ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1825 ระเบิดปลาริมแม่น้ำ

พวกบิลลี่มาอยู่ที่ฟาร์มปลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ จึงค่อยทยอยกลับกัน แบรนดอนแม้ว่าจะมาเพื่อพักร้อน แต่ระยะเวลาพักร้อนของเขากลับสั้นที่สุดเลย แค่สามวันเท่านั้น จากนั้นก็ต้องรีบไปสะสางงานของบริษัทมอนทรีออลแล้ว หลายวันมานี้แบรนดอนบ่นไม่พอใจอยู่ตลอด บอกว่าการที่เศรษฐกิจไม่ดีทำให้งานต่างๆ ของธนาคารในฝั่งนี้ทำได้ยากมาก ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะตระกูลแล้วล่ะก็ เขาคงวางไม้หาบลงไม่ทำต่อแล้วไปฟอกเงินแทนแล้ว

สมบัติที่จมลงไปของเรือโจรสลัดขวานดำทำให้ทั้งสี่คนได้ลาภมาก้อนใหญ่ โดยเฉพาะฉินสือโอว เขาได้เงินส่วนแบ่งมากว่าสองร้ายกว่าล้าน ตอนนี้ถึงแม้พวกเขาไม่ทำงาน ทำแต่งานค้นหาและขุดหาสมบัติ ก็สามารถอยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิตได้

หรือสามารถพูดได้ว่า งานของทั้งสามคนบิลลี่ เบลคและแบรนดอนในตอนนี้คือบริการให้กับการงมสมบัติที่จมลงไป พวกเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องเงินเดือนเลยแม้แต่น้อย เพราะเทียบกันแล้วปีละสองแสนกับสองร้อยล้านนั้นต่างกันมากเหลือเกิน

พอส่งบิลลี่กับเชนน่าที่อยู่ที่ฟาร์มปลานานที่สุดกลับไปแล้ว ฉินสือโอวก็สังเกตเห็นเสี่ยวฮุย เถียนกวากับเด็กอ้วนเอาพลุดอกไม้ไฟออกไปจากห้องอย่างลับๆ ล่อๆ

ฉินสือโอวรู้สึกว่าท่าทางของพวกเขาแปลกๆ หรือจะพูดให้ชัดก็คือท่าทีของเด็กอ้วนแปลกมาก หน้าอวบอ้วนขมวดจนตึง ดวงตาสีดำนั้นก็มองล่อกแล่กไปมา แถมแขนทั้งสองข้างยังกอดหน้าอกไว้เสียแน่น แค่ดูก็รู้ว่าไม่ปกติ

“พวกหนูทำอะไร?” เขาถามอย่างแปลกใจ

เถียนกวาพูดอย่างหนักแน่นว่า “ออกไปเล่นไงคะ”

“เล่นอะไร?”

“เล่นไปเรื่อย” เถียนกวายังคงมีท่าทีหนักแน่นเหมือนกับตอนที่พาหู่จือเป้าจือออกไปเดินเล่นอย่างนั้น

ฉินสือโอวเกือบจะเชื่อแล้ว กระทั่งเขามองไปทางเด็กอ้วนแล้วถามว่า “บลูน้อย พวกหนูไปทำอะไรกัน? พูดความจริง ไม่อย่างนั้นพอพ่อหนูกลับมาจะไม่ให้หนูกินข้าวนะ!”

หน้าตาของเด็กอ้วนขมวดมารวมกันในทันใด ตะโกนออกมาด้วยเสียงราวกับจะร้องไห้ว่า “อย่าอดอาหารๆๆ! ฉันไม่อยากไประเบิดปลาแล้ว เถียนกวา พวกเราไม่ไประเบิดปลาแล้วดีไหม? เธออย่าตีฉันเลยนะ ได้ไหม?”

เมื่อได้ฟังคำเขาแล้ว เสี่ยวฮุยกับเถียนกวาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เถียนกวาใช้สายตาที่ผิดหวังจ้องไปที่เด็กอ้วน ยกมือน้อยๆ ขึ้นมาแล้วจ้องเขาเขม็ง เด็กอ้วนกลัวเสียจนยกมือขึ้นมาปิดหน้า แต่พอปล่อยมือออกจากหน้าอกเท่านั้นแหละ พลุดอกไม้ไฟจำนวนหนึ่งก็หล่นลงมาจากเสื้อในทันที

ฉินสือโอวจ้องพวกเขา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ระเบิดปลาอะไร? เรื่องเป็นมาอย่างไร?”

เสี่ยวฮุยพูดเสียงอ่อนว่า “คุณน้า ไม่มีอะไรครับ พวกเราแค่จะจุดประทัดเสร็จแล้วก็โยนลงไปในน้ำเท่านั้น ไม่ได้ระเบิดปลา ขึ้นมาไม่ได้หรอกครับ”

หัวของเถียนกวาพยักหน้าเห็นด้วยรัวๆ ไม่รู้ว่าเป็นวินนี่หรือว่าแม่ของฉินสือโอวที่มัดผมแกะให้เธอ พอเธอพยักหน้าเท่านั้นผมแกะก็สะบัด ‘ตุบๆๆ’ ตาม ดูไปแล้วน่ารักมาก

พอเสี่ยวฮุยอธิบาย ฉินสือโอวก็เข้าใจทันที ตอนเด็กเขาก็เคยทำแบบนี้เหมือนกัน มีสายชนวนของประทัดบางชนิดที่แบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งอยู่ด้านนอกส่วนหนึ่งอยู่ด้านใน หลังจากจุดชนวนให้กับเส้นที่อยู่ด้านนอกแล้ว จะใช้เวลาสักพักในการติดไปถึงชนวนด้านใน พอโยนลงไปในน้ำแล้วก็จะมีเสียงดังเหมือนกัน พลังไม่รุนแรง แถมปลอดภัยกว่าด้วย

แต่ทว่าประทัดที่พวกเสี่ยวฮุยใช้เป็นชนิดที่ค่อนข้างพิเศษของทางนิวฟันด์แลนด์ มีชื่อว่าระเบิดน้ำ เจ้าตัวนี้กับพลุที่กล่าวไว้ข้างบนทำงานด้วยหลักการเดียวกัน แต่ว่าพลังที่ระเบิดในน้ำจะมากกว่านิดหน่อย หลังจากระเบิดแล้วใต้น้ำจะเกิดเป็นแสงวาบที่สวยงามออกมา

การเล่นแบบนี้ไม่มีอันตรายอะไร ฉินสือโอวจึงปัดมือให้พวกเขาไปเล่นได้ แต่เพื่อปลอดภัยไว้ก่อน เขาจึงตามไปดูด้วย

เสี่ยวฮุย เถียนกวากับเด็กอ้วนไปที่จุดเชื่อมลำธารกับทะเลอย่างมีความสุข เถียนกวาชี้ไปที่น้ำทะเลที่ใสสะอาดแล้วพูดว่า “ดูสิ ปลาเยอะแยะเลย ปลากะมงพร้าว ระเบิดพวกมัน แล้วให้คุณย่าเอาไปทอดกิน”

เสี่ยวฮุยพูดแก้ว่า “นี่เรียกว่าปลาสเมลท์ ไม่ใช่ปลากะมงพร้าว”

เตือนไปทีหนึ่งว่า ‘ระวังเรื่องความปลอดภัย’ เสร็จ ฉินสือโอวก็หาที่นั่งพัก เอาที่แปรงขนมาแปรงให้กับหู่จือและเป้าจือ ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว แลบราดอร์เริ่มผลัดขนแล้ว พอดีเลยจะได้ดูแลเด็กไปพลางผลัดขนให้พวกมันไปพลาง

เสี่ยวฮุยพาเด็กแก่นทั้งสองคนไปหาจุดที่จะโยนระเบิดน้ำ เขาในตอนนี้ได้กลายเป็นหัวโจกไปแล้ว เถียนกวากับเด็กอ้วนล้วนฟังคำสั่งของเขา เรียกได้ว่าเป็นการเติมเต็มความเชื่อมั่นในตัวเองของเขาได้แบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมเมื่ออยู่ต่อหน้าสองพี่น้องนี้

เลือกจุดที่มีปลาสเมลท์มากที่สุด ซึ่งก็คือริมธารที่ระดับน้ำสูงไม่ถึงตาตุ่มคน แถมยังมีปลาสเมลท์มากมายอีกด้วย เพราะว่าพวกมันชอบอาศัยอยู่ริมโขดหิน ตรงริมฝั่งมีหินเยอะที่สุด แน่นอนว่าทำให้มีปลาไม่น้อยทีเดียว

เสี่ยวฮุยหยิบระเบิดน้ำออกมาอันหนึ่ง รูปร่างของมันเหมือนกับตอร์ปิโดมาก แต่ว่ามีความยาวเพียงแค่ห้าถึงหกเซนติเมตรเท่านั้น รูปร่างกลมใหญ่ ส่วนประกอบหลักข้างในเป็นของที่สามารถสร้างแสงวาบกับเสียงใต้น้ำได้ มีดินระเบิดน้อยมาก

จุดระเบิดน้ำโยนลงไปแถวริมฝั่ง เสี่ยวฮุยก็รีบถอยหลังกลับ เด็กอ้วนตกใจเสียจนเดินด้วยวิ่งด้วย แล้วก็ไปหลบอยู่หลังฉินสือโอว ความใจเสาะนั้นทำเอาท่านชายฉินที่มองดูอยู่อึ้งไปเลยทีเดียว

เถียนกวาไม่กลัว ถึงขั้นหมอบลงตรงริมธารเพื่อมองดูเลย ทีนี้ท่านชายฉินกลัวขึ้นมาแล้ว จึงชี้เถียนกวาให้กับหู่จือ หู่จือวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว กัดชายเสื้อขนเป็ดของเถียนกวาไว้แล้วลากเธอไปข้างหลัง

“ตู้ม!” เสียงโทนต่ำดังกึกก้องออกมา ผิวน้ำถูกระเบิดออกจนมีดอกคลื่นต่ำๆ กระเซ็นออกมา แม้ว่าจะเป็นตอนกลางวัน ก็สามารถมองเห็นแสงวาบสีแดง สีส้มที่แทรกอยู่ในคลื่นน้ำได้

พลังของระเบิดน้ำชนิดนี้ไม่สามารถทำอันตรายอะไรปลาได้ คลื่นเสียงก็ไม่สามารถระเบิดจนทำให้ปลามึนได้ด้วย แต่ว่าปลาสเมลท์เป็นพวกปลาขี้ตกใจ หลังจากถูกคลื่นเสียงและแสงวาบทำให้ตกใจแล้ว พวกมันก็รีบว่ายรีบหนีกันให้วุ่น และเพราะอยู่ใกล้ริมฝั่ง จึงมีปลาสเมลท์บางตัวที่กระโดดขึ้นมาบนฝั่ง

เสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้น เสี่ยวฮุยพาพวกเด็กแก่นโยนปลาสเมลท์เข้าไปในกล่องเก็บปลา ปลาสเมลท์พวกนี้กระโดดดิ้นไปมา มีขนาดความยาวประมาณนิ้วก้อยของฉินสือโอว อวบอ้วนสมบูรณ์มาก พวกมันยังไม่ได้วางไข่ ในท้องมีจึงไข่ปลาอยู่เต็มไปหมด เอาไปทอดกินจะต้องอร่อยแน่นอน

ฉินสือโอวตกใจ เจ้าตัวเล็กพวกนี้สามารถเก็บเกี่ยวปลาได้จริงด้วย เขานึกว่าที่พวกเขามาระเบิดปลาก็เพียงเพื่ออยากจะดูน้ำกระเด็นเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะระเบิดจนได้ปลามาจริงๆ

พลุดอกไม้ไฟที่เจ้าตัวเล็กพวกนี้เอามาด้วยมีจำนวนไม่น้อย หลังจากโยนลงไปทีละอันๆแล้ว พวกเขาสามารถเก็บปลาสเมลท์ได้ถึงสามสี่สิบตัวเลย จากจุดนี้ทำให้รู้ได้ว่าทรัพยากรปลาของที่นี่นั้นสมบูรณ์ขนาดไหน

แต่พวกเด็กๆไม่พอใจกับการเก็บเกี่ยวที่ได้นี้ เด็กซนสามคนถือระเบิดน้ำกันคนละลูกยืนอยู่ริมธาร หลังจากจุดชนวนแล้วก็โยนไปที่จุดเดียวกัน หลังโยนระเบิดน้ำลงไปแล้วพวกเขาก็โยนประทัดหน่วงเวลาลงไปตามอีก แล้วค่อยวิ่งออกไป

ฉินสือโอวถูกดึงดูดเข้าให้แล้ว เขายืนมองดูตรงริมฝั่ง เถียนกวาจุดประทัดอันหนึ่งแล้วโยนไปทางเขา จากนั้นก็วิ่งหนีไปพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก ราวกับว่าแผนร้ายได้สำเร็จไปแล้วอย่างนั้น แถมยังมีใช้มืออุดหูไว้เพื่อรอดูเรื่องสนุกอีกด้วย

ท่านชายฉินเองก็หัวเราะเช่นกัน ช่างสมเป็นเด็กเสียจริง ประทัดต้องใช้เวลาสิบกว่าวินาทีจึงจะระเบิดออก เขาใช้รองเท้ากดไปที่ด้านหน้าของประทัดอย่างแรง พอทำแบบนี้แล้วชนวนด้านในที่เพิ่งติดไฟก็จะดับลง ทำให้ไม่ระเบิดออกเป็นธรรมดา

ทันใดนั้นเอง รอยยิ้มร้ายกาจที่อยู่บนหน้าของเถียนกวาก็ได้หายไป เธอมองไปที่คุณพ่อด้วยความอึ้งบวกทำอะไรไม่ถูก

ในตอนนี้ได้มีเสียงระเบิดดังติดๆ กันออกมาจากในน้ำ ระเบิดน้ำสามอันระเบิดออกพร้อมกัน น้ำที่กระเซ็นออกมามีความสูงกว่าครึ่งหนึ่งของความสูงคน ถือว่าพลังไม่น้อยแล้ว

ปลาสเมลท์รอบๆ พากันตกใจกันสุดขีด ปลาหลายสิบตัวพากันกระโดดขึ้นผิวน้ำตามๆกัน มีจำนวนหนึ่งหล่นไปบนฝั่ง มีปลาตัวหนึ่งถึงขั้นหล่นไปโดนตัวฉินสือโอวด้วย

เสี่ยวฮุยกับเด็กอ้วนไปเก็บปลาสเมลท์กันอย่างดีใจ เถียนกวาจุดประทัดขึ้นมาอีกอันหนึ่งโยนไปข้างหน้าฉินสือโอว ฉินสือโอวไหวตัวทันรีบยื่นขาออกไปเหยียบ แต่สุดท้ายพอเหยียบไปเท่านั้นก็ระเบิดออกทันที

แผนการร้ายสำเร็จลงในที่สุด เถียนกวาหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “พ่อเป็นพ่อซื่อบื้อ อันนั้นเป็นอันที่จุดแล้วก็ระเบิดเลย!”

………………………