ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1636 มิตรภาพของผู้ชาย

เนื้อหอยนางรมลอยกับเนื้อหอยเชลล์ธรรมดานั้นเหมือนกัน ไม่ควรย่างให้แห้ง เพราะว่าพวกมันไม่มีไขมัน เมื่อย่างพวกมันจึงหดตัว รสชาติอาจจะเสียได้ ดังนั้นวิธีปกติในการย่างหอยคือต้องใส่น้ำมัน และโรยหอมใหญ่และเนื้อสับลงไปเพื่อเป็นการเพิ่มรสชาติ

ฉินสือโอวเคยกินหอยย่างที่รสชาติอร่อยเลิศอยู่ครั้งหนึ่ง เป็นตอนที่เขาตกปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่ชายหาดน้ำตื้นจอร์จเมื่อสี่ปีก่อน มันคือหอยเชลล์ที่พี่สะใภ้อาร์ม็องย่างให้เขากิน ต้องบอกว่า นักชิมอาหารในฝรั่งเศสจะต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่านี่คืออาหารที่อร่อยที่สุด

แต่เปลือกหอยของหอยนางรมลอยพวกนี้ไม่สะอาด พวกมันควรถูกล้างในน้ำสะอาดก่อนครู่หนึ่ง แต่อีวิลสันอดใจรอไม่ไหว เขาจึงทำได้เพียงนำเนื้อหอยออกมาเสียบไม้แล้วย่างลงบนเตา และต้องคอยทาน้ำมันลงบนเนื้อหอยอย่างต่อเนื่องเพื่อไม้ให้เสียรสชาติ

หลังจากที่เนื้อหอยนางรมลอยถูกย่างจนเป็นสีเหลืองทอง กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็กระจายไปทั่ว อีวิลสันจ้องมองไปยังเนื้อหอยอันอวบอ้วนย่างตั้งใจ เขาไม่หยุดที่จะเลียริมฝีปากของตัวเอง ฉินสือโอวเป็นห่วงจริงๆ ว่าอีวิลสันจะอดใจไม่ไหวแล้วหยิบเนื้อหอยที่ยังไม่สุกขึ้นไปกิน

ยังดีที่อีวิลสันยังรู้จักยับยั้งชั่งใจ หรือจะบอกว่า เขาเชื่อฟังก็ได้ ฉินสือโอวสั่งให้เขารออยู่ข้างๆ เขาก็รออย่างเชื่อฟัง ไม่ขยับตัวไปไหนเลย

ฉินสือโอวใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มลงไปในเนื้อหอยเพื่อลองดูว่ามันสุกแล้วหรือยัง เมื่อรู้สึกว่าเนื้อข้างในสุกได้ที่แล้ว เขาก็ส่งไม้เสียบที่มีเนื้อหอยอยู่ให้กับอีวิลสัน พลางพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า “เอาล่ะ เด็กถังข้าว รีบกินเร็วเข้า”

อีวิลสันยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ เขารับไม้เสียบเนื้อหอยย่างมา จากนั้นเขาก็ยื่นมันให้กับฉินสือโอวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณกินชิ้นแรกก่อน”

สำหรับความตั้งใจของอีวิลสันนี้ ท่านชายฉินรู้สึกซาบซึ้งใจมาก นีลเซ็นเข้ามาร่วมวงอย่างคึกคัก เขาตั้งใจเยาะเย้ยอีวิลสันว่า “เพื่อน นายให้ฉันกินชิ้นแรกด้วยได้ไหม? นายก็รู้ เมื่อกี้ฉันลงไปจัดการเก็บหอยในน้ำน่านมาก ตอนนี้ท้องของฉันหิวเป็นอย่างมาก”

อีวิลสันส่ายหน้าอย่างตั้งมั่นพลางพูดออกมาว่า “ไม่ได้ ให้ฉินกิน ไม่ให้นายกิน!”

นีลเซ็นทำท่าไม่พอใจออกมาว่า พลางพูดว่า “นายนี่มันขี้เหนียวจริง เอาล่ะ ฉันไม่กินหรอก นายกินไปเถอะ”

เมื่อรู้ว่านีลเซ็นไม่พอใจ อีวิลสันก็มีท่าทีลังเล เขามองไปยังฉินสือโอวและมองไปยังนีลเซ็น ท่าทางที่แสดงออกมาบ่งบอกว่าเขารู้สึกสับสน

ฉินสือโอวพูดออกมาว่า “อีวิลสัน ไปให้พี่ใหญ่นีลเซ็นกินสักคำสิ ต่อไปนี้จำไว้ว่าก่อนจะกินอะไรต้องให้คนอื่นชิมก่อน หลังจากนั้นนายค่อยกิน”

เมื่อได้ยินดังนั้น นีลเซ็นก็ยกนิ้วโป้งให้กับเขาพลางพูดออกมาว่า “บอสก็คือบอสจริงๆ มาตรฐานสูง สติปัญญาสูง สามารถสอนคนอื่นได้จริงๆ”

ฉินสือโอวไม่ได้สนใจเขา เขาพูดกับตัวเองว่า “ในอาหารอาจจะมียาพิษ ดังนั้นให้คนอื่นชิมก่อน ถ้ามีพิษคนพวกนั้นก็จะตาย รอจนพวกเขากินแล้วไม่เป็นอะไร นายค่อยกิน เข้าใจไหม?”

อีวิลสันพยักหน้า เขาดึงไม้เสียบเนื้อหอยกลับแล้วส่งให้อีวิลสัน “ฉินบอกแล้ว นายกินก่อน”

นีลเซ็น “….”

เมื่อให้เนื้อหอยย่างเสียบไม้แก่อีวิลสันแล้ว ฉินสือโอวก็พานีลเซ็นและเบิร์ดมาเลือกไข่มุก หอยนางรมลอยทั้งสองสองร้อยกว่าตัวถูกเก็บเกี่ยวแล้ว เขาพูดออกมาว่า “พวกนายทั้งสองคนสามารถเลือกก่อนสองเม็ด ไข่มุกสองเม็ดนั้นจะเป็นของพวกนาย แน่นอนว่าถ้าหากพวกนายต้องการ สองวันต่อจากนี้ฉันสามารถนำไปขายให้พวกนายได้”

ไม่ใช่เพราะฉินสือโอวใจกว้าง แต่นี่กฎของอุตสาหกรรมการเก็บไข่มุก ชาวประมงที่ช่วยเก็บไข่มุกได้รับอนุญาตให้พวกเขาเลือกได้ก่อน และไข่มุกที่อยู่ข้างในนั้นจะเป็นของชาวประมงคนนั้น แต่ว่าฉินสือโอวให้พวกเขาสองเม็ด เบิร์ดและนีลเซ็นเป็นคนสนิทของเขา จึงเป็นปกติที่เขาจะตอบแทนเป็นครั้งคราว

เมื่อได้ยินดังนั้น เบิร์ดยังดีที่ไม่พูดอะไร แต่นีลเซ็นถามออกมาด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก “จริงเหรอครับ? อ้อ ดีจังเลยครับ ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณบอส ผมไม่ขายหรอก ผมจะเก็บไว้ให้แพรีสไว้ให้เธอนำไปทำเครื่องประดับ”

นีลเซ็นพูดพลางยักไหล่ จากนั้นเขาก็พูดต่ออย่างเขินอายว่า “ตั้งแต่ที่ได้เจอกับแพรีส ผมก็ไม่เคยให้เครื่องประดับแก่เธอเลย พอดีเลย ผมจะทำชุดเครื่องประดับล้ำค่าให้เธอเพื่อขอเธอแต่งงาน”

ฉินสือโอวมองไปยังเบิร์ด เบิร์ดกางมือออกแล้วพูดว่า “ผมก็จะเก็บไว้ก่อน ไม่แน่ว่าต่อไปผมอาจจะเจอเจ้าสาวที่เหมาะสมกับผม พอถึงเวลานั้นผมจะเลียนแบบนีลเซ็นและมอบไข่มุกให้เธอ นีลเซ็นเป็นคนเจ้าแห่งความรัก ผมเรียนรู้เรื่องจากเขาถือว่าไม่ผิดใช่ไหม?”

นีลเซ็นยกนิ้วให้เขา แล้วพูดออกมาเสียงดังว่า “ฟัคยู เจ้าโง่ ฉันรักแพรีสคนเดียวเท่านั้น ฉันไม่เคยไปมั่วซั่วที่ไหน จะเป็นเจ้าแห่งความรักได้ยังไงกัน?”

เบิร์ดหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วหยิบบัตรสีเงินออกมาพลางพูดว่า “ในบัตรนี้ ฉันมีเงินอยู่ห้าแสน ถามหน่อยว่าตอนนี้นายมีเงินเก็บอยู่เท่าไร? นายมาทำงานอยู่ที่ฟาร์มปลาก่อนฉันตั้งนาน เงินพวกนั้นล่ะ? ถ้านายบอกว่าไม่ได้ใช้เงินไปกับผู้หญิง แบบนั้นฉันไม่เชื่อนายอย่างแน่นอน”

พวกเขาทะเลาะกันไปจนเลือกหอยนางรมลอยจนเสร็จ พวกเขาต่างเลือกอันที่มีขนาดใหญ่และเล็กอย่างละหนึ่งตัว หอยนางรมลอยตัวใหญ่สามารถดูออกได้อย่างง่ายดายว่าพวกมันเป็นของดี จำนวนไข่มุกก็เยอะ แต่พวกเขารู้สึกไม่ดีที่จะเลือกแต่หอยตัวใหญ่

พวกเขาเอาหอยนางรมลอยไปวางบนเตาย่าง เมื่อเปลือกหอยค่อยๆ เปิดออก เบิร์ดก็สอดกริชเข้าไปในเปลือกหอยอย่างรวดเร็ว เขากัดฟันและออกแรงงัดเปลือกหอยออก เขากัดฟันพูดออกมาว่า “โอ้ ฟัค ไอ้เจ้านี่มันแน่นจริงๆ หึ แต่ถือว่าโชคของฉันยังดี”

ฉินสือโอวมองไปยังเบิร์ด เส้นผ่านศูนย์กลางของเปลือกหอยขนาดใหญ่นั้นเท่ากับลูกวอลเลย์บอล เนื้อข้างในมีสีขาวอมชมพู ข้างในมีไข่มุกสีดำจำนวนสิบเม็ดขนาดใหญ่เท่ากับหัวนิ้วแม่มือของเบิร์ด ปลาขนาดที่เล็กก็เล็กเท่ากับเมล็ดถั่ว

ไข่มุกที่อยู่ในหอยตัวนี้ไม่ได้ถือว่าเยอะมากนัก แต่ว่าเหมือนที่เบิร์ดบอก เขาถือว่าโชคดีทีเดียว สีและรูปร่างของไข่มุกดำแต่ละเม็ดนั้นสวยงามมาก พวกมันกลมและดำสนิท เมื่อล้างพวกมันด้วยน้ำเย็นและเช็ดด้วยหนังกลับจนสะอาด ไข่มุกดำพวกนี้ก็จะส่องประกายเหมือนกับผิวของน้ำทะเลที่แสงแดดส่องลงมา

สำหรับระดับมูลค่าของไข่มุกดำที่เป็นผลผลิตของฟาร์มปลาต้าฉินแล้ว ไข่มุกทั้งสิบเม็ดนี้เมื่อเทียบกับค่าแรงของเบิร์ดในการทำงานที่ฟาร์มปลามาหลายปีถือว่ามีมูลค่ามากกว่ามาก

นีลเซ็นเปิดเปลือกหอยทั้งสองตัวของตนเอง รวมทั้งหมดเขาได้ไข่มุกยี่สิบแปดเม็ด แต่ว่าในนั้นพวกที่เป็นเม็ดเล็กๆ ไม่ได้มีรูปร่างที่สวยงามมากนัก แบบนี้ทำให้มูลค่าของมันลดลงไปเยอะเลยทีเดียว

เรื่องนี้ทำให้นีลเซ็นผิดหวังเป็นอย่างมาก เพราะว่าของต้องการที่จะทำเครื่องประดับให้แพรีสหนึ่งชุด ซึ่งจำเป็นที่จะต้องใช้ไข่มุกอย่างน้อยยี่สิบเม็ด และคุณภาพต้องดีด้วย จำนวนที่เขาได้นั้นเพียงพอ แต่คุณภาพยังถือว่าห่างไกลคำว่าดีไปเยอะ

เบิร์ดหัวเราะออกมา เขาแย่งไข่มุกสีดำพวกนั้นที่เขาได้ออกมาครึ่งหนึ่ง โดยที่ไม่ได้สนใจขนาดของมัน จากนั้นก็นำไปวางไว้ในมือของนีลเซ็นพลางถามออกมาว่า “เพื่อน เท่านี้พอไหม?”

ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ของนีลเซ็นและเบิร์ด ก่อนหน้านี้ที่เบิร์ดเคยเป็นครูฝึกสอนให้กับนีลเซ็น ถ้าหากจะบอกว่านีลเซ็นเป็นเด็กที่ได้รับการสอนจากเบิร์ดโดยตรง แบบนั้นก็จะเกินจริงไปเสียหน่อย แต่ในตอนนั้นมิตรภาพของทั้งสองคนระหว่างครูฝึกกับนักเรียนก็ได้เกิดขึ้นแล้ว ต่อมาเมื่อสหรัฐอเมริกาและแคนาดาได้ก่อตั้งกองกำลังพันธมิตรเพื่อต่อต้านอิรัก เบิร์ดและนีลเซ็นก็ได้เข้าร่วม ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจึงถูกล่อหลอมด้วยเหล็กกล้าและเลือด

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ทำให้นีลเซ็นรู้สึกไม่ดี นี่ไม่ใช่ไข่มุกจำนวนน้อยๆ ไข่มุกทุกเม็ดมีขนาดใหญ่ หากนำไปขัดเงาอย่างดีและนำไปขายในร้านขายเครื่องประดับ แค่นี้ก็สามารถซื้อวิลล่าในมหานครเซนต์จอห์นได้เลย

เขาส่ายหัวไปมาและเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง เบิร์ดแสดงท่าทางบอกว่าไม่ต้องพูด และพูดออกมาว่า “ถือว่าเป็นของขวัญให้กับนักเรียนของฉัน รอนายและแพรีสมีลูกเมื่อไร อย่าหวังว่าฉันจะให้อะไรพวกเขาอีกล่ะ”

……………………