ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1672 เจอกันอีกแล้ว

หลังจากค้นหาเกือบตลอดทั้งคืน ฉินสือโอวเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ค้นหาไปทั่วฟาร์มปลา สุดท้ายจิตสำนึกแห่งโพไซดอนก็จมลึกลงไปในน่านน้ำนอกฟาร์มปลา แต่ก็ยังไม่เจอวาฬแก่หัวทุยตัวนั้น!

เมื่อเป็นแบบนี้จึงทำให้เขาหงุดหงิดมาก ถึงขนาดทะเลาะกับวินนี่เป็นครั้งแรก วินนี่ถามขึ้นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่ตอบ วินนี่จึงถามซ้ำอีกสองสามครั้งจนเขาโกรธและทะเลาะกับวินนี่

เขายังค้นหาต่อจนถึงตีสองก็ยังไม่เจอวาฬแก่หัวทุย ฉินสือโอว เหนื่อยจนหมดแรง พลังโพไซดอนในตอนนี้ก็แทบจะไม่เหลือแล้ว และเมื่อเป็นแบบนี้การสั่งให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนค้นหาต่อจึงเป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก ในที่สุดเขาก็หมดเรี่ยวแรงลงอย่างถึงที่สุด

ฉินสือโอวดึงจิตสำนึกแห่งโพไซดอนกลับมาอย่างจนปัญญา จากนั้นจึงถอนหายใจและล้มตัวลงนอน ซึ่งในขณะนั้นเองร่างอันอ่อนโยนเหมือนหยกอ่อนก็ได้แนบติดกับร่างกายของเขา เสียงอันนุ่มนวลของวินนี่จึงดังขึ้น “ที่รัก ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณอย่าทำให้ฉันกลัว โอเคไหมคะ”

ครั้งนี้ฉินสือโอวสังเกตเห็นว่าวินนี่ยังไม่ได้นอนจนถึงตอนนี้ ซึ่งปกติเธอมักจะนอนหลับหลังจากกล่อมเถียนกวาตอนสี่ทุ่ม  โดยเฉพาะวันนี้ยังไปปีนขึ้นเขามาทั้งวัน เธอยิ่งต้องเหนื่อยกว่าเดิมแน่นอน

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขากอดวินนี่และวางคางบนหน้าผากของเธอพร้อมกับพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกที่รัก ผมก็แค่คิดถึงเรื่องซากเรือโจรสลัดแล้วก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย เมื่อกี้ผมโมโหใส่คุณ ต้องขอโทษจริงๆ คุณยกโทษให้ผมได้ไหม?”

วินนี่เชื่อคำพูดของเขาและกอดเขาอย่างแนบแน่นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อย่าคิดมากเลยนะคะ ต่อให้เรือลำนั้นถูกชาวสเปนเอาไปแล้วจะอย่างไรล่ะ? เรามีชีวิตที่ดีมากอยู่แล้ว มีฟาร์มปลาที่เป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้อยู่ เราก็ไม่ได้ขาดอะไรสักหน่อย ไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นคุณควรจะมีความสุข แค่คุณมีความสุข ฉันและเถียนกวาก็มีความสุขแล้ว คุณเป็นเสาหลักของเราสองแม่ลูกนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว ฉินสือโอวก็ใจเต้นทันที ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่ตั๋วตั่วพูดกับเหมาเหว่ยหลงที่สถานีตำรวจในแฮมิลตันเมื่อหลายวันก่อน เธอก็พูดแบบนี้ ถ้าเหมาเหว่ยหลงไม่อยู่ เธอกับแม่และพี่ชายก็จะไม่มีความสุข

ฉินสือโอวจึงพลิกตัวกลับมากอดวินนี่และจูบลงบนใบหน้าอันไร้เดียงสาของเธอเบาๆ ทันใดนั้น จู่ๆ เขาก็อยากจะล้มเลิก ในเมื่อหาวาฬแก่หัวทุยวาฬที่แปลกประหลาดตัวนั้นไม่เจอ จึงไม่อยากหาต่อแล้ว ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหามันเจอ? เพื่อให้มีความสุขกับปัจจุบัน สิ่งสำคัญคือต้องดูแลรักษาคนที่เขารัก

วินนี่คิดว่าเขาต้องการจะทำอย่างอื่น ดังนั้นเธอจึงตอบเขาอย่างด้วยความเร่าร้อนพร้อมกับกระซิบไปด้วยว่า “เราต้องเบาๆ กันนะ ลูกสาวนอนอยู่ข้างๆ อย่าเสียงดังจนเธอตื่นเด็ดขาด”

ฉินสือโอวยิ้มอย่างขมขื่น ภรรยาแสนไร้เดียงสาคิดว่าเขาเป็นปีศาจจอมบ้าคลั่งสินะ? แต่ในค่ำคืนที่หดหู่ ดูก็เหมือนว่าจะมีช่วงเวลาที่ดีกับภรรยาเช่นกัน…

ดังนั้น หลังจากสงครามอันเงียบสงบแล้ว ฉินสือโอวที่อยู่ในสภาพอ่อนแรงก็หมดเรี่ยวแรงทันที และพลังโพไซดอนก็หมดลงเช่นกัน สุดท้ายเขาก็ไม่ต้องการที่จะเคลื่อนไหวใดๆ เขาแค่อยากจะหลับตาและนอนหลับให้สบาย

แต่ในระยะนี้เขาไม่ได้ใช้พลังโพไซดอนเลย เขาจึงต้องฟื้นฟูเล็กน้อย สุดท้ายจึงปลดปล่อยจิตสำนึกแห่งโพไซดอนออกมาและตัดสินใจว่าถ้ายังหาวาฬแก่หัวทุยที่แปลกประหลาดตัวนั้นไม่เจอ เขาก็จะไปนอน!

และในที่สุดเขาก็ไม่เจอวาฬแก่หัวทุยตัวนั้น แต่กลับเจอเรือลำหนึ่งอยู่บริเวณรอบนอกฟาร์มปลา แต่มันดูไม่เหมือนเรือขโมยปลา มันดูเหมือนกับเรือขนส่ง ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมาก จึงหลับตาและนอนหลับสนิทอย่างรวดเร็ว

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาก็เต็มไปด้วยพละกำลังอีกครั้ง พลังงานและแรงที่เสียไปเมื่อคืนก็ได้รับการเติมเต็มอย่างเต็มที่ ฉินสือโอวบิดขี้เกียจและลุกขึ้นจากเตียง หลังจากเขาจูบวินนี่แล้วก็ไปจูบลูกสาวที่กำลังหลับฝันหวานต่อ จากนั้นก็ออกไปออกกำลังกายตอนเช้า

พอกลับมาวินนี่ก็ได้เตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว เธอเอามือทั้งสองค้ำคางและมองเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ในห้องรับแขก ซึ่งในขณะนี้เสี่ยวเถียนกวาก็ตื่นแล้ว เธอเบิกตากว้างพร้อมกับวิ่งเล่นไปมาบนพรมพร้อมกับมีพี่น้องเฟอเรทกำลังไล่ตาม

เมื่อฉินสือโอวกำลังเตรียมทานอาหาร เครื่องวิทยุสื่อสารในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น แบล็คไนฟ์จึงพูดว่า “บอส ตั้งแต่ตีสอง มีเรือลำหนึ่งเข้ามาในน่านน้ำฟาร์มปลา มันเดินเรือช้ามาก แต่จะกำลังเข้าใกล้เกาะแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรือขโมยปลา”

ต่อให้ไม่ใช่เรือขโมยปลา ฉินสือโอวจึงไม่สนใจ เพราะมีเรือเข้ามาน่านน้ำในฟาร์มปลาเป็นปกติ โดยเฉพาะฟาร์มปลาที่มีขนาดกว้างขวางแบบของเขา จะมีเส้นทางเล็กๆ บางเส้นทางที่สามารถผ่านเข้ามาได้เป็นเรื่องปกติ

หลังจากใช้พลังงานไปมากในวันอาทิตย์และคืนที่ผ่านมา เขาจังให้ตัวเองได้พักผ่อนในช่วงเวลาสั้นๆ หลังจากแสงอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้า เขาก็ลากเก้าอี้ออกไปอ่านหนังสือออนไลน์ใต้ต้นไม้

หลังจากเล่นอินเทอร์เน็ตจนเพียงพอแล้ว เขาก็ไปตามหาวาฬหัวทุยตัวใหญ่ เมื่อคืนนี้เขาทิ้งปลาเหล่านี้ไว้ เพื่อที่จะหาวาฬแก่หัวทุยให้เจอ เขาจึงต้องทุนลงแรงอย่างมาก แม่เจ้ามันจะกินได้มากแค่ไหนกันเชียว เขาก็จะจัดการให้ฝูงวาฬหัวทุยกินจนอิ่ม จากนั้นจะทิ้งพวกมันไว้ ไม่แน่หลังจากนี้วาฬแก่หัวทุยอาจจะมาตามหาลูกน้องของมันก็ได้ ซึ่งนั่นหมายความว่ามันจะหนีไปไหนไม่แน่นอน!

ในขณะที่รอจิตสำนึกแห่งโพไซดอนที่ติดอยู่กับหัวหน้าวาฬหัวทุยอยู่นั้น จู่ๆ เขาก็พบว่าได้ว่าเหตุการณ์นั้นแปลกๆ ไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคราเคนโผล่ขึ้นมาว่ายน้ำไปมารอบๆ พร้อมกับกระบองฟันหมาป่าของมันตั้งแต่เมื่อไร ดวงตาอันดุร้ายที่มีขนาดใหญ่กว่าฝาหม้อก็ได้จ้องมองไปที่ฝูงวาฬหัวทุย

นอกจากคราเคนแล้ว ยังมีเฮยป้าหวังที่ทรงพลังอยู่ทางด้านซ้ายมาพร้อมกับกองทัพฉลามขาวยักษ์ ทางด้านขวาก็มีงูเหลือมทะเลยักษ์ที่ทั้งยาวและหนาประมาณสิบกว่าตัว นอกจากนี้ปะการังน้อยทั้งสามก็ถูกเรียกมาและข้างหลังพวกมันก็มีฉลามแมวเจ็ดพี่น้องตามมาติดๆ

เอาละ ราชาแห่งฟาร์มปลาทั้งห้าได้รวมตัวกันสี่ตัวแล้ว แต่กองทัพกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีอันทรงพลังยังไม่ได้มา

พวกมันจะมาอย่างไร? เจ้าพวกนี้จะรวมตัวเข้ากันได้อย่างไร? หรือยังเผชิญหน้ากับฝูงวาฬหัวทุย?

ฉินสือโอวกำลังงุนงง เขาพบว่าฟาร์มปลาที่มองว่าเป็นดินแดนของตัวเองมาโดยตลอดนั้นจริงๆ แล้วมีความลับมากมายซ่อนอยู่

แต่ถึงอย่างไรก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ราชาโจรสลัดแห่งท้องทะเลทั้งสี่ก็ได้มาถึงแล้ว พวกมันกำลังเผชิญหน้ากับฝูงวาฬหัวทุยอย่างตาต่อฟันต่อฟัน แต่ทั้งสองฝ่ายดูเหมือนจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่สามารถยั่วยุได้ง่ายๆ จึงไม่เร่งการโจมตี

สิ่งเก่งที่สุดในหมู่พวกมันคือฉลามแมวเจ็ดพี่น้อง ทั้งเจ็ดตัวมีขนาดเล็กที่สุด พวกมันเหมือนกับสิ่งของเล็กๆ ที่อยู่ต่อหน้าวาฬหัวทุย แต่พวกมันมีความว่องไวที่สุด พวกมันพุ่งตัวไปข้างหน้าและว่ายไปรอบๆ เหมือนกับว่ารอที่จะโจมตีไม่ไหว

พวกมันดูกระตือรือร้นมาก แต่จริงๆ แล้วพวกมันมักจะหลบซ่อนตัวในพื้นที่คุ้มครองเล็กๆ สามแห่ง

เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉินสือโอวจึงโกรธพวกมันมาก เจ้าเด็กน้อยทั้งเจ็ดเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ เดาว่าวาฬเบลูก้าตัวนั้นที่ช่วยฝึกฝนให้ปะการังทั้งสามในครั้งที่แล้ว ทำให้พวกมันมีความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม หรือว่าพวกมันจะลืมความน่ากลัวที่ถูกเฮยป้าหวังจัดการไปแล้ว? รู้ไหมว่าฝูงวาฬหัวทุยในปัจจุบัน ตัวที่เล็กที่สุดนั้นยังมีขนาดใหญ่กว่าเฮยป้าหวังที่มีความยาว 10 เมตรมาก!

เฮยป้าหวังรู้ดีว่าคู่ต่อสู้เหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ ฉลามขาวยักษ์ที่ดูทรงพลัง จริงๆ แล้วศัตรูตามธรรมชาติในทะเลของพวกมันก็มีวาฬหัวทุยเป็นหนึ่งในนั้น

ดังนั้น ฝูงฉลามขาวยักษ์จึงดูหยิ่งทะนง ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกมันเลย เมื่อเห็นลูกตากลมดำของเฮยป้าหวังหันมามอง ก็เห็นได้ชัดว่าพวกมันกำลังหาทางออก

ดังนั้นฉินสือโอวจึงเห็นว่าฉลามแมวเจ็ดพี่น้องที่กระตือรือร้นที่สุดและหัวรั้นที่สุดต้องให้บทเรียนให้กับพวกมันสักหน่อยแล้ว เขาจึงควบคุมพวกมันทั้งเจ็ดตัวและดึงออกจากพื้นที่คุ้มครองเล็กๆ สามแห่งนั้น จากนั้นก็ลากพวกมันไปที่อยู่ต่อหน้าหัวหน้าวาฬหัวทุยและปล่อยจิตสำนึกแห่งโพไซดอนออกมา

…………………………………..