ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1443 มนุษย์แก้ว

เมื่อมองดูแสงออโรร่าอยู่ด้านนอกโรงแรมสโนว์ครู่หนึ่ง จนกระทั่งแสงออโรร่าที่งดงามกวาดไปทั่วท้องฟ้า ฉินสือโอวเห็นวินนี่รู้สึกหนาวนิดหน่อย จึงดึงมือของเธอกลับไปที่เลานจ์

ชายหนุ่มผิวขาวที่แต่งตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาด้วยกัน จึงยิ้ม “แสงออโรร่าสวยงามมาก ใช่ไหมครับ?”

ฉินสือโอวอุทานด้วยความชื่นชม “สวยเกินคำบรรยายจริงๆ เพื่อน ผมต้องยอมรับว่า ผมไม่เคยเห็นแสงที่สวยงามขนาดนี้มาก่อนเลย! แต่ผมเห็นว่าคุณดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจ?”

ชายหนุ่มยักไหล่ “แม้ว่าจะอร่อยเหมือนปูจักรพรรดิ แต่ถ้ากินมากเกินไปก็จะเลี่ยน จริงไหมครับ?”

ฉินสือโอวหัวเราะขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มเป็นคนท้องถิ่น ความคิดเห็นสำหรับเขา แสงออโรร่าก็เหมือนชาวประมงที่อยู่ในคลื่นทะเล ธรรมดาเกินไป

เขาอยากจะเห็นด้วย แต่วินนี่หันหน้ามาจ้องเขาในทันที หัวใจดวงน้อยของท่านชายฉินเต้นรัวๆ เขาระดมความคิดและเข้าใจความคิดของวินนี่ จึงรีบกอดเธอและพูดอย่างจริงจังกับชายหนุ่ม “ไม่หรอก หนุ่มน้อย สิ่งที่นายพูดมันผิด ปูจักรพรรดิถ้าอร่อยจริง จะกินแล้วรู้สึกเลี่ยนได้อย่างไรล่ะ? ก็เหมือนกับถ้านายรักผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ ไม่ว่านายจะอยู่กับเธอนานแค่ไหน นายก็จะไม่เลี่ยน!”

วินนี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เธอกอดแขนของฉินสือโอวอย่างหวานชื่น “ที่รัก ฉันดีใจมากที่คุณมีความคิดแบบนี้”

ชายหนุ่มพูดว่า “เอาเถอะ บางทีสิ่งที่คุณพูดอาจจะถูกก็ได้ ผมรักแม่ของผมมาก พวกเราอยู่ด้วยกันมา 20 กว่าปีแล้ว ผมยังไม่เลิกหวานกันจริงๆ”

ฉินสือโอวพยักหน้าและเดินจากไป ชายหนุ่มพูดเสริมลอยๆ อีกประโยคว่า “แม่ของผมซักผ้าและทำอาหารให้ผม ดังนั้นผมคงไม่เลี่ยน ภรรยาของคุณล่ะ?”

“งั้นก็เยอะมากที่เธอสามารถทำให้ผมได้” ท่านชายฉินพูดอย่างภาคภูมิใจ “ตัวอย่างเช่น วันที่อากาศหนาวขนาดนี้ ภรรยาของผมก็จะช่วยให้ผมอบอุ่นอยู่บนเตียง”

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกอิจฉาเขาอย่างมาก และพึมพำกับตัวเองว่า “แม่งเอ๊ย ทำไมฉันถึงไม่มีภรรยาแบบนี้สักคนกันนะ?”

วันต่อมายังคงเป็นเวลาใกล้ๆ กับตอนเที่ยง พระอาทิตย์จึงปรากฏขึ้นมา แต่สภาพอากาศเริ่มดีขึ้นแล้ว ถึงแม้ว่าแสงอาทิตย์จะอ่อนไปนิดหน่อย แต่ก็สว่างมาก

พนักงานเปิดประตูตัวน้อยเดินมาหาพวกเขาอีกครั้ง และถามอย่างตั้งตารอคอย “วันนี้พวกคุณอยากไปชมที่ไหนครับ?”

ฉินสือโอวกับวินนี่ปรึกษากันมาเป็นอย่างดีแล้ว วันนี้พวกเขาจะไปชมอิลูลิสซัต ไอซ์ฟยอร์ดที่สวยงามและมีชื่อเสียง

ผลคือหลังจากขี่รถลากเลื่อนหิมะเพื่อออกเดินทาง พวกเขาก็พบว่ามีร้านหัตถกรรมแห่งหนึ่ง พนักงานเปิดประตูบอกพวกเขาว่า นั่นก็เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่เพิ่งจะมาเปิด ชื่อว่าร้านนกแก้ว

“ว่ากันว่าหลายเมืองในสแกนดิเนเวียทำของสิ่งนี้ พวกเราเพิ่งจะมีคนมาเปิดร้านแบบนี้ที่นี่ ฮ่าๆ แต่น่าสนใจมาก พวกเขาสามารถทำนกแก้วกับปลาแก้วที่สวยงาม หมาแก้วและแก้วแบบอื่นได้ ถ้าพวกคุณต้องการนำของขวัญกลับไป นั่นก็คงเป็นของพวกนี้นี่แหละ” พนักงานเปิดประตูพูดอย่างมีความสุข

ฉินสือโอวกับวินนี่เดินเข้าไปในร้าน ถึงจะบอกว่าเป็นร้าน แต่ในความเป็นจริงพื้นที่ของร้านนี้ก็ใหญ่มาก ซึ่งดูเหมือนกับห้องทำงานในโรงงาน ด้านในมีเครื่องจักรมากมายกำลังทำงานกันอย่างตึงตัง

หลังจากคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไป ก็มีพนักงานเดินมาต้อนรับ และถามพวกเขาว่าต้องการอะไร

ฉินสือโอวมองดู ซึ่งมันไม่เหมือนกับที่เขาเข้าใจ เขาคิดว่าสิ่งที่เรียกว่านกแก้ว ปลาแก้ว ก็เหมือนกับงานฝีมือแก้วที่ช่างฝีมือในประเทศทำ โดยวิธีการขัดและการแกะสลักแก้ว เพื่อทำเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ

ในความเป็นจริงมันไม่ง่ายขนาดนั้น สีของสัตว์แก้วกับสัตว์ที่ยังมีชีวิตนั้นเกือบจะเหมือนกัน มันไม่ได้ถูกทาสีหลังจากที่แกะสลักเสร็จ แต่มันใช้แก้วที่ต่างสีกันมาแกะสลัก ซึ่งสุดท้ายก็จะเข้าคู่กัน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าต้องการทำนกแก้วตัวหนึ่ง งั้นก็ต้องการแก้วสีเขียวมาแกะสลักเป็นขนนก แก้วสีขาวมาทำเป็นตัว แก้วสีเหลืองมาทำเป็นจะงอยปาก แก้วสีดำมาทำเป็นตา หลังจากทำชิ้นส่วนพวกนี้เสร็จ ก็ติดเข้าด้วยกัน จึงจะประกอบกันเป็นนกแก้วที่สมบูรณ์แบบ

นี่คือผลงานทางเทคนิคที่แท้จริง!

“สวยจริงๆ เหมือนจริงมาก” วินนี่อุทานด้วยความชื่นชม

พนักงานคนนั้นยิ้มอย่างภูมิใจ หลังจากนั้นก็หยิบแมวน้ำตัวเล็กที่ฉินสือโอวกำลังมองอยู่ และใส่มันเข้าไปในโหลแก้ว พร้อมกับคลื่นที่กระเพื่อม แมวน้ำตัวเล็กดูเหมือนกับมีชีวิตจริงๆ อยู่ด้านใน

“ฝีมือประณีตยิ่งกว่าเนรมิตจริงๆ!” ฉินสือโอวก็ชมเชยขึ้นมาเหมือนกัน ต่อจากนั้นเขาก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน จึงถามว่า “พวกคุณทำที่ไซต์ใช่ไหม? ตัวอย่างเช่นผมต้องการนกฮัมมิ่งเบิร์ตัวหนึ่งหรือหมาตัวหนึ่ง พวกคุณก็จะมาทำในไซต์?”

พนักงานคนนั้นตอบว่า “ใช่ จะทำที่ไซต์ แต่จะแพงกว่านิดหน่อย นอกจากนั้นมันใช้เวลาค่อนข้างนาน ถ้าคุณอยากซื้อสินค้าที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว งั้นที่นี่ก็มีเยอะมาก สัตว์หลายประเภท โดยเฉพาะนก ซึ่งเกือบจะมีครบทุกสายพันธุ์”

ฉินสือโอวเปิดประตูให้พนักงานดูหู่เป้าฉงหลัวที่อยู่ด้านนอก และพูดว่า “พวกคุณสามารถนำลักษณะของพวกมันมาทำตามได้ไหม?”

พนักงานคนนั้นมองดู และหัวเราะด้วยความแปลกใจ “โอ้ว พระเจ้า นึกไม่ถึงว่าคุณจะใช้หมีมาลากรถลากเลื่อนหิมะ? นี่มันเจ๋งจริงๆ! โอ้ๆ ขอโทษ ผมนอกประเด็นไป ทำได้ แต่อาจจะใช้เวลานานกว่าที่พวกคุณคาดการณ์ไว้”

“นานแค่ไหน?” ฉินสือโอวถามด้วยความสนใจ

พนักงานบอกให้พวกเขารอสักครู่ หลังจากนั้นก็เดินไปหาชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตาและใส่ชุดทำงาน

ชายคนนั้นจับมือกับฉินสือโอว และบอกว่าเขาเป็นเจ้าของของร้านหัตถกรรมแก้วแห่งนี้ หลังจากนั้นก็ถามว่า “ผมฟังลูกน้องผมบอกว่า พวกคุณอยากทำโมเดลของสัตว์เลี้ยงงั้นเหรอ? ต้องทำกี่ตัว?”

ฉินสือโอวตอบว่า “ใช่ครับ พวกผมอยากทำมาก แต่ไม่รู้ว่าต้องรอนานแค่ไหน”

ชายคนนั้นพิจารณาอยู่พักหนึ่ง “ดูจากราคาที่คุณให้ไว้ ก็ราคาปกติ แต่ละตัวนั้นต้องการ 400 เหรียญ และใช้เวลาชั่วโมงครึ่งในการทำ 1 ตัว ถ้าเต็มใจจะให้ราคาเร่ง…”

“โอเค เวลาแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว พวกเราต้องพักอยู่ที่นี่อีกหลายวัน เห็นเจ้าตัวน้อยพวกนั้นที่อยู่ด้านนอกแล้ว คุณต้องการรูปถ่ายของพวกมันหรืออะไรไหม? ฉันจะปั้นพวกมันอย่างละตัว” วินนี่พูดอย่างตรงไปตรงมา และไม่เปิดโอกาสให้เจ้าของร้านหลอก

ฉินสือโอวพูดเสริมอีกว่า “งั้นพวกคุณสามารถทำมนุษย์แก้วได้ไหม? ผมกับภรรยาของผม”

เจ้าของร้านพยักหน้า “อันนี้ผมก็สามารถทำได้ แต่จะแพง เพราะหุ้นส่วนที่คุณรู้จัก การแกะสลักแก้วให้เป็นลักษณะของผู้ใหญ่ นั่นจะต้องใช้เวลาอย่างมาก”

“เท่าไหร่? ”

“หนึ่งคนก็ 1000 เหรียญ”

“500 เหรียญต่อคน พวกเราต้องการแกะสลัก 30 คน” วินนี่ต่อรองราคาอย่างใจถึง

เจ้าของร้านส่ายหน้า และพูดอย่างแน่วแน่ “นี่ถือเป็นรายการใหญ่ คุณผู้หญิงแสนสวย ผมอยากจะรับงานนี้ แต่ราคาที่คุณให้มันไร้สาระเกินไป ความเป็นจริง การแกะสลักมนุษย์แก้วหนึ่งคน…”

“งั้นก็ 600 เหรียญ!”

“ไม่ ปัญหาไม่ใช่ที่ราคา จำนวนของงานนี้แทบจะ…”

“งั้น 800 เหรียญเป็นอย่างไร? ต่อหนึ่งคน 30 คนก็เป็น 2 หมื่น 4 พันเหรียญ!”

“คนปากเร็วใจถึง คุณผู้หญิง ทำสัญญาได้เลย!”

เจ้าของร้านไม่ได้หลอกเพื่อหาเงิน เขาทำงานหัตถกรรมแก้วพวกนี้ ซึ่งมันซับซ้อนมากจริงๆ เขาต้องสั่งออกแบบ และร่วมมือกับสายการผลิตจำนวนมาก

การทำพวกหู่เป้าฉงหลัวนั้นง่ายทุกตัว สีของพวกมันเป็นสีเดียว มีแค่เท้าสีดำของเฟอเรทที่ซับซ้อนนิดหน่อย เหมือนกับหมาป่าขาวตัวน้อยที่ทั้งตัวมีแค่ 2 สีคือ ตาสีดำกับตัวสีขาว

แต่การทำรูปปั้นของคน นั่นจะวุ่นวายมาก ใช้ฉินสือโอวเป็นตัวอย่าง ผม สีผิว ริมฝีปาก เสื้อผ้า กางเกง รองเท้า เพียงแค่สีแตกต่างกัน นั่นก็ต้องเลือกมาประกอบทีละชิ้นแล้ว

แน่นอนว่า สุดท้ายสิ่งที่ทำออกมาก็เหมือนจริงจริงๆ ฉินสือโอวรู้สึกว่าศิลปหัตถกรรมชุดนี้ยอดเยี่ยมเกินไป ถ้ามีคนพูดว่านี่คือหุ่นขี้ผึ้ง เขาก็เชื่อเหมือนกัน

…………………………………………