ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1797 ช่วยเหลือด้วยการขี่โพไซดอน

เมื่อนำทางเรือประมงมาถึงท่าเรือที่ฟาร์มปลา ชาร์คและคนอื่นๆ ก็พาดชุดกันฝนรออยู่

พายุรอบนี้มาเร็วมาก ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับทะเล พายุมักจะมาพร้อมกับฝนตกหนัก เมื่อตอนเช้ายังเป็นแค่แรงลมที่ค่อนข้างแรง แต่เมื่อถึงตอนบ่าย มันกลับกลายเป็นฝนห่าใหญ่เทลงมา

ฤดูกาลในตอนนี้นับเป็นปลายฤดูใบไม้ร่วงและต้นฤดูหนาว ลมหนาวผสมกับฝนหนาว อุณหภูมิข้างนอกจึงต่ำมาก พวกชาวประมงรออยู่ที่ท่าเรือ ถึงแม้ว่าร่างกายของพวกเขาจะแข็งแรง แต่ก็ยังยืนตัวสั่นด้วยความหนาวกันทุกคน

ในทางกลับกันหู่เป้าฉงหลัวเจ้าตัวน้อยพวกนี้เต็มไปด้วยพลังทุกตัว วินนี่ส่งพวกมันออกไป พวกมันยืนอยู่บนท่าเรือกับชาวประมง และมองไปรอบๆ อย่างไม่ละสายตา หลังจากเห็นเรือประมงเป็นรูปเป็นร่างพวกมันก็เริ่มเห่าหอน

พายุเฮอริเคนในทะเลคำราม ลมพัดคลื่นสูงขึ้นเรื่อยๆ คลื่นลูกใหญ่มีความสูงได้ 5 ถึง 6 เมตร มันซัดท่าเรือจนเกิดเสียงดัง ‘ครื้น’ ฟังดูแล้วน่ากลัวมาก เหมือนกับภาพยนตร์ภัยพิบัติ

ฉินสือโอวเอนตัวมองลงไปข้างล่างจากบนเฮลิคอปเตอร์ นีลเซ็นที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ ตอนที่ผู้กำกับคาเมรอนถ่ายทำภาพยนตร์ทำไมไม่มีสภาพอากาศแบบนี้? หรือมีสภาพอากาศที่เลือกมาเป็นฉากที่ดีกว่าตอนนี้เหรอ? มหาสมุทรพิโรธ!”

เบิร์ดหัวเราะเยาะ “ไปตายน่ะสิ สภาพอากาศแบบนี้ใครจะกล้าออกทะเลไปถ่ายภาพยนตร์? ฉันไม่เชื่อว่าจะมีคนทิ้งชีวิตเพื่อภาพยนตร์ได้ มันถือเป็นอุดมการณ์ของฮีโร่ที่แท้จริง!”

“เสียวหลี่จือต้องเต็มใจแน่” นีลเซ็นหัวเราะขึ้นมา “คนคนนี้อาจจะไม่เต็มใจทุ่มสุดชีวิตเพื่อภาพยนตร์ แต่คงเต็มใจทุ่มสุดชีวิตเพื่อรางวัลออสการ์ของฮอลลีวูดอย่างแน่นอน!”

ฉินสือโอวหัวเราะอย่างไม่อาย นักแสดงนำชายที่ยอดเยี่ยมที่สุดของฮอลลีวูดคือความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจของลีโอนาร์โด เขาเรียกร้องให้อเมริกาเหนือทำห้องขายตั๋วมาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยได้รับเกียรตินั้น ตอนที่คุยเล่นกันก่อนหน้านี้ท่านชายฉินได้เห็นความเจ็บปวดอันขมขื่นแบบนี้จากตัวของเขา ต้องพูดว่า สิ่งที่นีลเซ็นพูดนั้นคือความจริงจริงๆ

เรือประมงทั้งเอนและกระแทกไปมาอยู่ในทะเล ในที่สุดมันก็มาถึงท่าเรือ พวกชาวประมงที่รออยู่นานแล้วโยนโซ่เหล็กและขึ้นไปยึดเรือประมงไว้ทันที หู่จือกับเป้าจือก็ขึ้นไปช่วยด้วย พวกมันอ้าปากกัดโซ่เหล็กและลากไปข้างหลังอย่างตั้งใจ

ฉินสือโอวและคนอื่นๆ ก็ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ พวกเขาไปช่วยเหลือคนที่อยู่บนเรือประมง ชาวประมงพวกนั้นลงจากเรือ พวกเขาวาดไม้กางเขนบนหน้าอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า และตะโกนว่า “พระเจ้าอวยพร! พระเจ้าอวยพร!” “รอดชีวิตมาได้ เรือก็ไม่จมอีก!” “ใครสามารถหาเหล้าร้อนๆ ให้ฉันจิบได้บ้าง เห็นแก่พระเจ้าเถอะ ขาของฉันไม่มีความรู้สึกแล้ว!”

ชาวประมงทั้งหมด 8 คน อายุครอบคลุมตั้งแต่คนหนุ่มจนถึงวัยกลางคน ฉินสือโอวขึ้นไปช่วยพวกเขากลับไปที่วิลล่า พ่อของฉินสือโอวกับแม่ของฉินสือโอวต้มซุปขิงกับเหล้าร้อนไว้แล้ว พวกชาวประมงจึงได้รับคนละหนึ่งถ้วย

ซุปขิงไม่อร่อยแต่อุ่นมาก พวกชาวประมงดื่มอยู่ในปากไม่ไปจู้จี้จุกจิก และกลืนลงไปอย่างต่อเนื่อง

หลังจากอบอุ่นร่างกาย ชาวประมงพวกนี้ก็กลับมามีชีวิตชีวาและพลังอีกครั้ง พวกเขาเริ่มกล่าวขอบคุณความช่วยเหลือของฉินสือโอวและสาปแช่งก่นด่าสภาพอากาศ ฉินสือโอวด่าตาม พายุครั้งนี้มาเร็วเกินไป เขามาอยู่ที่แคนาดาตั้งหลายปี ยังไม่เคยเจอสภาพอากาศแบบนี้เลย

ชาวประมงวัยกลางคนที่ดูค่อนข้างสงบนิ่งคนหนึ่งถอนหายใจด้วยความดีใจ “พวกเรายังดี เพื่อน พวกเรากลับมาอย่างปลอดภัย แค่เสียน้ำมันไปจำนวนหนึ่งและไม่ได้จับปลา แต่ลองคิดดูสิ ฉันกลัวว่าตอนนี้จะยังมีเรืออีกหลายลำอยู่ในทะเล”

คนอื่นๆ พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ฉินสือโอวปล่อยจิตสำนึกแห่งโพไซดอนออกไปตรวจสอบสถานการณ์ที่น่านน้ำบริเวณรอบๆ ถ้ายังมีเรือประมงต้องการความช่วยเหลือ เขาก็ต้องรีบออกไป ทุกคนเป็นคนที่พึ่งพาทะเลเพื่อทำมาหากิน ถ้าเขาสามารถช่วยได้เขาก็จะช่วย

จิตสำนึกแห่งโพไซดอนแหวกว่ายตรงไปทางทิศใต้ ผ่านไป 200 กว่าไมล์ทะเล เรือประมงอีกลำหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาในวิสัยทัศน์ของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนอย่างโซซัดโซเซ

เรือลำนี้อยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก บนเรือมีคนกำลังโยนข้าวของ อวนจับปลา กล่อง ก้อนน้ำแข็งและอื่นๆ ทิ้งลงไปในทะเล พวกเขาเผชิญหน้ากับพายุฝนและโยนความอันตรายที่จะตกลงไปในทะเลทิ้งไป

เมื่อเห็นภาพนี้ ใจของฉินสือโอวก็ถามขึ้นมาว่า คนที่อยู่บนเรือลำนี้เป็นไอโง่เหรอ? ตอนนี้ในทะเลมีคลื่นลมแรงขนาดนี้ วิกฤติที่ใหญ่ที่สุดของฟาร์มปลาก็คือถูกความรุนแรงของคลื่นทะเลโค่นลง น้ำหนักบนเรือควรจะยิ่งมากยิ่งดี เว้นแต่ เรือลำนี้จะรั่ว!

เมื่อการคาดเดาเกิดขึ้น จิตสำนึกแห่งโพไซดอนจึงขึ้นไปสำรวจ และโชคร้ายมาก เขาเดาถูก ท้องเรือของเรือลำนี้มีรูขนาดเท่าม้านั่งอยู่รูหนึ่ง รอยแหว่งรอบๆ ก็ไม่สม่ำเสมอ ดูเหมือนว่าจะเป็นผลที่เกิดจากการชนโขดหิน

ฉินสือโอวรู้สึกกังวล เรือลำนี้ออกทะเลมาไม่ได้จุดธูปไหว้ปู่โพไซดอนเหรอ? ให้ตายสิจะโชคร้ายเกินไปแล้ว แค่เจอสภาพอากาศที่เส็งเคร็งขนาดนี้ก็หายากมากแล้ว แต่ที่หายากยิ่งกว่าก็คือการที่มันชนโขดหินอย่างไม่คาดฝัน!

ความจริงแล้ว ยิ่งเป็นสภาพอากาศที่มีพายุรุนแรงเรือก็จะยิ่งชนโขดหินได้ง่ายขึ้น ยุคสมัยพัฒนาอยู่ตลอดเวลา ความเข้าใจของผู้คนต่อทะเลก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ถึงแม้ว่าในทะเลอันไกลโพ้นจะยังมีปริศนาอีกมาก แต่สถานการณ์โดยรวมของทะเลก็ยังคงดูออก ที่ไหนมีโขดหิน ที่นั่นก็อาจจะมีกระแสน้ำวน บนแผนที่ทางทะเลทุกอย่างชัดเจน

ภายใต้สถานการณ์ปกติ พวกกัปตันเรือจะหลีกเลี่ยงสถานที่พวกนี้ แต่ในสภาพอากาศที่มีพายุและพวกกัปตันเรือไม่มีทางควบคุมเส้นทางเดินเรือได้ บวกกับลมพัดคลื่นมาปะทะอีก ความเป็นไปได้ที่เรือจะเข้าไปตรงน่านน้ำที่มีโขดหินนั้นสูงมาก

เวลานี้ฉินสือโอวคิดว่าการไปช่วยอีกครั้งนั้นยากมาก ระยะทาง 200 กว่าไมล์ทะเล ซึ่งไกลเกินระยะการควบคุมจากฟาร์มปลาของเขา เฮลิคอปเตอร์บินด้วยความเร็วสูงสุดก็ยังต้องใช้เวลาถึง 1 ชั่วโมง!

เวลา 1 ชั่วโมงไม่ถือว่านาน แต่เรือลำนี้ดูเหมือนจะประคับประคองไว้ได้ไม่นานขนาดนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในสภาพอากาศแบบนี้ เฮลิคอปเตอร์ไม่สามารถบินด้วยความเร็วสูงสุดได้!

เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่บนเรือก็เข้าใจเหตุผลนี้ ตอนแรกพวกเขาโยนของที่อยู่บนเรือทิ้งลงไปในน้ำอย่างกระเสือกกระสนก็เพื่อลดภาระของเรือ แต่เมื่อคลื่นทะเลรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คนที่อยู่บนเรือจึงยอมแพ้และหยุดดิ้นรนด้วยความกลัว นั่งเป็นอัมพาตร้องไห้อยู่บนเรือ พวกเขาทุกคนเป็นทหารเรือเก่า จึงรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังเผชิญหน้าด้วยคือความสิ้นหวังแบบไหน!

เมื่อเห็นเรือที่แตกปะทะกับคลื่นลม ฉินสือโอวก็พยายามใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนสงบคลื่นลมเพราะอยากสร้างโอกาสที่จะรอดชีวิตให้พวกเขา แต่เรือลำนี้ยังรั่วอยู่ ต่อให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนจะเก่งแค่ไหนมันก็ไม่สามารถซ่อมเรือได้!

ณ ตอนนี้ วาฬหัวทุยตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาในห้วงน้ำที่จิตสำนึกแห่งโพไซดอนควบคุมอยู่ จากนั้นก็มีวาฬหัวทุยอีกตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมา ฉินสือโอวมองไปรอบๆ เดิมทีฝูงวาฬหัวทุยที่ฟาร์มปลาของเขาก็ถูกพลังแห่งโพไซดอนดึงดูดมา

ตัวที่นำวาฬหัวทุยพวกนี้มาก็ยังคงเป็นจ่าฝูงที่ตัวใหญ่สุด และบนตัวของมันก็ผูกอานวาฬไว้ด้วย ก่อนหน้านี้ฉินสือโอวขังให้มันเล่นอยู่ที่น้ำตื้นรอบๆ ฟาร์มปลามาโดยตลอด ต่อมาเพราะไปอยู่ที่ฟาร์มของเหมาเหว่ยหลงช่วงหนึ่งจึงลืมเรื่องนี้ไป และไม่คิดว่าพวกมันจะว่ายมาถึงสถานที่ที่ไกลขนาดนี้

อันที่จริงเรื่องนี้เข้าใจได้ง่าย เมื่อสภาพอากาศเริ่มหนาว พวกวาฬหัวทุยก็จะย้ายตามกระแสน้ำอุ่นไปทางทิศใต้ ฝูงวาฬฝูงนี้จึงอยู่ระหว่างการเคลื่อนย้าย โชคดีที่มาเจอกันตอนนี้

เมื่อเห็นวาฬหัวทุยตัวใหญ่ที่แบกอานวาฬมา ท่านชายฉินก็ดีใจมาก เขารีบควบคุมวาฬตัวนี้ว่ายไปรอบๆ เรือประมง เรือลำนั้นต้านได้อีกไม่นาน ถ้าเรือประมงจมคนที่อยู่บนนั้นก็จะตายทุกคน ดังนั้นต้องอพยพพวกเขาลงมาก่อน

บนผิวน้ำทะเลมีลมแรงและคลื่นแรง แต่ส่งผลต่อวาฬหัวทุยไม่มาก เพราะร่างกายของมันเป็นทรงกระสวยและเรียบเนียน เมื่อคลื่นลมกระทบบนตัวของมันก็จะผ่านไปโดยอัตโนมัติ ดังนั้นจึงเข้าใกล้เรือที่แตกใกล้จะพังได้ง่ายมาก

………………………