ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 71 เล่ม 3 ลง
71 เล่ม 3 ลง
งั้นตอนนี้้ เราสมควรจะเริ่มการลงสู่ดาวเคราะห์รีสอร์ต เซียร่า III หลังจากที่ได้จัดการศัตรูที่ตามคริสมาแล้ว อย่างไรก็ตาม…
“ชั้นเชื่อว่าเธอพูดว่าดาวเคราะห์รีสอร์ต ถูกคุ้มกันโดยระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดจริงๆ ใช่มั้ย มันโอเคจริงๆ ที่จะบินทะลุชั้นบรรยากาศไปแบบนี้เหรอ?”
ผมจำได้ว่าเอลม่าบอกบางอย่าง เกี่ยกับระบบสกัดกั้นอัตโนมัติ ที่ควบคุมโดยเอไอ มันจะไม่ขำเลย ถ้าเราเข้าหาอย่างสบายใจ และถูกมันยิงตกจากผลที่ตามมา
“มันโอเค เราจะต้องเข้าถึงการควบคุมเอไอ และใส่รหัสที่สร้างมาเป็นพิเศษ แล้วเราจะถูกละเว้น จากการเป็นเป้าหมายการสกัดกั้น ของระบบป้องกันแบบกว้างทั้งดาวเคราะห์
“ช่างทั่วถึง……”
มีมิฟังดูประทับใจ หลังจากได้ยินคำอธิบายของเอลม่า ผมยิงการชำเลืองมองคริสผ่านๆ และพบว่าน้องเค้าดูงุนงง เธอเพิ่งใจเย็น หลังจากความช็อกที่ได้รับประสบการณ์ก่ารต่อสู้ครั้งแรกออกไปข้างนอก มีมิก็แบบนี้เมื่อเธอได้รับประสบการณ์ การต่อสู้มั้ย? หรือจริงๆแล้วเธออยู่ได้ดีกว่า…? ผมจำตอนนั้นไม่ได้จริงๆ ยังไงซะ มันขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล ผมเดาว่า
เอฟทีแอลไดร์ฟปิดใช้งาน ระหว่างที่เสียงคำรามอู้อี้ตามมาเป็นเพื่อนกัน และในที่สุด เราก็ได้ดูพื้นผิวที่ปกคลุมไปด้วยมหาสมุทรของเซียร่า III ดีๆ
“เข้าถึงเอไอควบคุมยังไงล่ะ?”
“มันคล้ายกับการส่งคำร้องขออนุญาตจอดยานบนโคโลนี่ ได้โปรดเปิดลิสต์ช่องคอมม์มีมิ ลิงค์ติดต่อเอไอควบคุมดาวเคราะห์ ควรจะอยู่ในลิสต์”
“ค่ะ อืม… นั่น เจอแล้วค่ะ มันเข้าถึงได้ทันที”
มีมิใช้งานคอนโซล และเริ่มเชื่อมต่อกับเอไอควบคุม และหลังจากทำตามที่เอลมาแนะนำ เธอสามารถที่จะได้รับการเคลียร์ทางลงจอดในไม่นาน
“โอ้ ใช่ ชั้นก็ว่าจริงๆแล้วเราใช้ระบบลงจอดออโต้ สำหรับการเข้าชั้นบรรยากาศได้”
“เราใช้ได้เหรอ? เรามาใช้กันมั้ยถ้าอย่างนั้น?”
หลังจากที่ใช้งานระบบลงจอดออโต้ เอไอเริ่มที่จะจัดมุมลงชั้นบรรยาการ เพื่อที่เราจะไปถึงเป้าหมายได้อย่างอัตโนมัยติ ดีและง่าย
ยานเริ่มลงสู่ชั้นบรรยากาศของดาวเคราะห์ กฤษณะสั่นในหลุมอากาศ ไม่กี่ช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากขึ้นตอนการเริ่มเข้าสู้ชั้นบรรยากศ หลังจากเสียงที่รุนแรง ตามมาด้วยการเจอหลุมอากาศที่เข้มข้นขึ้นอย่างช้าๆ และฉากที่เราเห็นจากห้องนักบินกฤษณณะ ถูกย้อมเป็นสีแดงเข้ม
“อ-โอ้! ถ้าอย่างนั้น นี่ก็คือการที่ยานอวกาศ เข้าสู้ชั้นบรรยากาศ…… มันชั้นคนเดียวหรือจริงๆแล้วโล่พลังงานเปลี่ยนเป็นสีแดง?”
“แม้ว่าชั้นจะไม่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ ทำไมนายถามชั้นล่ะ……?”
มันไม่เหมือนว่าตัวถังกฤษณะ เจอกับชั้นบรรยากาศโดยตรง ดังนั้นตัวโล่พลังงานเองจริงๆแล้วร้อนขึ้น เนื่องจากแรงเสียดทานหรือบางอย่างเหรอ…? ผมหมายถึง มันเป็นโล่พลังงาน ถ้าไม่ใช่ มันเป็นการตอบสนองพิเศษบางอย่าง ที่ถูกลั่นใน ระหว่างการเข้า? ผมโนไอเดีย แน่นอน ว่ามันเป็นประสบการณ์ที่พบได้ยาก ที่มีหนึ่งเดียวเท่านั้น โอเค
“ท-ทุกอย่างมันจะโอเคมั้ย?”
“พี่ไม่คิดวามีอะไรผิดปรกติกับกฤษณะนะ โล่ถูกลดที่อัตราน้อย แต่ไม่มีปัญหากับตัวถังเอง”
เอลม่าอธิบายให้มีมิ เพื่อทีจะอธิบายให้คนหลังผ่อนคลาย แต่จากนั้นเอง……
“……ว้าาาาาาา!?”
“โว่ว!?”
จู่ๆ คริสก็ร้องออกมาในเสียงดัง อะ-อะไร!? เมื่อผมหันไปหาน้องเค้า ผมเจอน้องเค้าปิดปากด้วยมือ พร้อมแก้มน้องเค้าแดงสด มันดูเหมือนน้องเค้าพึมพำบางอย่างอย่างน่าสงสัย…….
“……! อ-อืม มันดูเหมือนคริสสจังรู้สึกไม่ค่อยสบาย หนูเลยจะพาน้องเค้าไปที่ห้องพยาบาลแป้ปนึง”
“……? เอ่อ โอเค”
มีมิยืนขึ้นจากเก้าอี้โอเปอร์เรเตอร์ในความตื่นตกใจ ด้วยเหตุผลบางอย่าง และดำเนินการไปเป็นเพื่อนกับคริส ที่ท่าทางอยู่ในการงอตัวครึ่งหนึ่ง เธอๆทั้งสองคนออกไปจากห้องนักบินทันที แน่นอนเลยว่าเธอดูไม่ไหวจริงๆ
“พวกน้องเค้าเธอจะโอเคมั้ยนี่?”
“ใช่ นายไม่ต้องกังวลหรอก”
เอลม่าตอบผม โดยไม่ก่อการสบตา เกิดอะไรขึ้น? จริงๆแล้วมันดูเหมือนผมเป็นคนเดียวที่หลุดออกมาจากบางอย่างอยู่คนเดียว
ผมคิดเกี่ยวกับมันต่อไป ขณะที่กฤษณะลงต่อไป แต่การตกหลุมอาการมันเริ่มเงียบไปหมดแล้วนะ หืมมม……?
อ้า…
“เธอทำตัวเองเปียกเหรอ?”
“……มีไหวพริบหน่อยดิ เจ้างี่เง่า!”
“เอ่อ โทษที โอเค ชั้นจะไม่เอามาพูดอีกแล้ว ดังนั้นอย่าโกรธนะ”
แม้ว่าคริสเป็นลูกสาวขุนนาง เธอยังเป็นสาวธรรรมดาในหลายๆแง่ ผมเดาว่าความตื่นเต้นจากต่อแรก พวกกับการเข้าบรรยาการที่แรงๆ ทำให้เธอหลุดอย่างไรก็ไม่รู้ ผมหมายถึง เราได้ถูกยิงโดยปืนใหญ่เลเซอร์ไปเยอะและทั้งหมดนั่น การที่น้องเค้ากลัว มันค่อนข้างที่จะเข้าใจได้จริงๆ โล่และตัวถังทนๆของกฤษณะจะไม่ยอมแพ้ต่อการยิงระเบิดระดับนั้น แต่การโดยมันยิง ต้องยังดูเหมือนมันน่ากลัวจริงๆสำหรับน้องเค้า ยังไงมันก็ไม่มีทางที่จะหลบกระสุนเลเซอร์ทุกเส้นที่บินมาที่ยานคุณ ระหว่างการสู้กันในอวกาศ ผมหมายถึง เพราะทั้งหมดกระสุนเหล่านั้นมันมาคุณด้วยความเร็วแสง
“แต่ รู้ป่ะ จริงๆแล้วชั้นค่อนข้างที่จะตื่นเต้นนะ นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ชั้นจะได้มาเยือนดาวเคราะห์ ตั้งแต่ชั้นหลงมาที่มิตินี้”
ผมใช้งานคอนโซลหน้าเก้าอี้นักบิน และให้มันขึ้นภาพที่ถูกถ่ายโดยเซ็นเซอร์ออปติก จากส่วนต่างๆของตัวถังกฤษณะบนจอหลัก เหมือนที่เขียนไว้ในใบพับบนเนต ดาวเคราะห์ส่วนใหญ่ปกคลุมไปด้วยมหาสมุทร มันดูเหมือนทั้งสองบรรยากาศและน้ำ อยู่ภายใต้การเทอร์ราฟอร์มเพื่อที่จะให้สิ่งมีชีวิตพื้นฐานคาร์บอนอยู่ได้ ดาวเคราะห์นั้นอยู่ในขนาดที่เล็กกว่าเมื่อเทียบกับโลก ภาพที่แสดงขึ้นมาบนจอของห้องนักบิน ส่วนใหญ่เป็นการยืดยาวไปอย่างกว้างใหญ่ของมหาสมุทร ไกลมากสดลุกหูลูกตา ถ้ามันไม่ใช่ความจริง ที่ว่านี่คือประสบการณ์เข้าชั้นบรรยากาศดาวเคราะห์ครั้งแรกของผม ผมจะเจอว่ามันยากที่จะตื่นเต้นกับภาพแบบนี้ แต่มีเกาะเล็กๆอยู่บ้างเป็นจุดๆบนพื้นผิวที่นั่นที่นี่
หลังจากซักพักหนึ่ง มีมิกลับมาโดยมีคริสตามมา คริสพยายามจะดูใจเย็นและสงบส่วนใหญ่ แต่แก้มน้องเค้ายังแดงอยู่ ผมจะแค่แกล้งทำเป็นไม่สังเกตมัน
“น้องโอเคมั้ย? น้องรู้สึกไม่ดีเพราะการต่อสู้ก่อนหน้านั้นมั้ย”
“ห-หนูโอเค หนูแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย แต่หนูดีขึ้นแล้วหลังจากที่ดื่มน้ำไปบ้างในห้องทานอาหาร”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่ดูคริสให้นะ มีมิ”
“ค่ะ”
มีมิสร้างรอบยิ้มที่ร่าเริง หลังจากที่ถูกชม ถ้าเธอนั้นมีหาง ผมพนันเลยว่ามันจะเหวี่ยงไปซ้ายขวาอย่างกระฉับกระเฉง
“นี่เป็นครั้งแรก ที่ลงจอดทที่พื้นผิวดาวเคราะห์ ให้ป่าวมีมิ?”
“ค่ะ! เพราะทั้งหมดหนูน่ะเกิดที่โคโลนี่ แต่มันแน่นอนว่าน่าทึ่งจริง มันกว้างมากๆ หรือหนูพูดว่ามันยิ่งใหญ่ดีล่ะ……? หนูรู้สึกประทับใจมาก แม้ว่าหนูแค่ดูภาพผ่านจอ”
“ยังไงซะ ในกรณีของพี่ มิตะ– เอ่อ เอ่ะเฮ่ม อืม จริงๆแล้วพี่ถูกสึกว่าทิวทัศน์ข้างในโคโลนี่ มันไม่ธรรมดามากกว่า”
“พี่เกิดและโตะที่ดาวเคราะห์อยู่อาศัยเหรอ ฮิโระซามะ?”
“เอ่อ ยังไงซะ ใช่… พี่เดาว่า มันมีสถานการณ์ที่ซับซ้อนหลายอย่างน่ะรู้ป่ะ”
คริสเอียงหัวของน้องเค้าอย่างสงสัย แและพยายามจะปล่อยให้เรื่องนั้นผ่านไป ผมเกือบจะหลุดออกไปแล้วเมื่อกี้นี้ ถ้าผมปล่อยให้ความจริง ที่ว่าผมเป็นบางคนที่น่าจะมาจากมิติอื่น หลุดไปให้นักวิจัยบ้านๆ เหมือนหมอโชโกะออกไป โอกาสก็คือ ผมจะถูกปฏิบัติเป็นสายพันธุ์อัลตราแรร์ทันที และเปลี่ยนเป็นหนูทดลอง
“อย่างนั้นเหรอ…… แต่ ถ้าพี่โตในดาวเคราะห์อยู่อาศัย มันหมายถึงพี่จริงๆแล้วมาจากครอบครัวขุนนางเหรอ
“พี่ไม่คิดว่าอย่างนั้น และแม้ว่ามันจะเป็นอย่างนั้น จริงแล้พี่โยนอดีตทิ้งไปนานแล้วรู้ป่ะ”
“เข้าใจแล้ว”
คริสดูค่อนข้างที่จะผิดหวังด้วยเหตุผลบางอย่าง การตอบสนองอะไรกันนั้นเลดี้น้อย?
“เราควรจะไปถึงในไม่นาน”
“โว่ว มันดูเหมือนเราจะโอเค แต่พร้อมสำหรับการกระแทก
ความสูงของกฤษณะลดลงอย่างช้าๆ และในช่วงเวลาหนึ่ง ในที่สุดเราก็ได้ภาพของเกาะๆเล็กๆ ที่ดูเมือนจะอุดมไปด้วยสีเขียว แต่สิ่งมีชีวิิตต้นไม้ ส่วนใหญ่เน้นไปที่บริเวณในเกาะนะ เพราะเรามองมันจากข้างบน ผมไม่ได้เข้าใจขนาดของเกาะอย่างแม่นยำ แต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะใหญ่ขนาดนั้น เมื่ออเทียบกับเกาะที่ผมอยู่กลับไปที่โลก แต่มันก็ไม่จิ๋วด้วยเหมือนกัน
ส่วนหนึ่งของเกาะคือทางเข้า ที่ถูกคลื่นของน้ำที่อ่อนโยนของน้ำทะเลอยู่เรื่อยๆ น้ำทะเล ดูงดงามและใส ภาพของหาดทรายสีขาวพราวตา ช่าย มันดูเหมือนรีสอร์ตติดทะเลไฮเอ็นมาตรฐาน
มีอาคาร ที่เหมือนที่พักนักท่องเที่ยวใกล้กับหาด ข้างมัน คือสถานที่ที่เหมือนที่จอดเฮลิคอปเตอร์ใหญ่ นั่นคือบริเวณยานอวกาศลงจอดเหรอ? ผมไม่เห็นว่ามันจะใหญ่ขนาดนั้นเมื่อดูก่อนหน้า แต่จริงแล้วมีสถานที่ที่ดูเหมือนสนามกอล์ฟ สนามเทนนิส และสถานที่ที่มีบ่อยๆในรีสอร์ต ตั้งอยู่ในบริเวณกลางเกาะ
“แน่นอนว่ามันดูค่อนข้างแฟนซี พี่สงสัยว่ามีนักท่องเที่ยวคนอื่นนอกจากเรามั้ย?
“ไม่เราจองทั้งเกาะไว้ให้เราเองรู้ป่ะ?”
“จริงจัง?
“เอ่อเฮอะ”
เกาะที่ใหญ่และยอดเยี่ยมนี่น่ะเหรอ? จองไว้พิเศษ? สำหรับสองอาทิตย์? เอ๋?
“หืม ค่าใช้จ่ายสำหรับการจองที่นี่ จริงๆแล้วมันค่อนข้างดีนะ หือห์……”
ราคารวมมสำหรับเราสี่คนที่จะอยู่ที่นี่สองอาทิตย์คือ 560,000 อีเนล ราคาต่อคนจะเป็น 140,000 อีเนล พูดอีกอย่าง นั่นจะเป็น 10,000 อีเนลต่อวัน สำหรับพวกเราแต่ละคน ถ้าเราแปลงเป็นเยนญี่ปุ่น มันจะประมาณล้านนึงหรือประมาณนั้นต่อวัน
เราสามารถที่จะจองทั้งเกาะไว้ให้เราเอง และมันมีแม้แต่สนามกอล์ฟ และชาดหาดที่ดูดีงาม ตัดสินจากนั่นแล้ว ล้านเยนต่อคน จริงๆแล้วฟังดูค่อนข้างจะถูก ผมหมายถึง รีสอร์ตบางที่ที่โลกมันแพงมากกว่านี้อีก และมันไม่พิเศษส่วนตัวด้วยซ้ำ หรือมันก็จะมีค่าใช้จ่ายเมื่อใช้สถานที่เล่นกิจกรรม ที่แยกจากค่าจอง? ที่นี่มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ
“จริงๆแล้วมันสวยกว่าที่คิด ชั้นคิดว่ามันจะเรียบง่ายกว่านี้นะ”
“ที่นี่ ดูเหมือนที่ที่น้องไปกับครอบครัวมั้ย คริสจัง?”
“ค่ะ แต่จริงๆแล้วหนูว่ามันใหญ่กว่า”
อย่างที่คาดกับขุนนาง ดังนั้นพวกเขาต้องไปจองเกาะที่หรูหรากว่านี้อีก หือห์
กฤษณะลดระดับมันเองอย่างช้าๆ ลงไปที่บริเวณลงจอด ผ่านการออโต้ไพลอท และลงพื้นโดยไม่มีอุปสรรค ยานสั่นนิดหน่อยอีกครั้งที่มันลงผิวทาง ช่าย ระบบลงจอดออโต้แน่นอนว่ามันน่าประทัปใจ มันทำการแลนดิ้งนิ่มๆ ภายใต้อิทธิพลของแรงโน้มถ่วง
“และเราถึงแล้วพวกคุณ พวก ชั้นเหนื่อยมากกว่าที่คิดไว้”
อย่างไรก็ไม่รู้ เราสามารถที่จะเลี่ยงความเสียหาย จากตัวถังกฤษณะในการต่อสู้ก่อนหนา แต่ทั้งอุปกรณ์และทักษะของศัตรู มีคุณภาพที่สูงกว่า เมื่อเทียบกับโจรสลัดทั่วไป และยังมีจำนวนกันสุดๆอีกต่างหาก จริงๆแล้วมันกดประสาท ผมคิดว่าผมมีเวลาที่ง่ายกว่าที่จะจัดการกับกองยานสหพันธรัฐ ที่เราสู้ระหว่างที่พวกเขาตื่นตกใจจริงๆแล้วน่ะ
“ทำได้ดีมาก ยังไงซะ นั่นแค่ปรกติ เมื่อไปวัดกับศัตรูระดับนั้น”
“ทำได้ดีมาก ฮิโรซามะ สำหรับตอนนี้ มีความสุขกบที่นี่แล้วรีแลกซ์กันนะ”
“ขอบคุณมากๆที่ปกป้องหนู ฮิโระซามะ”
เอลม่า มีมิ และคริส ปลอบโยนผมทีละคนตามๆกัน ฮ่าฮ่าฮ่า! พวก มันรู้สึกดีมั้ยล่ะเมื่อถูกชมโดยเหล่าเลดี้ที่น่ารัก หลังจากการต่อู้ที่ยากลำบาก ผมรู้สึกเหมือนความเหนื่อยของผม ถูกปากเป่ากระเดินไปเลย แม้ว่าผมจะลงตังว่าอารมณ์ของเราน่ะ ได้รับอิทธิพลมาจากทิวทัศน์ที่สวยงามด้วย
“อย่าชมชั้นมาก เดี๋ยวชั้นลืมตัวไป ยังไงก็เถอะ ลงจากยานกันดีมั้ย? มีอะไรที่อยากเอาลงไปด้วยมั้ย?”
“ไหนดูซิ้…… เราน่าจะโอเค แต่เราควรจะเอาอาวุธไปบ้าง และพาวเวร์อาร์เมอร์เผื่อไว้?”
“ไม่ใช่พวกนั้นมันอันตรายไป เมื่อสิ่งที่จะเอาไปมันสัมภาระหิ้วเหรอ เอลม่าซัง……?”
มีมิดูเหมือนจะชะงักไป หลังจากที่ได้ยินคำตอบของเอลม่า ที่มันค่อนข้างจะผิดประเด็นนิดหน่อย แต่เอลม่าพูดมีเหตุผล ไม่ใช่เหรอ……? เดาว่าเราควรพิจารณา ที่จะทำอย่างนั้น หลังจากที่ตรวจสอบมาตรการรักษาความปลอดภัยของเกาะนี้
ยังไงซะ ผมคิดว่าศัตรูจริงๆแล้วจะทำการยิงที่นี่จากการยิงระเบิดมาจากวงโคจรมากกว่า โดยใช้ดาวเคราะห์น้อยหรือบางอย่าง แทนที่จะโจมตีเกาะด้วยตัวเองพวกมันน่าจะสามารถทำการยิงปืนใหญ่เลเซอร์ แต่ชั้นบรรยากาศจะขวางทางกระสุนเนื่องจากการลดทอน…… แต่ ยังไงซะ ผมจะไม่ตกใจเลย ถ้าพวกมันสามารถที่จะทำได้ เนื่องจากเทคที่ล้ำหน้าอย่างบ้าคลั่งของโลกนี้ เพราะทั้งหมดไม่เหมือนโลก พวกมันมีปืนเลเซอร์ ที่ยิงลำแสงได้ทรงพลังพอ ที่จะฆ่าคนในกระสุนนัดเดียว
“พี่พูดอะไรเหรอ ฮิโระซามะ……?”
“เอ่อ พี่พูดมันเป็นมุขน่ะ…..”
“มุขงั้นเหรอ? จริงๆแล้วหนูคิดว่าพี่จริงจังนะ……”
“ถ้าพวกมันยิงบางอย่างเหมือนตอร์ปิโดรีแอคทีฟตรงๆบนเกาะ กฤษณะอาจะรอดแรงระเบิด แต่ตัวเราจะไม่อย่างแน่นอน มันจะเป็นอย่างนั้นแม้ว่าเราจะใส่พาวเวอร์อาร์เมอร์”
“ถ้าอย่างนั้น เราจะกลายเป็นไอระเหย หือห์”
“มันไม่ใช่บางอย่างที่พี่จะอยากจินตนาการเลยนะ”
สีหน้าของมีมิกระตุกนิดหน่อย แต่ผมก็น่าจะทำหน้าแบบเดียวกันนะ คริสก็หน้าออกน้ำเงินด้วย
ไม่ว่ายังไง เพราะเราไม่ชัวร์เลย ว่าอะไรที่เราควรจะเอาลงไปด้วยดี เราจบที่การลงจากยานกับอาวุธปรกติของเรา ผมเอาเทอร์มินัลพกพากับปืนเลเซอร์มา เอลม่าก็เอาอย่างเดียวกันมา และมีมิเอาเทอร์มินัลแท็บเล็ทกับกระเป๋าสะพายไหล่มา แต่คริสไม่ได้เอาอะไรไปกับเธอนะ ผมควรจะให้เธอยืมเทอร์มินัลแท็บเล็ทที่เหลืออยู่มั้ยเพื่อที่อย่างน้อยเราก็แลกเปลี่ยนข้อความกันได้
ล็อคอากาศของกฤษณะเปิดออก และในที่สุด เราก็ลงสู่พื้นถนน
“มืม แน่นอนเลยว่าลมรู้สึกดีจังเลย มันมีกลิ่นทะเล”
“มีความรู้สึกของอิสระ เมื่อนายอยู่บนพื้นผิวดาวเคราะห์นะ หือห์”
“ว้าาา……”
มีมิมองขึ้นไปหาท้องฟ้า พร้อมตาที่เป็นประกายระยิบระยับ ในความมหัศจรรย์ใจและความตื่นเต้น ยังไงซะสำหรับเด็กเกิดบนโคโนี่เเหมือนมีมิ ผมมั่นใจว่าการเห็นท้องฟ้าที่เปิดกว้าง ที่ไม่มีร่องรอยของกำแพงที่ถูกสร้าง มันจะเป็นประสบการณ์ที่ไม่ธรรมดา คริสปิดตา และให้ลมสัมผัสใบหน้าของเธอ เธออาจจะย้อนนึก ไปถึงเวลาที่เธอเที่ยววันหยุดกับครอบครัวของน้องเค้า
ระหว่างที่เราแต่ละคน ตกอยู่ในหัวงความคิด บางอย่างออกมาจากที่พักนักท่องเที่ยว และบินมาทางเรา นั่นอะไร? หุ่นยนต์เหรอ มันเป็นสิ่งสร้างอัลลอยขนาดเท่าลูกวอลเลย์บอล
วัตถุลึกลับ หยุดตรงหน้ากลุ่มเรา และส่องแสงเป็นระยะหลายครั้ง มันแสกนเราอยู่หรือบางอย่างเหรอ?
“ขอบคุณทุกท่านที่มาค่ะ ทุกคน และยินดีต้อนรับ ฉันเอไอบริหารจัดการและควบคุมเซียร่า III มิโระ ฉันจะสนับสนุนทุกท่านทั้งหมด ระหว่างช่วงเวลาการพักของท่านที่เกาะ ได้โปรดผ่อนคลาย และมีความสุขกับตัวท่านเอง ระหว่างที่ท่านอยู่ที่นี่นะคะ”
จู่ๆวัตถุลึกลับก็พูดขึ้นมา เสียงมันดูเหมือนทั้งชายและหญิงในเวลาเดียวกัน ช่างแปลก ดังนั้น เจ้านี่ มันก็คือเทอร์มินัลกายภาพ ที่ถูกใช้โดยเอไอควบคุม เพื่อไว้มีปฏิสัมพันธ์กับแขกหือห์?
“ดีใจที่ได้มาที่นี่ ฮิโระ ชั้นเอลม่า”
“อืม ชั้นมีมิ”
“ชั้นชื่อว่าคริสติน่า”
“ชื่อคือฮิโระ ชั้นเป็นกัปตันของยานข้างหลังนี่”
“โอเค เอลม่าซามะ มีมิซามะ คริสติน่าซามะ และกับตันฮิโะ ถูกต้องไหมคะ? ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ”
มิโระโยกขึ้นลง ดั่งจะคำนับ แน่นนอนว่ามันมารยาทสมบูรณ์แบบ
“ฉันจะฟังท่าน ถ้าท่านมีคำถาม ถ้าไม่มี ฉันจะนำทางท่านไปสู่ที่พัก แบบนั้นเป็นอย่างไร ทุกท่าน?”
ตัวทรงลูกบอลของมิโระ กระพิบอยู่ในแสงหลากหลายสีสัน อีกครั้งหนึ่ง
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
