ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1403 เปลือกหอยพิษปรากฏขึ้นอีกครั้ง

วิลบอกว่าไม่มีปัญหา รอหิมะหยุดเขาจะเข้ามาช่วยเปลี่ยนให้

ดังนั้นนี่จึงเป็นปัญหาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ฉินสือโอวก็ไม่สามารถตำหนิวิลได้ เพราะในเซนต์จอห์นไม่มีบ่อน้ำร้อนและการก่อสร้างของวิลยังต้องเรียนรู้และยังขาดประสบการณ์ ไม่อย่างนั้นปัญหาเหล่านี้คงจะสามารถแก้ไขได้ในครั้งเดียว

หลังจากแช่น้ำได้สักพัก ฉินสือโอวก็ล้างตัวให้หู่เป้าฉง จากนั้นก็กวักมือเรียกหลัวปอ พี่น้องเฟอเรทและแมวป่าที่นอนอยู่ขอบบ่อน้ำร้อนให้ลงมา

เดิมทีเจ้าตัวน้อยทั้งสี่นอนอยู่บนพื้นอุ่นๆ อย่างมีความสุข แต่ละตัวหลี่ตาเตรียมที่จะหลับ เมื่อฉินสือโอวกวักมือเรียก พวกมันก็ตื่นขึ้นทันที และสะบัดก้นกระโดดถอยหลัง

“มานี่” ฉินสือโอวยิ้มพร้อมโบกมือ

เจ้าตัวน้อยทั้งสี่รวมตัวกันแล้วกระโดดถอยหลัง

“มานี่สิ!” ฉินสือโอวหยุดยิ้ม

เจ้าตัวเล็กทั้งสี่เบียดกัน จากนั้นก็กระโดดถอยหลังต่อ

“เฮ้ มาหาฉัน!” ฉินสือโอวเริ่มโกรธ

หลัวปอเอาหัวมุดไว้ในอุ้งเท้า พี่น้องเฟอเรทแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกัน ในขณะที่ราชาซิมบ้าก็ส่งเสียงร้องพร้อมกับตาลุกวาวมองหาโอกาสที่จะหลบหนีออกไป

น่าเสียดายที่ที่นี่มีประตูแค่บานเดียว ซึ่งถูกฉินสือโอวปิดไว้

ฉินสือโอวไม่พูดอะไรและยื่นมือซ้ายไปที่หลัวปอ ส่วนมือขวาก็ราชาซิมบ้าและเฟอเรทพี่ชาย ส่วนเฟอเรทน้องสาวก็ไม่ต้องสนใจ มันจะทำตามเฟอเรทพี่ชายทุกอย่าง เฟอเรทไปไหนมันก็จะไปด้วย

เจ้าตัวเล็กสองสามตัวส่งเสียงกรีดร้องและปฏิเสธที่จะลงไปในน้ำ ฉินสือโอวไม่บังคับพวกมัน หลังจากลากพวกมันไปที่ขอบสระแล้วก็เขาก็จับอุ้งเท้าเล็กๆ ของพวกมันลงไปในน้ำ

บ่อน้ำร้อนถูกสร้างขึ้นไม่เหมือนกับบ่อที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ซึ่งจะมีขั้นบันไดเป็นชั้นๆ ข้างในและน้ำในที่เหล่านี้ก็จะตื้นมาก หลังจากที่ฉินสือโอวเอาเท้าขอเจ้าตัวเล็กวางไวบนขั้นบันได หลัวปอที่กำลังตื่นตระหนกก็สงบลง

สิ่งที่หมาป่ากลัวคือทะเลลึก ไม่ใช่บ่อน้ำเล็กๆ แบบนี้เพียงแต่ขาทั้งสี่ของมันแตะพื้นได้ก็พอ

ในบ่อน้ำตื้นๆ แบบนี้ หมาป่าขาวตัวน้อยผ่อนคลายอย่างรวดเร็วหลังจากที่เท้าทั้งสี่แตะพื้น หลังจากที่มันรู้สึกว่าน้ำในบ่อน้ำร้อนอุ่น มันจึงลองเอนตัวนอนไปตามขั้นบันได ฉินสือโอวก็ไม่ขัดขืนที่จะอาบน้ำให้มันพร้อมกับหรี่ตาอย่างสนุกสนาน

นี่จึงเป็นตัวอย่างที่ดี แมวป่าที่อยู่ด้านหลังก็ตามลงมาแบบนี้เช่นกัน แต่สำหรับมันแล้วขั้นบันไดยังลึกไปหน่อย หลังจากมันเอนตัวนอนลง ก็เหลือแค่เพียงส่วนหัวเท่านั้นที่โผล่ออกมา ดังนั้นจึงรู้สึกไม่สบายสุดท้ายก็ลุกขึ้นยืน

สุดท้ายพี่น้องเฟอเรทก็ดูเหมือนจะไม่ตกใจกลัวบ่อน้ำนี้ จึงกระโดดลงมาอย่างมั่นใจ

การฝึกฝนจริงๆ ได้เกิดขึ้นแล้ว หมาป่าขาวนอนลงได้ แมวป่าต้องยืนขึ้นและเฟอเรทแบลคฟุตก็จมอยู่ใต้น้ำ…

ฉินสือโอวรีบจับเจ้าตัวเล็กที่เปียกน้ำทั้งสองตัวขึ้นมา เฟอเรทแบลคฟรุตมีเสน่ห์และน่ารักจึงกลายเป็นหนูน้ำ ฉินสือโอวเงยหน้ามองและแบะปากด้วยความรังเกียจ “น่าเกลียดจริงๆ!”

จิตใจที่อ่อนแอของเฟอเรทตัวน้อยได้รับความเสียหายเป็นอย่างมาก จากนั้นพวกมันไม่ยอมลงไปในน้ำอีก พวกมันจึงนอนอยู่ข้างๆ สระว่ายน้ำเพื่อรับความอบอุ่น

แต่การทำความสะอาดให้มันก็ง่ายดาย ฉินสือโอวแค่เอาน้ำร้อนพรมลงไปมันก็พอแล้ว

ตอนนี้คนที่สบายที่สุดก็คือมาสเตอร์ หลังจากช่วงเวลาแห่งการทะเลาะกันผ่านไป ก่อนหน้านั้นเต่าอัลลิเกเตอร์ที่เต็มไปด้วยพลังรู้สึกเบื่อหน่าย จึงว่ายน้ำไปมาในบ่อ สุดท้ายก็ปีนขึ้นไปบนเก้าอี้และนอนอยู่บนนั้นอย่างสบายใจ…

หลังจากฉินสือโอวล้างตัวให้เจ้าตัวเล็กเสร็จและใช้ผ้าขนหนูเช็ดจนแห้งแล้ว เขาก็แต่งตัวและเปิดประตูออกไป

เจ้าตัวเล็กสองสามตัวเดินตามมา เมื่อเปิดประตูออกไปก็รู้สึกได้ถึงลมทะเลเย็นยะเยือกข้างนอก โดยมีฉงต้าเป็นหัวหน้า พวกมันตัวสั่นและหันศีรษะไปมา ครั้งนี้ยกเว้นพี่น้องเฟอเรท นอกนั้นกระโดดลงบ่อน้ำร้อนกันหมด หู่จือและเป้าจือที่โผล่มาแค่หัวจึงจ้องมองพวกมันพร้อมกันกับฉินสือโอว

ฉินสือโอวส่งเสียงร้องตะโกน เมื่อเห็นว่าพวกมันไม่ยอมออกมา จึงต้องออกไปด้วยตัวเองและปล่อยให้พวกมันอยู่ที่นี่ เพราะถึงอย่างไรพื้นที่ว่างก็ใหญ่มากพอ

สองวันต่อมา เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในบ้านบ่อน้ำร้อนรู้สึกสบายจนไม่อยากออกมา ฉินสือโอวและวินนี่จึงไม่สนใจ เสี่ยวเถียนกวาพอไม่มีของเล่นก็ไม่ยอม ใช่ เจ้าตัวเล็กเหล่านี้เป็นของเล่นของเธอ ความแต่กต่างก็คือฉงต้าเป็นของเล่นชิ้นใหญ่ ส่วนตัวอื่นๆ เป็นของเล่นชิ้นเล็ก

ทุกวันเมื่ออากาศอบอุ่นในตอนเที่ยงพ่อฉินและแม่ฉินจึงต้องพาเด็กหญิงน้อยไปกลิ้งเล่นกับพวกมันที่บ่อน้ำร้อน อุณหภูมิในห้องและข้างนอกแตกต่างกันมาก ฉินสือโอวจึงไม่อยากให้ไปเล่นในที่แบบนั้นเพราะจะทำให้ไม่สบายได้ง่าย

แต่เจ้าพวกตัวเล็กฉลาดเกินไป จึงพาพวกมันออกมาและสักพักก็วิ่งกลับไปด้วยกัน

หลังจากฉินสือโอวสังเกตอย่างละเอียดก็พบว่า ส่วนใหญ่ฉงต้าจะเป็นผู้นำ ไม่อย่างนั้นเจ้าตัวเล็กตัวอื่นๆ ก็จะไม่มีความกระตือรือร้นแบบนี้

แน่นอนว่ามีอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญก็คือหลังจากเข้าไปในห้องบ่อน้ำร้อนแล้วสามารถหลีกเลี่ยงกรงเล็บของเสี่ยวเถียนกวาได้ ถ้าอยู่ข้างนอกพวกมันจะถูกวิ่งไล่ข่วนทุกวัน

ฤดูหนาวไม่เพียงแต่เป็นเรื่องยากสำหรับมาสเตอร์เท่านั้น แต่ยังเป็นฤดูที่ยากลำบากสำหรับฉงต้าเช่นกัน เมื่ออุณหภูมิต่ำการขับของเหลวภายในของมันจะส่งผลต่อพละกำลังของมันและเข้าสู่สภาวะจำศีล แม้ว่ามันจะไม่เหมือนกับหมีธรรมดาที่จะหาที่หลับเป็นเวลานาน แต่ก็ยังเป็นก็การลดพลังงานมากจริงๆ

จึงทำได้เพียงปล่อยให้พวกมันเล่นแบบนี้ไปก่อน ฉินสือโอวไม่สนใจ เวลาผ่านไปจะทำให้เสี่ยวเถียนกวาชินกับมันไปเอง เพราะถึงอย่างไรก็ตามเธอยังมีของเล่นที่ไม่สามารถเข้าไปในบ่อน้ำร้อนได้ ซึ่งนั่นก็คือเจ้าเด็กอ้วนแห่งตระกูลบูล

หลังจากอยู่ที่ฟาร์มปลาเป็นเวลาสองวัน คาร์เตอร์ก็ต้องการที่จะกลับ

ฉินสือโอวรอไม่ไหว ชายคนนี้พูดถึงเรื่องการสนับสนุนกรอกหูของเขาทุกวัน ซึ่งมันทำให้เขารำคาญมาก

หิมะตกหนักในฤดูหนาวเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าฉินสือโอวจะเกลียดคาร์เตอร์ แต่เขาก็รู้สึกว่าสภาพอากาศแบบนี้ไม่ปลอดภัยที่จะออกทะเล เขายังหวังว่าคาร์เตอร์จะสามารถหลีกเลี่ยงหิมะได้อีกครั้งแน่นอนว่าการเดินทางไปในเมืองจะดีที่สุด

คาร์เตอร์ยืนกรานที่จะกลับ โดยบอกว่าชาวประมงโทรศัพท์มาว่าสองสามวันนี้หิมะตกหนักส่งผลกระทบต่อฟาร์มปลาของเขา เขาจึงต้องกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อเป็นเช่นนั้นฉินสือโอวก็ไม่มีอะไรจะพูด จึงทำได้เพียงส่งพวกเขากลับ เรือของพวกเขาไม่ได้ขับไปที่ฟาร์มปลา แต่จอดที่ท่าเรือในเมือง

ฉินสือโอวจึงรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ รัฐโนวาสโกเชียอยู่ทางใต้ของเกาะแฟร์เวลและท่าเรือเมืองเล็กๆ อยู่ทางตอนเหนือของเกาะแฟร์เวล เนื่องจากเซนต์จอห์นอยู่ทางตอนเหนือและเพื่อที่จะไปเซนต์จอห์นได้สะดวก

แล้วทำไมคาร์เตอร์ถึงจอดเรือไว้ที่ท่าเรือในเมืองล่ะ? มันไม่สะดวกมาก

แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร เพียงแต่แค่สงสัยและเก็บข้อคำถามนี้ไว้ในใจ

ทั้งสองจับมือและอำลากัน คาร์เตอร์พูดว่า “ฉิน คิดข้อเสนอของผมให้ดีๆ นะ คุณไม่ต้องการเป็นรองประธานกรรมการจริงๆ เหรอ? สำหรับชาวจีนอพยพแล้ว นี่เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยนะ ผมพนันได้เลยว่าพวกคุณคนจีนรับตำแหน่งแบบนี้ไม่ได้หรอก ถ้าพลาดโอกาสนี้ คุณจะต้องเสียใจแน่นอน”

ฉินสือโอวแอบพูดว่าทำไมคนคนนี้ถึงน่ารำคาญได้ขนาดนี้นะ ยังไม่รีบไปอีก ชักช้ากว่านี้เขากลัวว่าเขาจะเตะผู้ชายคนนี้ตกลงไปในน้ำ

เรือลาดตระเวนของคาร์เตอร์ออกไปแล้ว ฉินสือโอวก็กลับไปที่ฟาร์มปลา ดังนั้นเขาจึงไม่มีอะไรทำ เขาคิดเรื่องที่จะหาโอกาสเอาจิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงไปในน้ำและหาสมบัติที่ก้นทะเล

พายุหิมะที่โหมกระหน่ำ ทำให้การเดินเรือในทะเลอันตรายเป็นอย่างมาก เขาจึงพิจารณาสักพักและเอาจิตสำนึกแห่งโพไซดอนไว้ที่เรือลาดตระเวนของคาร์เตอร์ ถ้าเกิดอันตรายเขาจะสามารถช่วยได้

แต่สุดท้ายจิตสำนึกแห่งโพไซดอนก็อยู่ได้ไม่นาน จู่ๆ ก็โยนอะไรบางอย่างออกจากเรือ

ฉินสือโอวกวาดสายตามองรอบๆ และต้องตกตะลึงทันที มันโยนสิ่งคล้ายๆ กันออกจากเรือมาเรื่อยๆ ซึ่งนั่นก็คือเปลือกหอยขนาดเท่าฝ่ามือ

เปลือกหอยพิษ มันคือหอยเต้าปูนลายเสือ!

………………………………………