ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1019 ราคาต่อหน่วยเก้าแสนห้าหมื่น

ด้วยการใช้ทักษะที่ไม่ธรรมดาของกงล้อฟันหมาป่า คราเคนจึงทุบสัตว์ประหลาดที่เจอด้วยแรงทั้งหมดจนตายและถือโอกาสนี้ระบายความโกรธ มันพุ่งเข้าไปในหลุมดำใต้ท้องทะเล

ฉินสือโอวขวางมันไว้ได้ ใครจะรู้ว่าในหลุมดำมีสัตว์ประหลาดอยู่มากแค่ไหน? ในกรณีถ้ามีสัตว์ประหลาดหลายร้อยตัว แล้วคราเคนตกลงไปในหลุมดำและถูกรัดไว้ เห็นแค่ปากขนาดใหญ่ที่น่ากลัวบริเวณท้องของสัตว์ประหลาด ก็คงจะกินมันได้ในรวดเดียว

เขาใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงไปสำรวจเส้นทาง หลังจากเข้าไปในหลุมดำแล้ว ฉินสือโอวก็พบว่าหลุมใต้น้ำแห่งนี้ไม่เพียงแต่มีพื้นที่ขนาดใหญ่ แต่ยังมีความลึกอยู่พอสมควร เดาได้ว่าน่าจะมีความลึกประมาณห้าถึงหกร้อยเมตร ซึ่งลึกกว่าหลุมน้ำเงินฮอนดูรัส!

ในหลุมมีเปลือกลักษณะวงรีจำนวนมากซึ่งมีความยาวสองถึงสามเมตรและกว้างหนึ่งเมตรกว่า ตอนแรกฉินสือโอวคิดว่าพวกมันทั้งหมดเป็นสัตว์ประหลาดใต้ท้องทะเล แต่พอเขาตระหนักอย่างละเอียดแล้ว ข้างในนั้นไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย

เขาใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนในการม้วนคลื่น จึงทำให้เปลือกลอยไปตามคลื่น ดังนั้นเขาจึงเห็นได้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเปลือกส่วนหลังที่ไม่มีการเน่าเสียหลังจากที่สัตว์ประหลาดตายเท่านั้นเอง

แต่เปลือกส่วนหลังเหล่านี้มีจำนวนมากจริงๆ ไม่รู้ว่าในหลุมดำทั้งหมดนี้จะมีอยู่มากเท่าไร ดังนั้นสัตว์ประหลาดจึงซ่อนอยู่ในนั้น ขอเพียงแค่พวกมันไม่ขยับตัว เว้นแต่จะมีทักษะความชำนาญมากอย่างจิตสำนึกแห่งโพไซดอน ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถสังเกตเห็นการมีอยู่ของพวกมันได้

จิตสำนึกแห่งโพไซดอนยังคงวนเวียนอยู่ในหลุมดำอีกรอบและฉินสือโอวก็ไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติอื่นๆ จึงถอยออกมาและพาคราเคนออกไป

แม้ว่าจะไม่รู้จักตัวตนของสัตว์ประหลาดเหล่านี้  แต่ก็เห็นได้ชัดแล้วว่าพวกมันมีชีวิตอยู่ในหลุมดำมาหลายสิบปี พวกมันเคยชินกับชีวิตที่ซ่อนตัวอยู่ในหลุมหลบภัยอันมืดมิดนี้ แม้จะไม่รู้ว่าพวกมันกินอะไรเป็นอาหาร แต่ก็สามารถยืนยันได้ว่า จริงๆ แล้วการบุกรุกของพวกมันก็ไม่ได้รุนแรงมากนัก

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉินสือโอวจึงไม่จำเป็นต้องกำจัดมัน

ตอนนี้เขาได้เดาเรื่องราวทั้งหมดจากพื้นฐานแล้ว น่าจะเป็นฉลามหางยาวที่ไม่รู้ว่าไปเจอสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเหล่านี้ได้อย่างไร พวกมันเคยเกือบตายในปากหมึกยักษ์หลายครั้ง จึงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีดึงดูดคราเคนเข้ามาและรอโอกาสชิงผลประโยชน์เมื่อมันพลาด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คราเคนถูกเอาเปรียบ อย่างน้อยครั้งหนึ่งหนวดของมันถูกสัตว์ประหลาดพวกนี้กินเข้าไป!

ฉินสือโอวออกคำสั่งให้คราเคนว่า ต่อไปนี้ไม่ต้องมาบริเวณรอบๆ หลุมดำใต้ทะเลนี้และไม่ต้องรบกวนชีวิตของสัตว์ประหลาดเหล่านี้อีก ถ้าจะแก้แค้นมัน อย่างน้อยวันนี้ก็จัดการมันได้มากกว่ายี่สิบตัวแล้ว นั่นก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นแล้ว

ความแค้นของคราเคนรุนแรงมากและมันก็ไม่ต้องการหยุดแค่นี้ ตอนที่ฉินสือโอวจึงพามันออกไป มันไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก ดวงตากลมโตก็จ้องมองด้วยสายตาอันเคียดแค้นไปที่หลุมดำใต้ทะเลตลอดทาง

ฉลามหางยาวว่ายน้ำอยู่เหนือน่านน้ำทะเล ซึ่งพอเห็นแล้วก็ยิ่งน่าเสียดาย ฉินสือโอวใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนเพื่อควบคุมมันและส่งมันไปที่น่านน้ำทางตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะ สัตว์เหล่านี้ฉลาดมาก คิดไม่ถึงว่ามันเกือบจะฆ่าคราเคน ต่อจากนี้จึงต้องให้พวกมันอยู่ในที่ที่ห่างไกลออกไป

หลังจากแก้ปัญหานี้แล้ว ฉินสือโอวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ก่อนหน้านั้นที่เห็นคราเคนถูกมนุษย์กำจัดหนวดของมัน หลังจากนั้นมาเขาก็ไม่วางใจมาตลอดว่าจะมีอะไรน่ากลัวเข้ามาในฟาร์มปลาแห่งนี้อีกเมื่อไร ตอนนี้ดูเหมือนว่าในฟาร์มปลาจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เพราะหลุมดำก็อยู่ที่ใต้ท้องทะเลลึกนอกฟาร์มปลา

วินนี่กำลังกล่อมเถียนกวาตัวน้อยนอน พอฉินสือโอวกลับมาเธอจึงเตะขาของเขาให้ไปอาบน้ำ ฉินสือโอวยื่นมือออกมาลูบขาอันเรียบเนียนและบอบบางของวินนี่และพูดอย่างกำกวมว่า “อย่าโวยวายไปสิที่รัก ผมเหนื่อยมากเลยนะ”

ที่เขาบอกว่าเหนื่อย ก็เป็นเพราะเหนื่อยกับการช่วยเหลือคราเคนจัดการกับสัตว์ประหลาดตัวนั้น จึงทำให้วินนี่เข้าใจผิดอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากตื่นนอนในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉินสือโอวก็กลับมาจากการออกกำลังกายตอนเช้า เขารับประทานอาหารเช้าอย่างมีความสุข จากนั้นในขณะที่เขากำลังกินโจ๊กอยู่นั้นก็พบสิ่งแปลกๆ ซ่อนอยู่ในโจ๊กของเขา

วินนี่ใส่ใจเขามาโดยตลอด เมื่อเห็นเขาคีบสิ่งเแปลกๆ นี้ขึ้นมาด้วยสีหน้าแปลกใจ เธอจึงยื่นมือออกไปกดข้อมือของเขาไว้และกระซิบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “คุณนี่นับวันยิ่งไร้ยางอายมากขึ้นจริงเลยนะๆ!”

 “อะไร? เป็นอะไร?” ฉินสือโอวถามด้วยความสงสัย

วินนี่มองเขาด้วยสายห่วงใยและทำปากแบะใส่สิ่งที่แปลกประหลาดนั้นแล้วพูดว่า “เมื่อคืนคุณบอกว่าเหนื่อยไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันเลยตั้งใจทำสิ่งนี้เพื่อบำรุงร่างกายให้คุณ”

ฉินสือโอวสังเกตไปที่แท่งไม้เล็กๆ นี้อย่างละเอียด และในระหว่างนั้นเขาก็รู้ว่ามันคืออะไร เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที “ที่รัก คุณยังคิดว่าผู้ชายของคุณยังต้องการสิ่งนี้อีกอยู่เหรอ? นี่คุณเอามาได้อย่างไร?”

“ก็ต้องเอามาจากกวางแดงน่ะสิ” วินนี่กัดหูของเขาแล้วพูดว่า “ถ้าคุณไม่ต้องการแล้วใครต้องการล่ะ? แล้วเมื่อคืนใครกันที่บอกกับฉันว่าเหนื่อย?”

ทนไม่ได้แล้ว มันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีของผู้ชายที่ไม่สามารถทนได้! ฉินสือโอวกินอวัยวะเพศของกวางเข้าไปสองสามคำและกัดฟันด้วยความแค้น เขาจึงตัดสินใจว่าคืนนี้จะทำให้วินนี่ต้องคุกเข่าร้องขอชีวิต!

บัตเลอร์โทรมาหาเขาในตอนเช้าและในสายลุงหนวดก็พูดอย่างอิ่มอกอิ่มใจว่า “เฮ้ ฉิน น่าเสียดายที่นายไม่ได้เข้าร่วมการประมูลปลาทูน่าครีบน้ำเงินในครั้งนี้! นายเลยไม่เห็นว่าการแข่งขันการประมูลในครั้งนี้ดุเดือดแค่ไหน! นายรู้ไหมว่าราคาซื้อขายล่าสุดอยู่ที่เท่าไร?”

“เก้าแสนห้าหมื่นเยน ถือเป็นการทำลายสถิติเลยล่ะ!” ฉินสือโอวพูดอย่างใจเย็น

บัตเลอร์พูดอย่างตื่นตระหนกตกใจว่า “นายรู้ได้อย่างไร? นายเข้าร่วมการประมูลด้วยเหรอ?”

ฉินสือโอวกลอกตาและพูดอย่างจนปัญญาว่า “ขอร้องล่ะบัตเลอร์ ใช้สมองของคุณให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม? ผมรู้มาจากในข่าว ตอนนี้การประมูลได้รับการอัปเดตแบบเรียลไทม์บนอินเทอร์เน็ตแล้ว”

หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดบัตเลอร์ก็สบถออกมาและพูดด้วยความโกรธว่า “ฉิน นายทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าทำแบบนี้ต่อไปนายจะไม่มีเพื่อน! ทำไมนายไม่คล้อยตามฉันและปล่อยให้ฉันเสแสร้งไปเรื่อยๆ ล่ะ?”

ฉินสือโอวเงียบไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่าบัตเลอร์พูดถูก จากนั้นจึงถามว่า “บัตเลอร์ ปลาตัวนี้ราคาเท่าไร?”

 “กิโลกรัมละเก้าแสนห้าหมื่นเยน ทั้งหมดสี่ร้อยหกสิบกิโลกรัม ขายในราคาสี่ร้อยสามสิบเจ็ดล้านเยนหรือสามจุดหกล้านดอลลาร์สหรัฐ!” บัตเลอร์กล่าว

“โอ้ พระเจ้า! โอ้ มันบ้าไปแล้ว! โอ้ ไม่อยากจะเชื่อ! โอ้ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ…” ฉินสือโอวร้องตะโกน

ทางฝั่งบัตเลอร์เคร่งเครียดขึ้นมาทันที เขาจะรู้สึกอย่างไรที่ฉินสือโอวกำลังหยอกล้อเป็นเด็กอยู่ได้?

เป็นอย่างที่บัตเลอร์ว่า น่าเสียดายที่ฉินสือโอวไม่ได้เข้าร่วมการประมูลตลาดปลาซึกิจิที่โตเกียวในครั้งนี้

เนื่องจากปีที่แล้วการผลิตปลาทูน่าครีบน้ำเงินลดลงอย่างรวดเร็ว ปลาที่นำมาประมูลเมื่อต้นปีนี้จึงกลายเป็นเป้าหมายการแข่งขันของร้านอาหารต่างๆ และราชาแห่งปลาที่บัตเลอร์นำมา ทำให้ชาวญี่ปุ่นต้องการแย่งชิงมันมาให้ได้

เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว ปลาที่เขานำมาในปีนี้จะมีขนาดตัวที่ไม่ใหญ่มาก มีน้ำหนักไม่ถึงห้าร้อยกิโลกรัม แต่เมื่อปีที่แล้วปลามีน้ำหนักตัวอยู่ที่หกร้อยกิโลกรัม

ปลาทูน่าครีบน้ำเงินไม่ได้ขึ้นอยู่กับน้ำหนักเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคุณภาพของเนื้ออีกด้วย คุณภาพเนื้อของปลาชนิดนี้มีความโดดเด่นมาก หลังจากการตรวจสอบโดยรายงานการวิจัยของสำนักงานกรมประมงของญี่ปุ่น หรือจะเรียกว่าเป็นปลาทูน่าคุณภาพดีเยี่ยมที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์และยังได้รับการประเมินราคาออกมาเป็นระดับทูเอส

นี่คือสาเหตุที่ทำให้ทุกคนแย่งชิงกันอย่างดุเดือด ต่างคนต่างต้องการจับปลาตัวนี้ จากนั้นจึงเกิดวิกฤตในโลกแห่งการทำอาหารของโตเกียว

เมื่อฉินสือโอวดูข่าว เขาก็ค่อนข้างประหลาดใจที่พบว่าสุดท้ายแล้วไม่ใช่บริษัทร่วมทุนคิโยมุระที่ได้ปลาตัวนี้ไป แต่กลับเป็นบริษัทไดนิสึ ประธานอิสึซาโอะ อาโอยาม่าบุคคลที่มีความทะเยอทะยาน และในตอนท้ายเขาก็ได้แบกปลาตัวนี้ไปกับเทซึกะ โกดะ

…………………………………………………