ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 116 มหาเศรษฐีร้อยล้าน

จิตสำนึกโพไซดอนแผ่ปกคลุมเรือสินค้าขนาดมหึมา มันแตกต่างกับเรือพิฆาตของเซอร์ วิลฟรีด ลอเรลตรงที่บนเรือลำนี้ มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่อย่างมากมาย อย่างเช่นหมึก ตัวเล็กตัวใหญ่ที่น่ากลัวว่าจะมีอยู่หลายร้อยตัว

ปลาทูน่าครีบเหลืองดิ้นหลุดจากจิตสำนึกโพไซดอน มันเร่งความเร็วเพื่อตามปลาหมึกยักษ์ตัวนั้นไป ปากขนาดใหญ่อ้าออกกัดลำตัวของหมึกยักษ์ขาดออกเป็นสองท่อนแล้วกัดกินเข้าไปอย่างเมามัน

ฉินสือโอวไม่ได้ตามไปควบคุมมันแล้ว เขาค้นดูเรือสินค้าลำนี้อย่างละเอียด ด้านข้างของเรือลำนี้มีตัวหนังสือเลือนรางเขียนไว้อยู่ ชัดเจนว่าคงเป็นชื่อของเรือ แต่มันจมอยู่ในทะเลมานานเกินไป ฉินสือโอวมองดูอยู่สักพักก็ยังไม่รู้ว่าชื่อของเรือลำนี้คืออะไร

ตัวเรือนั้นเสื่อมโทรมอย่างมากแล้ว ในห้องเก็บสินค้าบนเรือมีถังไม้อยู่จำนวนหนึ่ง ซึ่งล้วนแต่ผุเปื่อยจนไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว ภายในถังไม้ก็มีหมึกอยู่เช่นกัน เห็นได้อย่างชัดเจนว่าในนี้ไม่มีสิ่งของล้ำค่า

เมื่อค้นดูแล้วหนึ่งรอบ ฉินสือโอวก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ ให้ตายสิ ห้องเก็บสินค้าบนเรือลำนี้ก็ไม่มีสมบัติอยู่อีกแล้วเหรอ นี่ก็เป็นเรือเปล่าๆอีกลำหรือยังไง?

ครั้งนี้แม้กระทั่งกระดูกของลูกเรือก็ไม่เหลือสภาพ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกปลาทะเลกินจนหมดจดแล้วหรือเปล่า

เมื่อเส้นทางสำรวจเรือมาถึงห้องของกัปตัน ดวงตาของฉินสือโอวก็เป็นประกายขึ้น!

ปรากฏให้เห็นเพียงแต่ห้องพักกัปตันที่กว้างขวาง เต็มไปด้วยกองเศษกล่องเหล็กที่สะเปะสะปะไปทั่ว อาจจะเป็นตอนที่เรือจมที่ทำให้กล่องเหล็กพวกนี้กระแทกเข้าด้วยกัน

มีบางกล่องที่เปิดออกแล้ว ก้อนโลหะสีน้ำตาลดำขนาดเท่าสมุดบันทึกสิบสี่นิ้วกระจัดกระจายออกมาข้างนอก

สำหรับก้อนโลหะพวกนี้แล้ว ฉินสือโอวมีความรู้เกี่ยวกับพวกมันอย่างแน่นอน ของพวกนี้เหมือนกันกับแท่งเงินราชวงศ์หมิงในแม่น้ำไป๋หลงเมื่อก่อนหน้านี้ทุกกระเบียดนิ้ว!

ถ้าหากเขาเดาไม่ผิด ของภายในห้องกัปตันนี้ก็น่าจะถูกหล่อด้วยแท่งเงินทั้งสิ้น!

สาเหตุที่ฉินสือโอวไม่ให้ความสนใจกับแท่งเงินในแม่น้ำไป๋หลง ก็เพราะจำนวนของมันมีไม่มากนัก อีกทั้งเมื่อต้องจัดการกับมันก็จะมีปัญหาใหญ่ตามมา นั่นก็เพราะมันเป็นของโบราณนี่เนอะ

แต่เมื่อเป็นแผ่นเงินพวกนี้ก็ไม่มีปัญหาเช่นนั้นแล้ว!

กล่องเหล็กมากมายขนาดนี้ เขาลองนับๆดูแล้ว ทั้งหมดแล้วเป็นจำนวนสิบกล่องเต็มๆ ทุกกล่องมีขนาดด้านละหนึ่งเมตร ยาวหนึ่งเมตร กว้างหนึ่งเมตร ข้างในบรรจุแผ่นเงินไว้ทั้งหมด มูลค่ามหาศาล!

ฉินสือโอวคิดคำนวณในใจอย่างรวดเร็ว ตามความหนาแน่นของแผ่นเงินราวๆหนึ่งลูกบาศก์เซนติเมตรก็เท่ากับสิบกรัม แผ่นเงินทั้งหมดหนึ่งกล่องก็น่าจะเป็นหนึ่งหมื่นกิโลกรัม หรือเท่ากับสิบตัน!

อีกทั้งในนี้มีกล่องเหล็กที่เหมือนกันอยู่สิบกล่อง เช่นนั้นก็เท่ากับว่ามีแร่เงินอยู่หนึ่งร้อยตัน…

นอกจากนี้ ข้างๆห้องกัปตันก็ยังมีกล่องที่เหมือนกันแบบนี้อยู่อีกหลายกล่อง ภายหลังฉินสือโอวเห็นแล้วก็นึกว่าเป็นแท่งเงินเหมือนกัน แต่ปรากฏว่าเมื่อเปิดดูข้างในกล่อง ข้างในนั้นมีแต่ก้อนโลหะ ที่โดนน้ำทะเลกัดกร่อนจนไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว และยังมีสนิมเกาะอยู่เต็มไปหมด ไม่เหมือนกันกับแท่งเงินที่อยู่ในห้องกัปตันเลยแม้แต่น้อย

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ฉินสือโอวก็ไม่ถือสา ขอเพียงแค่ถัดจากห้องนี้ไปมีแท่งเงินหนึ่งร้อยตันอยู่ก็พอแล้ว!

แท่งเงินหนึ่งร้อยตันเลยนะ ฉินสือโอวที่อยู่ทางฝั่งนี้ก็ลุกขึ้นมาทันที จับเอาเจ้าฉงต้าที่กำลังเอนตัวอย่างง่วงงุนอยู่บนเก้าอี้ทำงานลงไปนอนที่เตียงแล้วจึงดันหู่จือกับเป้าจือให้หลบไป ไม่ได้สนใจวินนี่ที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ เขารีบค้นอินเทอร์เน็ตหาแนวโน้มของราคาแร่เงินในระยะนี้ทันที

ตอนนี้ทั้งเงินและทองต่างก็กำลังราคาตก ราคาทองทุกๆหนึ่งกรัมตกลงมาอยู่ที่ราคาใกล้เคียงกับหนึ่งร้อยยี่สิบห้าดอลลาร์แคนาดา ส่วนเงินนั้นราคาอยู่ที่ศูนย์จุดแปดสองดอลลาร์แคนาดาต่อกรัม

เมื่อเทียบกับทองคำแล้ว ราคาของเงินแท่งนั้นไม่น่าดูเลย ทว่า ที่อยู่กับฉินสือโอวก็มีตั้งเยอะแยะ!

แท่งเงินหนึ่งร้อยตัน หนึ่งตันก็เท่ากับแปดแสนสองหมื่นดอลลาร์แคนาดา หนึ่งร้อยตันก็จะเป็น แปดสิบสองล้านดอลลาร์แคนาดา เมื่อแปลงเป็นเงินหยวน ก็น่ากลัวว่าจะเท่ากับห้าร้อยล้านหยวน!

หลังจากคำนวณผลลัพธ์ออกมาแล้ว ฉินสือโอวก็ตบมือลงบนโต๊ะอย่างเหี้ยมๆ เขาเงยหน้ามองไปบนฟ้า แล้วหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ๆ ๆ!”

หู่จือและเป้าจือถึงกับตกใจ ไม่รู้ว่าเจ้านายเป็นบ้าอะไรไปแล้ว เจ้าตัวเล็กทั้งสองจึงรีบหดตัวเข้าหากัน

ฉงต้าก็อยากจะหาที่พึ่งพิงเหมือนกัน แต่เมื่อมันกลอกตามองไปรอบๆทั้งซ้ายทั้งขวา ไม่ว่าจะเป็นของเล่นหรือตุ๊กตาบนเตียงก็ไม่มีเลยสักอย่าง

ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย มันรู้สึกเกลียดแม่ของมัน ทำไมไม่คลอดพี่ชายน้องชายพี่สาวน้องสาวให้มันอีกสักตัวบ้างนะ?

ฉินสือโอวไม่สนใจเจ้าพวกสัตว์น้อยพวกนี้ ภายใต้ความดีใจอันล้นพ้น เขากอดหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเริ่มส่งเสียงจูบ ‘จุ๊บๆ’ ออกมา

วินนี่ที่อยู่ทางนั้นก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เธอลังเลไปชั่วขณะ แล้วจึงถามเขาว่า “เฮ้ ฉิน คุณกินยาผิดหรือเปล่าคะเนี่ย? หรือว่า… คุณโดนผีสิง?”

“ไม่ไม่ไม่ วินนี่ คุณไม่รู้หรอก คุณไม่รู้หรอก ตอนนี้ผมน่ะมีความสุขมากๆเลย!  พระเจ้า ผมขอสรรเสริญท่าน! วินนี่ ที่รัก ผมรักคุณนะคุณรู้ไหม? โอ๊ยๆ!  ผมรักคุณจนจะตายแล้ว!” ฉินสือโอวถูกแร่เงินมูลค่าแปดสิบล้านดอลลาร์แคนาดาทำให้ตื่นเต้นจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว!

ถึงแม้ตอนที่เขาได้มาซึ่งอำนาจการควบคุมจิตสำนึกโพไซดอน เขาก็รู้ว่าไม่ช้าก็เร็วตัวเองต้องกลายเป็นมหาเศรษฐีได้แน่ๆ แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้

ถึงแม้ว่าตั้งแต่ที่เขามารับช่วงทำฟาร์มปลาต่อจะใช้เงินเหมือนน้ำไหล ทว่าการที่เขาซื้อลูกพันธุ์ปลา เรือยอชต์ หรือรถยนต์พวกนี้ก็ไม่ได้ใช้เงินไปมากเท่าไรนัก

เขาลองคำนวณดูจำนวนเงินนั้นแล้ว เงินที่ได้มาจากการประมูลงานศิลปะทั้งหมดห้าสิบล้าน จำนวนเงินที่ใช้ไปมากที่สุดก็คือการจ่ายภาษี เงินทั้งหมดที่โดนผีดูดเลือดสรรพากรแคนาดาสูบออกไปเป็นจำนวนเงินสิบสองล้านดอลลาร์แคนาดา

แต่ว่าเงินจำนวนนี้ยังอยู่ในมือของเขา กฎหมายของแคนาดาเป็นระบบกฎหมายต่างชาติ แตกต่างกับระบบกฎหมายของจีนแผ่นดินใหญ่ ภาษีหลายอย่างของที่นี่ เป็นภาษีที่จ่ายตามรอบฤดูกาล หนึ่งรอบฤดูกาลจ่ายหนึ่งครั้ง เนื่องจากฉินสือโอวมีฟาร์มปลา อีกทั้งภาษีของฟาร์มปลาก็เป็นภาษีที่จ่ายตามรอบฤดูกาล เมื่อเป็นเช่นนี้ภาษีของการประมูลผลงานศิลปะจึงยังรวมอยู่ด้วยกัน สามารถรอจนถึงรอบฤดูกาลที่สองแล้วค่อยจ่ายก็ได้

นี่ก็เป็นสวัสดิการอีกอย่างหนึ่งของเขตนิวฟันด์แลนด์ ส่วนใหญ่แล้วคนมีเงินที่นี่จะเป็นเจ้าของฟาร์มปลา และหากว่าเจ้าของฟาร์มปลาอยากจะประมูลงานศิลปะ หรือจะเป็นบ้านหรือรถ โดยมีความต้องการใช้เงินลงทุนกับฟาร์มปลาเป็นพื้นฐานสำคัญ

การลงทุนกับฟาร์มปลาสามารถแก้ไขปัญหาการจ้างงานได้ อีกทั้งยังเป็นการคุ้มครองรักษาฟาร์มปลาในนิวฟันด์แลนด์ ดังนั้นรัฐนิวฟันด์แลนด์และแลบราดอร์จึงกำหนดว่าภาษีที่ได้จากการประมูลสิ่งของสามารถรวมเข้ากับภาษีตามฤดูกาลของฟาร์มปลาได้

อย่ามองว่าภาษีครั้งนี้ที่ฉินสือโอวต้องจ่ายเป็นจำนวนเงินถึงสิบสองล้านดอลลาร์ อย่าเพิ่งไปพูดถึงว่าถ้าเขาลงทุนทำธุรกิจฤดูกาลหนึ่งเขาจะทำเงินได้เท่าไร แค่ดอกเบี้ยเงินฝากที่อยู่ในธนาคารก็นับว่าเป็นจำนวนที่ไม่น้อยแล้ว

นอกจากเงินภาษีจำนวนสิบสองล้าน ค่าใช้จ่ายอื่นๆอย่างซื้อรถ ซื้อเรือยอชต์ ซื้อพันธุ์ปลาทุกสิ่งทุกอย่างรวมกัน ทั้งหมดก็ไม่ถึงสิบล้าน ดังนั้นในมือเขาก็ยังเหลือเงินอยู่อีกตั้งสามสิบล้าน รวมกับเงินแปดสิบสองล้านก่อนหน้า จำนวนทั้งหมดเงินของเขา ก็ทะลุหนึ่งร้อยล้านพอดี หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์แคนาดา!

ฉินสือโอวฉินสือโอวที่กำลังกอดหน้าจอคอมพิวเตอร์คิดคำนวณบัญชีอยู่ทางนี้ ทางฝั่งวินนี่จึงรู้สึกงงงัน  นี่คือ เอ่อ นี่คือการสารภาพรักเหรอ?

ก็น่าจะใช่นะ แต่ฝ่ายชายกลับดูสติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไรเลยนะ?  ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นจนเป็นกังวลหรือปล่าถึงทำให้เป็นเช่นนี้? ไม่ใช่ว่าผู้ชายจีนส่วนใหญ่จะค่อนข้างขี้อายหรอกเหรอ?

 ทำไมฉินถึงได้รุกแรงขนาดนี้ล่ะ? ในฐานะที่เป็นคนถูกสารภาพรัก วินนี่กลับเป็นฝ่ายที่เป็นเดือดเป็นร้อนเองซะงั้น

ระบายอารมณ์ไปแล้วสักพักหนึ่ง ในที่สุดฉินสือโอวก็สงบลงได้ เขาถามขึ้นมาอย่างสนใจใคร่รู้ว่า “เฮ้ วินนี่ คุณจะลาพักตอนไหน? ให้ผมไปรับคุณมาเที่ยวที่ฟาร์มปลาของผมดีไหม?”

วินนี่แอบกลอกตานิดหน่อย เมื่อครู่ยังเรียกเธอว่า ‘ที่รัก’ อยู่เลยนี่ ทำไมอยู่ๆก็เปลี่ยนมาเรียกชื่อเธอตรงๆแทนล่ะ? ทว่าเธอเป็นแอร์โฮสเตสระดับบนสุดของสายการบินนานาชาติแอร์แคนาดา ปฏิกิริยาตอบสนองจึงรวดเร็วเป็นปกติ เธอเม้มปากยิ้มแล้วตอบเขาไปว่า  “มีเวลาให้หยุดพักซะที่ไหนกันล่ะคะ ครั้งที่แล้วเป็นการลาหยุดประจำปี ถ้ายังหยุดพักอีกก็คงต้องโดนหักเงินเดือนแล้วล่ะ!”

“คุณผู้หญิง ต้องดูแลตัวเองให้ดีหน่อย ต่อให้ถูกหักเงินเดือนก็ต้องพักบ้างไม่ใช่เหรอ?” ฉินสือโอวถามหล่อน

วินนี่ยักไหล่ ใบหน้าสวยงามของเธอปรากฏสีหน้าของความจนใจขึ้นมา เธอพูดตอบเขาไปว่า “แต่ถ้าขาดงานบ่อยๆ ก็คงไม่โดนแค่หักเงินเดือนอย่างเดียวแล้ว น่าจะถูกไล่ออกด้วย”

ฉินสือโอวตบโต๊ะ แล้วพูดขึ้นมาอย่างคนมีกำลังทรัพย์ว่า “ไล่ออกก็ไล่ออกสิ เดี๋ยวผมจะซื้อเครื่องบินสักลำ ตอนที่คุณอยากเป็นแอร์โฮสเตสก็เป็นแอร์โฮสเตส อยากเป็นคนขับเครื่องบินก็ค่อยเป็นคนขับเครื่องบิน เป็นไง?!”

วินนี่ถึงกับหลุดยิ้มออกมา ณ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าฉินสือโอวน่ารักมากจริงๆ เขาเหมือนกับเด็กชายที่กำลังเอาจริงเอาจังอย่างไรอย่างนั้น เธอจึงตอบกลับคำที่เขาพูดขึ้นมาไปว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงจะเจ๋งที่สุดเลย แต่ว่านะ ฉิน ความหมายของคุณคือคุณอยากจะเลี้ยงดูฉันเหรอ?”

ช่วงเวลาที่สำคัญมาถึงแล้ว ฉินสือโอวที่เพิ่งจะงมไปเจอเงินแปดสิบล้าน ก็นั่งหลังตรงขึ้นมา เขาจ้องมองไปที่กล้องอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า “ใช่แล้ว วินนี่ ผมจะดูแลคุณเอง ถึงแม้ผมจะไม่ได้มีประวัติการศึกษาที่สูง ความสามารถก็ไม่ได้เหนือกว่าใคร แต่พวกเรามีฟาร์มปลา ผมออกทะเลไปจับปลาได้แล้วก็จะทำให้คุณมีชีวิตที่มีความสุขและความสบายใจด้วย”

การสารภาพรักครั้งนี้ไม่ใช่การบอกต่อหน้า ไม่ได้เด็ดเดี่ยวแน่วแน่มากพอ จนถึงกระทั่งว่าไม่พอจะเป็นขั้นเป็นตอนด้วยซ้ำ

แต่เพียงครู่เดียววินนี่ก็ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่หวานราวกับน้ำผึ้ง จากนั้นหน้าจอของฉินสือโอวก็กลับกลายเป็นสีดำ

ฉินสือโอวกระพริบตาปริบๆ เขาทุบๆคอมพิวเตอร์ แล้วสบถออกมา “แม่แกสิ ไม่ใช่ว่าจะมาพังตอนช่วงเวลาสำคัญหรอกนะ?”

เขาลองลากๆเมาส์ดู พบว่าคอมพิวเตอร์ของเขาไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่เป็นฝั่งวินนี่ที่ปิดกล้องไปแล้ว

คราวนี้ฉินสือโอวจึงรู้สึกกลัดกลุ้มใจ นี่คือวินนี่กำลังปฏิเสธเขาอ้อมๆหรือเปล่านะ? ขนาดบัตรคนดีเขาก็ยังไม่ได้รับเลยหรือนี่?[1]

ไม่นาน รูปโปรไฟล์MSN ก็เด้งขึ้นมา เป็นวินนี่ที่ส่งข้อความมา “ดึกมากแล้ว ฉันไปนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะไปขอลาพักกับบริษัท หวังว่าลาหยุดคราวหน้าจะสามารถไปหาคุณที่นั่นได้ แต่ถ้าลาไม่ได้ งั้นก็คงต้องลาออกอย่างจริงจังแล้วล่ะ ถ้าถึงตอนนั้นคุณต้องเลี้ยงฉันจริงๆนะ”

จิตใจของฉินสือโอวเบิกบานเป็นอย่างยิ่ง เขากำมัดแล้วดึงเข้าข้างลำตัวอย่างแน่วแน่ แล้วตะโกนออกมาว่า “โอ้เย้!”

“อ่าฮู้ว!”ฉงต้าโดนฉินสือโอวทับไว้ข้างๆตัว เขาจับหัวแล้วร้องคำรามขึ้นมา

ฉินสือโอวดีใจจนแทบคลุ้มคลั่ง เขาพลิกตัวขึ้นไปคล่อมฉงต้า สะบัดมือตบลงไปที่ก้นของมัน แล้วพูดกับมันว่า “เจ้าตัวเล็ก ก้นของแกนี่งอนจังเลยนะ มา ให้ป๋า…”

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก เชอร์ลี่ย์และพาวลิสที่มีสีหน้าตื่นตระหนก พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า “ฉิน เกิดอะไรขึ้น?”

ชัดเจนว่า พวกเขาถูกเสียงร้องคำรามในห้องของฉินสือโอวเรียกให้ขึ้นมาข้างบน

จากนั้น พวกเขาจึงมองภาพเหตุการณ์ที่ได้เห็นตรงหน้าอย่างหวาดผวา ฉงต้าตื่นตระหนกจนอยากจะวิ่งหนี ฉินสือโอวขี่คล่อมอยู่บนตัวของมัน อีกทั้งยังทำท่าทางที่น่าอัปยศอดสูแบบนี้ออกมา เมื่อพูดถึงความอัปยศอดสูแล้ว ถัดไปไม่ไกล ก็มีหมาน้อยสองตัวที่กำลังตัวสั่นแล้วเบียดเข้าหากันอยู่…

……………………………….

[1] บัตรคนดี คือการปฏิเสธความรักอย่างรักษาน้ำใจ ได้รับบัตรคนดีจึงเท่ากับการถูกกล่าวปฏิเสธความรัก