ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1598 เปลี่ยนเป็นคลินิก

ฉินสือโอวขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ทำไมต้องย้ายโรงพยาบาลชุมชนของเกาะแฟร์เวลด้วย? ค่าใช้จ่ายทางการแพทย์ของเราน่าจะน้อยอยู่นะ?”

แฮมเล็ตพูดอย่างหมดหนทาง “สาเหตุไม่ได้มาจากค่าใช้จ่ายทางการแพทย์หรอก แต่เป็นเพราะองค์การบริหารส่วนจังหวัดออกนโยบายเด็ดขาด โรงพยาบาลในเมืองหรือชุมชนไหนที่ก่อตั้งยังไม่ถึง 3 ปี ต้องย้ายออกให้หมด!”

“แม่งเอ๊ย เด็ดขาดบ้าอะไร? ใครอนุญาตให้พวกเขาตัดแบบเด็ดขาด?” ฉินสือโอวเมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธจัด นี่มันไม่ใช่การรังแกกันหรอกเหรอ? ก่อตั้งไม่นานก็จะตัดออกงั้นเหรอ? ไร้สาระสิ้นดี เขตชุมชนหนึ่งจะต้องการโรงพยาบาลหรือไม่เกี่ยวอะไรกับระยะเวลาในการก่อตั้งโรงพยาบาล?

แฮมเล็ตส่งสัญญาณบอกให้เขาใจเย็นๆ แล้วพูดต่อว่า “นโยบายขององค์การบริหารส่วนจังหวัดออกมาเรียบร้อยแล้ว และก็ได้ประชุมหารือกันในที่ประชุมแล้ว พวกเราจึงตัดสินใจอะไรเกี่ยวกับนโยบายนี้ไม่ได้เลย…”

จะให้ฉินสือโอวใจเย็นได้อย่างไร ตอนนี้ทั้งภรรยาและลูกเขาก็ยังอยู่ที่เกาะ แถมภรรยาเขาก็เป็นถึงนายกเทศมนตรีอีก หรือพูดได้ว่าเป็นเจ้าของของเกาะน้อยๆ ถ้าพูดให้เป็นทางการหน่อยก็คือ ตอนนี้เขาและเกาะน้อยๆ ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน!

ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดว่า “วิลเลียม ผมคิดว่าบางทีเราอาจจะทำแบบนี้ได้ ค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลต้องจ่ายให้การเงินในเมืองเป็นคนรับผิดชอบ ได้ไหม?”

แฮมเล็ตฝืนยิ้ม “ไม่ได้แน่นอน การเงินในเมืองไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเงินของการปกครองส่วนท้องถิ่นเหรอ? แล้วการเงินของการปกครองส่วนท้องถิ่นก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเงินขององค์การบริหารส่วนจังหวัดหรือไง? เงินก้อนนี้สุดท้ายก็ยังต้องขึ้นตรงกับการเงินขององค์การบริหารส่วนจังหวัด คุณคิดว่าพวกเขาจะยอมเหรอไง?”

ประเทศแคนาดาเหมือนกับที่สหรัฐอเมริกาคือ รัฐบาลจะสนับสนุนการเงินด้านประกันสุขภาพให้กับประชาชน แน่นอนว่าภาษีและรายได้อื่นๆ ของรัฐบาลส่วนท้องถิ่นและเมือง ในที่สุดก็จะตกไปเป็นของรัฐบาลองค์การบริหารส่วนจังหวัด ส่วนภูมิภาคเป็นคนออกงบประมาณ รัฐบาลขององค์การบริหารส่วนจังหวัดเป็นคนตรวจสอบแล้วจัดสรรงบประมาณในท้ายที่สุด

“แม่ง!” ฉินสือโอวสบถ

จริงๆ แล้วก็ไม่ถึงกับขั้นไม่มีวิธีไหนเลย ยังมีอีกวิธีหนึ่ง นั่นก็คือให้เขาเป็นคนออกเงินทุนมาสนับสนุนช่วยเหลือการแพทย์ในเมือง ซึ่งไม่ได้หมายความว่าเขาถือหุ้นในโรงพยาบาล แล้วก่อตั้งโรงพยาบาลเอกชนขึ้นมา แต่เป็นการบริจาคแบบฟรีๆ โดยใช้ลักษณะการนำเงินบริจาคมาช่วยรักษาการดำเนินงานทางการแพทย์ในเมืองให้ยังคงอยู่

รัฐบาลขององค์การบริหารส่วนจังหวัดย่อมยินดีกับการมีอยู่ของโรงพยาบาลแบบนี้ เพราะพวกเขาทั้งไม่ต้องจ่ายเงินเอง แล้วโรงพยาบาลก็ยังดำเนินการต่อไปได้ ประชาชนในจังหวัดก็พึงพอใจ เรื่องแบบนี้ดูดีจะตายไป?

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เงินที่ฉินสือโอวต้องจ่ายก็มหาศาลทีเดียว เพราะที่แคนาดารักษาฟรีทุกอย่าง ประชาชนในเมืองมีประกันสังคม เขาจะต้องใช้เงินหลายล้านดอลลาร์แคนาดาสำหรับการรักษาพยาบาล การดูแลสุขภาพ การบำรุงรักษาเครื่องมือแพทย์ในปีนั้นถึงจะเพียงพอ

ฉินสือโอวมีความรู้สึกที่ดีต่อเมืองของเขา เขายินดีที่จะช่วยเมืองของเขาอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ไม่อยากถูกรัฐบาลเอาเปรียบ

แต่ในทางกลับกัน เมืองหรือจังหวัดที่โดนเอาเปรียบแบบนี้กลับมีไม่น้อย ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นรูปแบบธุรกิจขนาดใหญ่ในถิ่นนั้นๆ ส่วนน้อยที่จะเป็นในนามบุคคล

การทำธุรกิจในแคนาดาจะให้ความสำคัญกับพันธกิจและความรับผิดชอบ หากตั้งอยู่ในเขตชานเมืองหรือชนบท การดำเนินงานขององค์กรนั้นอย่างไรก็ส่งผลกระทบต่อชุมชนนั้นไม่มากก็น้อย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งแวดล้อมหรืออย่างอื่น สุดท้ายก็มีผลกระทบ ซึ่งถ้าองค์กรนั้นอยากอยู่ได้ต่อไป ก็จำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างให้ประชาชนในพื้นที่นั้นๆ ซึ่งก็มักจะเป็นเงินสนับสนุนให้องค์กรทางการแพทย์ในพื้นที่ กลายเป็นผลประโยชน์ให้แก่ประชาชน

เมืองแฟร์เวลก็สามารถมีโอกาสแบบนี้ได้เช่นกัน บริษัท ดาว เคมิคอลเคยวางแผนที่จะสร้างโรงงานบนเกาะแต่ถูกฉินสือโอวเป็นผู้นำในการกำจัดทิ้งไป หากตอนนั้นไม่ได้ถูกกำจัดออกไป ถ้าเช่นนั้นบริษัท ดาว เคมิคอลก็คงสามารถสนับสนุนเงินในการรักษาโรงพยาบาลในเมืองให้คงอยู่ต่อไปได้

แม้ว่าช่วงแรกชาวเมืองและผู้คนยังต่อต้านการตั้งโรงงานของบริษัท ดาว เคมิคอลบนเกาะ แต่ฉินสือโอวก็เป็นผู้นำในตอนนั้น ตอนนี้หากโรงพยาบาลในเมืองถูกยกเลิก ก็ยากจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีคนเอาเรื่องนี้ไปเชื่อมกับบริษัท ดาว เคมิคอล และเมื่อเชื่อมโยงกันแล้ว ก็ยากจะรับประกันว่าจะไม่มีคนเกลียดชังฉินสือโอว

ตอนนี้ความยากลำบากของฉินสือโอวก็คือจุดนี้ เนื่องด้วยเขามีพลังโพไซดอน โดยปกติจึงไม่ป่วยและไม่ต้องไปโรงพยาบาล เมื่อเป็นแบบนี้จะยกเลิกโรงพยาบาลในเมืองหรือไม่ก็ไม่สำคัญ แต่สำหรับผู้คนในเมืองจะเป็นแบบนั้นไม่ได้ โรงพยาบาลสำคัญกับพวกเขามากๆ

นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความลำบากใจ ฉินสือโอวไม่มีอารมณ์กินข้าวด้วยซ้ำ อะไรที่เรียกว่าทุกข์จนเหมือนเคี้ยวขี้ผึ้ง? ตอนนี้ก็คือแบบนั้นแหละ เขามองไปที่กล่องข้าวที่อยู่ตรงหน้า ไม่ต่างอะไรจากขี้ผึ้งเลย

โยนส้อมทิ้งแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “เพื่อน คุณนี่เชื่อถือไม่ได้จริงๆ เดิมทีผมมาคุยเรื่องสู่ขอให้เพื่อนผม คุณก็รับปากเรื่องแต่งงานนี้ซึ่งผมดีใจมากๆ แต่ยังไม่ทันไรคุณก็ทำให้ผมลำบากใจ นี่มันแตกต่างราวฟ้ากับดินในชั่วพริบตาเดียวชัดๆ!”

แฮมเล็ตพูดปลอบว่า “ที่จริงแล้วก็ไม่เป็นไรหรอก มีวิธีอื่นในการแก้ปัญหาอยู่”

ฉินสือโอวมองเขาด้วยความคาดหวัง

แฮมเล็ตพูดว่า “ตอนนี้บริษัท ดาว เคมิคอลยังคงขยายไลน์การผลิตอยู่ คุณสามารถเชิญพวกเขาให้กลับ…”

“ไร้สาระ! ไม่มีทางเด็ดขาด!” ฉินสือโอวกลอกตามองบน บ้าเอ๊ย ฉินสือโอวรู้สึกว่าแฮมเล็ตกำลังล้อเขาเล่นอยู่

แล้วก็เป็นจริง แฮมเล็ตกำลังล้อเขาเล่น เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเขาก็ยิ้มออกมา

ฉินสือโอวยืนขึ้นอย่างทนไม่ไหว แล้วพูดว่า “ผมกลับก่อนละ ผมต้องเล่าปัญหานี้ให้วินนี่ฟังสักหน่อย ดูว่าเธอจะทำอย่างไรต่อ”

แฮมเล็ตดึงข้อมือเขาไว้บ่งบอกว่าให้เขานั่งลง แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันล้อนายเล่น ฉันมีวิธีแก้ปัญหาจริงๆ”

ฉินสือโอวมองเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แล้วก็คิดในใจว่า ถ้าเจ้านี่ยังล้อเขาเล่นอีก ก็จะลงมือจัดการเขาแน่!

แฮมเล็ตพูดว่า “นโยบายขององค์การบริหารส่วนจังหวัดครั้งนี้จริงๆ แล้วมีช่องโหว่อยู่ เขาจะยกเลิกโรงพยาบาล แต่ไม่ได้ยกเลิกคลินิกรัฐ โรงพยาบาลชุมชนในเมืองแฟร์เวลมีหมอคนเดียวกับพยาบาลแค่คนเดียวใช่ไหมล่ะ? ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนชื่อก็ได้แล้ว ก็เปลี่ยนชื่อเป็นคลินิกก็จบแล้วไง?”

ฉินสือโอวถามด้วยความประหลาดใจ “แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ? ง่ายอย่างนี้เลย?”

แฮมเล็ตยักไหล่แล้วพูดว่า “แล้วนายว่าไงล่ะ? แต่เรื่องนี้มันก็ไม่ง่ายนะ พูดจริงๆ เลยนะฉิน ถ้านายไม่ได้เป็นผู้สนับสนุนในการออกหาเสียงของฉัน ฉันก็คงไม่ช่วยคิดวิธีนี้ให้กับนายหรอก เรื่องนี้ฟังดูง่าย แต่จริงๆ แล้วการตั้งคลินิกรัฐเป็นอะไรที่ซับซ้อนมาก”

ในประเทศแคนาดา โรงพยาบาลแทบจะทั้งหมดเป็นโรงพยาบาลรัฐ และในทางตรงกันข้าม คลินิกแทบจะทั้งหมดเป็นของเอกชน อย่างไรก็ตามเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยพิเศษบางราย เช่น โรคทางเพศ โรคทางจิต และการใช้ยาในทางที่ผิด รัฐบาลจึงตั้งคลินิกรัฐขึ้นมา ซึ่งมีจำนวนน้อยมาก และขออนุมัติยากมากด้วย

โดยทั่วไปคลินิกจะมีแพทย์เฉพาะทางเพียงคนเดียว ผู้ช่วยแพทย์ 1 คนซึ่งก็คือพยาบาล หมอมีหน้าที่รักษา ส่วนผู้ช่วยหมอจะรับผิดชอบงานนัดหมายและงานพยาบาล ซึ่งถ้าพิจารณาตามจำนวนคนในโรงพยาบาลในเมืองนี้ก็ถือว่ามีมาตรฐานที่ยังเป็นแค่คลินิกอยู่

เมื่อเป็นเช่นนี้ โอโดมก็จะถูกลดตำแหน่งตัวเองลงไป เพราะอย่างไรเขาก็เป็นถึงผู้อำนวยการของโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าโรงพยาบาลนี้จะมีขนาดเล็ก มีแค่สองคน แต่โรงพยาบาลขนาดเล็กก็จำเป็นต้องมีผู้อำนวยการ และตอนนี้ถ้าโรงพยาบาลเปลี่ยนไปเป็นคลินิก ผู้อำนวยการอย่างเขาก็จะเปลี่ยนไปเป็นแพทย์ประจำครอบครัวแล้ว

ฉินสือโอวคิดดูแล้ว เรื่องนี้ท้ายที่สุดคนที่ได้รับผลเสียมากที่สุดก็คือโอโดมคนที่ไม่เคยโต้แย้งอะไรเลย แต่เขาก็หมดหนทางแล้วจริงๆ

ในแง่นี้ประเทศแคนาดาใช้แนวทางเดียวกับสหรัฐอเมริกา คลินิกเอกชนจะอยู่ในความดูแลของแพทย์ประจำครอบครัว ซึ่งดูแลในส่วนของบริเวณที่เป็นชุมชนเล็กๆ หรือเขตที่มีผู้คนอาศัยอยู่น้อย ทำระบบนัดหมาย จะไม่รับค่าธรรมเนียมการลงทะเบียนและค่ารักษาพยาบาล ซึ่งดีต่อประชาชนไม่น้อย

แต่เขาคิดว่าแบบนี้ก็ไม่น่าเชื่อถือได้เหมือนกัน เขาพูดว่า “ถ้าเปลี่ยนเป็นคลินิก ถ้าอย่างนั้นโอโดมก็ทำได้แค่สั่งยา แต่ให้ยาไม่ได้ แม้กระทั่งจะให้น้ำเกลือก็ไม่ได้ แบบนี้ผมจะมีเขาไปเพื่ออะไรกัน?”

…………………………