ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 62 เล่ม 3 ปัญหาใหญ่จริง

62 เล่ม 3 ปัญหาใหญ่จริง

สาวน้อยผมดำยังไม่ตื่น เมื่อคุณเข้าไปในนอนแช่เย็น จริงๆแล้วคณไมได้หลับ แทนที่จะเป็นแบบนั้น คุณอยู่ในสภาพถูกระงับการเคลื่อนไหวทั้งหมด และมันใช้เวลาอยู่ซักพัก ที่ตัวมันจะปรับเมื่อคุณได้ถูกนำออกมาจากสภาพนอนแช่เย็น ยังไงก็จากที่ผมได้ยินมาน่ะนะ

พูดอีกอย่าง นั่นก็คือทำไมสาวน้อย ยังไม่ได้สติของเธอกลับคืนมาจนนถึงตอนนี้

“อึน อึนน……”

หน้าของสาวยู่ลงอย่างหน้ารัก ฝันร้างหรือบางอย่างเหรอ? มือน้อยๆกำมือผมอย่างแน่น และมันดูเหมือนเธอจะไม่ปล่อยเร็วๆนี้เลย ผมบีบมือสาวน้อยเบาๆ เธอบีบกลับมา สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นดีขึ้น

“ชั้นเลี้ยงเด็กไม่ได้เก่งขนาดนั้นนะ รู้ป่ะ……”

ผมปล่อยการถอนหายใจเล็กๆ ขณะที่ผม มาท้าทายกับบางอย่างที่ผมไม่ได้ชินเป็นพิเศษ ผมสงสัยว่าผมควรทำอะไรเมื่อเธอตื่นขึ้น? ถ้าเธอจบที่การตื่นขึ้นมา และมือของเธอถูกจับโดยลุงที่ไม่คุ้นเคย มันจะเปลี่ยนไปเป็น “ฮัลโหล เอฟบีไอ?” หรือบางอย่างมั้ย?

ม่ายอ่ะ ยังไงสตาฟฟ์ผู้ดูแลท่ายาน ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเอไอที่ควบคุมที่นี่ ก็ได้เฝ้าดูเราอยู่ด้วย ดังนั้น ผมเดาว่าไม่มีอะไรต้องให้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น ในด้านนั้น แต่แค่ใครกัน ที่จะเป็นคนที่อธิบายตรงๆกับเธอ เมื่อตื่นขึ้นเหรอ?

ผมเหรอ? ผมเนี่ยนะจะเป็นคนที่อธิบายความเละเทะนี้

ตัดสินจากอายุที่เห็นได้ของเธอ มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอเดินทางคนเดียว เธอน่าจะขึ้นครูซเซอร์โดยสาร ด้วยกันกับครอบครัวของเธอ แต่จบที่เป็นแค่คนเดียว ที่ลอยเคว้งอยู่ในอวกาศภายนอก และถูกหยิบขึ้นมาโดยโจรสลัด เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเธอกัน? แค่สถานการณ์แบบไหน ที่มันจะกระตุ้นให้เธอเอ่ยว่า “อย่าไป พ่อ” ก่อนหน้า?

ไม่ว่าผมจะคิดเกี่ยวกับมันยังไง สถานการณ์มันก็ฟังดูค่อนข้างที่จะน่ากลัว

มันดูเหมือนสำนักงานดูแลท่ายานได้ระบุตัวตนของเธอแล้ว ยานที่เธออยู่ด้วย เหมือนกันกับว่าผู้โดยสารคนอื่นอยู่กันที่ไหน แต่ตัดสินจากสีหน้าของพวกเขาก่อนหน้า มันดูเหมือนพวกเขาได้วิ่งเขาไปเจอกับปัญหาบางอย่าง นั่นทำให้อารามณ์ผมแยจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อพิจารณา สิ่งที่จะมาจากตอนนี้ไป

“ฮ่าา……”

ผมถอนหายใจอีกที เดาว่าสิ่งเดียวที่มันช่วยอยู่ตอนนี้ คิอสตาฟฟ์ผุ้ดูแลท่ายานหญิง ได้เอาเก้าอีกไม่มีพนักมาให้ผมนั่ง เพื่อเป็นความเมตตา หลังจากที่สังเกตสถานการณ์ของผม

『ชั้นจะไปที่กิลด์ทหารรับจ้างแป้ป』

นั่นคือเนื้อหาของข้อความ ที่เอลม่าเพิ่งส่งมาให้ผมตอนนี้ ดูเหมือนเธอสำเร็จงานเอกสารแล้ว

『เค เจ้าหญิงน้อยเรา ยังไม่ได้ดูจะตื่นเลย』

『คิดว่าเธออายุเท่าไหร่กัน?』

จู่ๆมีมิก็ถามผมเกี่ยวกับเจ้าหญิงนิทราน้อยของเราในแชทกลุ่มของแอพข้อความ มันดูเหมือนมีมิก็สงสัยเกี่ยวกับเจ้าหญิงนิทราของเราด้วย

『ไม่แน่ใจ แต่มันดูเหมือนเธอเด็กกว่าหนูแน่นอน มีมิ พี่เดาว่าเธอประมาณสิบถึงสิบสอง ประมาณนั้น』

『แต่เธอดูสูงเท่ากันกับมีมินะ』

『โปรดอย่าเอาความสูงหนูมาพูดถึงนะ!』

เอลม่าส่งสติกเกอร์เอเลี่ยนตาเดียว ที่ยิ้มอย่างแหย่ๆ และมีมิตอบด้วยสติกเกอร์ ที่ดูเหมือนการผสมกัน ระหว่างกระรอกและแมง มองในความโกรธในแบบการ์ตูนๆ พวกเธอแน่นอนว่าสนุกกันจัง

พูดถึงแล้ว แอพข้อความนี้ก็มีฟังก์ชั่นไว้อัพโหลดภาพที่ถ่ายโดยกล้องของเทอร์มินัลด้วย ผมเลยถ่ายรูปเจ้าหญิงนิทรา และอัพโหลดมันในแชท

『อย่างที่น้องเห็นได้ เจ้าหญิงนิทราตอนนี้ ดื่มด่ำอยู่กับดินแดนแห่งความฝัน』

『น่ารักมาก!』

『มันเสียมารยาท ที่จะถ่ายรูปหน้า เมื่อพวกเธอหลับอยู่นะรู้ป่ะ แต่ยอมรับจริงว่าเธอน่ารัก』

มีมิส่งสติกเกอร์ของสิ่งมีชีวิตแมว/กระอก ที่มีตาเป็นหัวใจ ระหว่างที่เอลม่าส่งข้อความชื่นชม

『ชั้นจะถายรู้ปหน้าเธอตอนหลับครั้งหน้าด้วย พนันเลยว่ามันจะออกมาน่ารักจริงๆ』

『ลองเลยถ้าอยากเห็นชั้นโกรธจริง』

『ย-ยังไงซะ ถ้าพี่สัญญาว่าจะถ่ายให้น่ารัก ถ้างั้น……』

สติกเกอร์ของเอเลี่ยน สิ่งมีชีวิตและแมว/กระรอก อยู่ไม่สุขอย่างเขินอาย ถูกส่งมาทางผม ผมควรจะส่งสติกเกอร์ด้วยมั้ย…? แต่แอพข้อความมิตินี้ไม่ได้ใช้ตัวละครที่ผมคุ้นเคยเลยนะ ยังไงซะ เพราะตอนนี้เราเที่ยววันหยุดกันอยู่ ผมควรจะหาเวลาบ้างเพื่อที่จะจัดมาราธอนดูหนัง 24 ชั่วโมงหรือบางอย่าง เพื่อให้ผมคุ้นเคยกับวัฒณธรรมรองมั้ย

“อึน……?”

ผมยุ่งอยู่กับการเขี่ยงเทอร์มินัลพกพาด้วยมือซ้าย และจับมือของสาวต่อไปด้วยมือขวา ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้น สายตาที่ว่างเปล่า มองกวาดไปทั่วรอบห้อง จนในที่สุดเจอผม และเรามองหน้ากัน เธอจับมือผมแน่นขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมเลยไหลไปตามน้ำ และจับกลับไป

“…….พ่อ?”

“ขอโทษ แตพี่ไม่ใช่พ่อของเธอ”

สายตาที่เหม่อลอยของเจ้าหญิงน้อย จ้องมั่วไปรอบห้องอีกครั้ง

“พ่อ… แล้วพ่อล่ะ…?”

“พี่ขอโทษ แต่คนเดียวที่พี่เจอคือน้อง”

หลังจากได้ยินคำพูดของผม สาวพึมพำว่าเข้าใจ ปิดตาเธอ เธอจับมือผมอีกครั้ง

“มือน้องน่ะ……”

สาวน้อยเปิดตาอีกครั้ง และสายตาของเธอไปที่มือของเรา ที่ประสานกันอยู่ตอนนี้

“ขอบคุณที่จับมือหนูแบบนี้”

“ไม่ อืม…”

ผมผ่อนคลายแรงกำมือของสาวน้อยอย่างช้าๆ เธอบีบมือผม เป็นครั้งสุดท้าย และจากนั้นปล่อยมือ เธอพยายามที่จะลุกขึ้นจากพอด ผมเลยช่วยจับหลังเธอและพาเธอขึ้นมา

ตาของสาวน้อย จ้องมองมาที่ผมอีกครั้ง เมื่อผมช่วยเธอเสร็จ และเริ่มพูด

“ขอบคุณมากค่ะ หนูคือ ชื่อของหนูคือ คริสติน่า ดาเลนวัลด์ หนูเป็นลูกสาวของฟรีดริช ดาเลนวัลด์ ผู้ที่เป็นลูกชายคนโต และผู้สืบทอดปัจจุบันของเอิร์ลดาเลนวัลด์ปัจจุบัน

นั่นมันข้อมูลที่สำคัญนะตอนนี้ พูดอีกอย่าง สาวชื่อคริสติน่า ปู่ของเธอตอนนี้เป็นหัวของเอิร์ล และพ่อของเธฟรีดริช เป็นหัวคนต่อไปของตระกูล

“พี่กัปตันฮิโระ ทหารรับจ้างแรงค์เงิน สังกัดกิลดิ์ทหารบจ้าง และพี่มียานต่อสู้ความเร็วสูง กฤษณะ ได้โปรดเรียกพี่ว่าฮิโระ”

“ค่ะ ฮิโระซามะ โปรดเรียกหนูว่าคริสด้วย”

หลังจากพูดอย่างนั้น คริสมอบรอยยิ้มที่ไม่สบายใจเล็กน้อยให้ผม ผมคิดไปอยู่แล้วว่าเธอมันความางามน้อยๆ เมื่อผมดูหน้าตอนหลับของเธอก่อนหน้า แต่จากใจเลยน้องเค้าโคตรน่านักมาก รูปร่างหน้าตาเธอมันก็ขัดเกลามา แน่นอนว่าแบบนั้น แต่ มันคือตาขอเธอ ที่ส่องสว่าง เหมือนออนิกซ์ที่สดใส นั่นนำพาความงามของเธอออกมาจริงๆ ในญี่ปุ่น เธอจะถูกเรียกว่า “ความสวยงาม หนึ่งในร้อยปี” กายของเธอ…. ยังไงซะ มันดูเพรียวๆ ชัดเจน

“สำหรับตอนนี้ ให้พี่ได้อธิบายสถานการณ์กับน้องก่อน น้องถามอย่างอื่นได้ถ้าอยากถามหลังจากนั้น และ อืม วิธีพูดพี่มันรับได้มั้ย? อยากให้พี่ฟังดูทางการกว่านี้มั้ย?”

“ไม่ มันโอเคแล้วค่ะ แม้ว่าหนูจะเป็นหลานของเอิร์ล หนูเป็นแค่เด็กสาว ที่มีอำนาจน้อยถึงไม่มีเลย”

คริสตอบขณะที่เธอส่ายหัวเบาๆ ผมกังวลว่าเธอจะเป็นแบบเจ้าหญิงนิทราตามหนังตามละครก่อนหน้า แต่มันดูเหมือนจริงๆแล้ววิญญาณเธอถ่อมตัวและอ่อนโยน ช่างโล่งใจ

“พี่จะทำตามที่น้องหวังละกันนะ ก่อนอื่น คุยเกี่ยวกับที่พี่เจอน้อง พูดง่ายๆ พี่หยิบน้องมา เป็นส่วนหนึ่งของซากของยานโจรสลัดที่พี่ยิงตก น้องอยู่ข้างในพอดนอนแช่เย็น และเป็นส่วนหนึ่งของคาร์โก้ยานที่ว่านั้น หลังจากที่รับน้องขึ้นมา พี่มุ่งหน้ามีที่โคโลนี่นี้ทันที เซียร์ร่าไพร์ม นำน้องออกมาจากพอดนอนแช่เย็นในสำนักงานดูท่ายานของโคโลนี่นี้ และให้พวกเขาเปิดมัน และดังนั้น เราเจอน้องอยู่ในพอดที่ว่านั้น ตอนนี้ เราอยู่ในที่เปิดพอด ของสำนักงานดูแลท่ายาน ที่โคโลนี่นี้ เซียร์ร่า ไพร์ม

“……เข้าใจแล้ว”

เธอดูเหมือนจะคิดกับคำพูดที่ผมพูดก่อนหน้านี้นิดนึง และพยักหน้า หลังจากนั้นไม่นาน

“ผู้ทำการช่วยเหลือ ที่หยิบพอดนอนแช่เย็นนอกอวกาศ ถูกบังคับให้ปกป้องคนที่เจอข้างในเป็ระยะเวลาสั้นๆ โดยทั่วไปแล้ว มันจะเป็นอาทิตย์นึงหรือประมาณนั้น พูดอีกอยาง พี่มีหน้าที่ดูแลน้องระหว่างเวลานั้น พี่มีลูกเรือผู้หญิงสองคนที่ยานพี่ พี่เลยคิดว่าจะให้พวกเธอ ดูแลน้องส่วนใหญ่เวลาที่น้องอยู่ โชคร้าย เราไม่มีห้องเหลืออยู่แล้ว แต่ห้องลูกเรือหญิงองพี่ที่ตอนนี้ใช้อยู่ ดั้งเดิมแล้วเป็นห้องคู่ที่คนสองคนนอนได้… แต่ ถ้าน้องไม่คิดว่ามันเหมาะสม ที่เลดี้แบบน้องจะขึ้นยานส่วนตัวของชาย พี่จัดเตรียมที่อยู่ข้างในโคโลนี่ได้”

“ไม่ไม่ต้องทำมากขนาดนั้นให้หนูหรอกค่ะ อยู่ในยานพี่ควรจะโอเคแล้ว เมื่อดูสถานการณ์”

คริสตอบและส่ายหัวของเธอเบาๆอีกครั้งหนึ่ง งั้นเธอพูดว่าเธอโอเคที่จะขึ้นยานส่วนตัวของชาย ในสถานการณ์นี้ หือห์ แต่เมื่อเห็นว่าเธอรับรู้อยู่ ว่าเรื่องแบบนั้นปรกติจะหมายถึงอะไรประเพณีนั้นมันถูกปฏิบัติเป็นสามัญสำนึกจริงๆ หือห์

“อย่างนั้นเหรอ? ยังไงซะ พี่ยังคิดว่าน้องควรจะตัดสินใจครั้งสุดท้าย เมื่อน้องเห็นยานด้วยตัวเอง ดังนั้น พี่จะดูแลน้องระหว่างเวลานี้ แต่น้องไม่มีอะไรต้องกังวลมากกว่านี้ เมื่อเราติดต่อกับปู่ของน้องได้ เอิร์ลดาเลนวัลด์ ในระหว่างเวลานั้น พี่การรันตีความปลอดภัยของน้อง อย่างน้อยจนกว่าคนของเอิร์ลจะมารับน้องไป”

“เข้าใจแล้ว… งั้นพี่… งั้นฮิโระซามะ จะปกป้องหนูเหรอ?”

“……? ใช่ พี่จะทำ มันจะเป็ระยะเวลาสั้นๆ แต่พี่เดาว่าพี่เล่นบนอัศวินพูดภักดีกับเจ้าหญิที่รักของเขาได้”

หันหน้าหาสายตาที่ดูไม่สบายใจของคริส ผมคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ที่ข้างพอดนอนแช่เย็น และวางมือหนึ่งไว้ที่อกในท่าทางที่เหมือนละครเวที เธอโดนโจมตีโดยโจรสลัดกระทันหัน ถูกโยนเข้าไปในพอดไว้หนี และเมือเธอตื่นขึ้น มีแค่ผมที่อยู่ข้างเธอ ผมมั่นใจเลย ว่าเธอรู้สึกตื่นตกใจจริงๆตอนนี้

“ฟุฟุ พอมาคิดว่าทหารรับจ้างที่ขับยานต่อสู้ จะมารับหน้าที่เป็นอัศวินส่วนตัว มันรู้สึกเหมือนหนูเป็นนางเอกของนิยายโฮโลเลย”

คริสยิ้มกับท่าทางเกินจริงของผม แต่สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีเรียส ทันทีต่อจากนั้น

“โอ้ อัศวินของหนู ฮิโระซามะ ได้โปรด มอบความแข็งแกร่งของท่าน และปกป้องหนูด้วย”

“……สิ่งใดที่ทำให้ท่านมิสบายจิตสบายใจ เจ้าหญิงของกระหม่อม?”

คริสดูเหมือนจะเล่นตามไปกับมุขของผม ผมเลยทำต่อ มันเป็นเกมของการทำให้เชื่อที่ไหลไปตามน้ำ แต่เธอเป็นสาว ที่เด็กกว่ามีมิ ดังนั้นมันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยซักนิด

“บิดาของหนู ฟรีดริช ดาเลนวัลด์ ถูกสังหาร และมันโดยเงื้อมมือของลุงของหนู บัลธาซาร์ ดาเลนวัลด์ มิใช่ผู้ใด บุคคล ที่ทำการโจมตียานของหนูนั้น มิใช่โจรสลัด พวกเขานั้นน่าจะเป็นกองกำลังส่วนตัวของลุงของหนู เป้าหมายของลุงหนูนั้น คือบิดาของหนู ผู้ที่เป็นผู้สืบทอดคนต่อไป และตัวหนูเอง และให้เหล่าผู้คนของเขา ทำการโจมตี ยานโดยสารที่เราใช้เดินทาง”

…….《อะไร!?》

“หนูนั้น มีแผนจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับท่านปู่ของหนุ แต่แม้อย่างนั้น หนูไม่มีหลักฐานที่แน่นอน แต่ มันชัดเจนกับตัวหนู ว่าผู้ที่เรียกว่า ‘โจรสลัด’ ที่ทำการขึ้นยาน มันชัดเจน ว่ามีเป้าหมายไปที่บิดา มารดา และตัวหนู มารของหนูนั้น ถูกยิงเมื่อท่านปกป้องหนู แต่ท่านพ่อ สารมารถที่จะให้หนูได้หนี… อย่างไรก็ตามแต่ เหตุผล ที่ทำไมสัญญานขอความช่วยเหลือของพอดนอนแช่เย็น นั้นไม่ทำงาน น่าจะเป็นเพราะท่านพ่อนั้น จงใจที่จะปิดมัน เพื่อจะทำลายตัวส่งสัญญาน แน่นอนว่าลุง รับรู้แล้วว่าหนูได้ทำการหนี แต่หนูมั่นใจ ว่าเหล่าชายของลุงหนู ยังทำการหาตัวหนูอย่างไม่พักผ่อน ในระบบดาวเซียร่า แม้แต่ตอนนี้”

“โอ้ความดีงามทั้งหลาย……”

ผมมองไปที่เพดาน ระหว่างที่ไปหน้าด้วยหนึ่งมือ และโพล่งการอุทานในภาษาอังกฤษออกไป ดังนั้น จริงๆแล้ว นี่เปลี่ยนเป็นนรกของเรื่องมีปัญหาหลังจากทั้งหมด และมันเป็นแม้แต่การมีปัญหากันภายใน ระหว่างขุนนาง นี่มันปัญหามากกว่าที่เป็นเซ็นใบสมัครไว้ไปเยอะเลย ผมจะพูดมันยังไงดีล่ะ? ทันที ที่ผมถูกโยนมาที่มิตินี้ ผมได้เข้าไปเกี่ยวข้อง กับเรื่องบ้าๆทีละอย่างตามๆกัน เกือบจะไม่หยุดหย่อน ไม่ใช่มันเยอะมากไปเหรอไงกัน? ทั้งหมดที่ผมอยากทำอ่ะ คือไปล่าพวกกี้กี้ เก็บตัง และในที่สุดก็ไปซื้อบ้านเดี่ยวมีสวน บนดาวเคราะห์อยู่อาศัย ระหว่างที่กินโคล่ามากเท่าที่ผมต้องการ

“มันเหล่าปัญหามากมายเกินไป มิใช่หรือ?”

คริสทำรอยยิ้มที่ขมขื่น ปัญหา หือห์ ยังไงซะ ใช่ แน่นอนว่ามันปัญหาเยอะ ในความเป็นจริง ผมเรียกมันว่าอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั้น

“ได้โปรด แค่ลืม ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่หนูพูดก่อนหน้านี้”

อย่างไรก็ตาม… อย่างไรก็ตาม แล้วไงล่ะ? ผมสมควรจะยอมแพ้ โดยไม่ได้แม้แต่จะพยายาม และทิ้งสาวน้อยไร้แรงไร้กำลัง ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือเหรอไง? ผมเนี่ยนะ? นักบิน ที่ขับขี่ยานต่อสู้สมรรถนะสูง กฤษณะเนี่ยนะ? คนนั้นเอง ที่ช่วยมีมิและกอบกู้เธอเนี่ยนะ? คนนั้นเอง ที่ทิ้งเอลม่าไว้คนเดียวไม่ได้เนี่ยนะ?

สัตว์ ไม่มีวันซะหรอก ผมน่ะเป็นคนที่ทิ้งสาวน่ารัก ที่ขอความช่วยเหลือไว้คนเดียวไม่ได้หรอกพวกคุณๆ

เห้ยมึงหลงผิดว่าเป็นฮีโร่เหรอวะ? เห้ยมึงทำเท่อ๋อ? แล้วไงล่ะคุณ? ผมอยู่ในความคิดเห็นที่ว่า สิ่งมีชีวิต ที่เรียกว่าชาย ต้องเผชิญหน้ากับบางอย่างแบบนี้ แบบหัวเข้าก่อน อย่างน้อยซักครั้งในชีวิต ถ้าพวกเขาเจอมัน หรือพวกเขาจะไม่แม้แต่เหมาะสม ที่จะถูกเรียกว่าผู้ชายเลย

“กระหม่อมจะต้องการรางวัล”

“เอ๋?”

“กระหม่อมนั้นเป็นอัศวินส่วนตัวกับความเป็นเลดี้ของท่านชั่วคราว ด้วยกันกับที่เป็นทหารรับจ้าง และการที่อัศวินสู้เพื่อเจ้าหญิงของเขานั้น มันก็เฉกเช่นการที่ทหารรับจ้าง ที่ประสงค์รางวัลที่เหมาะสมสำหรับการบริการของผู้นั้น ไม่คิดเช่นนั้นหรือ ไมเลดี้?”

ตาของคริสเปิดกว้างหลังจากที่ผมประกาศ จากนั้น มุมปากของปากเธอกระตุกขึ้นมา

“เอ่อ… อืม……”

“สิ่งใดก็ได้พะย่ะค่ะ ตอนนี้มันเพลาแห่งการเจรจา เจ้าหญิงของกระหม่อม ท่านจะตอบแทนกระหม่อมด้วยสิ่งใด?”

คริสดูมีปัญหาช่วงเวลาหนึ่ง จากนั้นตาของเธอสดใสขึ้น ดั่งจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ และจากนั้นทำการถอดสร้อยคอที่เธอใส่ และมอบมันมาให้ผม มันเป็นสร้อยคอ ที่ตกแต่งด้วยอัญมณีสีม่วงอ่อนส่องสว่างอย่างสดใส

แน่นอนว่ามันดูแพง แต่ผมไม่รู้ว่ามันมีค่ามากแค่ไหนกันแน่ ยังไงซะ มันเป็นบางอย่างที่เลดี้ขุนนางอย่างคริสเป็นเจ้าของ อย่างน้อยผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่ถูกๆ

“นี่เป็นสมบัติที่แสนจะหวงแหนที่สุดของหนู”

คริส จ้องมองสร้อยคออย่างโหยหา สร้อยคอนี้ที่ตกแต่งด้วยอัญมณีสีม่วงอ่อน น่าจะเป็นบางอย่างที่มันสำคัญกับเธอมาก

“สิ่งนี้จะอยู่ในความดูแลของกระหม่อมก่อนสำหรับตอนนี้ รางวัลจริงๆ จะถูกมอบโดยท่านปู่ของท่าน เมื่อกระหม่อมปกป้องท่านสำเร็จ จากภัยอันตรายทั้งหมดทั้งมวล กระหม่อมจะคืนมันให้น้องอย่างมิมีผิดพลาด เจ้าหญิงของกระหม่อม”

ผมเก็บสร้อยคอไว้ในแจ็คเก็ต จากนั้นคริสมอบหลังมือมาให้ผม ระหว่างที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ผมสมควรจะจูบหลังมือเธอหรืออะไรบางอย่างเหรอ? พวก นี่มันค่อนข้างจะน่าอาย… แต่เพราะผมมาไกลขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นมันอะไรก็ได้วะ ทำกันเหอะ ผมเป็นคนญี่ปุ่น ผู้ที่อ่านบรรยากาศเป็นนะ รู้ป่ะ ใช่ ลุยกันเถอะ ผมจะทำแล้วนะพวกคุณ

ผมระงับความรู้สึกอาย และจูบหลังมือของคริส

“ฟุฟุ มันเหมือนนิยายโฮโลพวกนั้นจริงๆเลย”

“มันดูเหมือนเจ้าหญิงของกระหม่อมเป็นผู้อ่านเยอะยิ่งนัก…… พี่ทำได้ดีที่เล่นเป็นส่วนหนึ่งของอัศวินอิมพีเรียลจริงๆเหรอ?”

“หนูสงสัย? เพราะทั้งหมดหนูยังไม่เคยเห็นของจริงเลย”

คริสนำมือที่ผมจูบไว้ใกล้กับอกของเธอ ขณะที่เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่สดใส ดังนั้นผมเดาว่านี่ มันแค่บางสิ่งที่สาวที่เกิดมาเป็นขุนนางอิมพีเรียล จินตนาการไว้ หือห์ มันค่อนข้างที่จะเหมือนการจินตนาการถึงสาวเปลือยใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว และสาวเปลือยใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียว ของพวกผู้ชาย และนั่นเป็นความพยายามของผม ที่จะเปรียบเทียบให้เข้าใจง่ายๆ โอเคมั้ยครับ

“ไม่ว่ายังไง พอเข้าใจแล้วนะน้อง มันจะเป็นแค่เวลาจำกัด แต่พี่ดีใจที่ได้รับใช้ เจ้าหญิงที่รักของพี่ คริส”

“ค่ะ! หนูก็จะอยู่ในความดูแลของพี่ด้วย อัศวินของหนู”

คริสสร้างรอยยิ้ม ทีคล้ายกับดอกไม้บาน

《โอเค》 เพราะทุกอย่างถูกตัดสินแล้ว มาเริ่มทำงานกับมาตรการป้องกันกันเถอะ ศัตรูน่าจะคาดการณ์ไว้แล้วว่า เป้าหมายได้หนีไปด้วยพอดนอนแช่เย็น แล้วตอนนี้ ดังนั้น ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะมาสืบที่สำนักงานดูแลท่ายาน มันเป็นสามเดือนแล้วตั้งแต่การโจมตี ดังนั้นมันมีโอกาส ว่าพวกเขาจะแคนเซิลการค้นหาไปแล้ว แต่เราจะคิดสิ่งต่างๆในการมองโลกในแง่ดีไม่ได้

งั้นตอนนี้ การเคลื่อนไหวแรกจะสำคัญ สำหรับเรื่องแบบนี้ ผมทำอะไรดีล่ะตอนนี้?

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook