม ระหว่างที่ก้าวเดิน

“ชั้นจะได้มีวันเจอนายอีกมั้ย?”

“ชั้นมั่นใจว่าเธอจะเจอเราอีกครั้ง ถ้าเธอล่าโจรสลัดต่อไป เพราะทั้งหมด พวกนั้นมันต้นทางของรายได้เรา และเธอก็ยังติดค้างชั้นด้วยนะ จำได้มั้ย?”

ถ้าคุณคิดเกี่ยกับมันแบบนั้น ผมเหมือนนักล่าที่หากินโดยการกินเลือดกินเนื้อของโจรสลัด เพื่อที่จะมีชิวิตอยู่ มันเป็นคำเปรียบเปรยน่ะ ในแง่หนึ่ง ผมยังชอบที่จะคิดว่าผมเป็นคนดีกว่านั้นนิดหน่อย เพราะทั้งหมด มันไม่มีโจรสลัดที่มีค่าจะสงสาร

“เข้าใจแล้ว…… นายพูดถูก แล้วเจอกันถ้าอย่างนั้น”

“ใช่ เจอกัน ผู้บัญชาการ”

ผบ.ลท.เซเรน่าส่งพริบตา ของรอยยิ้มเป็นหนึ่งครั้งสุดท้าย และหันไป หลังจากที่ส่งเธอ ผมกลับไปในกฤษณะ และถอนหายใจ

“ชั้นจะเจอเธออีก หือห์”

มันไม่แฟร์ ที่จะพูดอะรแบบนั้นด้วยตาที่เหมือนลูกหมาถูกทิ้ง เลดี้ ผมควรจะทำไงดีวะ? ผมรุ้สึกว่าบางคนเหมือนผบ.ลท.เซเรน่า มันมากไปสำหรับบางคนแบบผมจริงๆ

ยังไงซะ ผมเดาว่าเราจะยังเจอกัน ถ้ามันมีคอนเนคชั่นอะไรบางอย่างระหว่างเราจริงๆ ผมควรจะสนใจการออกเดินทางพรุ่งนี้แทน

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook