ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1667 ไม่ไปอีกแล้ว

แพะภูเขาที่เหมาเหว่ยหลงเลี้ยงเป็นแพะดำพันธุ์อเมริกัน อัตราผลผลิตเนื้อจะสูงมาก คุณภาพของเนื้อขาแพะก็ดีเช่นกัน ขาแพะย่างส่วนใหญ่ที่ขายในซูเปอร์มาร์เก็ตที่แคนาดาจะผลิตโดยแพะพันธุ์นี้ หลังจากลอกหนังขาแพะแล้ว จะมีชั้นไขมันสีขาวขุ่นอยู่ด้านนอก

ดังนั้นหลังจากวางขาแกะย่างบนตะแกรงแล้ว ไขมันจะส่งเสียง ‘ซู่ๆ’ และละลายเป็นน้ำมัน ค่อยๆ ซึมเข้าไปในขาแกะ โดยไม่ต้องทาน้ำมัน

เหมาเหว่ยหลงย้ายไปที่โต๊ะกลมตัวหนึ่ง ซึ่งมีคนกำลังพูดคุยกันอยู่หลายคน เบิร์ดและฉินสือโอวจึงมาช่วยย่างเนื้อ เหมาเหว่ยหลงเปิดเบียร์บัดไวเซอร์หนึ่งขวดแล้วยื่นให้เขาพร้อมพูดว่า “เอาสักขวดก่อนไหม?”

ฉินสือโอวจิบแล้วส่ายหัว เหมาเหว่ยหลงจึงถามว่า “เป็นอย่างไร รสชาติดีไหม? เบียร์นี่สดชื่นดีจริงๆ บัดไวเซอร์ที่ผลิตในโรงเบียร์ในแฮมิลตัน…”

“ช่างมันเถอะ ต่อไปฉันจะสอนนายกลั่นเบียร์เอง เบียร์ที่นายกลั่นเองถึงจะอร่อย” ฉินสือโอวขัดจังหวะเขาด้วยความไม่พอใจ “ใช่สิ แกปลูกเบียร์ข้าวสาลีจำนวนมาก เบียร์ที่กลั่นเองของเราในปีหน้าคงจะต้องพึ่งเบียร์ข้าวสาลีของแกแล้ว”

เขาหาพื้นที่โล่งในฟาร์มปลา เพื่อปลูกเบียร์ข้าวสาลี หลังการเก็บเกี่ยว ก็จะนำใช้ในการกลั่นเบียร์ในฟาร์มปลาโดยเฉพาะ

เหมาเหว่ยหลงยื่นมือออกไปทำท่าแย่งเอากลับมา ฉินสือโอวขยับตัวหลบอย่างว่องไวและพูดอย่างภูมิใจว่า “เมื่อของมันมาอยู่ในมือฉันแล้ว จะให้หลุดมือไปง่ายๆ ได้อย่างไร?”

เมื่อเห็นแบบนี้ เหมาเหว่ยหลงก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันชอบที่จะเห็นแกทำท่าทางแอ๊บแบ๊วมาก ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้?” เขาผิวปาก สุนัขพิตบูลตัวใหญ่ก็วิ่งเข้ามา จากนั้นก็วิ่งไปที่ฉินสือโอวพร้อมกับพูดยุพวกมัน “ไป ไปกัดเขา!”

สุนัขพิตบูลตัวใหญ่กระโดดหันกลับไปจ้องฉินสือโอว แต่ในตัวของฉินสือโอวมีพลังโพไซดอนที่พวกมันคุ้นเคยมากที่สุด พวกมันจึงเดินไปรอบๆ ด้วยความงุนงง หลังจากวุ่นวายกันอยู่พักหนึ่งก็ไม่สนใจและรวมตัวกันวิ่งไปหาตั๋วตั่ว

เหมาเหว่ยหลงโกรธจนแทบทนไม่ไหวและด่าว่า “เวลาที่พวกแกหิว ฉันจะไม่ให้อาหารพวกแกและเย็นนี้ก็ไม่ต้องกิน!”

ในเมื่อพูดแบบนี้แล้ว ในฟาร์มนอกจากหลิวซูเหยียนและลูกสาวทั้งสามแล้ว ความทุกข์ใจที่สุดของเหมาเหว่ยหลงคือสุนัขตัวใหญ่เหล่านี้ เขาจึงตุ๋นเนื้อและกระดูกเข้าด้วยกัน เมื่อสุกได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ก็จะตักออกมาก่อนและเอาไปป้อนให้พวกสุนัขตัวใหญ่กิน

สุนัขพิตบูลตัวใหญ่หลายตัวกำลังแย่งชิงเนื้อและกระดูกกัน ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อก็เสียดสีกันจนเกิดเสียง ‘ปังๆ’ ดังขึ้น ซึ่งมันน่ากลัวมาก

ขาแกะไม่สามารถย่างได้ทั้งหมดในครั้งเดียว เพราะทั้งกินทั้งย่างไปด้วย เบิร์ดรอจนเนื้อด้านนอกย่างเป็นสีน้ำตาลทองอ่อนๆ แล้วจึงใช้กริชหั่นเป็นชิ้นๆ ฉินสือโอวกำลังกินอยู่ เหมาเหว่ยหลงก็หัวเราะขึ้นและพูดว่า “รอก่อน”

เขาวิ่งกลับไปหยิบบิสกิตชิ้นบาง เอาเนื้อหั่นและต้นหอมชิ้นเล็กวางไว้ข้างบน จากนั้นก็จิ้มซอสแล้วพูดว่า “นี่เป็นวิธีกินที่ถูกต้อง นานแล้วที่ฉันไม่ได้กินเป็ดปักกิ่ง วันนี้ฉันใช้ขาแกะย่างเพื่อให้ได้รสชาติ”

ฉินสือโอวม้วนทำเป็นชิ้นเช่นกัน ทั้งกินทั้งพูดไปด้วยว่า “ถ้าแกอยากกินก็หาเวลาไปที่บ้านของฉัน เตาฉันก็มี เป็ดก็มีและเป็ดย่างก็ยังใช้ไม้ผลแท้ๆ พอถึงตอนนั้นมันจะทำให้แกเสพติดได้”

ตกกลางคืน บนท้องฟ้าจะเต็มไปด้วยดวงดาว สภาพแวดล้อมของแฮมิลตันในฤดูนี้จะไม่ค่อยดี ฉินสือโอวเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับส่ายหัว เพราะแสงดาวพร่ามัวเกินไป

เหมาเหว่ยหลงก็เงยหน้าขึ้นมองเช่นกันและอุทานว่า “ท้องฟ้าในค่ำคืนนี้สวยงามมากจริงๆ”

ฉินสือโอวจึงแสร้งทำเป็นพูดอย่างกลุ้มใจว่า “ใช่ แกดูเยอะๆ เถอะ เดี๋ยวต่อไปถ้ากลับปักกิ่งแล้ว จะไม่มีทางได้เห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้ได้”

เวลาผ่านไปกว่าสี่ปีกว่าแล้ว เขายังจำท้องฟ้ายามค่ำคืนในปักกิ่งที่ยังคงสดใส

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หลิวซูเหยียนจึงมองไปที่เหมาเหว่ยหลงด้วยความประหลาดใจราวกับว่าเขาต้องการถามอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอะไร

เหมาเหว่ยหลงดื่มเบียร์ไปสองแก้วแล้วหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นแล้วพูดว่า “ทำไมต้องกลับปักกิ่งด้วยล่ะ? แกอยู่ก็ดีอยู่แล้ว ฮ่าๆ มาๆ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว ดื่มกันเถอะ”

“แล้วเมื่อตอนกลางวันแกพูดเรื่องบ้าอะไร?” ฉินสือโอวมองเขาอย่างดูถูก แต่เขาก็ยังมีความสุข ดูเหมือนว่าเออร์บักก็พูดถูก ตอนนั้นเหมาเหว่ยหลงแค่รู้สึกซาบซึ้งใจเท่านั้นเอง

หลังจากทำบาร์บีคิวไปสองรอบแล้ว เนื้อแกะที่ตุ๋นในหม้ออัดความดันก็แทบจะไม่เหลือแล้ว ฉินสือโอวชอบกินตุ๋นเนื้อเปื่อยๆ ดังนั้นเหมาเหว่ยหลงต้องการจะเปิดหม้อ เขาก็ให้เคี่ยวต่ออีกยี่สิบนาที

สุดท้ายพอเปิดหม้อก็เอาซี่โครงออกมา เนื้อและกระดูกแทบจะหลุดออกจากกันหมดแล้ว ฉินสือโอวหยิบซี่โครงชิ้นหนึ่งกินทันที พอเอาเข้าปากแล้ว เนื้อแกะก็หลุดออกจากกระดูก น้ำเกรวี่แสนอร่อยพุ่งออกมาโดยแทบไม่ต้องเคี้ยว

เออร์บักอายุมากแล้ว ฟันของเขาจึงไม่ค่อยแข็งแรง เขาก็ชอบกินแบบนี้ หลังจากกินเนื้อตุ๋นไปสองแล้ว เขาไม่กินเนื้อย่างอีกเลย เขาตักน้ำซุปออกมาหนึ่งชาม เขาทั้งกินเนื้อและน้ำซุปอย่างมีความสุข

ฉินสือโอวจึงได้รับรสชาติอย่างเข้มข้น ในขณะตุ๋นเนื้อชิ้นนี้โดยไม่ปรุงรสใดๆ เมื่อชิมเข้าไปก็พอใช้ได้ ถ้ากินแบบนี้เขาไม่สามารถกินได้ ดังนั้นจึงต้องเอาเนื้อจิ้มกินกับผงยี่หร่าและเกลือ

เนื้อย่างหนึ่งที่ ตุ๋นเนื้อหนึ่งที่และเพิ่มด้วยเบียร์สองสามขวด พอกินจนหมดฉินสือโอวก็เช็ดมุมปาก เขาไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกจากคำว่า ‘สุดยอด’

หลังจากทานอาหารเสร็จ หลิวซูเหยียนยังคงกังวลเล็กน้อย จึงถามฉินสือโอวว่าเรื่องนี้จบแล้วใช่ไหม?

ฉินสือโอวเคยได้รับคำสัญญาจากชากูนิส จึงปลอบใจเธอว่า “ไม่มีอะไรแล้ว อย่าคิดมาก เธอดูโคโกโร่สิ ต่อไปนี้อย่าส่งของจากจีนไปให้คนอื่นอีกนะ”

เหมาเหว่ยหลงพูดอย่างหดหู่ใจว่า “ไม่จำเป็นต้องให้ซูซูดูแล้วล่ะ ต่อไปฉันต้องตายแน่ ฉันจะไม่เอาอะไรออกจากความสัมพันธ์อีกแล้ว คราวนี้ฉันคงโดนจัดการแล้วจริงๆ”

ฉินสือโอวพูดว่า “จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้นะ ฉันยังมีของอีกมากที่ต้องส่งไปต่างประเทศและก็ยังต้องพึ่งแกด้วย”

“ออกไปไกลๆ เลย ฉันไม่ทำแล้ว!” เหมาเหว่ยหลงยกก้นและวิ่งหนีออกไป

หลังจากแก้ปัญหานี้แล้ว ฉินสือโอวก็ยังอยู่ในฟาร์มต่ออีกสองวันและเลี้ยงวัวกับเหมาเหว่ยหลงทั้งวัน ตกเย็นก็นั่งดื่มเหล้า ย่างเนื้อและพูดคุยอยู่ใต้ต้นไม้

นี่คือเหตุผลที่เขาไม่ยอมให้เหมาเว่ยหลงออกจากแคนาดา ถ้าเขาไปแล้วก็จะไม่มีโอกาสแบบนี้

หลังจากอยู่เล่นที่นี่เป็นเวลาสองวัน  ฉินสือโอวก็ต้องกลับ เหมาเหว่ยหลงก็ทนไม่ได้เล็กน้อย ฉินสือโอวจึงพูดกับเขาว่ามีคดีหนึ่งกำลังรอเขาอยู่ พวกเขาไปพักร้อนที่ฟาร์มปลา

อุณหภูมิในแฮมิลตันจะค่อนข้างสูงในเดือนกรกฎาคมและสิงหาคม

เมื่อกลับไปถึงฟาร์มปลาแล้ว วินนี่ก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เซนต์จอห์นก็กำลังตรวจสอบผลิตภัณฑ์เฉพาะที่เกี่ยวกับเฟนตานิล เพราะมีการเปิดตัวแคมเปญต่อต้านผลิตภัณฑ์ที่ไม่เหมือนใครในเมือง เมื่อเห็นฉินสือโอวเห็นแบบนี้แล้ว เธอจึงถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเหมาเหว่ยหลง

ฉินสือโอวพูดว่าไม่มีอะไร ทุกอย่างยังอยู่ในการควบคุม ดังนั้นวินนี่จึงวางใจลง

เขาไม่ได้อยู่บ้านและเรื่องทั้งหมดในบ้านจะอยู่ในความดูแลของวินนี่ การเก็บเกี่ยวในฟาร์มปลาที่จับได้ในแต่ละวันก็จะถูกส่งออก พอหลุดโฟกัสจากเจ้าพวกตัวเล็กเมื่อไรก็จะทะเลาะกันทันที  ส่วนเถียนกวาก็ซนมากขึ้นเรื่อยๆ นี่จึงเป็นงานอีกอย่างหนึ่งเพิ่มเข้ามา สองสามมานี้วินนี่จึงเหนื่อยมากเป็นพิเศษ

บังเอิญที่อยู่ในช่วงสุดสัปดาห์พอ  ฉินสือโอวจึงเตรียมจะพาครอบครัวขึ้นเขา  นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีในการเก็บแบล็กเบอร์รี บลูเบอร์รีและผลไม้ป่าอื่นๆ บนภูเขา

………………………..