ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1478 เป้าหมายในวันปีใหม่

ฉินสือโอวมองไปที่แฮมเล็ตทีหนึ่ง แม่งเอ๊ยช่วยหมอนี่ให้ได้ตำแหน่งไม่ถือว่าเสียเปล่าจริง ถึงแม้ว่าหลังจากได้ตำแหน่งนายกเทศมนตรีเมืองเซนต์จอห์นแล้วไม่เคยช่วยเหลืออะไรเขามาก แต่ช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ เขากลับไม่ผลักไสเขาให้จมลงไปอีก

แฮมเล็ตแอบขยิบตาให้เขา ฉินสือโอวสงสัย พี่ชายคนนี้เป็นโรคกระจกตาอักเสบหรือเปล่า? ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ คุณนายกเทศมนตรีขยิบตาให้เขาหลายครั้งแล้ว

เมื่อเป็นแบบนี้ แฮมเล็ตจึงได้แต่รู้สึกเจ็บปวด ที่เขาขยิบตาให้นายนี่ก็เพราะว่าอยู่ข้างนายโอเคไหม?

เอลวินและคนอื่นๆ มองสบตากัน พยายามชักชวนด้วยความหวังดีต่อ หวังว่าฉินสือโอวจะสามารถขยายทรัพยากรอาหารทะเลแบรนด์ต้าฉิน เพื่อให้การประมงของนิวฟันด์แลนด์มีชื่อเสียงตามไปด้วย

นอกจากนี้แล้ว ภายหลังเอลวินยังพูดออกมาตรงๆ ด้วยว่า “พวกเรารู้ว่าสิ่งนี้อาจจะส่งผลกระทบต่ออาหารทะเลแบรนด์ต้าฉิน แต่ไม่แน่ว่าจะกลายเป็นพันธมิตรที่แข็งแกร่งได้จริงไหม? สิ่งที่ฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์ต้องการมีเพียงช่องทางที่เหมาะสม พวกเราสามารถเล่นลูกค้าระดับกลางและระดับล่างได้ เพียงเท่านี้อาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินก็จะสามารถครองตลาดอาหารทะเลได้ทั้งระดับบนกลางและล่าง การครองตลาดอาหารทะเลของอเมริกาเหนือก็ไม่ใช่ฝันอีกต่อไป”

ฉินสือโอวขี้เกียจที่จะพูดเยอะ จึงตอบไปตรงๆ ว่า “นั่นเป็นไปไม่ได้เลยครับ คุณผู้ว่าการ อาหารทะเลแบรนด์ต้าฉินไม่ใช่ของผม แต่เป็นทรัพย์สินร่วมของผมและหุ้นส่วนอีกคนหนึ่ง ผมคนเดียวไม่มีอำนาจในการจัดการใดๆ นอกจากนี้แล้ว พวกเรากำลังติดต่อธุรกิจกับทางโรงแรมฮิลตันกรุ๊ปอยู่ ซึ่งทางเราก็หวังที่จะร่วมมือกัน ดังนั้นแล้วจะควบตลาดหมดไม่ได้หรอกครับ โรงแรมฮิลตันกรุ๊ปไม่ร่วมมือกับลูกค้าแบบนี้แน่นอนครับ”

อย่างไรก็ตามเอลวินไม่สามารถมายุ่งกับเกาะแฟร์เวลได้ ดังนั้นฉินสือโอวจึงไม่กลัวที่จะทำผิดต่อเขา มีอะไรก็พูดไปตรงๆ ไม่ปิดบังอะไรทั้งสิ้น

การใช้ชีวิตที่แคนาดาก็มีข้อดีตรงนี้ ไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับความกดดันจากรัฐบาล โดยเฉพาะคนที่มีอนาคตรุ่งโรจน์อย่างฉินสือโอว ถ้าหากรัฐบาลกล้าใช้วิธีสกปรกอะไรมาเล่นงานเขา ถ้าเช่นนั้นทุกคนก็เจอกันบนหน้าหนังสือพิมพ์ได้เลย หลังจากนั้นก็ให้ทางศาลเป็นคนตัดสิน

ความเป็นธรรมของกฎหมายในแคนาดายังถือว่ามีความแข็งแกร่งมาก กฎหมายของประเทศที่มีการอพยพคนเข้าออก ถ้าไม่แข็งแกร่งก็ถือว่าอันตรายมากเช่นกัน

สุดท้ายเมื่อเห็นว่าฉินสือโอวไม่ยอมถอยให้ เอลวินจึงทำได้เพียงยอมถอยเอง “ฉิน พวกเรารู้ว่าพันธมิตรนี้ในเมื่อมีชื่อว่าพันธมิตรการประมงนิวฟันด์แลนด์ มันก็ควรจะให้บริการกับการประมงของนิวฟันด์แลนด์ของเรา ใช่ไหม?”

ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเสมอ ถึงจะชื่อนี้ แต่จริงๆ แล้วพันธมิตรนี้ก็ให้บริการกับกรมประมงและการประมงทั่วทั้งแคนาดา แต่หน่วยงานหลักในการสนับสนุนคือน่านน้ำนิวฟันด์แลนด์โดยมีเป้าหมายคือฟื้นฟูความรุ่งเรืองของฟาร์มปลาใหญ่ๆ ในนิวฟันด์แลนด์

หรือพูดได้ว่า สิ่งที่ฉินสือโอวต้องทำก็คือจัดการความสัมพันธ์ของเจ้าของฟาร์มปลาส่วนบุคคลในแคนาดาอย่างเหมาะสม ทำให้ข้อมูลสามารถใช้ร่วมกันได้ และพยายามรับประกันว่าจะร่ำรวยไปด้วยกัน

สิ่งที่เอลวินต้องการสื่อจากคำพูดพวกนี้กลับคือทำให้การประมงในนิวฟันด์แลนด์เกิดการพัฒนาหลังจากที่เขาเข้ารับตำแหน่ง ทำให้การแบ่งปันข้อมูลต่างๆ ระดับชาติเกิดขึ้นจริง พยายามที่จะรับประกันให้เจ้าของฟาร์มปลาร่ำรวยขึ้นมาก่อน

พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ เอลวินอยากให้เขาใช้เส้นสาย ใช้ทรัพยากรของกรมประมงในการพัฒนาการประมงของนิวฟันด์แลนด์ ซึ่งก็เป็นการช่วยเขาในการพัฒนาเศรษฐกิจด้วยเช่นกัน

ฉินสือโอวแอบพูดในใจ ผมมันโง่เง่าเหรอถึงได้ทำแบบนั้น คุณคิดว่าผมยังเด็กเลยไม่มีสมองเรื่องการเมืองพวกนี้หรือไง? ผมน่ะสมองก็คิดอะไรเรียบง่ายจริงๆ นั่นแหละ แต่ว่าผมมีภรรยาคนเก่ง ภรรยาผมอธิบายอย่างชัดเจนถึงข้อดีและข้อเสียตั้งแต่ตอนที่ผมตัดสินใจจะเป็นผู้นำพันธมิตรนานแล้ว

พันธมิตรการประมงนี้คิดขึ้นโดยกรมประมง ฉินสือโอวไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ให้เกียรติกับแค่กรมการประมงก็เพียงพอแล้ว เขาเป็นประธานพันธมิตรที่แมทธิว จินเป็นคนแต่งตั้งขึ้นมา นับประสาอะไรกับคนอื่น แม้แต่สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธก็ไม่มีผลผูกมัดอะไรตัวเขาได้

แน่นอนว่านี่คือจรรยาบรรณ ทำน่ะทำได้ แต่พูดแบบนี้ไม่ได้ ฉินสือโอวพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมยังยืนยันคำเดิมครับคุณผู้ว่าการ นี่คือบ้านเกิดของผม ใครจะไม่อยากให้บ้านเกิดของตัวเองไม่ดีล่ะครับ?”

เอลวินคิดว่านี่คือคำมั่นสัญญา คนอื่นๆ ก็คิดว่านี่คือคำมั่นสัญญา ดังนั้นทุกคนจึงยิ้มออกมา

ฉินสือโอวก็ยิ้มเช่นกัน ใช่ ใครจะไม่หวังให้บ้านเกิดตัวเองดีขึ้น? แต่น่าเสียดายที่นิวฟันด์แลนด์ไม่ใช่บ้านเกิดของเขา อย่างน้อยๆ เขาก็ยังไม่คิดว่าที่นี่เป็นบ้านเกิด

ตั้งแต่วันที่ทำเรื่องอพยพมาวันนั้น เขาก็เข้าใจว่าตัวเองเป็นเหมือนแหน ไม่มีบ้านเกิดอีกต่อไป ดังนั้นเขาถึงให้ความสำคัญกับฟาร์มปลา ให้ความสําคัญกับเกาะแฟร์เวลมาก เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่เขามี!

เอลวินและคนอื่นๆ ไม่ได้มาอวยพรปีใหม่เขา แต่มาเจรจาเกี่ยวกับพันธมิตรการประมงนิวฟันด์แลนด์และการลงทุนทางเศรษฐกิจ พอพูดคุยเรื่องเหล่านี้เสร็จ พวกเขาจึงโบกไม้โบกมือเตรียมจากลาไป

ฉินสือโอวส่งพวกเขาด้วยความอาลัยอาวรณ์ รอจนเรือยอชต์ของพวกเขาจากไปแล้ว เขารีบเปิดแชมเปญขวดหนึ่งทันทีฉลองที่ส่งคนเหล่านี้กลับไปได้

พวกเด็กวัยรุ่นก็เฉลิมฉลองการจากไปของพวกเขา วันแรกของเทศกาลปีใหม่ต้องมีให้ซองแดงอั่งเปา แต่เพราะการมาของพวกเขาทำให้ฉินสือโอวต้องเลื่อนกิจกรรมนี้ออกไป แต่นี่กลับเป็นกิจกรรมที่พวกเขารอคอยมากที่สุด

เด็กๆ สองสามคนวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ เงยหน้ามองฉินสือโอว ราวกับท่าทางของโลลิต้าของฉงต้าที่มองหน้าวินนี่อยากให้เธอให้นมมัน

ซองแดงอั่งเปาถูกเตรียมไว้นานแล้ว ฉินสือโอวหยิบออกมา พวกเด็กๆ ต่างก็ถูมือไปมาเตรียมรับซอง แต่ฉินสือโอวกลับถอยห่างออกไป แล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งรีบร้อนเอาซองแดงนะ ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก? มาพวกเด็กๆ เอากระดาษมาหนึ่งแผ่น เขียนเป้าหมายปีนี้ของตัวเอง พอปีหน้าตอนที่แจกซองแดง ฉันจะดูว่าใครทำไม่ถึงเป้า ก็อดได้ซองแดง!”

“ต้องเขียนอะไรเหรอครับ?” กอร์ดอนถามอย่างกังวล

“วางใจได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องเรียน” ฉินสือโอวชี้ไปที่มิเชล แล้วพูดขึ้น “เช่น นำทีมบาสเกตบอลของโรงเรียนคว้ารางวัลมาสักรางวัล หรือเพิ่มการยิงสามแต้มได้เป็นเท่าไร แบบนี้ก็ได้แล้ว”

พวกเด็กๆ เข้าใจแจ่มแจ้ง ต่างหยิบกระดาษมาคนละแผ่นและลงมือเขียนอย่างมีความสุข

ของมิเชลมีสองข้อ นำทีมบาสเกตบอลของโรงเรียนชนะการแข่งขันระดับรัฐระดับ 7 ถึง 9 และยิงสามแต้มเพิ่มขึ้นถึง 90% ฉินสือโอวดูแล้วรู้สึกว่ามีแรงบันดาลใจมาก จึงให้ซองแดงเขาหนึ่งซองใหญ่

มิเชลเปิดซองดู ตาหรี่ลงจนเหมือนเส้นเส้นหนึ่ง แนบซองแดงไว้กับหน้าอกแล้วพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากครับฉิน พระเจ้า นี่เป็นเงินที่ผมได้เยอะมากที่สุดตั้งแต่เล็กจนโตเลย”

เป้าหมายของเชอร์ลี่ย์ก็มีสองข้อ เข้าร่วมการแข่งขันขี่ม้าสมัครเล่นในกลุ่มสตรีที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของรัฐนิวฟันด์แลนด์ และคว้าเหรียญรางวัล อีกอย่างคือเรียนรู้เพลงไวโอลินใหม่ได้ 12 เพลง

ฉินสือโอวก็ให้เธอซองแดงหนึ่งซองใหญ่เช่นกัน จนได้เห็นของไวส์ ฉินสือโอวนิ่งไป ชายผู้กล้าหาญต่อสู้อย่างเป็นธรรม 12 ครั้ง…

“อาจารย์ครับ ยิ่งความสามารถมากความรับผิดชอบก็มีมากตาม ผมคิดว่าผม…” ไวส์กำหมัดแน่นอย่างมั่นใจและเริ่มแสดงความคิดเห็น

“อันนี้ไม่ได้ เปลี่ยนอันใหม่” ฉินสือโอวตัดบทไวส์ผู้กล้าอย่างไร้ความปรานีโดยไม่ปล่อยให้เขาพูดจบแสดงความมุ่งมั่นของเขา

ร่างกายของไวส์ตอนนี้มีการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นแล้ว แต่ไวส์ก็ยังป่วยอยู่ ฉินสือโอวจึงไม่สามารถปล่อยให้เขาเสี่ยงสุ่มสี่สุ่มห้าได้ ความสามารถในการสร้างเม็ดเลือดของเขาเป็นปัญหามาโดยตลอด แล้วถ้าหากปล่อยให้เขาไปเป็นผู้กล้าต่อสู้อย่างเป็นธรรม แล้วถูกคนทำร้ายอย่างแรงจนเลือดออกจะทำอย่างไร?

เขารู้สึกว่า จำเป็นต้องสอนไวส์ให้ปกป้องตัวเองได้แล้ว

ไวส์ส่ายศีรษะด้วยความผิดหวัง แต่ก็ทำได้เพียงเปลี่ยนเป้าหมาย เรียนรู้สิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกร!

ปากของฉินสือโอวกระตุกสามครั้ง แล้วเขาก็จับไหล่ของไวส์ พูดขึ้นว่า “มานี่ลูกศิษย์ตัวน้อย อาจารย์จะคุยเรื่องผู้กล้าในการต่อสู้หน่อย 12 ครั้งน่ะไม่ได้นะ เปลี่ยนเป็น 6 ครั้งละกัน…”

“แต่ผมคิดว่าเรียนสิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรก็ดีเหมือนกันนะครับ” ไวส์เปลี่ยนใจแล้ว

ฉินสือโอวพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ยิ่งมีความสามารถมากเท่าไร ความรับผิดชอบก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น!”

………………