ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1404 ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว

เมื่อเห็นหอยพิษทั้งสองนี้ ฉินสือโอวก็เข้าใจทุกอย่างทันที ไม่น่าแปลกใจที่เรือของคาร์เตอร์จะไม่ตรงไปหยุดท่าเรือประมง เพราะเขาจะโยนหอยพิษลงน่านน้ำในเมือง

เมื่อคิดอย่างละเอียดเกี่ยวกับช่วงเวลาของวิกฤตหอยพิษครั้งก่อน หลังจากการประมูลการประมง ฟาร์มปลาต้าฉินก็ได้รับลูกปลาที่ประมูลได้แล้วไม่ใช่เหรอ? แม้ว่าตอนนั้นเรือของคาร์เตอร์จะไม่ได้มา แต่เขาก็ซื้อลูกปลาและลูกกุ้งจำนวนมากจากรัฐโนวาสโกเชีย ไม่แน่ว่าที่นั่นอาจจะมีคนของคาร์เตอร์อยู่

จากนั้นเมื่อเข้าสู่น่านน้ำทะเลก็เห็นว่ามีใครบางคนกำลังโยนหอยพิษลงน้ำ ฉินสือโอวจึงใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนพัดคลื่นขึ้นและกระแทกเรือลาดตระเวนอย่างรุนแรง จากนั้นก็รีบเดินออกจากวิลล่าไป

หู่จือเป้าจือพยายามจะแอบวิ่งออกไปข้างนอกพอดี เขาจึงคว้าพวกมันไว้ จากนั้นก็ตะโกนบอกกลุ่มคนที่กำลังเสียงดังวุ่นวายบนโต๊ะไพ่นกกระจอกแล้วพูดว่า “ไปตามคาร์เตอร์ ฉันลืมบางอย่างที่สำคัญ!”

เขาใช้เรือยนต์ความเร็วสูงที่เร็วที่สุด ชาร์คจึงเร่งความเร็วและเรือก็พุ่งไปในน้ำเหมือนลูกศรอันแหลมคม

ในขณะนี้ระยะห่างของเรือลาดตระเวนของคาร์เตอร์ออกเดินทางได้ไม่นานและเส้นทางของเขาคือการข้ามเกาะแฟร์เวล ดังนั้นเรือยนต์ความเร็วสูงก็เข้าไปปิดกั้นอย่างรวดเร็วและเส้นทางของเรือทั้งสองก็รวมเข้าด้วยกัน

ฉินสือโอวโบกมือแสดงให้ชาร์คไปรับเรือลาดตระเวนของคาร์เตอร์ที่อยู่ด้านหลัง

คาร์เตอร์ตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาจึงถามเสียงดังว่า “เฮ้ เพื่อน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

ฉินสือโอวพาชาวประมงกับหู่เป้าขึ้นเรือลาดตระเวนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลังจากส่งคุณไปแล้ว ระหว่างทางผมกลับมาคิดอย่างละเอียดดู ผมคิดว่าข้อเสนอของคุณมันถูกต้อง ผมควรสนับสนุนคุณ พวกเราเจ้าของฟาร์มปลาควรจะรวมตัวกัน ธุรกิจของเราไม่ควรให้คนนอกเข้ามาเกี่ยวข้อง”

หลังจากได้ยินแบบนั้น คาร์เตอร์ก็มีความสุขขึ้นมาทันทีและเขาก็พูดว่า “นี่สิถึงจะถูก แต่เรื่องนี้คุณโทรศัพท์มาก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาคุยด้วยตนเองหรอก?”

ฉินสือโอวพูดด้วยความมั่นใจว่า “ได้อย่างไรกันล่ะ? คุณมาหาผมที่ฟาร์มปลาด้วยตัวเองขนาดนี้แล้ว ผมจะโทรศัพท์หาเพื่อจัดการกับเรื่องนี้ไม่ได้ นั่นไม่ใช่ทัศนคติที่ผมควรมีต่อประธานคณะกรรมการใช่ไหม?”

ในขณะที่พูดอยู่เขาก็สแกนดาดฟ้าไปด้วย แต่ก็ไม่พบร่องรอยของหอยพิษ บนดาดฟ้ามีเพียงแอ่งน้ำที่เป็นน้ำแข็ง น่าจะเกิดจากการที่เขาใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนกระจายไปตามลมและโจมตีเรือลาดตระเวน ทำให้แท็งก์น้ำที่มีหอยเต้าปูนลายเสือทะลักออกมา

แต่ถ้าอิงจากสิ่งนี้ก็ไม่สามารถอธิบายอะไรได้

ฉินสือโอวต้องค้นหาหลักฐานต่อไป ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เอาแบบนี้ไหม ตอนนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากฟาร์มปลาของผม ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปปรึกษาพูดคุยเรื่องนี้โดยอย่างละเอียดกันก่อนและดูว่าจะร่วมมือกันได้อย่างไร”

คาร์เตอร์พูดบ่ายเบี่ยงว่า “เราค่อยมาคุยกันทีหลังได้ไหม? ตอนนี้ผมมีเรื่องเร่งด่วนที่ฟาร์มปลาเล็กน้อย คุณก็รู้ว่าฟาร์มปลาไม่เคยมีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยู่แล้ว เราก็ต้องทำไม่ใช่เหรอ? ”

ฉินสือโอวพยักหน้าพร้อมพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปในห้องโดยสารก่อนเถอะ? เราควรจะคุยกันสักหน่อยไม่ใช่เหรอ?”

ยิ่งชายคนนี้บ่ายเบี่ยงมากเท่าไร เขาก็ยิ่งต้องจะต้องเค้นเอาความจริงและต้องหาหลักฐานให้ได้

คาร์เตอร์ไม่มีอะไรจะพูด จึงพาพวกเขาเข้าไปในห้องโดยสารของเรือลาดตระเวนอย่างหนักใจ

ขณะนี้มีชาวประมงคนหนึ่งในห้องขับเรือโผล่หัวออกมาอย่างกระวนกระวายใจพร้อมกับดูคาร์เตอร์ที่กำลังลังเลที่จะพูด

เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ฉินสือโอวก็รู้สึกตื่นเต้นทันที จึงถามว่า “นี่คุณ คุณกำลังเจอกับปัญหาอะไรหรือเปล่า? นี่คือพื้นที่ของผม พูดตรงๆ ได้ ผมจะจัดการให้พวกคุณเอง ”

ชาวประมงคนนั้นมองไปที่คาร์เตอร์อย่างลำบากใจ สุดท้ายก็กัดฟันพูดว่า “บอส ปัญหาของคามิลล์น้อยค่อนข้างร้ายแรงทางที่ดีเราควรรีบหาโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ”

ทันทีที่เขาพูดออกมา ฉินสือโอวก็สังเกตเห็นท่าทางของคาร์เตอร์ที่เปลี่ยนไป สีหน้าของเขาซีดลงทันที

ฉินสือโอวจึงยิ้มเยาะเย้ยในใจและชิงถามก่อนว่า “คามิลล์น้อยของพวกคุณเป็นอะไรเหรอ? มีหมออยู่ในเมืองของเรา เขาเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่จบการศึกษาจากคณะแพทย์ฮาร์วาร์ด บางทีเขาอาจจะช่วยพวกคุณได้ ”

คาร์เตอร์ยิ้มแห้งพร้อมกับพูดว่า “ไม่ต้องหรอก เราลองไปที่เซนต์จอห์นดูเถอะ ดูสิฉิน ตอนนี้มีลูกน้องคนหนึ่งของผมกำลังติดโรค ผมต้องรีบไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ”

ฉินสือโอวจึงแสร้งทำเป็นกระวนกระวายใจพร้อมกับรีบเดินไปที่ห้องขับเรือย่างรวดเร็วและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เสียเวลาไม่ได้แล้ว ผมว่าคุณควรไปที่เมืองและให้หมอทำการรักษาฉุกเฉินก่อน ผมมีเครื่องบิน สามารถพาไปส่งที่นั่นได้ ”

คาร์เตอร์ต้องการจะหยุดเขา แต่ไปที่นั่นจะทันเหรอ? ฉินสือโอวรวดเร็วมากและยังเดินเร็วกว่าที่เขาวิ่งเสียอีก ฉินสือโอวผลักชาวประมงที่ขวางหน้าประตูอยู่ออกและเข้าไปในห้องขับเรือ

เรือลาดตระเวนเป็นเรือยอชต์ขนาดเล็กที่สะดวกสบาย ห้องขับเรือจึงค่อนข้างกว้างขวางและยังมีเตียงขนาดเล็กหนึ่งเตียง อย่างแรกคือจะสะดวกต่อคนเรือในการสลับกันพักผ่อน อย่างที่สองคือสะดวกต่อเจ้าของเรือ ถ้าพาหญิงสาวมาออกทะเลเที่ยวเล่น ที่ก็จะสามารถเข้ามาอยู่ในห้องขับเรือได้

ขณะนี้มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงเล็กๆ เตียงนี้ ใบหน้าซีกซ้ายของเขาแดงและบวมขึ้น ตาจะปูดและจนไม่สามารถลืมตาได้ จึงนอนลงอย่างอ่อนแรงบนเตียง

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ฉินสือโอวก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือการถูกพิษ! นี่คือความร้ายแรงของพิษหอย!

พิษของหอยเต้าปูนลายเสือเป็นพิษในโปรตีน คล้ายกับพิษของงูพิษ หลังจากถูกกัดและถูกพิษแล้ว แผลจะบวมแดงและแสบร้อนอย่างรวดเร็วและจะทำให้รู้สึกแสบร้อนและชา จากนั้นอาการเหล่านี้จะค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วร่างกายทำให้แขนขาอ่อนแรง กล้ามเนื้อชาไม่มีความรู้สึก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและค่อยๆ หมดสติไป

ถ้าพิษของหอยรุนแรงมากก็สามารถทำร้ายหัวใจได้ ซึ่งมันโหดร้ายมาก ยังจะทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงและเสียชีวิตได้ในที่สุด!

ดังนั้นหลังจากพบว่าเป็นหอยพิษแล้ว วินนี่จึงตกใจและปิดล้อมชายฝั่งทันที เพราะสิ่งนี้มีพลังร้ายแรงมาก ตอนแรกนักท่องเที่ยวได้รับบาดเจ็บจากพิษหอย ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือและความชำนาญในการรักษาระดับสูงจากโอดอมได้ทันเวลา ถ้าไม่เสียชีวิตเขาคงจะเป็นอัมพาตครึ่งหนึ่ง

ตอนนี้ ชายหนุ่มคนนี้ร่างกายก็เป็นอัมพาตไปครึ่งหนึ่งแล้ว จุดที่เขาถูกกัดอยู่บนใบหน้า ซึ่งใกล้กับหลอดเลือดแดงมากและมันเป็นจุดที่อันตรายมาก ตอนแรกนักท่องเที่ยวคนนั้นกำลังออกทะเลกับชาวประมงและขณะที่ดำน้ำอยู่ก็ถูกกัดเข้าที่ปลายนิ้ว ซึ่งไม่สามารถเทียบกันได้

ไม่สงสัยเลยที่ชายหนุ่มคนนี้จะเป็นคนที่เพิ่งถือหอยพิษมาและต้องการที่จะโยนลงน้ำ สุดท้ายฉินสือโอวจึงใช้คลื่นกระแทกเรือลำเล็ก เขาเดาว่าจะไม่สามารถยืนอย่างมั่นคงและล้มลง หอยพิษจึงสัมผัสกับใบหน้าของเขาและทำให้เขาตกใจทันที

กรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง ฉินสือโอวทอดถอนใจ

เมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ก็ง่ายขึ้น ไม่ใช่แค่ฉินสือโอวเท่านั้นที่มองหน้าของชายหนุ่มคนนี้ออก แต่ชาวประมงคนอื่นๆ ก็ยังมองออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะเป็นหอยพิษอย่างไร พวกเขาไม่เห็นผลกระทบของหอยพิษแบบนี้มาก่อน พวกเขาเคยเห็นแค่เหตุการณ์ที่แมงกะพรุนทำร้ายผู้คนเป็นส่วนใหญ่

พิษของแมงกะพรุนบางชนิดก็เป็นพิษในโปรตีนด้วยเช่นกันและส่งผลกระทบคล้ายๆ กัน

ชาร์คเหลือบมองและพูดอย่างรีบร้อนว่า “นี่ถูกพิษแมงกะพรุนมาใช่ไหม? รีบกลับเมืองของเราด่วนเลย ต้องฉีดเซรุ่มให้ทันเวลา หมอโอดอมคนนี้สามารถทำได้”

เมื่อคาร์เตอร์ได้ยินเช่นนั้น ก็หาข้ออ้างและพูดว่า “ใช่สิ เพื่อนผมคนนี้จับฟองน้ำทะเลอันสวยงามขึ้นมาจากในน้ำ สุดท้ายไม่ระวังจึงถูกกัด ให้ตายเถอะ นี่มันจัดการได้ยากจริงๆ!”

นีลเซ็นพูดด้วยความแปลกประหลาดใจว่า “แต่เขาโดนกัดที่หน้าได้อย่างไร?”

ฉินสือโอวขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “อย่าสนใจเรื่องพวกนี้เลย รีบกลับแล้วโทรศัพท์บอกหมอโอดอม ให้เขาเตรียมตัวรักษาน้องชายคนนี้”

แค่กลับไปที่โรงพยาบาลก็พอแล้ว โอดอมสามารถวิเคราะห์ได้ว่ามันคือพิษจากอะไร แต่น่าเสียดายที่คาร์เตอร์ไม่รู้ เขายังคิดว่าเขาสามารถใช้แมงกะพรุนพิษมาเป็นข้ออ้างได้

……………………………………………….