ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 8 เล่ม 1 สาวน้อย
8 เล่ม 1 สาวน้อย
“นายให้คนนี้ เอลม่า-ซัง*นำทางนายสำหรับวันนี้ ดังนั้นเลี้ยงชั้นมากขนาดนี้ถือว่าถูกนะ ใช่มั้ย”
TLN: คุณ
เอลฟ์ที่น่าผิดหวังยิ้มอย่างมีความสุข ขณะที่เธอแทงหลอดเข้าไปในขวด ที่สร้างจากวัสดุุที่ไม่รู้จัก
“ใช่ มันขโมยเลยแหละ”
แต่ทันทีที่ผมออกจากร้านและมองไปรอบๆ ผมจบที่เจอบางอย่างที่คาดไม่ถึง
“……ฮ่าาา ก่ะะะ อึก”
“อยู่นิ่งๆ อีเหี้ย!”
“เก่ะเฮะเฮะ… ในที่สุดก็จับแกได้”
“เธอดันเปื้อนนิดหน่อย แต่ได้น่าอย่างนี้”
“มาเริ่มเลยดีกว่า พวก! กูทนไม่ได้อีกแล้วว่ะ!”
สาวน้อยได้ถูกลากเข้าไปในซอยเปลี่ยวด้านหลังโดยชายที่ดูน่าสงสัย ที่ดูเหมือนจะเป็นนักเลง ดูเหมือนพวกเขาจะไล่ตามเธอมา เมื่อตัดสินจากที่คุยกันก่อนหน้านี้ มันง่ายที่จะจินตนาการว่าพวกเขาจะทำอะไรกับสาว
“หยุดเดี๋ยวนั้นเลย”
ผมเอื้อมไปหยิบปืนเลเซอร์และกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เมื่อเข็มขัดผมจู่ๆก็ถูกจับไว้ มันเป็นเอลม่าที่ที่หยุดผมอย่างเป็นธรรมชาติ
“เธอจะปล่อยนั่นไปเรอะ?”
“เธอเป็นคนรู้จักของนายม้้ย?”
“ไม่ช่ายอ่ะ แต่…”
สาวต่อต้านคนที่จับเธออย่างสิ้นหวัง แต่ถูกต้อนจนมุมเข้าไปลึกข้างในซอยอย่างช้าๆ สายตาที่อ้อนวอนของเธอส่งมาถึงผม
“ถ้าอย่างนั้น มันไม่ใช่ธุระของเรา ปล่อยมันไป”
“เธอ…”
“ตอนนี้ดูนี่ มิสเตอร์ เรื่องพวกนั้นเกิดขึ้นตลอดเวลาในกาแล็กซี่ อย่าบอกชั้นนะว่านายจะยื่นคอทุกครั้งที่นายเจออะไรแบบนั้นเหรอ? มันจะไม่พอนะ ไม่ว่านายจะมีกี่ชีวิต พวกนั้นที่ป้องกันตัวเองไม่ได้จะเป็นแค่เหยื่อ แม้ว่านายช่วยเธอตอนนี้ เธอจะไปมีปัญหาเรื่องแบบเดียวกันในอนาคต”
จุดที่ผู้หญิงคนนี้พูดตรงไปตรงมา และอยู่ในทางปฏิบัติ ผมไม่ใช่พระเจ้าและไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร่ ผมเป็นแค่คนที่อยากเป็นทหารรับจ้างที่ยังไม่สุก และยังเป็นเด็กอ่อน
“นายไม่ใช่ตัวเอกของเรื่องของฮีโร่ นายเป็นแค่คนที่มียานอวกาศ”
ขณะที่เอลม่าสอนผม สาวในที่สุดก็ถูกจับและหายไปข้างในซอยบนไหล่นักเลง สายตาของเธอยังส่งมาอยู่ที่ผม และมือของเธอเอื้อมออกมา อ้อนวอนขอความช่วยเหลือ แต่มือที่ยืดออกมาเหล่านั้นเพียงแค่มาไม่ถึงผม
“ใช่ นั่นจริง…”
ที่เอลม่าพูดมีความจริงอยู่ในมัน แต่มัน “จริง” สำหรับผมด้วยมั้ย?
“เธอคิดว่าชั้นจะพพูดอย่างนั้นเหรอเอลฟ์น่าผิดหวังจะไร้หัวใจ”
ผมอนุญาตเรื่องเหี้ยนี้ไม่ได้! ถ้าผมทิ้งสาวคนนั้นตอนนี้ ผมจะไม่ได้นอนอย่างถูกต้องจากความรู้สึกผิด ทุกครั้งที่ผมนึกถึงสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูกของสาวคนนั้น ผมมั่นใจว่าคติธรรมของผมจะถูกสกัดออกไปจนกว่ามันจะไม่มีอะไรเหลือ แค่เว้นให้ผมจากนั้น
“เดี๋ย-”
ผมปัดมือของเอลม่าที่จับเข็มขัดของผมอยู่ โยนสัมภาระของผมลง และวิ่งเข้าไปข้างในซอย ผมดึงปืนเลเซอร์ออกมาจากซองและจับมันแน่น ตั้งเอาต์พุดพลังไปที่ต่ำที่สุด
“ยอมแพ้ได้แล้วอีเหี้ย!”
“อย่าดิ้น มึงจะไม่เรียนรู้จนกว่ามึงจะเจ็บตัวเหรอวะ?”
“ม่ายย! ม่ายยยยย!”
“เดาว่ากูต้องต่อยมึงจะได้นิ่ง—”
หนึ่งในนักเลงล้อมสาวข้างในซอยและยกหมัดของเขาขึ้น ผมเล็งปากกระบอกของปืนเลเซอร์ไปที่แขนของเขาในการเคลื่อนไหวที่ราบรื่น และลั่นไก
เสียงที่เหมือนกับไฟฟ้าวิ่งดังออกมา และแสงส่างย้อมซอยแคบในสีแดง ไม่นานหลังจากนั้น นักเลงร้องออกมาในเสียงที่เจ็บปวด
“กกกกกกี้!?”
เลเซอร์ที่ผมยิงโดนหมัดที่ยกขึ้นมาตรงเผง ผมไม่เคยยิงปืนจริงมาก่อนหน้านี้ แต่ผมสามารถที่จะยิงโดนเป้าหมายได้อย่างโชคดี ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมไม่คิดว่าประสบการณ์ในการเล่นเกมเอฟพีเอสจะช่วยมากในสถานการณ์แบบนี้ แต่ผมดีใจที่มันออกมาเป็นแบบนั้นไม่ว่าอย่างไร
“อะไร—!?”
ผมเล็งปืนของผมไปที่นักเลงที่สับสนที่เหลือและลั่นไก ผมลั่นมันซ้ำๆ
แต่ละครั้งที่แสงสีแดงวิ่งผ่านซอย ชายกรีดร้องอย่าน่าเวทนา อย่างที่คาดเซ็ตติ้งพลังต้ำสุดไม่ไม่มีอานาจการยิงมากพอที่จะฆ่าคน
“นั่น เจ็บบบบบบบบ!”
“โอ้ย! โอ้ยยยย!?”
“อออออออี้~!?”
มันจะไม่ฆ่าแต่มันดูเหมือนจะเจ็บปวดจริงๆ มันจะมีปัญหาถ้าผมเกินเลยไปมากกว่านี้ ดังนั้นหลังจากที่ทรมานพวกเขานานกว่านั้นอีกนิด ผมร้องอย่างข่มขู่ไปที่พวกนักเลง
“ไปซะไอ้เวร! มึงจะไม่จบที่ไหม้ครั้งหน้า!”
นักเลงรีบหายไปลึกข้างในซอยระหว่างที่มีสีหน้าที่กลัวหัวหด คนเดียวที่ยังอยู่คือผมที่เหน็บปืนเลเซอร์และสาวน้อยที่พิงกำแพงพร้อมกับเสื้อผ้าที่กระเซิง และจ้องหน้าผมอย่างเข้มข้น
ผมเดินผ่านเธอไปสู่ทิศทางที่พวกนักเลงนั่นหนีไป ระหว่างที่ถือปืนของผม ผมเรียกออกไปหาเธอ
“ชั้นจะคอยดูให้ ดังนั้นรีบและจัดเสื้อผ้า เราจะออกไปจากที่นี่ในไม่นาน”
“…อ้า! ค่ะ!”
สาวน้อยตอบในเสียงที่ใกล้กับการมีน้ำตา และเสียงขยุกขยิกของเสื้อผ้าที่ถูกจัดมาจากข้างหลังผม ผมเชคดูว่าสาวเป็นยังไงบ้างระหว่างที่ชี้ปืนไปสู่ซอยเปลี่ยวด้านหลัง นี่จะจบเป็นมุขตลกห่วยแตกถ้า ในโอกาสใดๆ สาวคนนี้จริงๆแล้วเป็นคนให้ความร่วมมือกับนักเลงพวกนั้น และแทงหลังผมหรืออะไรบางอย่าง
ขอบคุณ ไม่มีอะไรบางอย่างแบบนั้นเกิดขึ้น และสาวก็จัดตัวเองเสร็จ หันมาหาผม เมื่อผมคะยั้นคะยอให้เธอวิ่งกลับไปที่ทางเข้าซอยด้วยสายตาของผม สาวที่ตาและขอบตาแดงพยักหน้าด้วยน้ำตา และรีบออกไปทันที ผมตามไปไม่นานหลังจากนั้น
“ยินดีต้อนรับกลับมา”
เมื่อผมออกมาจากซอย เอลม่าทักทายผมระหว่างที่ถือสัมภาระที่ผมโยนลงไปก่อนหน้า สีหน้าเธอชัดเจนว่าแสดงสีหน้าที่โกรธเคือง
“งั้นนายจะทำอะไรกับสาวคนนั้น?”
“เธอหมายความว่ายังไง…?”
เมื่อผมหันไปหาสาว เธอก็หันมาหาผมด้วย เรามองกันเรื่อยๆ
ตอนนี้เมื่อผมดูเธอดีๆแล้ว จริงๆแล้วเธอเป็นสาวสวยจริงๆ แม้ว่าเธอเปื้อนจากที่โดนจับก่อนหน้านี้นิดหน่อย ความสูงของเธอนั้นไปทางตัวเล็ก ผมสูงกว่าเธอประมาณหนึ่งหัว แต่ในทางตรงกันข้ามกับความสูงของเธอ คู่ของสินทรัพย์ของเพศหญิงเป็นขนาดที่เทียบไม่ได้กับพวกนั้นที่เป็นเอลฟ์ใจร้ายที่น่าผิดหวัง ผมคิดว่าโลลิ*หน้าอกใหญ่ มีอยู่แต่ในโลก 2มิติ แต่พอมาคิดว่าพวกเธอมีตัวตนอยู่ในความเป็นจริงด้วยจริงๆ
TLN: เด็ก
ตาและผมขของเธอ สีน้ำตาลแดงเหมือนกัน; เหมือนกับชา หน้าของเธอออกแนวน่ารัก ช่าย แทนที่จะอธิบายกับเธอว่าสวย มันจะเหมาะสมมากกว่าที่จะเรียกเธอว่าสาวน่ารัก เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่มันเปื้อนเลอะเทอะและขาดๆบางที่ เนื่องจากเหตุการกับนักเลงเหล่านั้นก่อนหน้า
“หยุดจ้องเธอแล้วตอบชั้น”
“ชั้นไม่ได้คิดทั่วๆเมื่อชั้นช่วยเธอ อะไรจะดีที่สุด เซ็นไป?”
“นั่นใช่แล้ว ไม่ใช่เหรอ? นายไม่ได้คิดมันทั่ว หือห์ ชั้นมันโง่ที่ถาม นี่ชั้นจะไปแล้วตอนนี้”
เอลม่าถอนหายใจขณะที่เธอส่งของของผมคืน เข้าใจแล้ว งั้นนั่นเป็นที่เธออยากจะเล่นบทหือห์
“เอ~อ๋… เอลม่า-เซ็นไปเป็นคนครึ่งๆกลางๆที่ทิ้งโคไฮ*หลังจากที่ได้รางวัลของเธอเหรอ?”
TLN: รุ่นน้อง
หลังจากได้ยินคำพูดผม เอลม่าหยุดก้าวเท้า ขณะที่หูยาวๆของเธอสั่น
“ช่วยไม่ได้ถ้างั้น มันเป็นความผิดชั้นที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหนไม่ว่ายังไง และชั้นคิดว่าเธอเป็นเซ็นไปที่ยิ่งใหญ่และทุกอย่างเลย”
ขณะที่ผมกระตุ้นเธออย่างต่อเนื่อง หูของเอลม่าสั่นมากกว่าเดิมเข้าไปอีก แค่ดันอีกทีเดียว
“ชั้นเดาว่าลุงจากกิลทหารรับจ้างพึ่งพาได้มากกวว่าเอลฟ์น่าผิดหวัง หน้าอกเล็กเลือดเย็น หือห์? ช้้นเชื่อไม่ได้เลยว่าเธอแค่ทิ้งโคไฮของเธอแบบนั้น”
“กูจะฆ่ามึงไอเวร!”
ในที่สุดเธอก็รับมันไม่ได้อีกต่อไป และพุ่งเข้ามาด้วยแรงส่งมหาศาล เธอจับหน้าอกผมระหว่างที่ควันขึ้น โอ้ น่ากลัว
“อย่างที่คาดกับเอลม่า-เซ็นไป เหมือนที่ชั้นคิด เพราะทั้งหมดเอลม่า-เซ็นไปไม่ใช่พวกี่ทิ้งโคไฮของเธอและสาวน้อยที่น่าสงสารในซอกแบบนั้น ท่าทึ่ง~! ช่างน่าชื่นชม~!”
“นายจงใจทำอย่างที่ใช่ั้ย…? ฮ่า~าา ทำไมชั้นต้องส้รางปัญหาดูแลอะไรแบบนี้ด้วย…?”
“มันเป็นวิธีที่ดีที่จะฆ่าเวลาใช่มั้ย? ทำเต็มที่♡ ทำเต็มที่♡”
“ถ้านายไม่หุบปากที่หน้าด้านของนาเร็วๆนี้ ชั้นจะดึงลิ้นนายออก”
“โรเจอร์!”
เมื่อผมเสนอการขอโทษเอลม่าถอนหายใจ และปิดตาในความพ่ายแพ้ วะฮ่าฮ่าฮ่า! มันเป็นความผิดของเธอแหละที่เรียกผมเพื่อที่จะฆ่าเวลา แค่ยอมแพ้ได้แล้ว
“นายได้เมินการเตือนก่อนหน้าของชั้นไปแล้ว นายจะบอกชั้นว่านายยังอยากจะฟังเหรอ?”
“นั่นขึ้นอยู่กับอะไรที่เธอจะบอกชั้น ได้โปรดพูดบางอย่างที่จะสร้างรอยยิ้มให้ทั้งชั้นและสาวคนนี้บนหน้า”
“……”
เอลม่าแสดงหน้าที่รังเกียจจริงๆ อย่าทำหน้าตาแบบนั้น เลดี้ หน้าสวยๆของเธอจะเสีย
“งั้นนายมีอะไรอยู่ในใจจริงๆ?”
“ชั้นคิดว่าใช้ให้เธอขึ้นยานชั้นเป็นลูกเรือ บางทีชั้นมอบหน้าที่การ์ดและการรวมข้อมูลให้เธอได้?”
“หน้าที่การ์ดหือห์… นายชอบสาวคนนี้เหรอ บางที?”
“ชอบ…? ยังไงซะ มันจริงที่ชั้นคิดว่าเธอเป็นสาวที่น่ารัก”
ผมพูดออกมาดังๆไม่ได้ตรงๆ แต่อนาคตของเธดูสดใส่ด้วยอาวุธมีน้ำหนักเหล่านั้นและทั้งหมด เมื่อผมเลื่อนสายตาไปหาสาว เธอมองผมพร้อมสองมือประสานกันเหมือนเธออธิษฐานอยู่ หน้าของเธอแดง และตัวของเธอสั่น
“ไม่ว่ายังไง มาออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ ไปที่ไหนซักที่ที่เราพักและใจเย็นนิดหน่อยได้”
“…นายเลี้ยงนะ”
“อาย อาย มาดาม! มาเร็ว ถ้างั้น เราจะไม่ทำอะไรร้ายๆกับเธอ แต่ถ้าเธอเดินไม่ถนัดจับชั้นได้”
“……ค่ะ”
สาวพยักหน้าอย่างขลาดๆและจับปลายของแจ็คเก็ตผมเบาๆ เธอจับแน่นกว่านี้ได้รู้ป่ะ แจ็คเก็ตของผมค่อนข้างทนนะ ดังนั้นมันจะไม่ยืดง่ายขนาดนั้น
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
