ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1479 ตกใจไม่น้อย

จากนั้นก็เป็นพาวลิสส่งเป้าหมายปีใหม่ให้กับเขา ซึ่งก็คือสอบใบขับขี่ได้ และไม่เกิดอุบัติเหตุใดๆ ในการขับรถเป็นเวลา 1 ปี

ฉินสือโอวรู้สึกว่าเป้าหมายนี้ดีมาก เขาเชื่อมั่นในพาวลิส เจ้าเด็กนี่โตก่อนวัย แล้วก็นิ่งขรึมมากที่สุด รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรในตอนนี้ เด็กวัยรุ่นส่วนมากที่เพิ่งสอบได้ใบขับขี่ มักจะกระตือรือร้นอยากขับรถออกไปเที่ยวตามป่า ซึ่งก่อให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่ายดาย

ตามสถิติกรมการขนส่งของแคนาดา 38% ของการขับรถที่เกิดอุบัติเหตุในประเทศนี้ล้วนเป็นผู้ขับที่เพิ่งได้ใบขับขี่ไม่เกิน 18 เดือน ซึ่งก็คืออุบัติเหตุมักจะเกิดขึ้นง่ายในช่วงเวลาหนึ่งปีครึ่งนับจากสอบได้ใบขับขี่

พาวลิสต้องการความมั่นคง ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าจุดสำคัญในการขับรถปีนี้ของเขาต้องใจเย็น พยายามหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุให้ได้มากที่สุด

ท้ายสุดเป็นกอร์ดอน เขายื่นให้ฉินสือโอวอย่างอิดออด ที่เขียนไว้ก็เกี่ยวกับบาสเกตบอลเช่นกัน เขาต้องการนำทีมโรงเรียนประถมแกรนท์ชิงแชมป์รางวัลระดับ 7 ถึงระดับ 9

ฉินสือโอวค้านทันที “ไม่ หนุ่มน้อย เอาคืนไป คิดอันใหม่”

กอร์ดอนต่อต้าน “นี่มันไม่แฟร์เลย ฉิน ทำไมมิเชลถึงผ่านล่ะ?”

ฉินสือโอวยิ้มร้ายขึ้นมา “ฮ่ะ นายนี่จะเขียนเป้าหมายปีใหม่ยังดูของคนอื่น? ทำไม นี่ยังต้องลอกด้วยเหรอ?”

กอร์ดอนแสยะยิ้ม พูดพึมพำว่า “ผมเพิ่งเรียนภาษาจีนได้ 1 ประโยค ซึ่งก็คือเราต้องไม่ลืมบทเรียนในอดีต เพื่อมาปรับแก้ในอนาคต ไม่สิ ควรจะพูดว่าเอาอดีตมาเป็นบทเรียน สรุปแล้วก็คือผมต้องชำนาญในการเรียนรู้ประสบการณ์จากคนอื่น…”

ฉินสือโอวเคาะสมองเขาไปหนึ่งที แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “อ้างเหตุผลได้สารพัดจริงๆ เลย รีบเขียนเลย ไปคิดเหตุผลที่ฉันจะรับได้มาหนึ่งข้อเลย!”

กอร์ดอนนั่งลงด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก เขียนใหม่อีกหนึ่งอัน ฉินสือโอวอ่านดูครั้งนี้เขียนว่าผ่านเข้าสู่เกรด 7 ได้อย่างราบรื่น จึงพยักหน้าและให้ผ่านได้ เพราะข้อนี้ช่างเหมาะกับหมอนี่ตอนนี้พอดี

เมื่อเอาเป้าหมายปีใหม่นี้เก็บไว้แล้ว ฉินสือโอวก็ยืดเส้นยืดสาย ไม่เลวจริงๆ ปีใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

แมทธิว จินเมื่อพูดแล้วก็ทำได้ตามที่พูด ก่อนปีใหม่เขาไม่ได้ติดต่อฉินสือโอวอีกเลย พอผ่านพ้นปีใหม่ วันที่สองหลังจากปีใหม่ เขาก็โทรมา “พ่อหนุ่ม ฉลองปีใหม่อย่างมีความสุขไหม?”

ฉินสือโอวยิ้ม “ใช่ มีความสุขมาก ผมรู้แล้วล่ะท่านประธาน ผมควรต้องเริ่มงานละ ให้ผู้ช่วยมาพบผมได้เลย ผมคิดว่าผมสามารถจัดการงานทางราชการได้แล้ว”

แมทธิว จินตอบว่า “ถ้าอย่างนั้นก็โอเค เดี๋ยวสักสองสามวันเธอจะไปหาคุณ แล้วคุณศึกษาเอกสารที่เธอเอาไปให้ดีๆ นะ แล้วประมาณอาทิตย์หน้าคุณจะต้องมาเข้าร่วมประชุมที่ออตตาวามาพบสมาชิกของคุณด้วย”

ฉินสือโอวถามเขาว่าผู้ช่วยของเขาคือใคร เขาเคยนับๆ ดู ผู้หญิงที่เขารู้จักดี ก็ไม่น่าจะมีใครที่เหมาะสมจริงๆ

ชายชราเล่นเกมปริศนากับเขา โดยวางท่าทางที่เดาได้ยาก ซึ่งก็คือไม่บอกความจริงกับเขา

วันที่สี่หลังจากปีใหม่ ฉินสือโอวช่วยพ่อและแม่เตรียมผูกเทวดาไฟ นี่เป็นธรรมเนียมของบ้านเกิดเขา เอาฝักข้าวโพดหรือก้านข้าวสาลีผูกไว้กับไม้ หลังจากจุดไฟแล้วก็เอาออกจากบ้านไปไว้ในแม่น้ำ เป็นการแสดงถึงว่าบ้านจะไม่เกิดอัคคีภัยตลอดทั้งปี

วันนี้ลมแรง พอฉินสือโอวจุดไฟฝักข้าวโพดแล้ว ออกจากบ้านไปได้ไม่ไกลไฟก็ดับ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน ทำได้เพียงต้องใช้กลอุบาย ราดน้ำมันลงไปบนก้านข้าวโพด

ตอนนี้ไฟกำลังโหมกระหน่ำ เขาเดินออกจากประตูก็เจอนีลเซ็น เขามองแล้วก็ส่ายศีรษะ “บอส ทำคบเพลิงแบบนี้ไม่ดีเท่าไรนะ”

ฉินสือโอวกลอกตามองบน “นี่ไม่ใช่คบเพลิง นี่เป็นปีศาจไฟ ฉันจะเอามันโยนลงทะเลทิ้งไป!”

นีลเซ็นกะพริบตาปริบๆ อย่างมึนงง แล้วถามขึ้น “บอสคงไม่ได้นอนเยอะจนมึนไปแล้วใช่ไหม?”

”นี่เป็นธรรมเนียมของบ้านเกิดฉัน!” ฉินสือโอวจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีเข้ม

เมื่อได้ยินแบบนี้นีลเซ็นก็หุบปากทันที แล้วรีบเข้าไปช่วยถือหนึ่งก้าน ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “ที่แท้ก็เป็นธรรมเนียม ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย น่าสนใจจริงๆ”

ตามธรรมเนียมดั้งเดิมแล้วจะต้องเอาไม้ที่จุดไฟแล้วโยนทิ้งลงไปในแม่น้ำ แต่ฉินสือโอวคิดว่าโยนไปในทะเลมีอำนาจกว่า ถ้าบ้านเกิดเขามีทะเล เขาเชื่อว่าคนในหมู่บ้านก็ต้องโยนทิ้งในทะเลแน่ๆ

โอเค พูดความจริงก็คือ บ้านเขาอยู่ใกล้ทะเลมากกว่าแม่น้ำบนสายเล็กๆ บนเขากว่ามาก ฉินสือโอวรู้สึกว่าถ้าถือคบเพลิงนี้ไปแม่น้ำ แค่ครึ่งทางไฟก็คงดับแล้ว

ผลปรากฏว่าการขับไล่ไฟออกจากบ้านไปครั้งนี้ไม่ราบรื่นตามที่กำหนดไว้ ออกจากบ้านได้ไม่นานก็มีคนวิ่งหอบมาทางนี้ ฉินสือโอวหันไปมองก็พบว่าเป็นเด็กมหาวิทยาลัยสาวสวยที่ไม่ได้ปรากฏตัวในพื้นที่ฟาร์มปลานี้มานานแล้ว ทิญา รูสลาน

”เฮ้ บอส พวกคุณกำลังทำอะไรกัน? ฟ้าก็สว่างมากเลยนี่? จะถือคบเพลิงไปผจญภัยเหรอคะ?” ทิญายิ้มไปถามไป เนื่องด้วยเธอวิ่งมา ชุดรัดรูปที่รัดอยู่บริเวณหน้าอกเธอจึงขยับขึ้นลงตามลมหายใจ นีลเซ็นมองตะลึงไปแล้ว

วันนี้นักเรียนมหาวิทยาลัยสาวสวยเปลี่ยนชุดที่สวมใส่ เมื่อก่อนเธอจะชอบสวมเสื้อกาวน์สีขาวของคุณหมอเหมือนแซนเดอร์ส แต่ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยชุดสูทผู้หญิงสีดำ ชุดสูทตัวเล็กชายเป็นสีเงิน ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าอกยกขึ้นสูง ขาทั้งสองข้างเรียวยาว เต็มไปด้วยส่วนโค้งเว้า

ฉินสือโอวอธิบายว่า “นี่ไม่ใช่คบเพลิง นี่เป็นธรรมเนียมบ้านเกิดพวกเรา ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยคุย ฉันต้องรีบโยนลงไปในทะเล เดี๋ยวจะไม่ทันการ”

เขารีบก้าวออกไปได้สองก้าว ก็พบว่านีลเซ็นไม่ได้อยู่ข้างกาย เขาหันกลับไปมอง หมอนี่ยังแอบมองทิญาอยู่ ดูท่าน่าจะอยากเข้าไปพูดคุยเพื่อทำความรู้จักด้วย

ไอ้บ้าเอ๊ย ฉินสือโอวรู้สึกอับอายจริงๆ เขาเข้าไปเตะหนึ่งทีแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “คบเพลิงในมือของนายจะดับหมดแล้ว รู้หรือเปล่า?”

ทันใดนั้นหน้าของนีลเซ็นพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง พึมพำว่า “ผมรู้ ผมรู้ครับ ผมกะไว้ดีแล้ว”

ฉินสือโอวโมโหปรี๊ดขึ้นมา “กะไว้บ้าบออะไร ฉันบอกว่าคบเพลิงของนายจะดับแล้ว นายราดน้ำมันน้อยเกินไป!”

นีลเซ็นจ้องด้วยความตะลึง ยิ้มแสยะแล้วรีบวิ่งไป เสียงหัวเราะดังฟังชัดของทิญาดังขึ้น เธอขยิบตาให้ฉินสือโอวแล้วพูดว่า “บางทีนีลเซ็นก็ดูเหมือนเด็กเลย น่ารักจริงๆ”

ขว้างคบเพลิงทิ้งไป นีลเซ็นดูเศร้าสร้อย เขานั่งยองๆ ริมชายหาดแล้วก็จุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งอัน

ฉินสือโอวถามเขาว่าเป็นอะไร นีลเซ็นพูดด้วยความกังวลว่า “บอส ผมกลัวจริงๆ เลย ผมรู้สึกว่าผมยับยั้งหัวใจของตัวเองไม่ค่อยได้ การแต่งตัวแนว OL (Office Lady) ของทิญาจะทำให้ผมบ้าตายแล้ว ผมต้านเสน่ห์ของเธอไม่ได้เลยจริงๆ”

ฉินสือโอวนายใหญ่หัวเราะออกมาเสียงดัง “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว ฉันจะโทรหาแฮมเล็ตให้ จะบอกว่านายเล่นกับน้องสาวเขาแล้วยังติดต่อกับนักศึกษาฝึกงานของฉันข้างนอกด้วย…”

นีลเซ็นร้อนใจขึ้นมาทันที “อย่านะครับ บอส จะเอาชีวิตผมเหรอ? ผมไม่อยากถูกโยนเข้าคุกที่เมืองเซนต์จอห์นนะครับ!”

ทิญาเดินตามมาด้านหลัง ถามด้วยความสงสัยว่า “พวกคุณคุยอะไรกันอยู่เหรอคะ?”

ฉินสือโอวบอกไปตามตรง “พวกเรากำลังคุยเกี่ยวกับเธอ ฉันคิดว่านะ ทิญาวันหลังเธออย่าแต่งตัวแบบนี้ได้ไหม ลูกน้องของฉันบางคนที่นี่มีความผิดปกติ เสื้อผ้า OL พวกนี้จะมีแรงดึงดูดพวกเขามากเกินไป”

ดวงตาของทิญากะพริบปริบๆ เธอยื่นมือไปสางผมลื่นๆ ของเธอที่ถูกลมทะเลพัดปลิวว่อนให้เรียบร้อย แล้วทำท่าทางลำบากใจ พูดขึ้นว่า “มันยากมากเลยบอส เพราะวันหลังฉันต้องแต่งตัวแบบนี้ทุกวันเลย”

ฉินสือโอวยิ้ม “เธออยากจะทดสอบความสามารถในการควบคุมของพวกเขาเหรอ?”

ทิญายักไหล่ มองไปที่เขาอย่างเปิดเผย แล้วพูดว่า “ไม่ บอส แต่เป็นความจำเป็นในการทำงาน ฉันเป็นผู้ช่วยของประธานพันธมิตรการประมงนิวฟันด์แลนด์ หากยึดตามระเบียบฉันต้องใส่ชุดแบบนี้เวลาทำงาน”

ฉินสือโอวสูดลมหายใจเข้าลึกด้วยความตกใจ เซอร์ไพรส์ปีใหม่นี้ ยิ่งใหญ่ไม่น้อยเลย!

……………………