ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1545 จมไปเถอะนายน่ะ

ฉินสือโอวและพวกเหล่าทหารพากันมองดูอยู่จากห้องโดยสารเรือ เต็มไปด้วยสีหน้าสะใจสุดฤทธิ์

อุณหภูมิของน้ำร้อนพวกนี้ไม่ได้ร้อนมาก อย่างน้อยก็ไม่ใช่น้ำเดือด เขายังไม่ได้ใจเหี้ยมถึงขนาดใช้น้ำเดือดไปทรมานคนพวกนี้หรอก น้ำพวกนี้เป็นน้ำร้อนที่ผสมกับน้ำทะเลแล้ว อุณหภูมิอยู่ที่ประมาณเจ็ดสิบกว่าองศาเซลเซียส

ความจริงอากาศหนาวขนาดนี้ น้ำที่ฉินสือโอวดื่มก็มีอุณหภูมิเจ็ดแปดสิบองศาเซลเซียสเหมือนกัน อุณหภูมินี้ไม่ถือว่าร้อน แต่ก็ต้องดูว่าถูกน้ำพวกนี้อย่างไรด้วย หากว่าเม้มปากจิบน้ำทีละนิดก็ไม่มีปัญหา แต่หากถูกน้ำหลายตันราดลงบนหัวแล้วล่ะก็…

ก็เหมือนกับที่เห็นตอนนี้ คนทั้งฝูงกระโดดไปมาบนเรือ

ความจริงถือได้ว่าลูกเรือบนเรือโชคร้ายด้วย พวกเขาคิดไม่ถึงว่าปืนน้ำของเรือกำปั่นทะเลตะวันออกยังสามารถเชื่อมกับน้ำหมุนเวียนของเครื่องยนต์ได้ด้วย ตอนบ่ายพวกเขาเสียเปรียบให้กับเรือกำปั่นทะเลไปแล้ว รู้ว่าปืนน้ำของเรือสองลำนี้ร้ายกาจมาก ครั้งนี้แม้ว่าจะขับนำอยู่ด้านหน้า แต่พวกลูกเรือไม่ใช่ซ่อนอยู่ในห้องโดยสารก็ซ่อนอยู่หลังอุปกรณ์ต่างๆ

แต่คนคิดไม่สู้สวรรค์คิด

พวกเขาคิดไม่ถึงว่า น้ำที่พ่นออกมาในครั้งนี้ไม่ใช่น้ำทะเล แต่เป็นน้ำร้อน เมื่อถูกพ่นลงบนหัว ทำให้ไม่สามารถทนได้!

เรือกำปั่นทะเลใต้ได้รับคำสั่งแล้ว ก็ทำการเปลี่ยนเป็นน้ำร้อนด้วย

การจากไปของเรือกำปั่นทะเลตะวันออก ทำให้ผู้คนบนเรือฉันคือผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ดีใจขึ้นมานิดหนึ่ง เพราะการถูกปืนน้ำสองกระบอกโจมตีพร้อมกันนั้น แม้ว่าจะเป็นเรือบรรทุกขนาดสองพันตันก็รับไม่ไหวหรอก

หลังจากโรบินเห็นเรือกำปั่นทะเลตะวันออกจากไปแล้ว ก็รวบรวมลูกน้องเริ่มเตรียมการกัน จากนั้นก็เริ่มเปิดประตูห้องโดยสารแล้วพุ่งออกไป โรบินยังตะคอกอีกว่า “ให้ลมพายุโหมกระหน่ำกว่านี้อีก พวกพ้องทั้งหลาย ไปๆๆ!”

ลูกเรือทั้งกลุ่มพากันวิ่งออกไป เมื่อเรือกำปั่นทะเลตะวันออกจากไป เรือกำปั่นทะเลใต้ก็เริ่มหยุดยิงในทันที

นี่ทำให้คนทั้งกลุ่มดีใจสุดขีด โรบินนึกว่าปืนน้ำของฝ่ายตรงข้ามเกิดปัญหาอะไรขึ้น จึงตามออกไป ในมือถือปืนไรเฟิลกระบอกหนึ่งแล้วยิงออกไปมั่วๆ เพื่อเรียกขวัญกำลังใจ จากนั้นก็ตะคอกต่อว่า “เปิดใช้งานปืนน้ำ สั่งสอนเจ้าพวกสารเลว…”

ยังไม่สิ้นเสียง ปืนน้ำก็ยิงออกไปอีกครั้ง ช่วงเวลาที่น้ำร้อนราดหัวนั้น คนทั้งกลุ่มก็เริ่มโอดครวญอีกครั้ง “โอ๊ยๆๆๆ!”

พวกเขาโชคร้ายกว่าลูกเรือของอัศวินออร์แลนโดมาก คนพวกนั้นยังมีห้องโดยสารหรือไม่ก็สิ่งของอื่นๆ ป้องกัน มีแค่น้ำส่วนหนึ่งกระเด็นไปโดนตัวเท่านั้น แต่ว่าทางฝั่งนี้คือโดนน้ำทะเลตั้งแต่หัวไหลลงไปเลย…

เมื่อได้ยินเสียงโอดครวญของพวกลูกเรือแล้ว นกนางนวลรอบๆ ตกใจ พากันส่งเสียงแล้วบินหนีไปเลย

ฉินสือโอวหัวเราะเหอๆ อยู่ไกลๆ แล้วร้องพรรณนาออกไปว่า “น้ำร้อนราดโดนหัว ยมทูตยิ้มให้ฉัน นางนวลบอกว่า สวัสดีๆๆ โดนน้ำร้อนราดแล้วดีหรือเปล่า?”

นีลเซ็นกับเบิร์ดได้ยินเขาร้องเพลงแล้วก็หัวเราะออกมา พวกเขากำลังเรียนภาษาจีนกันอยู่ ตอนนี้สามารถคุยสนทนาโต้ตอบกันได้แล้ว ดังนั้นแน่นอนว่าสามารถฟังเข้าใจเพลงเด็กแบบนี้ได้

โรบินและพวกได้พากันวิ่งหางจุกตูดกลับไปในห้องบังคับการอีกครั้ง หน้าเรือเหลือไว้เพียงรองเท้าและเสื้อไม่กี่ตัว ไม่รู้ว่าเป็นของใครที่โยนทิ้งไว้

หมดหนทาง ทางโรบินเปิดยิงปืนน้ำไม่ได้ งั้นก็เท่ากับถูกกดดันถ้วนหน้า เขาจึงทำได้แต่สั่งการ ให้คนรีบบังคับเรือขับหนีออกไป ต้องอยู่ไกลหน่อยถึงจะได้

ระยะยิงของปืนน้ำมีแค่หนึ่งร้อยกว่าเมตรเท่านั้น ถ้าอยู่ห่างไปหน่อยก็ทำได้แค่ต้องยิงมั่วกันแล้ว

ไม่เพียงแต่เรือฉันคือผู้ละเมิดลิขสิทธิ์เท่านั้น เรือลำอื่นก็พากันถอยเหมือนกัน การเปิดศึกของฉินสือโอวได้ไปกระตุ้นแรงฮึกเหิมของเจ้าของฟาร์มปลาคนอื่นๆ เรือของโดนัลด์และแอนดรูได้ตามอยู่ข้างหลังติดๆ เดวิสที่มอบของขวัญให้ได้นำเรือมาด้วยสองลำ ก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างห้าวหาญเหมือนกัน เมื่อเป็นแบบนี้เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาที่ไม่อยากด้อยไปกว่าคนอื่น จึงพากันล้อมกองเรือของเรือล่าปลาไว้เป็นรูปครึ่งวงกลม

เรือยี่สิบกว่าลำของเหล่าเจ้าของฟาร์มปลา แถมยังมีเรือกำปั่นทะเลที่ห้าวหาญพุ่งเข้าไปเป็นแนวหน้าอีก ทั้งแรงฮึดและพลังการต่อสู้ล้วนแกร่งกว่าฝ่ายตรงข้ามทั้งนั้น เจ้าของฟาร์มปลาและชาวประมงมีทั้งคนตะโกนมีทั้งคนยิงปืน เสียงปืนได้ส่งเสียงแจ่มแจ้งออกมาไม่ขาดสาย แม้ไม่รู้ว่ากระสุนปืนถูกยิงไปที่ไหน แต่การกดดันทางจิตใจที่ให้ไว้กับเหล่านักล่ายังคงมากโขอยู่

เหมือนกับคำที่ว่าหัวหน้าห่วย ทหารทั้งกองก็จะห่วยตาม! เมื่อเรือฉันคือผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ที่เป็นหัวโจกถูกทำให้ถอยแล้ว แม้ว่าเรือลำอื่นจะยังไม่ถูกโจมตี แต่ก็พากันถอยหนีตามไปด้วย เรือคนเถื่อนหลี่หนาตู้ เรืออัครมุขนายกโทบิน และปริ้นโอกีเยร์ที่ตอนแรกขับนำอยู่ด้านหน้าสุดก็ได้หนีไปเร็วที่สุดด้วย

ในตอนนี้ฉินสือโอวไม่ต้องอยู่ด้านหน้าสุดอีกแล้ว เขาเพียงแค่สั่งการกองเรือผ่านวิทยุไร้สาย หลังจากเพิ่มความเร็วแล้วก็ขับไล่เรือพวกนี้ไปทางทะเลที่มีโขดหินลับอยู่ก็ได้แล้ว

ความจริงเมื่อเทียบกันแล้ว เหล่านักล่าจะห้าวหาญยิ่งกว่า แม้ว่าเรือของพวกเขาจะพากันถอยกลับ แต่ก็ยังมีคนอีกมากมายที่ยืนถือปืนอยู่หน้าเรือ และยังมีคนสบถด่าผ่านวิทยุไร้สายไม่หยุด

เรือฉันคือผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ได้ทำการส่งคำขอคุยสายตามมา ฉินสือโอวรับสาย ครั้งนี้โรบินฉลาดแล้ว ไม่ได้เริ่มสบถด่าเหมือนครั้งที่แล้ว เขาพูดด้วยเสียงโกรธเคืองว่า “เพื่อน ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร แต่ฉันต้องพูดนะว่านายได้ก่อเรื่องแล้วล่ะ! นายไม่รู้ว่าพวกเราเป็นใคร นายไม่รู้ว่าพวกนายจะต้องเจอกับการแก้แค้นอย่างไร! พระเจ้ารู้ พวกนายกำลังจะซวยแล้ว!”

ฉินสือโอว “เหอๆ”

โรบินหายใจฟึดฟัดแล้วเริ่มคุยโวต่อว่า “ฟังนะ ฉันไม่อยากอธิบายอะไรแล้ว พวกนายทำเกินไป! นายทำให้ฉันโกรธแล้วเพื่อน ฉันจะไม่ปรานีอีกแล้ว! ฉันจะรวบรวมเพื่อนพ้องของฉันมา จะมีเรือกว่าหนึ่งร้อยลำมาที่นี่ มาฆ่าแมวน้ำทั้งหมดของที่นี่ให้หมดเลย!”

ฉินสือโอว “เหอๆ”

“นายกลัวตอนนี้ก็สายไปแล้ว ไอ้เลว! พวกนายอยากปกป้องแมวน้ำพวกนี้ไม่ใช่เหรอ? พวกนายเป็นใคร? คนจากสมาคมพิทักษ์แมวน้ำเหรอ? คนจากสมาคมพิทักษ์สัตว์แห่งโลกเหรอ? ไม่ ฉันไม่สนใจแล้ว ฉันจะต้องแก้แค้นพวกนายแน่! ปีนี้พวกเราจะต้องฆ่าแมวน้ำให้มากกว่าเดิม!”

ฉินสือโอว “เหอๆ”

“ทั้งหมดนี้ต้องโทษนาย เข้าใจไหม? นายมันโง่! ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะนายคนเดียว ฉันจะต้องทำให้นายน่าดู พวกฉันจะทำให้พวกนายเจ็บปวดรวดร้าว! เตรียมรับความโกรธราวฟ้าพิโรธจากเราได้เลย แล้วฉันก็จะไปสืบว่านายอยู่ฟาร์มปลาไหน จากนั้นก็ทำลายฟาร์มปลาของนาย…”

ฉินสือโอว “เหอๆ”

“ฟัค แน่จริงนายพูดมาสิ..” โรบินตะคอกด้วยความโกรธจัด

ฉินสือโอวเอียงคอถามว่า “ใกล้แล้วใช่ไหม? ตอนนี้พวกมันได้เข้าใกล้น่านน้ำโขดหินลับแล้วใช่ไหม?”

นีลเซ็นดูแผนที่เดินทะเล บนนั้นมีเครื่องหมายไว้อยู่ แล้วพูดว่า “ใกล้แล้วครับ แต่ยังไม่ได้เข้าไปเต็มตัวครับ”

“งั้นก็ดีเลย ไปบอกพวกพ้องทั้งหลายให้เร่งความเร็วซะ แล้วก็ยิงปืนพร้อมกัน ไล่พวกมันเข้าไปให้ฉัน!” ฉินสือโอวพูดเสียงแข็งว่า “นี่คือคำสั่ง ต้องทำตามเท่านั้น!”

เหล่านักล่าไม่ใช่คนโง่ หลังจากพวกเขาตั้งหลักได้แล้วก็เข้าใจถึงเป้าหมายที่ฝ่ายตรงข้ามไล่พวกเขาในทันที เรือแต่ละลำจึงคิดหาวิธีขับอ้อมออกไป

ฉินสือโอวโบกมือ เรือกำปั่นทะเลตะวันออกได้เร่งความเร็วเต็มที่เพื่อปิดทางเรือที่อยากจะหนี ส่วนเบิร์ดก็หามจรวดดับเพลิงแล้วพุ่งออกไป จากนั้นแท่งจรวดก็ถูกยิงออกไป…

“ตู้ม!” หลังจากระเบิดออกแล้ว เรือลำนี้ก็ถูกควันปกคลุมไว้ คนที่ตามหลังมาเห็นแบบนี้แล้วก็พากันกลัวขึ้นมา จึงทำได้แต่ถอยหลังกลับอย่างไม่มีทางเลือก

ความจริงแม้ว่าจะเข้าไปในเขตโขดหินลับก็ไม่เป็นไร เหล่านักล่าพากันพูดปลอบใจกัน พวกเขาคงไม่โชคร้ายขนาดชนเข้ากับโขดหินพวกนี้จริงๆ หรอก เพราะว่าเรือพวกนี้มีแค่เรือฉันคือผู้ละเมิดลิขสิทธิ์เท่านั้นที่เป็นเรือใหญ่ ลำอื่นๆ ส่วนมากจะเป็นเรือลำเล็กทั้งนั้น ระดับการจมไปในน้ำของเรือตื้นมาก

พอฉินสือโอวเห็นพวกเขาเข้าไปในน่านน้ำโขดหินลับแล้ว ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ทุกท่าน ไปดีนะ จมลงไปเถอะนายน่ะ!

………………………………