ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1464 กลับฟาร์มปลา

พายุหิมะกำลังมาแล้ว คลื่นลมในทะเลเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คลื่นขนาดใหญ่ราวสี่ห้าเมตรไหลมาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าเรือปริ้นเซสเมล่อนจะมีน้ำหนักมาก แต่ก็ยังได้รับผลอย่างต่อเนื่อง

เรือขนาดใหญ่ทั้งสองลำเตรียมตัวออกเดินทาง เรือปริ้นเซสเมล่อนอยู่ด้านหน้า ส่วนเรือบูลด็อกในรัฐเมนอยู่ด้านหลัง ด้วยคลื่นลมที่รุนแรง ทำให้เกิดเสียงคลื่นกระทบเรือดังไปมา

ทุกคนในเรือปริ้นเซสเมล่อนรวมตัวกันอยู่ที่ห้องอาหาร ลูกแมวน้ำกรีนแลนด์สุดแสนน่ารักทั้งสองตัวอยู่ที่กลางห้อง ดวงตากลมโตสีดำอันน่ารักมองไปยังฝูงชนด้วยแววตาสงสัย

นี่เป็นแมวน้ำที่ฉินสือโอวพากลับมาด้วย เมื่อวินนี่เห็นพวกมันก็ดีใจขึ้นมาทันที ฉินสือโอวพาพวกมันกลับมาสองตัว วินนี่เข้าไปกอดตัวนั้นที ตัวนี้ที ภาพนั้นทำให้ลูกหมีขาวมีท่าทีไม่พอใจ

เกิงจุนเจี๋ยและพวกเห็นแมวน้ำเป็นครั้งแรก พวกเขาพูดคุยกันว่า “นี่เป็นลูกแมวน้ำเหรอ? น่ารักมากเลย ขนสีขาวบริสุทธิ์ เหมือนกับตุ๊กตาเลย”

“อยากจะเอาไปให้ลูกสาวสักตัวเลย หลังจากที่เห็นแมวน้ำในโทรทัศน์เธอก็คะยั้นคะยอให้ผมพาไปดูที่สวนสัตว์ แต่เสียดายที่ผมไม่มีเงิน จึงไม่ได้พาเธอไปดู”

“ทำไมเรือลำนั้นถึงมีแมวน้ำได้ล่ะ? บอสบอกว่ามีร้อยกว่าตัว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ชาร์คถือปลาค็อดตัวหนึ่งมาหยอกล้อกับลูกแมวน้ำทั้งสองตัว ปลาพวกนี้มีกลิ่นค่อนข้างแรง แมวน้ำก็เหมือนกัน พวกมันสามารถแยกแยะกลิ่นของพ่อแม่ตัวเองได้เท่านั้น นอกจากนั้นจมูกก็มีไว้เพียงประดับตบแต่ง

พวกมันไม่เคยเห็นปลาค็อด และจมูกก็ไม่ดี ดังนั้นพวกมันจึงมองไปยังชาร์คที่แกว่งปลาค็อดไปมาด้วยความตกตะลึง และกระโดดเข้ามากินอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

ฉินสือโอวให้เสี่ยวเถียนกวาหยิบปลาแฮร์ริ่งมาหนึ่งตัว จากนั้นเขาก็ช่วยเธอให้อาหารแมวน้ำ

ปลาแฮรริ่งเป็นอาหารชนิดหนึ่งที่แมวน้ำชอบทานเป็นที่สุด พวกมันคุ้นชินกับปลาชนิดนี้ ลูกแมวน้ำทั้งสองตัวตะเกียกตะกายเข้ามากินปลาแฮร์ริ่ง พวกมันเข้าไปอยู่ข้างหน้าเสี่ยวเถียนกวาแล้วใช้หัวกลมๆ ของตัวเองถูเข้ากับขาของเธอ พลางกินปลาแฮร์ริ่งไปด้วย

วินนี้แพ้ให้กับท่าทางน่ารักของพวกมัน เธอเข้าไปลูบหัวกลมๆ ของพวกมันทั้งสองตัวด้วยความเอ็นดู

ฉงเอ้อเดินตามวินนี่ต้อยๆ เพราะว่าวินนี่ป้อนนมให้มันทุกครั้ง เจ้าลูกหมีจึงเข้าใจว่าเธอเป็นแม่ของมัน มันจึงเดินตามวินนี่ตลอดเวลา เรื่องนี้ทำให้เสี่ยวเถียนกวา ลิงซ์และหลัวปอไม่พอใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่มันเดินตามมาไม่กี่ก้าว ลูกหมีก็นั่งลงแล้วทำท่าหน้าตาน่ารัก มันอ้าปากส่งเสียงร้องออกมาสองสามครั้ง

ฉินสือโอวหัวเราะออกมาเสียงดัง “วินนี่ ลูกหมีกำลังร้องหาคุณอยู่น่ะ”

วินนี่พูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “ลูกหมีอะไรกัน? พูดให้เพราะๆ หน่อย มันเป็นลูกสะใภ้ของคุณนะคะ”

ฉินสือโอวพูดออกมาว่า “โอเคๆ งั้นผมจะพูดใหม่ วินนี่ หมีโลลิกำลังเรียกหาคุณอยู่”

วินนี่ยิ้มออกมา เธอหันกลับไปเกาคอของลูกหมี ทำให้มันนอนล้มลงที่พื้นด้วยท่าทีสุขสบาย หลังจากนั้นก็มองไปยังลูกแมวน้ำทั้งสองด้วยสายตาเหนือกว่า ‘ไสหัวไป เจ้าพวกน่าเกลียด ความน่ารักของฉันเป็นไปโดยธรรมชาติ พวกนายยังกล้าแข่งกับฉันงั้นเหรอ?’

ปรากฏว่าเมื่อมันสื่อความหมายแบบนั้นออกมา วินนี่ก็กลับไปหยอกล้อลูกแมวน้ำอีกครั้ง

การทำแบบนี้ทำให้เกิดปัญหา ความอิจฉาของลูกหมีกำลังลุกโชน มันลุกขึ้นมาพุ่งเข้าไปที่ด้านหน้าของลูกแมวน้ำ มันอ้าปากและร้องคำรามออกมาเพื่อให้พวกมันตกใจ

หมีขั้วโลกเป็นศัตรูตามธรรมชาติของแมวน้ำ แม้ว่าลูกแมวน้ำจะไม่ได้ตัวเล็กกว่าลูกหมีมากนัก แต่พวกมันก็กลัวลูกหมีอยู่แล้ว เมื่อลูกหมีเข้าใกล้ พวกมันก็รีบถอยหลังทันทีโดยธรรมชาติ

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า อยู่ภายใต้สายตาจากดวงตากลมโตของเถียนกวา เธอหันหัวไปมาเพื่อหาบางอย่าง เมื่อเห็นแปรงถูพื้นอยู่ที่มุมห้อง เท้าเล็กๆ ก็วิ่งเหยาะๆ ไปหยิบแปรงถูพื้น เธอลากแปรงถูพื้นขึ้นมา จากนั้นก็ปาไปที่ลูกหมีจนมันล้มลงกับพื้น

ศัตรูกับศัตรูมักเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างเมื่อครู่เถียนกวาพึ่งจะให้ปลาแฮร์ริ่งกับพวกลูกแมวน้ำไป ลูกแมวน้ำรีบเข้ามาอยู่ข้างเด็กหญิงทันที พลางจ้องมองไปยังลูกหมีด้วยสายตาหวาดกลัว

คลื่นลมในทะเลรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เกล็ดหิมะตกลงมากระทบกับกระจกหน้าต่างเสียงดังราวกับก้อนหินตกใส่ โชคดีที่เรือทั้งสองลำสามารถบรรทุกน้ำหนักได้มากพอ สุดท้ายพวกเขาก็ฝ่าคลื่นทะเลอันบ้าคลั่ง เข้ามาถึงท่าเรือแหลมนีนได้ก่อนฟ้ามืด

เมื่อถึงท่าเรือ รถตำรวจจำนวนสิบกว่าคันรออยู่ เมื่อเรือเข้าใกล้ท่า ตำรวจทะเล ตำรวจท้องถิ่น เจ้าหน้าที่ศาล นักข่าวและสื่อต่างๆ พุ่งตัวเข้ามาบนเรืออย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำ

ข่าวผู้เสียชีวิตทั้งสองสามสิบสองคน แพร่กระจายไปทั่วแหลมนีนภายในเวลาอันสั้น ในความเป็นจริงแล้วคนกว่าครึ่งแคนาดารู้ข่าวนี้แล้ว รถของตำรวจและผู้สื่อข่าวที่อยู่ที่นี่ไม่ได้มาจากแหลมนีนแต่มาจากเมืองที่อยู่รอบๆ

พวกของฉินสือโอวยังไม่สามารถไปจากเรือได้ พวกเขาเป็นผู้เกี่ยวข้อง จำเป็นที่จะต้องให้ความร่วมมือกับการสอบสวน และการรวบรวมพยานหลักฐานพวกนั้นด้วย แต่ก็ยังมีข้อดีอยู่เหมือนกัน นั่นก็คือที่พักสองสามวันนี้ไม่ต้องใช้เงินตัวเอง ทางรัฐบาลจะเป็นผู้ออกเงินให้

ผู้พันบอกให้ฉินสือโอวเดินไปกับเขา พลางบอกให้เขาไปกับรถตำรวจ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะถูกนักข่าวกักตัวไว้ได้

ฉินสือโอวถามว่า “งั้นพวกเราก็ต้องลงจากเรือกันทุกคน แล้วแมวน้ำที่อยู่ในเรือลำนั้นจะทำอย่างไรกับมันล่ะ”

ผู้พันยักไหล่พลางพูดว่า “อาจจะถูกสมาคมพิทักษ์สัตว์แห่งโลกรับไปล่ะมั้ง? หรือไม่ก็ปล่อยลงทะเลไป เพราะนี่เราก็อยู่ที่ชายฝั่งแล้ว พวกมันสามารถหาที่อยู่เพื่อความอยู่รอดได้นี่ ไม่ใช่เหรอ?”

แมวน้ำลายพิณอาศัยอยู่ในทะเลเกือบจะทั้งปี พวกมันมีความชำนาญในการว่ายน้ำเป็นอย่างมาก แต่ว่าบางครั้งพวกมันก็จะขึ้นฝั่งเพื่อที่จะพักผ่อนหรือหลีกเลี่ยงนักล่าต่างๆ แหลมนีนอยู่ที่ทางตอนเหนือของแลบราดอร์ ที่นี่มีอุณหภูมิอบอุ่นตลอดทั้งปี อันที่จริงแล้วมันเหมาะกับการเป็นที่อยู่ของแมวน้ำลายพิณ

ฉินสือโอวรู้สึกว่ามีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น แต่ชาร์คแสดงความคิดเห็นที่ไม่เห็นด้วยออกมา เขาบอกว่า “ไม่ ผู้พัน คุณไม่สามารถปล่อยแมวน้ำที่นี่ได้ แลบราดอร์มีนักล่าแมวน้ำเป็นจำนวนมาก หากทิ้งให้พวกมันอยู่ที่นี่ พวกมันไม่รอดอยู่จนถึงเทศกาลล่าสัตว์ในปีนี้แน่นอน!”

ชาวแคนาดามีเทศกาลหนึ่งที่ฉินสือโอวรู้สึกว่ามันผิดปกติ นั่นก็คือเทศกาลล่าแมวน้ำ เทศกาลเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันที่เก้าเดือนเมษายนของทุกปีเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ทางรัฐบาลอนุญาตให้ประชาชนล่าแมวน้ำได้ ตราบใดที่พวกมันเกิดมามีอายุมากกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ก็สามารถล่าพวกมันได้

ในสัปดาห์นั้น ชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือและมหาสมุทรแปซิฟิกจะกลายเป็นแม่น้ำสีเลือด ไม่รู้ว่ามีแมวน้ำจำนวนมากน้อยแค่ไหนถูกฆ่า เนื่องจากเมืองแลบราดอร์ในเดือนเมษายนมีอากาศที่อบอุ่นและอุดมไปด้วยแมวน้ำ พื้นที่นี้ของทุกปีจึงเป็นที่นิยมในการล่าสัตว์

เมื่อชาร์คพูดออกมา วินนี่ก็มีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมา เธอตะโกนออกมาว่า “ไม่เลว ไม่สามารถปล่อยสัตว์ที่น่ารักพวกนี้ทิ้งๆ ขว้างๆ ได้ พวกมันไม่ใช่ถังขยะนะ! อีกอย่าง คุณไม่ให้ความคุ้มครองพวกมันหน่อยเหรอ? พวกมันมีส่วนร่วมในคดีครั้งนี้ พวกมันถือว่าเป็นพยานไม่ใช่เหรอ?”

ผู้พันพูดกลั้วหัวเราะว่า “คุณผู้หญิง คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า? พวกมันไม่เกี่ยวข้องกับคดีในครั้งนี้เลย เนื่องจากคนที่อยู่บนเรือพวกนั้นไม่สามารถจับปลาได้เท่าที่ควร พวกเขาจึงจับแมวน้ำพวกนี้เพื่อที่จะนำกลับมาฆ่าเพื่อถลกหนังและเอาเนื้อออกมาเท่านั้น”

“งั้นพวกคุณเตรียมที่จะจัดดการกับแมวน้ำพวกนี้อย่างไร?” ฉินสือโอวถาม

เขาหันกลับมามอง เถียนกวานั่งยองๆ อยู่ที่พื้นเล่นกับลูกแมวน้ำทั้งสองตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อครู่เธอได้ให้อาหารลูกแมวน้ำไปหรือเปล่า เป็นเรื่องที่หาได้ยากมากที่จะเห็นเถียนกวาเป็นมิตรกับสัตว์ที่หน้าตาน่ารักแบบนี้ อีกทั้งยังเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานอีกด้วย

ผู้พันพูดออกมาอย่างอดกลั้นว่า “คุณฉิน สิทธิ์ในการจัดการแมวน้ำเหล่านี้ไม่ได้อยู่ที่ผม ผมเป็นเพียงทหารคนหนึ่งเท่านั้น! อันที่จริงแล้วผมก็เหมือนกับพวกคุณ ที่กังวลเกี่ยวกับปลายทางสุดท้ายของแมวน้ำเหล่านี้ แต่นอกจากจะปล่อยพวกมันที่ตรงนี้ ผมก็คิดวิธีอื่นที่จะจัดการกับพวกมันไม่ออกแล้ว”

ฉินสือโอวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งท่ามกลางสายตาเฝ้ารอของวินนี่และเหล่าชาวประมง เขาค่อยๆ พูดขึ้นมาช้าๆ ว่า “หรือว่า คุณสามารถมอบสิทธิ์ให้ผมจัดการกับพวกมันได้ไหม ผมมีฟาร์มปลา ผมจะพาพวกมันกลับไปที่ฟาร์มปลาของผมดีไหม?”

………………………………