ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 81 เล่ม 3 ไปว่ายน้ำกันเถอะ!
81 เล่ม 3 ไปว่ายน้ำกันเถอะ!
“ว้าว…! นี่มันร้สึก เหมือนลอยอยู่ในเขตแรงโน้มถ่วงตำ ของโคโลนี่เยอะเลย ไม่ใช่เหรอ?”
“แน่นอน มันรู้สึกคล้ายกันจริงๆพี่เดาว่านะ”
มีมิออยู่ในอารมณ์ที่ดีสุดๆ ขณะที่น้องเค้าลอยอยู่ข้างบนน้ำ พร้อมตาของน้องเค้าเป็นประกายระยิบระยับ ในความมหัศจรรย์
ตะวันส่องแสงอย่างสดใส อุณหภูมิของน้ำทะเลมันพอดิบพอดี และหน้าอกของมีมิ ลอยขึ้นและลงบนผิวน้ำ ในแบบที่งดงาม ใช่! นี่มันเป็นรีสอร์ตที่ดีสุดๆไปเลย
“คุห์……”
คริส ผู้ที่ใช้ยางลอยทรงฉลาม ปล่อยเสียงคร่ำครวญที่เสียอารมณ์ออกมา ไม่เหมือนเอลม่า แต่คริสยังมีที่ให้โต พี่คิดว่าน้องไม่จำเป็นต้องเสียอารมณ์มากขนาดนั้นนะ เพราะทั้งหมดเอลม่า ไม่มีโอกาสใดๆ จะได้เติมเต็มแผนกของเธอเลย แต่นั่น ก็เป็นบางอย่างที่เยี่ยมยอดในแง่อื่นด้วยเหมือนกัน
“มันสนุกจริงๆ แม้ว่าเราจะแค่ลอยไปทั่ว!”
“ใช่ป่ะล่ะ?”
ผมก็สนุก ใช่ สนกมากด้วย
“น้องก็เคลื่อนที่ในน้ำได้ โดยการตีขาเหมือนที่คริสทำนะ”
“หนูจะลองมันถ้างั้น!”
มีมิเอียงไปขึ้นหน้า ข้างบนยางลอยของน้องเค้า และเริ่มขยับขาของน้องเค้า และผมได้ใช้เวลาของชาย ที่หน้าอกของน้องเค้ากดลงไปกับยางลอย นั่นดี ทำมันอีกจ้ะ
พูดถึงแล้ว เอลม่าได้ลอยอยู่รอบๆ ระยะที่ห่างออกไปจากเรา ในท่าทางที่สบาย เะอดูเหมือนว่า เธอจะสนุก ด้วยตัวของเธอเองด้วย
“หนูไปข้างหน้า! หนูไปข้างหน้า ฮิโระซามะ!”
“จ้า จ้า ดี โปรดทำต่อเลย”
ด้วยแบบนี้ น้องเค้าควรจะเริ่มชินกับการเคลื่อนที่ในน้ำ มีมิเริ่มหมกมุ่นอยู่กับการว่ายน้ำโดยใช้ยางลอย มันจะเป็นเรื่องดี ถ้าน้องเค้าใช้ประสบการณ์นี้ และจบมาจากการใช้ยางลอย เพื่อว่ายน้ำเองในท้ายที่สุด
“โยช แข่งไปหาเอลม่ากันเถอะ!”
“รับทราบ!”
“หนูจะไม่แพ้!”
ผม มีมิ และคริส เริ่มที่จะไปหาที่ที่เอลม่าลอยไปรอบๆ ระหว่างที่ผ่อนคลายอยู่ คริสนั้นคุ้นชินกับการว่ายน้ำ แต่เพราะขาเธอนั้นสั้น เธอพาความเร็วออกมามากไม่ได้ การเตะขาของมีมิ ยังเงอะงะอยู่ เพราะเธอนั้นเป็นคนเพิ่งหัด แต่เพราะการออกกำลังการประจำในยานของเธอ การเตะของเธอนั้น เทียบได้ว่าทรงพลังมากกว่าคริส มันเป็นคู่ที่ใกล้กัน
ผมเหรอ? ผมโอเคแล้ว ให้สาวๆได้สนุกเถอะ ผมแค่จะไปกับพวกเธอ แม้ว่ามันเป็นเวลาซักพักแล้ว ตั้งแต่ที่เธอเคยว่ายน้ำ สุดท้ายท้ายสุดแล้ว คริสชนะคนเพิ่งหัดมีมิ
“แบม! หนูชนะ!”
ยางลอยทรงฉลาม ชนกับของเอลม่าเบาๆ และคิสประกาศชัยชนะของน้องเค้า
“หนูแพ้อ่ะ!”
“โมว แค่พวกน้องทำอะไรกันเนี่ย…?”
เอลม่าเริ่มบ่น เมื่อเธอรู้ว่าการเป็นเส้นชัยแบบทันควัน แต่มันไม่ได้เหมือนว่าเธอโมโหจริงๆ ในทางกลับกัน ตาเธอมองอย่างอบอุ่น ไปที่คู่หู ที่สนุกสนานกันในน้ำอย่างไร้เดียงสา
“จะไม่ว่ายน้ำเหรอ เอลม่า?”
“เมื่อชั่นอยากน่ะ มันยอดเยี่ยมที่จะรับแดดและลม นานๆครั้งนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“นั่นจริง”
เพราะทั้งหมดคุณอาบแดดไม่ได้ ระหว่างที่อยู่ในกฤษณะ รังสีคอสมิคที่อันตราย ถูกกีดกันโดยตัวถังและโล่พลังงานของยาน ดังนั้น มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่คณจะโดนเข้ากับแสงอาทิตย์ธรรมชาติ ระหว่างที่อยู่ข้างในยาน มันดูเหมือนมันมีที่ในโคโลนี่ ที่เสนอการรับรังสีดาวที่ดีต่อสุขภาพ แต่ผมยังไม่เคยลองไปที่เหล่านั้น แม้แต่ครั้งเดียว
เรามีความสุขกับการว่ายน้ำต่อไปซักพัก เอลม่าลอยอย่างสงบสุขบนน้ำ ระหว่างที่คริสและมีมิ เล่นกันอย่างเต็มดวงใจ
“โยช มาพักเล็กๆก่อนเถอะ อย่างแรก”
“แต่ยังพอมีเวลาอยู่บ้างนะ?”
“ว่ายน้ำนั้นทำให้เหนื่อยจริงๆ โดยที่ไม่รู้ตัว และร่างกายจะเย็น มีโอกาสที่จะตะคริวกินน่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“มันเป็นอย่างนั้น และมันไมเหมือนว่า ว่ายน้ำเป็นอย่างเดียว ที่มีความสุขได้ที่หาด”
มันสนุกที่จะวิ่งไล่กันบนร่มน้ำ และรู้สึกถึงทรายบนเท้า ที่ถูกชะล้างไปด้วยคลื่น คุณก็ยังลองทำรูปปั้นทรายได้ด้วย
ไม่ว่ายังไง เราตัดสินใจที่จะไปพักสั้นๆ
“ฮิย้าาาาา!? มันรู้สึกแปลกจริง!”
“พี่เข้าใจ แต่มันน่าสนใจ ใช่มั้ยล่ะ?”
“มันจั๊กจี๋ มันสนุกค่ะ”
มีมิสนุกสนานไปรอบๆริมน้ำ ระหว่างที่คริสนั่งอย่างใจเย็น ที่จะยะห่างออกไป ขณะที่มีความสุขกับการรู้สึกถึงทราย ที่ถูกน้ำล้างออกไปเนื่องจากคลื่น
“โว่วว นั่นลูกใหญ่มาแล้ว”
“ว้า!”
ผมอุ้มคริสขึ้นและอุ้มน้องเค้าหนีคลื่นลูกใหญ่ มันขึ้นมาตอดทางที่เข่าผมเลย ดังนั้น คริสจะถูกระแทกใส่หน้าถ้าน้องเค้านั่งอยู่ตรงนั้น มีมิถูกซัดขาโดยคลื่น และน้องเค้าล้มลง
“อุว้าาาา! ค-เค็มอ่า……”
“เป็นอะไรมั้ย? ทรายเข้าตามั้ย?”
ผมเรียกออกไปหามีมิ ระหว่างที่ยังอุ้มคริสอยู่ แต่มันดูเหมือนเธอเพียงแค่เซล้ม และเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร นั่นดีจัง
“หนูไม่เป็นไร! เล่นบนหาดทราย มันสนุกแน่นอนเลย ไม่ใช่เหรอพี่?”
มีมิยิ้มอย่างใหญ่โต ระหว่างที่เปียกน้ำทะเล พี่ดีใจนะ ที่หนูสนุกน่ะ มีมิ
“อ่ะนี่ ขอโทษที่อุ้มโดยไม่เตือนนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ”
คริสมอบรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้ผม หลังจากที่ผมวางน้องเค้าลง อึน ช่างน่ารัก ช่างน่ารักสุดๆ แต่ถาพของชายเหมือนผม วิ่งหนีระหว่าอุ้มสาวน้ำ ใส่ชุดว่ายน้ำโรงเรียนแบบเก่า นั่นเป็นภาพที่เพียงพอแล้ว สำหรับการติดคุกนะ แทนที่จะอย่างนั้น ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในญี่ปุ่น พวกเขาน่าจะรายงานผมให้กับตำรวจทันทีเลย ไม่ใช่ครับ คุณตำรวจ! ผมแค่ช่วยน้องเค้าครับ! ผมสาบานเลย!
หลังจากนี้ เราเล่นกันต่อไป ขณะที่เรารอข้าวเที่ยงมาถึง เราสร้างภูเขาทราย และโค่นมันหลังจากนั้น สร้างปราสาททราย และฝังเอลม่าลงไปในทราย ระหว่างที่นางหลับอยู่ในร่ม ทำให้เธอโกรธในตอนสุดท้าย
“มันควรจะเป็นเวลาข้าวเที่ยงแล้วพี่ว่า”
“หนูหิวจริงๆ!”
“หนูก็รู้สึกท้องว่างด้วยเช่นกันค่ะ”
มีมิเห็นด้วยกับคำพูดของผมอย่างกระฉับกระเฉง ระหว่างที่คริสตอบอย่างดูเขินๆเล็กๆ เมื่อผมหันไป ที่ที่เมดดรอยด์สแตนบายกันอยู่ ผมเห็นพวกเธอเตรียมบางอย่าง ที่ดูเหมือนเตาย่างบาร์บีคิว เข้าใจแล้ว ดังนั้นเราจะกินบาร์บีคิว บนหาดทราย มันขาดไม่ได้อย่างแน่นอน
เอ๋? สิ่งที่คนญี่ปุ่น เรียกว่าบาร์บิคิว ทางเทคนิคแล้วไม่ใช่บาร์บีคิวเลยซักนิด คุณพูด? อย่าเจาะลึกรายละเอียดน่าครับ! ถ้าเราจัดบาร์บีคิวเต็มสูบบนหาดทราย ที่เวลานี้ เราน่าจะไม่ได้กินจนกว่าจะบ่ายนะ
ผมน้ำสองสาวไปด้วยกันกับผม ที่บริเวณฝักบัวเอาท์ดอร์ใกล้กับหาด เพื่อที่จะล้างทรายและนำทะเล ที่ติดอยู่กับร่างกายเรา ผมเสร็จเร็วๆ ปล่อยสาวๆไว้ และกลับไปเพื่อที่จะเจอว่า เตาบาร์บีคิวพร้อมที่จะใช้แล้ว มันดูเหมือนเอลม่ามองจากที่ของเธอในเงาด้วยเหมือนกัน เธอเอนขี้เกียจๆไปรอบๆเก้าอี้ชายหาด พร้อมด้วยร่มที่บดบังเธอจากแสดแดด ในที่สุดเธอก็ได้ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ชายหาด และมาตรงนี้ เธอมีสีหน้าที่สงสัยอยู่บนใบหน้า
“มีอะไร? มีอาหารแปลกผสมอยู่เหรอ?”
ผมถามเอลม่า
“หืม? ยังไงซะ ผักและเนื้อธรรมชาคิ และอาหารหายากด้วย แต่… ชั้นคิดว่าจริงๆแล้วที่หายากน่ะ คือวิธีทำอาหาร และอุปกรณ์ทำอาหารโบราณดั้งเดิม”
“ดั้งเดิม?”
ผมหันสายตาไปที่เตาบาร์บีคิว เห็นได้ชัดว่า มันไม่ได้ใช้อะไรเหมือนถ่านหรือแก๊ส เพื่อที่จะทำให้แผ่นเหล็กข้างบนร้อน… ปรากฏว่ามันเป็นไฟฟ้า แต่ผมไม่มั่นใจ ผมสงสัยว่าแหล่งพลังงานมันคืออะไรจริงๆนะ? มีสิ่งต่างๆอย่างแพ็คพลังงานในปืนเลเซอร์ ดังนั้น ผมจะไม่ตกใจ ถ้าพวกเค้าใช้เทคเดียวกันเพื่อให้พลังงานเจ้านี่ มันจะไม่ตกใจจริงๆ ถ้ามันออกมาเป็นแบบนั้น จริงๆแล้ว
“เครื่องครัวที่มีแค่ฟังก์ชั่นเดียวเหมือนทำอาหารโดยใช้ความร้อน ไม่ได้ถูกใช้งานมากมายทุกวันนี้อีกแล้ว พวกมันถูกใช้ โดยคนเล่นเป็นงานอดิเรก หรือเชฟผู้เชี่ยวชาญน่ะ”
“อ-อย่างนั้นเหรอ?”
แต่ในสาวตาของผม สิ่งนี้มันไฮเทคเพียงพอนะ… ยังไงซะ คงว่ามันเป็นอย่างนั้น ในสแตนดาร์ดมิตินี้ เพราะทั้งหมด มันเป็นโลก ที่คุณทำอาหารอร่อยๆได้ โดยแค่ใส่ตลับอาหาร เข้าไปในทำอาหารออโต้
หลังจากที่ได้ดูเมดดรอยด์เตรียมอาหารซักพัก ในที่สุดมีมิและคริสก็กลับมาจากอาบน้ำ เมื่อมีมิมเห็นเตาบาร์บีคิด พร้อมด้วยอาหารมากมายเรียงรายกันใกล้กับมัน ตาของน้องเค้าระยิบระยับในความสุขทันที น้องเค้าจะกินเป็นพายุอีกแล้วหลังจากนี้ คริสไม่ได้ดูเหมือนจะประทับใจอะไรเป็นพิเศษ ผมเดาว่าน้องเค้าชินกับอะไรแบบนี้
“โอเค้ มาบาร์บีคิวกันเถอะ ดีมั้ย?”
หลังจากที่ตรวจดูความร้อนของเตาย่าง ผมใช้แหนบที่วางไว้อยู่ข้างๆ เพื่อหนีบเนื้อและผักไว้ข้างบน หลังจากที่ทำอย่างนั้น เอลม่า มีมิ คริส… และแม้แต่เมดดรอยด์ก็ทำสีหน้าตกใจ เมื่อพวกเธอเห็นการกระทำของผม อะไรกัน ทุกคน? อะไรมันน่าตกใจเหรอ?
“นาย… นายทำอาหารเป็นจริงๆเหรอ?”
“หืม?”
ผมเอียงหัว ทำอาหาร? นี่มันแค่ย่างน่ารู้ป่าว มันค่อนข้างจะเบสิค และผมไม่คิดจริงๆว่ามันคุ้มต่อการตกใจนะ
“ชั้นไม่คิดว่ามากเท่านี้มันทำอาหารนะรุ้ป่ะ… นี่มันแต่ย่างอาหารเอง”
ผมชี้ไปที่คอนเทนเนอร์ที่อยู่ข้างๆ และมองดูเมดดรอยด์
“พวกนี้เครื่องปรุงเหรอ?”
“ใช่ ที่นี่ เรามี–”
จากนั้น ผมได้รับคำอธิบายทั่วไป เกี่ยวกับเครื่องปรุงมิตินี้ ไม่ได้มีแค่เกลือและพริกไทย มีบางอย่างที่เรียกว่าเกลือเครซี่ด้วยเหมอนกัน มีเครื่องเทศ และเครื่องปรุงที่ไมคุ้นเคยจำนวนหนึ่งด้วย
ระหว่างถูกมองโดยทุกคน รวมไปถึงเมดดรอยด์ ผมเขย่าเกลือและพริกไทยออกมา จากคอนเทนเนอร์ข้างบนอาหาร ขณะที่ผมย่างมัน เนื้อต้องใช้เวลามากกว่านี้นิดหน่อย แต่ผักมันจะเสร็จอยู่แล้วนะ
โอ้ใช่ ผมได้ยินมาว่า เมื่อย่าง มันดีกว่าที่จะใช้แหนบคนละอันกัน เมื่อคีบเนื้อดิิบและเนื้อสุก การจับเนื้อสุกด้วยแหนบที่ใช้กับเนื้อดิบ เพิ่มโอกาสที่จะอาหารเป็นพิษ มันดูเหมือนคนเหล่านั้น ที่มีประสบการณ์ท้องปั่นป่วน หลังจากกินยากินิกุเป็นพยาน ว่าพวกเขาพบว่าไม่หยิบเนื้อสุก ด้วยตะเกียบหรือแหนบที่ใช้เพื่อคีบเนื้อดิบ ลดเหตุการณ์สำหรับพวกเขา ที่จะเสียการควบคุมท้องไป หลังจากที่กิน
แน่นอน ว่าผมจะไม่ให้มีมิ เอลม่า และคริส ปวดท้องเพราะเนื้อย่างของผม ดังนั้นผมต้องระวัง ยังไงซะ แต่มีโอกาสดี ที่เนื้อเหล่านี้มันถูกฆ่าเชื้อโรคแล้วนะ โดยเทคบางอย่างที่ผมไม่รู้จักน่ะ ที่ผมหมายถึง
แต่แค่ยังไงเนื้อนี้มันก็เนื้ออะไรกัน? วัว? หมู? แต่มันค่อนข้างดูเหมือนจะเป็นเนื้อวัวนะ
“เฮ้ นี่เนื้อวัวเหรอ? หรือมันเนื้อหมู? มันจะโอเคถ้าเราย่างแรร์หรือมีเดียมแรร์ แทนที่จะเวลดันมั้ย?”
“ค่ะ เนื้อเหล่านี้คือเนื้อวัวสไลซ์ พวกมันถูกฆ่าเชื่อแล้ว ดังนั้น ไม่มีปัญหาที่จะทำแบบแรร์ค่ะ”
“เข้าใจแล้ว อ่ะนี่ มีมิ”
“ค-ค่ะ…… อ๊ะ! มันอร่อยอ่ะ!”
“เนื้อวัวน่าจะคุณภาพดีน่ะ เพราะทั้งหมด มันถูกปรุงด้วยเกลือกับพริกไทยเอง พี่คิดว่ามันจะอร่อยยิ่งกว่านี้ ถ้าหนูใช้ซอสนี้”
มีมิเทซอสที่ผมแนะนำลงบนเนื้อของน้องเค้า น้องเค้าไม่พูดออกมา แต่ตาส่องแสงสดใดมากขึ้นเข้าไปอีก ดังนั้น ผมเดาว่าน้องเค้าชอบมัน พูดถึงแล้ว ซอสที่ผมแนะนำ คือซอสยากินิกุสไตล์ญญี่ปุ่น มันหวานและมีรสผลไม้แฝงอยู่
“อ้ม นั่นเป็นทักษะที่คาดไม่ถึงเลยนะ ที่นายมีนั่นน่ะ”
“ฮิโระซามะเป็นเชฟมาก่อนเหรอคะ?”
“เชฟ…? ไม่ แน่นอนว่าไม่ใช่เลย พี่แค่ย่างอาหารเอง เอาน่า”
“แต่พี่พูดคิดว่าเป็นเชฟแล้วนะ ถ้าพี่รู้จะรับมือกับวัตถุดิบดิบและทำมันยังไงนะ”
“นั่นใช่แล้ว!”
“จริงเหรอ……?”
สแตนดาร์ดที่จะเป็นเชฟได้ในมิตินี้ แน่นอนเลยว่ามันต่ำไปเยอะ ยังไงซะ เพราะทั้งหมดทำอาหารออโต้มันเป็นอะไรอย่างหนึ่งเลย…… หรือแทนที่จะอย่างนั้น มันอาจจะเป็นไปได้ ที่ผู้คนที่ได้ย้ายไปอยู่ในอวกาศ ได้ลืมไปนานแล้ว ว่าจะทำอาหารกันเองยังไง เพราะทั้งหมด มันน่าปวดหัวที่จะนำของสดและวัตถุดิบ เข้าไปในอวกาศ ดังนั้นในวันแรกๆของยุคอวกาศ ผมเดาว่าพวกเขาพึ่งพากันแต่เฉพาะอาหารและของปรุงสำเร็จ เพื่อที่จะอยู่กัน
และดังนั้น เพราะโอกาสที่จะทำอาหารให้ตัวเองมันน้อยลงน้อยลง ผู้คนออกไปที่นอกอวกาส ลืมว่าจะทำอาหารกันยังไงอย่างช้าๆ ยกเว้นที่หายากไม่กี่คน และนั้นทำไมพวกเธอทั้งหมดถึงตกใจ ที่ผมรับมือและเตรียมอาหารดิบได้ และทำมันให้เป็นบางอย่างที่กินได้
“พี่ยังรู้สึกเหมือนเรียกบางอย่างแบบนี้ เป็นการทำอาหารมันไม่เหมาะสมตรงๆ จริงๆแล้ว พี่ลงตังเลยว่าเมดดรอยด์ทำได้ดีกว่าพี่อีก หรือแทนที่จะพูด ให้เธอทำแทนตอนี้ได้มั้ย?”
ผมลองยื่นแหนบให้กับพวกเธอ แต่เมดดรอยดด์ส่ายหัวปฏิเสธ
“ค่ะ แน่นอนว่าเราทำได้ด้วย แต่มันดูเหมือนพวกพ้องของท่าน จะชอบที่ท่านทำพวกมันมากกว่า แทนเรานะคะ
เอ๋……? ผมหันกลับไปหาสาวๆ มีมิพยักหน้าของน้องเค้าออย่างกระฉับกระเฉง พร้อมด้วยปากที่เต็มไปด้วยเนื้อ และเอลม่า ดูเหมือนจะส่งสายตามาเต็มมที่ ที่ดเหมือนจะพูดว่า 『เร็วๆเข้าแล้วส่งเนื้อมา!』 หรือบางอย่างแบบนั้น
“หนูคิดว่าหนูจะกินบ้าง”
“นั่นไง แม้แค่คริสยังเห็นด้วยเลย”
“ได้โปรดค่ะ!”
คริสพยักหน้า พร้อมกับรอยยิ้มด้วย
และดังนั้น ผมย่างเนื้อ ซีฟู้ด และผัก หลังจากนี้ จนกว่าเราทั้งหมดจะเต็มท้องกัน นี่ก็เป็นหนึ่งในความสุข ของการไปชายหาดด้วย
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
