ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1715 อาหารปลาออกมาแล้ว

เถ้าแก่ชาวยิวพูดคำไหนคำนั้น วันที่สองตอนบ่าย คนงานที่ฉินสือโอวรับสมัครไว้ก็ได้นั่งเรือมาถึงฟาร์มปลา พวกเขาถือกระเป๋าเล็กกระเป๋าใหญ่มา หลังจากเรือลำเล็กเข้าเทียบท่าแล้ว ก็มีคนเดินออกมาไม่ขาดสาย แต่ที่มีเยอะกว่าคือสัมภาระของพวกเขาที่อุดจนเต็มท่าเรือไปหมด

พวกซีมอนสเตอร์พากันมองไม่ละสายตา ถามว่า “เรือลำเล็กแค่นี้ ขนของเยอะขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?”

ฉินสือโอวก็รู้สึกแบบนี้เช่นกัน หลังจากคนงานเจ็ดสิบคนขนสัมภาระลงมาแล้ว ระดับการจมลงไปของเรือเล็กลำนี้ก็ลดลงอย่างมาก

หลังจากพวกคนงานลงมาแล้วกัปตันยังไม่ขับออกไป แต่ไปหาฉินสือโอวเพื่อยื่นมือขอเงินกับเขา เรื่องนี้ทำให้ฉินสือโอวรู้สึกแปลกใจอย่างมาก พูดว่า “คุณมาเอาเงินกับผมค่าอะไรครับ? การส่งคนงานยังต้องให้ทิปด้วยเหรอ?”

กัปตันคนนั้นพูดอย่างน้อยใจว่า “ผมไม่ได้มาขอทิปครับ ผมมาเอาค่าเรือต่างหาก คนงานเหล่านี้ยังไม่ได้จ่ายเงินเลยครับ”

ที่คนงานไม่จ่ายเงินเป็นเรื่องที่ถูกแล้ว บรันท์รับปากว่าจะส่งคนงานมาให้เขา ดังนั้นควรจะเป็นเขาที่เป็นคนจ่ายเงิน นี่ก็ไม่ใช่เงินมากมายอะไร แต่ว่าฉินสือโอวไม่พอใจกับการเอาเปรียบแบบนี้ จึงโทรไปถามกับบรันท์ว่านี่หมายความว่าอย่างไร

บรันท์พูดอย่างน้อยใจว่า “คนงานได้เซ็นสัญญาการจ้างงานเรียบร้อยแล้ว หลังจากออกจากบริษัทของผมไปก็ไม่ใช่คนของผมแล้ว ดังนั้นค่าใช้จ่ายของพวกเขาก็ควรเป็นคุณที่รับผิดชอบไม่ใช่เหรอครับ?”

ฉินสือโอวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เขาขี้เกียจคุยกับบรันท์ต่อแล้ว จึงทำการจ่ายเงินให้กัปตัน กัปตันคนนั้นรับเงินมาแล้วก็ใช้สายตาเห็นใจมองไปที่เขา พูดว่า “ทำธุรกิจกับหมัดอย่างบรันท์ไม่ง่ายเลย ใช่ไหมครับ?”

เมื่อได้ฟังคำนี้แล้ว ความไม่พอใจที่ฉินสือโอวมีก่อนหน้านี้ได้เปลี่ยนไป เขาหัวเราะฮ่าๆ แล้วพูดว่า “หมัดเหรอ? ทำไมถึงได้ฉายานี้ล่ะครับ?”

กัปตันคนนั้นเบะปากแล้วพูดว่า “คุณก็รู้นะครับ หมัดเป็นสิ่งที่โลภมากที่สุดในโลก ไม่ว่าจะสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ หากได้มาพัวพันกับพวกมันแล้วล่ะก็ จะต้องถูกดูดเลือดอย่างแน่นอน บรันท์ก็คือคนที่น่ารังเกียจแบบนี้แหละ”

ดูท่าว่าชื่อเสียงของเถ้าแก่ชาวยิวคงกระฉ่อนไปทั่วเมืองแมรีส์ทาวน์แล้ว ฉินสือโอวทำได้แต่ทอดถอนใจที่ตัวเองไปเจอคนไม่ดี แต่ว่าใครใช้ให้บรันท์มีบริษัทเฮดฮันเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนั้นกันล่ะ? เรื่องนี้จึงจบลงแบบนี้ อย่างน้อยคนงานเจ็ดสิบคนก็ถูกส่งมาครบแล้ว

การจ้างแรงงานต่างชาติยังมีข้อดีอีกข้อหนึ่ง นั่นก็คือไม่ต้องรอการตรวจร่างกาย ก่อนที่พวกเขาจะออกนอกประเทศล้วนได้ทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียดมาแล้ว ขอแค่มีผลการตรวจก็สามารถจ้างได้เลย

ฉินสือโอวให้เกิงจุนเจี๋ยพาพวกเขาไปที่พัก เจ้าเกิงคิดจะวางมาดเหมือนกับตอนที่เขาดูแลทหารน้องใหม่ ถึงขั้นให้พวกเขามายืนเรียงแถวกันด้วย

คนเหล่านี้ไม่เคยอยู่ในกองทหารมาก่อน มีหลายคนในนั้นที่ยังซื่อๆ แบบชาวนาชาวไร่ด้วยซ้ำ จะทำตามที่เขาต้องการได้อย่างไร? จึงพากันทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงนั้น

ฉินสือโอวหมดคำจะพูด ปัดมือแล้วพูดว่า “หัวหน้าเกิง พอแค่นี้เถอะ นายไปแบ่งห้องให้เจ้าพวกนี้ อย่ามัวแต่ทำเรื่องไร้สาระพวกนี้เลย”

ภายใต้เสียงโห่ร้องของเหล่าชาวประมง เกิงจุนเจี๋ยฉีกยิ้มออกมา จากนั้นก็พาพวกคนงานไปที่พัก แต่ว่าเขายังคงตะโกนออกคำสั่งอยู่ การจัดแถวจึงค่อนข้างเป็นระเบียบ

ฉินสือโอวไปดูการแบ่งห้องของพวกคนงาน แต่เขากลับพบว่าหลังจากคนพวกนี้เข้าไปในห้องแล้ว สิ่งแรกที่ทำก็คือหยิบพวกแฮมเบอร์เกอร์และพิซซ่าที่เย็นแล้วมาเคี้ยว จึงรู้ในทันทีว่าบรันท์ต้องขี้เหนียวจนไม่เลี้ยงข้าวกลางวันพวกเขาเป็นแน่

ปลาเก๋าลายจุดอเมริกาที่จับได้เมื่อวานยังเหลืออยู่ ฉินสือโอวบอกให้ทุกคนเก็บของก่อน อีกครึ่งชั่วโมงให้นำอุปกรณ์ทานอาหารไปกินข้าวที่ห้องอาหารตรงตึกเล็ก มีปลาเก๋าลายจุด ปลาค็อดย่าง แล้วก็ปลาทอดให้กิน

เหล่าคนงานดีใจขึ้นมาในทันใด คนงานที่พูดสำเนียงใต้ถามว่า “บอส ที่นี่ยังมีปลาลายจุดให้กินด้วยล่ะครับ? เป็นปลาลายจุดใช่หมายครับ? แพงมากเลยนิ!”

ฉินสือโอวฟังภาษาจีนสำเนียงใต้แบบนี้ไม่ค่อยออก นานมากกว่าจะฟังเข้าใจ จึงบอกพวกเขาว่านี่คือปลาเก๋าลายจุดอเมริกาตามธรรมชาติจริงๆ เดี๋ยวเขาจะเอาไปต้ม แล้วให้ทุกคนเอาขนมปังมาจิ้มกินกับน้ำซุป

แน่นอนว่าการทำอาหารให้คนงานกินเขาไม่จำเป็นต้องทำเอง ในกลุ่มคนงานเหล่านี้มีพ่อครัวรวมอยู่ด้วยสองคน เขาพาทั้งสองคนไปที่ห้องอาหารก่อน แล้วก็เอาอาหารทะเลมากมายออกมาวางไว้ ให้พวกเขารีบทำอาหาร

พอถึงเวลาที่เหล่าคนงานเก็บของเสร็จไปถึงห้องอาหารแล้ว ซุปปลาเก๋าลายจุดชามใหญ่กับปลาเก๋าลายจุดอเมริกานึ่งก็เสร็จแล้ว ปลาเผาได้บูลพาคนไปเผาให้ ส่วนปลาทอดได้ซีมอนสเตอร์ช่วยทำ ในด้านการทำอาหารแนวนี้พ่อครัวจากประเทศจีนสู้พวกชาวประมงไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ

เหล่าคนงานได้พากันตักข้าวมาเต็มจาน หาที่นั่งแล้วก็เริ่มสวาปามกัน ต่างก็กินกันอย่างดีใจ

ฉินสือโอวมองดูแล้วก็ปวดใจ ตอนที่เขาเรียนมหาวิทยาลัย เพื่อที่จะหาเงินค่าเทอมและค่าขนมให้เขา พ่อของเขาเคยไปทำงานก่อสร้างกับคนในหมู่บ้านด้วย เขาเคยไปช่วยงานบ้างตอนวันหยุดหน้าร้อน จึงเข้าใจความลำบากของคนงานพวกนี้ได้อย่างลึกซึ้ง

ตอนนั้นที่ไซต์งานก่อสร้าง นอกจากเพื่อนร่วมงานที่มาจากหมู่บ้านเดียวกันแล้ว คนอื่นๆ ล้วนไม่เห็นพวกเขาเป็นคนเลยด้วยซ้ำ พอทำงานแล้วพวกเขาก็เป็นได้แค่สัตว์ที่พูดได้เท่านั้น ฉินสือโอวเคยผ่านจุดนี้มาแล้ว ดังนั้นจึงทำการดูแลคนงานเหล่านี้ในทุกๆ ด้าน

ใช้ใจแลกใจ งานในฟาร์มปลาสองไม่ใช่งานแรกหลังจากออกประเทศของเหล่าคนงาน แม้ว่าพวกเจ้านายฝรั่งพวกนี้จะไม่ได้หักเงินเดือนพวกเขา แต่ก็ไม่ได้ดูแลพวกเขา เมื่อได้รับการดูแลจากฉินสือโอวแล้ว พวกเขารู้สึกสำนึกในบุญคุณ เมื่อกินข้าวอิ่มแล้วก็รีบไปช่วยจัดสาหร่ายสีน้ำตาลเพื่อทำสาหร่ายสีน้ำตาลตากแห้งที่ชายหาดทันที

ทางผู้จัดจำหน่ายอุปกรณ์การผลิตอาหารได้ส่งสถาปนิกสองคนมาสอนวิธีการใช้เครื่องจักรล่วงหน้าแล้ว ฉินสือโอวให้เกิงจุนเจี๋ยคัดคนที่ดูฉลาดและดูค่อนข้างมีความรู้ตอนมาสัมภาษณ์งานเพื่อตามไปเรียนรู้ด้วย ต่อไปคนพวกนี้นี่แหละที่จะเป็นหัวหน้าทีมในอนาคต

สาหร่ายสีน้ำตาลพวกนี้ยังไม่แห้งพอ ตามหลักแล้วไม่สามารถนำมาทำอาหารปลาได้ แต่ว่านี่เป็นเพียงการสอนวิธีใช้เครื่องจักรให้พวกคนงานเท่านั้น จึงไม่เป็นไร เหล่าสถาปนิกบอกให้คนงานเอาสาหร่ายสีน้ำตาลใส่เข้าไปในเครื่องบด แล้วนำไปผสมกับแป้ง ผงกระดูกสกัดจากสัตว์และสารปรุงแต่งต่างๆ ที่กินได้เข้าไป แค่นี้เครื่องจักรก็เริ่มทำงานส่งเสียงอึกทึกแล้ว

เหล่าชาวประมงได้ใช้อวนล้อมจับไปทำเป็นสถานที่เพาะเลี้ยงชั่วคราวตรงชายฝั่ง แล้วก็ไปจับปลาทะเลที่พบเห็นได้บ่อยในมหาสมุทรแอตแลนติกเช่น ปลาค็อด ปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะ และปลากะพงญี่ปุ่นใส่ไปในอวน เพื่อเตรียมทดลองใช้อาหารปลา

อาหารปลามีสูตรในการทำอยู่ ฉินสือโอวได้ทำการคิดค้นสูตรออกมาอันหนึ่ง หลักๆ จะใช้สาหร่ายสีน้ำตาลเป็นหลัก เพราะว่าเคยถูกพลังโพไซดอนพัฒนา จึงทำให้มีพลังหลงเหลืออยู่บ้างไม่มากก็น้อย ทำให้อาหารปลาที่ทำออกมาสามารถดึงดูดปลาทะเลได้

อาหารปลาที่ผลิตออกมาดูคล้ายกับขี้แมลง แล้วก็เหมือนขี้เถ้าที่เหลือจากการจุดธูปตอนปีใหม่ด้วย มีลักษณะเป็นท่อนๆ แบบนี้ทำให้ไม่ว่าจะปลาเล็กหรือปลาใหญ่ก็สามารถกินได้

ฉินสือโอวบีบดู อาหารปลานุ่มเกินไป แบบนี้ไม่ไหว เพราะหลังลงน้ำไปแล้วจะทำให้เหนียวแล้วจมลงไปได้ง่าย เมื่อเป็นแบบนั้นจะทำให้ปลาไม่สามารถกินได้ พวกมันจำต้องแน่นพอ เพราะอย่างไรเสียปลาก็ไม่เคี้ยวอยู่แล้ว ขอแค่ลงน้ำแล้วแตกตัวออกได้ก็พอแล้ว

เมื่อเห็นเขาส่ายหัว สถาปนิกคนหนึ่งก็รีบอธิบายว่า “คุณฉินครับ สาหร่ายที่พวกเราใช้เป็นสาหร่ายทะเลมีปริมาณน้ำสูงเกินไป หากว่าใช้สาหร่ายที่ตากแห้งแล้ว ทั้งความแน่นและการแตกตัวจะต้องอยู่ในมาตรฐานแน่นอนครับ!”

ฉินสือโอวบอกว่าเข้าใจ การอธิบายนี้ถือว่าสมเหตุสมผล เขากวักมือเรียกอีวิลสัน อีวิลสันรีบเดินเข้ามา ทำเอาพวกคนงานตกใจจนเดินถอยหลัง แล้วก็ใช้สายตาที่ตื่นกลัวมองไปที่กล้ามเนื้อและมือใหญ่เท้ายาวของคนยักษ์ผิวขาวคนคนนี้พร้อมกัน

…………………………