ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ - ตอนที่ 9 เล่ม 1 ตบหน้าด้วยกองบิล
9 เล่ม 1 ตบหน้าด้วยกองบิล
เอลม่าพาเราไปที่ร้านที่เหมือนคาเฟ่ถัดจากอาคารกิบมันคล้ายๆกับ ซัน*ิวคาเฟ่
ผมสั่งบางอย่างเหมือนกาเฟโอแลและบางอย่างที่คล้ายกับแซนวิช เอลม่าก็สั่งกาเฟโอแล สาวน้อยระงับตัวเองจากการสั่งอะไรทั้งสิ้น แต่ยังไงผมก็สั่งกาเฟโอแลให้เธอและแซนวิชอยู่ดี
“งั้นชื่อของเธอคืออะไร?”
“อืม…หนูมีมิ”
“โอ้ใช่ เรายังไม่แนะทำตัวตัวเรา ชื่อของชั้นคือฮิโระ”
“หุบปาก เธอ งั้นเธอก็มีมิ ทำอะไรได้? มีทักษะที่มีประโยชน์เมื่อขึ้นยานอวกาศมั้ย?”
บอกผมให้หุบปากมันค่อนข้างโหดร้ายนะเลดี้…การแนะนำตัวเองมันสำคัญนะรู้ป่ะ
“อืม…..พี่จะให้หนูทำอะไร?”
“……ชั้นก็มีไอเดียคร่าวๆแล้วหลังจากที่ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ยังไงชั้นก็จะบอกเธอให้ชัดเจย คนนี้ไม่ต้องการซัพพอร์ตเมื่อมันเป็นเรื่องการต่อสู้ ดังนั้นอย่างอื่นนอกจากนั้น สิ่งต่างๆอย่างการจัดหาเสบียง จัดการข้อมูล เจรจากับลูกค้า เป็นผู้ประสานงานกับกิลทหารรับจ้าง ติดต่อหน่วยรักษาความปลอดภัยท่ายานสำหรับคำร้องออกยานและลงจอดและอื่นๆ ขั้นตอนแบบนั้น”
“หนูไม่มีประสบการณ์อะไรซักอย่าเลยที่ว่ามา…”
“ชั้นคิดแล้ว ชั้นเดาว่าเธอได้ความไว้วางใจได้แค่ดูยานและทำอาหารกับซักผ้า…และเพราะเธอเป็นเลดี้ ได้โปรดดูแล ‘ความต้องการทางกายภาพ’ ของคนนี้ด้วยเหมือนกัน”
“พุ่ฮฮ่าาาาา!”
ผมพ่นสิ่งที่อยู่ในปากผม
ความต้องการทางกายภาพ!? เธอตรงไปตรงมากมากเกินไปนิดหน่อยนะเลดี้
“อี๋ นั่นน่าขยะแขยง!”
เอลม่า ที่นั่งแค่อยู่ตรงหน้าผม จ้องอย่างโกรธเคืองมาที่ผม ขอโทษ แต่มันก็ต้องโทษเธอส่วนหนึ่งนะรู้ป่ะ!”
“เธอ— เธอหมายถึงอะไรที่ว่า ‘ดูแลความต้องการทางกายภาพของเค้า’!?”
“มีอะไรล่ะ? ชั้นคิดว่านายมีเจตนาแบบนั้นแล้ว เมื่อนายตัดสินใจให้สาวคนนี้ขึ้นยาน ไม่ใช่นั่นถูกแล้วเหรอ?” เอลม่าประกาศออกมาเหมือนเรื่องของความเป็นจริง ดัวยสีหน้าที่ทำให้ประหลาดใจอย่างที่สุด
“ชั้นยอมรับมัน แม้ว่าเธอจะน่ารักจริงๆ แต่ชั้นคิดว่าเมื่อชั้นสนิทกับเธอมากกว่านีถ้าเป็นไปได้ ชั้นไม่ได้คิดว่าจะไปไกลขนาดนั้นทันทีทันใด เจ้างี่เง่า!”
“นั่นมันอะไรกนั? นายบริสุทธิ์อย่างน่าตกใจไม่ใช่เหรอ? นายเป็นมาสเตอร์น้อยที่โดนเอาใจอย่างเดียวจริงๆหรืออะไรบางอย่างเหรอ?”
“นั่นไม่ใช่…แต่เรื่องห่านี่มันอะไรกัน? การ ‘ทำมัน’ กับสาวทันทีที่เธอขึ้นยานส่วนตัวมันเป็นสามัญสำนึกหรืออะไรกัน?!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นถ้าทั้งสองฝ่ายมีความสัมพันธ์ที่เท่ากัน แต่ความสัมพันธ์ของนายกับสาวคนนี้ไม่ใช่อะไรที่เท่าเทียมกันเลย ดังนั้น มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะมาตกใจที่จะพิจารณาบางอย่างแบบนั้นซักนิด”
อะไรกันวะ? ผมไม่รู้แม้แต่ว่าจะตอบโต้อย่างไร มันไม่มีเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ในสเตลล่าออนไลน์เลย
“ไม่ ไม่ ชั้นมะคิดว่าจะทำอะไรบางอย่างต่ำขาดนั้นนะ ชั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตต่ำๆนะรู้ป่ะ”
“หืมม ยังไงซะ มันไม่ได้สำคัญกับชั้นจริงๆไม่ว่าจะกรณีใดๆ มันพอที่จะทำให้นายรู้ว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นบางอย่างปรกติที่นี่”
“อึก……”
เมื่อผมชำเลืองมองมีมิ เธอเลี่ยงสายตาผมอย่างเขินอายพร้อมหน้าที่แดง ไม่ ไม่ เธอไม่ต้องตอบสนองแบบนั้นโอเคมั้ย! ฉันจะไม่ทำอะไรแบบนั้น ฉันไม่ได้ช่วยเธอด้วยความคิดแบบนั้นในใจนะ!
ผมกรีดร้องการโต้ตอบพวกนั้นข้างในหัวของผม แต่มันดูเหมือนเป็นข้ออ้างที่บอบบางถ้าผมพูดมันออกไปดังๆ ผมเลยตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้กับตัวผมเอง
“เธออยากจะทำอะไรมีมิ? หรือแทนที่จะอย่างนั้น ยังไงเธอก็ไปทำอะไรน่ะที่แบบนั้น? ถ้าสาวที่ไร้การป้องกันอย่าเธอเตร่ไปในบริเวณพวกนั้น บางอย่างแบบนั้นถูกกำหนดมาให้เกิดขึ้นนะ”
“น- นั่น……”
“เธอทำอาชญากรรมบาางอย่างและหนีเข้าไปในบล็อคที่ 3 เหรอ? แล้วผู้ปกครองของเธอล่ะ?”
“……”
ทันทีที่เธอได้ยินคำวา ‘ผู้ปกครอง’ น้ำตาไหลออกจากตามีมิ โอ้ เอาน่า ตอนนี้เธอทำให้มีมิร้องไห้แล้ว…
มีมิเริ่มบอกเราเรื่องเรื่องราวของเธอขณะที่เธอร้องไห้ มันเป็นโศกนาฏกรรมทั่วไป
มีมี่เติบโตขึ้นมาอย่างมีความสุขในครอบครัวธรรมดาที่บล็อคที่ 2 แตวันหนึ่ง คนที่เกี่ยวข้องกับการดูแลรักษาสถานีออกซิเจนของโคโลนี่ทั้งหมดตายในอุบัติเหตุ – รวมไปถึงพ่อแม่ของเธอ
อย่างไรก็ไม่รู้ พ่อแม่ของมีมิจบที่การถูกกล่าวโทษสำหรับอุบัติเหตุที่ว่ามานั้น และทรัพย์สินเกือบทั้งหมดถูกยึดไป มีมิ ที่ยังเป็นนักเรียน ที่ไม่มีต้นทางรายได้ที่ถูกต้องใดๆ ถูกไล่ออกมาที่บล็อค 3 เนื่องจากความไม่สามารถจ่ายภาษีเพื่อที่จะอยู่ในบล็อคที่ 2
“อะไะรวะ นั่นโอเคมั้ย มันไม่มีตาข่ายรับหรืออะไรซักอย่างเหรอ?”
“ชั้นไม่มีไอเดียเลย สิ่งที่สำคัญคือ สาวคนนี้ไม่มีที่ไหนให้ไปจริงๆ”
“ใช่ ชั้นเดาว่า…เธอไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออยู่หือห์”
ถ้ามีมิไม่เลือกที่จะขึ้นยานของผม ที่เดียวที่เธอกลับไปได้คือบล็อค 3 ถ้าบางอย่างคล้ายกับเหตุการณ์ก่อนหน้าได้เกิดขึ้นอีกครั้ง จะมีโอกาสใกล้กับศูนย์ที่เธอจะหนีได้อีกครั้ง
“อืม ได้โปรด…หนูจะทำอะไรทั้งนั้น ดังนั้นได้โปรดให้หนูขึ้นยานพี่ชาย” มีมิร้องของอย่างสิ้นหวังระหว่างที่คำนับหัวของเธอ
“ได้เลย ชั้นเข้าใจ ชั้นจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน ดังนั้นอย่ากังวลแล้ววปล่อยมันให้ชั้น เธอเอาเลยแล้วกินแซนวิชซะ โอเคมั้ย ชั้นคิดว่าเธอยังไม่มีอาหารดีๆเลย ใช่มั้ย?”
“ค่ะ……”
บางทีเธอรู้สึกมมั่นใจเนื่องจากคำพูดของผม มีมิเอื้อมออกไปหาแซนวิชอย่างระมัดระวัง เมื่อผมหันไปหาเอลม่า ผมพบว่าเธอทำหน้าที่รังเกียจจริงๆ
“ยังไงซะ มันเป็นอย่างนั้น ดังนั้น เอลม่า-เซ็นไปที่แสนดีและรู้อกรู้ใจนำทางมีมิผ่านขึ้นตอนที่ถูกต้องที่จะขึ้นยานชั้นในฐานะลูกเรือได้มั้ย?”
“พูดจริงเหรอ?”
“มาก”
“มันจะเสียหลายบาท หลายบาทเลย”
“มากเหรอ? มันแพงขนาดนั้น?”
—————————————————————
“ค่าใช้จ่ายสำหรับภาษีค่าหัว และภาษีพลเมืองบล็อค 2 รวมกับค่าปรับล่าช้าที่รวมกัน ค่าใช้จ่ายชดใช้ที่ยังไม่ได้จ่ายที่เหลือทั้งหมด สำหรับครอบครัวคนงานที่โดนปลิดชีพเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับพ่อแม่ของเธอ และค่าใช่จ่าย เพื่อที่จะมอบสิทธให้เธอเคลื่อนย้ายไปเซ็คเตอร์ใดๆก็ตาม รวมกันทั้งหมด 500,000 อีเนล”
“พูดจริงเหรอ? เหมือนกับพูดจริงจริงๆใช่มั้ย?!”
ชายที่มีบรรยากาศที่ดูอึดอัดใส่ชุดสูทและมีผมที่แหวกออกในอัตรา 7:3 มองผมด้วยหน้าที่จริงจัง และคิดเงินผมในราคาที่สูงเกินไป ถ้าคุณเปลี่ยน 500,000 อีเนลเป็นเยนญี่ปุ่นมันจะเป็น 50 ล้าน! 50 ล้าน เยน! ราคาที่ไร้สาระนั่นมันอะไรกัน?
ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ออฟฟิศหลักของสำนักงานบริหารประชากร ของโคโลนี่ค้าขาย เทอร์เมนไพร์ม; พูดอีกอย่าง ออฟฟิศรัฐบาล เรามาที่นี่เป็นจะผ่านขั้นตอนที่ถูกต้องสำหรับมีมิที่จะถูกรับรู้เป็นลูกเรือของยานผม แต่เมื่อพวกเขาเช็คดาต้าเบสของมีมิ เราถูกนำมาที่ห้องข้างหลังและถูกวางบิลอย่างอุกอาจ
พูดถึงแล้ว เอลม่าพูดว่าเธอไม่ชอบบรรยากาศข้างในออฟฟิศรัฐบาล และใช้โอกาสที่จะหายไปบางที่ พวกเขาเรียกเราไปที่ห้องด้านหลัง มีมิมาด้วยกันกับผม แต่เมื่อเธอได้ยินราคา หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นน้ำเงิน และตอนนี้สั่นเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ
“ครับ ผมได้ตัดเศษจำนวนมันออกไปแล้วเพื่อคุณ เซอร์ คุณอยากจะยืนยันรายละเอียดมั้ย?”
“ครับ ได้โปรด”
และดังนั้น ชายนำรายละเอีดให้ผมดู ผมดูพวกมัน แต่ผมตัดสินไม่ได้ว่าราคาที่พวกเขาบอกผมออกผมเป็นจำนวนที่ถูกต้องหรือไม่ แม้ว่าผมอ่านจำนวนได้
แต่ราคาของการรับบัตรผ่านสิทธิเคลื่อนย้ายที่ไม่ถูกจำกัด ก็ 200,000 อีเนลไปแล้ว พวก! พวกเขาไม่ได้พยายามจะโกงเรานะ?
“…การสร้างภาระให้กับเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวด้วยหนี้สินที่ถูกสร้างโดยพ่อแม่ของเธอนี่มันอะไรกัน? คุณไม่มีนโยบายที่จะอนุญาตให้เธอปฏิเสธมรดกด้านลบแบบนั้น โดยการแจ้งล้มละลายหรืออะไรบางอย่างเหรอ?”
“ยังไงซะ จริงๆแล้วมีอยู่ อีกฝ่ายควรจะสมัครมันในสามเดือนหลังจากรู้ตัวตนของหนี้สิน มันได้ผ่านระยะเวลากรุณามามากแล้ว มันพูดได้ว่าการให้เธอย้ายไปบล็อคที่ 3 เพื่อยกเว้นเธอจากการจ่ายหนี้เป็นสิ่งที่เรียกกันว่าต่าข่ายป้องกัน” เจ้าหน้าที่รัฐบาลประกาศโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของเขา
ตาข่ายป้องกันที่ห่วยแตกแบบนั้นมันอะไรกัน? แน่นอนว่า คุณไม่ต้องจ่ายหนี้ถ้าคุณย้ายไปที่สลัม แต่คุณก็เสียการสนับสนุนใดๆจากรัฐบาลจากผลของมัน
ตั้งแต่ทีแรกพวกเขาควรจะรู้ว่าการบังคับให้สาวอายุต่ำกว่าเกณฑ์ที่ไม่มีทักษะอะไรสนับสนุนตัวเธอเองเพื่อใช้ชีวิตอยู่ในสลัม เป็นสูตรของภัยพิบัติ มันไม่ใช้ตาข่ายป้องกันเหี้ยๆอะไรนั่น แต่เป็นแค่การทิ้งหัวของคนที่บริหารโคโลนี่นี้ขันน็อตดีหรือเปล่า?
“ผมได้ยินมาว่าทหารรับจ้างมีรายได้ที่เยอะพอสมควร แต่ผมไม่สามารถจินตนาการได้ว่าคุณสามารถที่จะจ่าย 500,000 อีเนลได้ เซอร์ ผมคิดว่าการสนทนามากกว่านี้จะเป็นการเสียเวลา ผมไม่คุ้นเคยกับที่นั่น แต่ผมมั่นใจว่ามันจะมีสนามเล่นที่เหมาะสมที่คุณจะปลดปล่อยความต้องการได้ในบล็อค 3 คุณพอใจกันสิ่งนั้นไม่ได้หรือและหยุดไขว่คว้าอะไรที่เหนือสถานีของคุณดีกว่ามั้ย?”
ไอ้เวรผมแหวก 7:3 ยิ้มในการดูถูก ฮ่าา! แกมั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนั้นแล้วเหรอวะ? ผมไม่ได้มีแผนที่จะทำอะไรแบบนั้นกับมีมิเมื่อผมรับเธอเข้ามา เหมือนที่ไอเวรนี่คิดอยู่อย่างชัดเจน
แต่…ได้ ไอ้เวร แกดูถูกฉันเหรอ หือห์? ฉันจะรับคำท้าแกไอห่วยแตก
“ได้เลย นั่นโอเค 500,000 อีเนล ถูกมั้ย? ชั้นจ่ายเงินแบบนั้นได้ในการเต้นของหัวใจครั้งเดียว”
“หือห์!?”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดผม สีหน้าของไอ้เวรผม 7:3 เปลี่ยนเป็นน่าเกลียดทันที ใช่ นั่นคือที่ผมอยากเห็น
“อะไร? งั้นมันก็ไม่ใช่แค่นิสัยนายที่แย่แต่แม้แต่หูของนายเรอะ? 500,000 อีเนล ชั้นจะสรุปจำนวนนั้นตอนนี้ รีบดำเนินการได้แล้ว”
“…คุณพยายามจะสร้างมุขตลกบางอย่างเหรอเซอร์?”
“น่ารำคาญว่ะ ชั้นบอกนายว่าดำเนินการได้แล้ว”
เมื่อผมนำเทอร์มินัลดาต้าแบบพกพาออกมาและเอาความยินดีที่จะจ่ายให้เขาดู ชายผมแหวก 7:3 ในที่สุดก็ดำเนินการโดยไม่ลังเล นิสัยเขาแย่ที่สุด แต่แน่นอนว่าเขาทำงานได้รวดเร็ว การดำเนินการทั้งหมดเสร็จสิ้นในทันที
การจ่าย 500,000 อีเนลในเทอร์เมนไพร์มถูกหักไปจากบัญชีของผม เป็นเครื่องยืนยันที่บ่งบอกว่าหนี้ของมีมี่ถูกจ่ายแล้วได้ถูกเคลียร์เต็มๆ และสิทธิการเดินทางไม่จำกัดได้ถูกใช้งาน
สิทธิการเดินทางไม่จำกัดดูเหมือนจะเป็นบัตรผ่านพิเศษที่จะยกเว้นว่าคุณจากการจ่ายภาษียกเว้นว่าคุณตัดสินใจที่จะลงหลักปักฐานที่ไหนบางที่ในอนาคต มันแพงจริงๆ อย่างนั้อย่างเดียว ก็ 200,000 อีเนลแล้ว มันเหมือนกับการจ่ายภาษีล่วงหน้า
หลังจากคำอธิบายอย่างละเอียดบางอย่างจากชาย 7:3 เรานำเอกสารทั้งหมดที่เราสามารถจะได้มา และออกจากออฟฟิศรัฐบาล เมื่อเราออกมา เสียงเรียกเข้าของเทอร์มินัลผมดัง มันเป็นข้อความจากเอลม่าเห็นว่าเธออยู่ร้านเสื้อผ้าใกล้ๆ เธอแม้แต่ส่งข้อมูลนำทางมา
“เธอโอเคมั้ย?”
“ค-ค่ะ หนูโอเค”
อารมณ์ของมีมิตกต่ำลงไปหลังจากที่ผมจ่ายหนี้ของเธอ ผมไม่มีทางที่จะรู้ว่าอะไรอยู่ในหัวของเธอ แต่หลังจากที่โดนไล่ไปทั่วโดยนักเลงและถูกช่วยเหลือตามมาหลังจากนั้น ส่งความสียใจที่เธอมีในคาเฟ่ และตกใจกับจำนวนหนี้ที่มหาศาลในออฟฟิศศรัฐบาล หัวใจของเธออาจต้องการเวลาที่จะต้องสงบบลงเล็กน้อย
จริงๆแล้วผมอยากให้เธอรีบและให้เธอขึ้นยานผมเพื่อที่เธอจะพักได้ แต่เรายังต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธอเพื่อที่เธอจะมีเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนรายวัน
มันโชคร้าย แต่ผมต้องนำเธอไปที่ร้านเสื้อผ้าเพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่ก่อนเราจะกลับไปที่ยานได้
“งั้นอะไรเกิดขึ้น?”
“ชั้นตีหน้าพวกเค้าด้วยเงินปึกใหญ่…เอ่อ อีเนล”
“ยอดเยี่ยม นั่นเหมือนที่เราทหารจ้างทำสิ่งต่างๆ ไม่ว่ายังไง ชั้นสามารถได้เสื้อผ้าบางอย่างสำหรับมีมิไว้เปลี่ยน นี่”
เอลม่าส่งถุงที่เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยเสื้อผ้าด้วยกันกับบิล ราคา…ไม่ได้แพงขนาดนั้น มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นจำนวนที่มากดูเหมือนเธอซื้อแค่เสื้อผ้าธรรมดา
“สำหรับตอนนี้ ชั้นซื้อเสื้อผ้าบางส่วน ชุดชั้นใน และของใช้ประจำวันที่จำเป็นอย่างอื่น ชั้นมั่นใจว่ามันไม่พอสำหรับพวกนายสองคนดังนั้นพยายามที่จะดูรอบๆด้วยตตัวเอง และซื้อสิ่งทีนายต้องการที่นี่ในไม่กี่วันต่อจากนี้”
“ขอโทษสำหรับปัญหาละขอบคุณ”
“มันจะไม่เจ็บถ้านายแสดงความขอบคุณมากกว่านี้รู้มั้ย?”
“ชั้นคิดว่าชั้นให้รางวัลที่เหมาะสมกับเธอไปแล้ว เห็นมั้ย และมันเป็นการเสียเวลาที่ยอดเยี่ยม ใช่มั้ย?”
“มันไม่พอสำหรับปัญหาทั้งหมดนั่น…พูดตรงๆ ยังไงซะ แต่มันทำหน้าที่เป็นการฆ่าเวลานะ นี่ควรจะโอเค ใช่มั้ย? ชั้นจะกลับไปที่ยานของชั้น”
“เราจะกลับด้วยเหมือนกัน ชั้นอยากให้มีมี่พักเร็วๆ”
“นั่นดี พยายามอย่าเอาตัวเองไปติดกับจังหวะของคนนี้ล่ะ แล้วก็ทำให้มั่นใจว่าดูแลเค้าอย่างถูกต้อง ถ้าเธอปล่อยเค้าไว้คนเดียวซักพักนึง ชั้นมั่นใจว่าเค้าจะยื่นมือเข้าไปหาบางอย่างที่มีปัญหาและทำให้ตัวเองถูกกฆ่าอีกครั้ง”
“ค- ค่ะ!”
มีมี่ตอบด้วยความกระตือรือร้นกับการสอนของเอลม่า บางทีมีมี่เห็นเอลม่าเป็นคนที่เหมือนพี่สาวที่เธอพึ่งพาได้
“นายด้วย ดูแลตัวเอง โอเคมั้ย? ถ้านายไปและเกี่ยวข้อกับบางอย่างที่มีปัญหาอีกครั้งและถูกฆ่าระหว่างที่นั่นเกิดขึ้น เด็กคนนี้จะต้องกรับไปเตร่ที่ซอยหลังอีกครั้ง หยุดบุ่มบ่ามมากได้แล้ว”
“เข้าใจแล้ว เองม่า-เซ็นไปดูแลคนอื่นเก่งอย่างคาดไม่ถึงหือห์?”
“มันเป็นภูมิปัญญาที่มากกับอายุ หนุ่มน้อย นายดูเหมือนจะลืมแล้ว แต่จริงๆแล้้วชั้นอายุมากกว่านายมาก”
“โอ้ใช่ เธอพูดถูก”
มันไม่ได้ดูเหมือนมันเพราะเธอดูโคตรเด็กจริงๆ แต่เอลม่าแก่กว่าผมจริงๆเป็นมากกว่าเป็นโหล แต่เธอนั่นกระชุ่มกระชวยเกินไปสำหรับเลดี้แก่ๆนะ ดังนั้นผมชอบลืมมัน
TLN: ซื้อพาวเอร์ซัพพลายมา 140 บาท ครับ แต่ปรากฏว่าพาวเวอร์ซัพพลายไม่ได้เสียครับ สงสัยคอมเสียถาวร
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
