ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1821 สงครามดอกไม้ไฟ

ฉินสือโอวคาดไม่ถึง ว่าคืนวันตรุษจีนของปีนี้จะห่วยขนาดนี้ ห่วยแบบห่วยบรมเลย!

เพื่ออยากจะเก็บความเซอร์ไพรส์ไว้ตอนกลางคืน ตอนที่เขาอัดวีดีโอจึงจงใจอดใจไว้ไม่ไปดู แม้ว่าคืนวันตรุษจีนของสองปีก่อนก็ไม่ได้เซอร์ไพรส์อะไรมากมายก็เถอะ แต่เพราะมีการจัดฉากไว้ยิ่งใหญ่ รายการก็สวยงาม ทำให้คนดูต่อไปได้ ถือว่าเป็นรายการที่ทำให้คนทั้งครอบครัวฉลองเทศกาลพร้อมกันในคืนวันจ่ายที่ดีทีเดียว

แต่ว่าคืนตรุษจีนของปีนี้นั้นแย่เสียจนฉินสือโอวแทบไม่อยากเชื่อ เขาถึงกับดูต่อไปไม่ได้เลย พ่อแม่ของฉินสือโอวที่ดูคืนฉลองตรุษจีนมาสามสิบกว่าปี ก็ไม่เคยมีตอนที่ดูต่อไม่ได้เลย แต่ครั้งนี้คือรับไม่ไหวจริงๆ พ่อของฉินสือโอวสูบบุหรี่ไปสองฟอดอย่างเสียอารมณ์ แล้วพูดอย่างแน่วแน่ว่า “เปลี่ยนช่องเถอะ พ่อยอมดูรายการของฝรั่งที่ฟังไม่รู้เรื่องพวกนั้น ก็ไม่อยากดูรายการคืนวันตรุษจีนนี้ นี่มันเป็นการขายขี้หน้าคืนวันตรุษจีนสามสิบปีที่ผ่านมาเสียจริง!”

แม่ของฉินสือโอวก็พูดด้วยว่า “ผู้จัดงานคืนตรุษจีนของปีนี้มีความแค้นกับทางช่องโทรทัศน์เหรอ? ถึงได้จัดรายการที่คนทั้งประเทศรอคอยออกมาสภาพนี้ได้ ถือว่าเขาก็มีความสามารถในระดับหนึ่งล่ะนะ!”

ดีที่ในบ้านมีคนเยอะเด็กเยอะสัตว์เลี้ยงก็เยอะ พวกเขาไม่ขาดแคลนความครื้นเครง หลังจากเถียนกวากินอิ่มแล้วก็วิ่งตามเสี่ยวฮุยออกไปจุดพลุดอกไม้ไฟ เชอร์ลี่ย์และพวกวัยรุ่นทั้งหมดก็พากันออกไปร่วมเล่นด้วย จากนั้นเสี่ยวชาร์ค คราเคนน้อยกับเด็กคนอื่นๆ ก็ถูกดึงดูดมาด้วย เด็กสิบกว่าคนมาเล่นดอกไม้ไฟพร้อมกัน ทำให้บรรยากาศในฟาร์มปลาดีขึ้นอย่างมาก

เสี่ยวฮุยออกห่างจากเถียนกวา ทุกครั้งก่อนจะจุดดอกไม้ไฟก็จะหันไปมองเถียนกวาก่อนแวบหนึ่ง เมื่อแน่ใจแล้วว่าเธออยู่ห่างจากตัวเองระยะหนึ่งแล้วจึงจะกล้าจุด

แต่ในอีกฝั่งหนึ่ง การกระทำของเหล่าวัยรุ่นในฟาร์มปลากลับโลดโผนกว่ามาก

เสี่ยวชาร์คยังคงเป็นคนเริ่มสงครามอีกเช่นเคย เขาจุดประทัดควันขึ้นมาอันหนึ่ง เจ้าตัวนี้จะเริ่มปล่อยควันออกมาก่อน จากนั้นพอไฟดับแล้วก็จะมีควันสีขาวออกมานิดหน่อย สักพักถึงจะระเบิดออก

ดังนั้น เสี่ยวชาร์คจึงรอให้ไฟดับจากนั้นค่อยยัดประทัดควันลงไปในกระเป๋าเสื้อของกอร์ดอน

ฤดูหนาวอากาศหนาวเย็น กอร์ดอนใส่เสื้อกันลมไว้ตัวหนึ่ง เสื้อสะบัดพลิ้วไปมาทำให้ไม่รู้สึกถึงการกระทำของเสี่ยวชาร์ค ที่โชคร้ายกว่านั้นคือในกระเป๋าของเขาใส่พลุดอกไม้ไฟไว้จำนวนหนึ่ง ตอนที่ประทัดควันระเบิดออกได้ทำให้พลุดอกไม้ไฟอื่นๆ ติดไฟไปด้วย ดังนั้นจึงได้ยินเสียงเปรี้ยงปร้างดังขึ้นมา…

ในชั่วขณะนั้น กอร์ดอนได้ยืนบื้ออยู่ตรงนั้นราวกับถูกจี้จุดไว้อย่างไรอย่างนั้น แม้ว่าปกติเชอร์ลี่ย์จะชอบรังแกเขา แต่กลับสนิทกับเขาที่สุด จึงรีบพุ่งเข้าไปช่วยดึงเสื้อของเขา ตะโกนว่า “รีบถอดออก รีบถอดออก!”

เสี่ยวฮุยกระโดดไปมาอย่างตื่นตระหนกอยู่ข้างๆ ตะโกนว่า “แย่แล้วๆ รีบแจ้งความสิ!”

ในขณะนั้นนิสัยที่ไม่ยอมถอยของกอร์ดอนก็ได้แสดงออกมา เขากัดฟันไม่ทำอะไรเลย ปล่อยให้ประทัดในกระเป๋าเสื้อระเบิดออก ดอกไม้ไฟส่องประกาย ดีที่ว่าเป็นแต่ประทัดขนาดเล็กกับดอกไม้ไฟที่มีดินระเบิดไม่มาก ความรุนแรงจึงไม่มาก แค่ทำให้ตรงกระเป๋าเสื้อกันลมของเขาไหม้ไปเท่านั้น

ท่ามกลางควันที่คละคลุ้งนั้น เขาเดินไปข้างๆ อย่างใจเย็นแล้วหยิบพลุจรวดขึ้นมาอันหนึ่ง หลังจากจุดไฟแล้วก็เล็งแล้วปล่อยออกไปใส่เสี่ยวชาร์ค

“เฟี้ยว เฟี้ยว! ตู้ม! ” พอเสียงแหลมคมที่เกิดจากการพุ่งทะลุผ่านอากาศดังขึ้นแล้ว พลุจรวดที่ถูกเล็งอย่างแม่นยำก็พุ่งไปโดนตัวของเสี่ยวชาร์คแล้วระเบิดออก

เสี่ยวชาร์คตะคอกว่า “ฉันขอโทษๆ ฉันไม่รู้ว่าในกระเป๋านายจะมีของเล่นเยอะขนาดนี้ อย่าบังอาจ…โอ้ ชิท!”

“เฟี้ยว เฟี้ยว! ตู้ม!”

“เฟี้ยว เฟี้ยว! ตู้ม!”

“เฟี้ยว เฟี้ยว! ตู้ม!”

พลุจรวดพุ่งเข้าไปหาเสี่ยวชาร์คเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย เสี่ยวชาร์คถูกโจมตีจนเต้นกระโดดไปมา กอร์ดอนกัดฟันยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วพูดว่า “ขอโทษเหรอ? ถ้าขอโทษแล้วหาย***แล้วจะมีนรกไว้ทำไม? ลงนรกไปเถอะ!”

“ระเบิดเจ้าสารเลวนี่ให้ตายเลย!” ท่าทีของเชอร์ลี่ย์เหมือนกันกับเขา ส่วนพาวลิสก็ยืนอยู่ตรงกลางเพื่อห้ามปราม “อย่าๆๆ เพื่อนๆ ใจเย็นก่อน ทุกคนเห็นแก่หน้าฉันได้ไหม? ชิท ใครกันที่บังอาจระเบิดฉันด้วย?”

ในมือเสี่ยวชาร์คมีประทัดควัน จึงจุดแล้วโยนไปทางกอร์ดอนเพื่อเป็นการตอบโต้ พาวลิสที่ยืนอยู่ตรงกลางเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองถูกอะไรระเบิดใส่ จึงตะโกนร้องออกมาอยู่ตรงนั้น

มิเชลกับพี่ชายอยู่เรือลำเดียวกัน เขาเอาปืนจรวดอันเล็กมายื่นให้พาวลิสพูดว่า “ลูกพี่ ใช้ความรุนแรงสยบความรุนแรงเถอะ!”

ปืนจรวดคือของที่พลังการทำลายมากที่สุดในบรรดาดอกไม้ไฟพวกนี้ หลังจากจุดไฟแล้วมันจะปล่อยลูกบอลไฟออกมา หากว่าระเบิดออกบนท้องฟ้า จะทำให้เกิดเป็นดอกไม้ไฟที่สีสันสวยงามออกมา แต่หากว่าระเบิดออกบนตัวคนแล้วล่ะก็ นั่นน่ะสามารถทำให้เสื้อติดไฟได้เลย…

เถียนกวาถือพลุกระดาษอยู่เต็มมือ สงครามระหว่างพี่ชายพี่สาวทำให้เธออึ้งไปเลย ที่แท้ของพวกนี้เล่นแบบนี้นี่เองเหรอ?

เสี่ยวฮุยเข้ามาลากเธอวิ่งไปทางบ้านพัก เถียนกวาไม่อยากไป จึงสะบัดมืออ้วนๆ แล้วตะโกนว่า “พี่ปล่อยมือหนูนะ หนูจะไปต่อสู้!”

เหล่าวัยรุ่นเริ่มเปิดสงครามที่ยุ่งเหยิง เสียงระเบิดของพลุ เสียงแหลมคมแล้วระเบิดออกของประทัดกับเสียงตะโกนของพวกเขาดังขึ้นรวมกัน โกลาหลเป็นที่สุด

ฉินสือโอวกับพี่สาวและพี่เขยกำลังนั่งคุยกันอยู่ แรกเริ่มเสียงร้องของพวกเด็กๆข้างนอกยังไม่ได้ดึงดูดความสนใจของพวกเขานัก แต่ภายหลังไม่รู้ว่าใครที่พูดขึ้นมาอย่างแปลกใจว่า “ได้ยินเสียงประทัดกับพลุดังตลอดเลย แต่ทำไมบนฟ้าถึงไม่มีดอกไม้ไฟล่ะ?”

ตอนนี้เสี่ยวฮุยได้วิ่งเข้ามาอย่างลุกลี้ลุกลน หายใจหอบแล้วตะโกนว่า “น้าๆ แย่แล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ข้าง ข้างนอกเกิดสงครามแล้วครับ!”

“อะไรนะ สงคราม?” ฉินสือโอวรีบออกไปดู ภาพที่พวกวัยรุ่นกำลังเอาเป็นเอาตายกันทำให้เขาตกใจอย่างมาก ให้ตายเถอะเจ้าเด็กเปรตพวกนี้ทำไมโหดแบบนี้ หรือว่าพวกเขาไม่รู้เหรอไงว่าเจ้าของพวกนี้พอโดนผิวแล้วไฟไหม้คนได้น่ะ!

การผลิตพลุดอกไม้ไฟของแคนาดามีกฏเกณฑ์ที่เข้มงวด อ้างอิงจากผู้ซื้อที่ต่างกันความรุนแรงก็จะแตกต่างกัน พลุดอกไม้ไฟสำหรับประชาชนคนธรรมดาจะเป็นแบบพลังทำลายค่อนข้างต่ำ ส่วนมากจะเป็นเปลวไฟเย็น มองไปแล้วสวยงาม หลังจากระเบิดแล้วไม่เป็นอันตรายต่อคน มีปริมาณดินระเบิดไม่มาก

พวกที่อันตรายมากๆ แถมยังสวยงามเป็นพิเศษอย่างพลุดอกไม้ไฟนั้นล้วนจำหน่ายให้กับบริษัทหรือศูนย์ราชการเท่านั้น อย่างเช่นในดอกไม้ไฟที่จุดกันในงานวันคริสต์มาสของเขตเซนต์จอห์นและเกาะแฟร์เวลที่สวยเอามากๆ และอันตรายมากด้วย หากดอกไม้ไฟแบบนั้นระเบิดโดนตัวบนแล้วล่ะก็ สามารถทำให้คนบาดเจ็บได้เลย!

บนตัวของเหล่าวัยรุ่นคลุ้งไปด้วยควันไฟ ฉินสือโอวเห็นแล้วก็ตกใจอย่างมาก ครั้งนี้เขาโกรธแล้วจริงๆ ตะโกนว่า “ให้ตายสิ พวกนายทำอะไรกันหา? นี่เป็นวันอะไร? พวกนายทำอะไรกัน? ให้ฉันเอาปืนให้พวกนายกันคนละกระบอกเลยไหม? ให้ฉันเอาปืนให้พวกนายไหม?!”

“พาวลิส นายเป็นพี่ใหญ่ภาษาอะไร?!”

“กอร์ดอน***ทำไมทุกครั้งที่เกิดเรื่องถึงได้มีนายทุกครั้งไปหา?!”

“มิเชล นาย***ยังอยากเป็นนักกีฬาอยู่หรือเปล่า? นักกีฬามืออาชีพจะทำเรื่องที่อันตรายแบบนี้เหรอ?!”

“เชอร์ลี่ย์ เธอดูสิว่าเธอยังเหมือนเด็กผู้หญิงอยู่หรือเปล่า?”

“เสี่ยวชาร์ค คราเคนน้อย พวกนายไสหัวกลับบ้านไปเลย! เร็วๆๆ!”

เป็นครั้งแรกที่ฉินสือโอวแสดงอารมณ์โกรธที่แท้จริงต่อหน้าเหล่าวัยรุ่น เหล่าวัยรุ่นตกใจกันสุดขีด รีบโยนพลุดอกไม้ไฟในมือทิ้งแล้วยืนแยกกัน คนทั้งกลุ่มพากันมองซึ่งกันและกันหน้าเศร้า เมื่อเห็นบนตัวของอีกฝ่ายเละเทะ บนหน้าก็เต็มไปด้วยคราบควันจนเหมือนกับตัวตลกแล้ว ก็แอบหัวเราะกันขึ้นมา

เมื่อเห็นเหล่าวัยรุ่นแอบหัวเราะกัน ฉินสือโอวแทบจะโกรธจนอกแตกตาย เขาชี้ไปที่พวกพาวลิสสี่คนพูดว่า “พรุ่งนี้หลังจากเสร็จจากไหว้ปีใหม่แล้ว พวกนายกลับโรงเรียนเลย! เวลาที่เหลือจากนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกนาย! เสี่ยวชาร์ค ไปเรียกพ่อของนายมา พวกเธอทุกคนไปเรียกพ่อแม่ของตัวเองมา ครั้งนี้ฉันจะต้องทำให้พวกนายมีความทรงจำที่ลืมไม่ลงเลย!”

………………………