ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1827 ปลาน้อยลอยขึ้นบนผิวน้ำ

เรื่องพรรค์นี้ติดต่อฮิวจ์ไม่มีผิดแน่นอน เจ้าหมอนี่น่ะชอบทำเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แต่ทว่าเรื่องระเบิดปลาเขาเองก็ไม่มีประสบการณ์ แคนาดาไม่อนุญาตให้ใช้ระเบิดมาระเบิดปลา ไม่ว่าจะกับทะเลสาบหรือมหาสมุทร เพราะว่าวิธีนี้ไม่เพียงแต่โหดร้ายเท่านั้น ยังส่งผลเสียร้ายแรงให้กับสภาพแวดล้อมอีกด้วย

วินนี่แจ้งสถานการณ์ของทะเลสาบเฉินเป่าให้กับทางการปกครองส่วนท้องถิ่นทราบ จากนั้นก็เสนอให้ใช้วิธีระเบิดปลาในการจัดการกับปัญหาการระบาดของปลาคาร์ฟเอเชีย

ปลาคาร์ฟเอเชียในทะเลสาบเฉินเป่ามีจำนวนมาก แต่เพราะมีการเพาะพืชน้ำมาโดยตลอด ทำให้สภาพแวดล้อมในการเจริญเติบโตของปลาท้องถิ่นไม่ได้ถูกปลาคาร์ฟเอเชียยึดไปเสียเท่าไร มีการรักษาระบบนิเวศไว้ดีมาก

สำหรับเมืองเล็กๆ นี้แล้ว การแทงปลาเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ได้รับความนิยมมากในหมู่นักท่องเที่ยวที่มากันในช่วงฤดูใบไม้ผลิฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง

แต่ว่านั่นก็เป็นเพียงแค่เรื่องในฤดูใบไม้ผลิฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้น ในช่วงฤดูหนาวเดียว หลังจากผิวน้ำแข็งเป็นน้ำแข็งแล้วก็ไม่สามารถแทงและไม่สามารถจับปลาได้อีก ปลาคาร์ฟเอเชียจึงทำการขยายพันธุ์กันอย่างบ้าคลั่งในทะเลสาบ ยิ่งโดยเฉพาะในทะเลาสาบเฉินเป่าที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชน้ำและอาหาร ทำให้ปลาคาร์ฟเอเชียอาศัยอยู่อย่างมีความสุขสุดๆ นี่ก็คือเหตุผลที่ฉินสือโอวสนับสนุนนโยบายการกำจัดปลาคาร์ฟเอเชียของทางองค์การบริหารส่วนจังหวัด

ทำน้อยหรือทำมากเกินไปก็ล้วนไม่ดีทั้งนั้น ปลาคาร์ฟเอเชียมากเกินไป จะเป็นการยึดครองพื้นที่อาศัยของพันธุ์ปลาท้องถิ่นได้

ทะเลสาบเฉินเป่าเป็นแบบนี้ น่านน้ำอื่นๆในแคนาดายิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ปลาคาร์ฟเอเชียได้กลายเป็นฝันร้ายของการผลิตผลิตภัณฑ์น้ำจืดของทุกที่ แถมสิ่งที่ผู้คนกลัวมากที่สุดก็ไม่ใช่เรื่องที่มันมารุกรานพันธุ์ปลาท้องถิ่นด้วย แต่เป็นเรื่องที่พวกมันมาสร้างมลภาวะทางน้ำให้กับทะเลสาบใหญ่ทั้งห้ามากกว่า นั่นน่ะเป็นถึงสายน้ำเลี้ยงชีวิตที่หล่อเลี้ยงครึ่งของแคนาดาเลย!

ดังนั้น ทางรัฐเซนต์จอห์นจึงตอบตกลงกับการยื่นขออนุญาตให้ระเบิดปลาของวินนี่ทันที หนำซ้ำทางรัฐบาลยังได้ส่งระเบิดน้ำที่จำเป็นต้องใช้ในการระเบิดปลามาให้พวกเขาด้วย ครั้งนี้เป็นระเบิดน้ำแบบเต็มรูปแบบเลย ไม่ใช่ของเล่นเหมือนที่เถียนกวาเล่น!

มองดูเจ้าตัวเหล็กทรงหยดน้ำพวกนี้แล้ว ฉินสือโอวเกาหัว พูดว่า “องค์การส่วนท้องถิ่นนี่ใจเด็ดเสียจริง เพื่อที่จะจัดการกับปลาคาร์ฟเอเชียถึงกับใช้งานเจ้าพวกนี้เลยเหรอ?”

คนที่รับผิดชอบขนส่งระเบิดพวกนี้คือเรือเอกนายหนึ่ง ชื่อว่าวูล์ฟกัง เป็นชาวอารยันผิวขาวที่กำยำคนหนึ่ง เขามักมีสีหน้าเคร่งขรึม แต่ความจริงแล้วเป็นคนช่างคุยมาก หลังจากมาถึงเมืองนี้ พูดคุยกันไม่กี่คำก็สนิทสนมกับพวกฉินสือโอวแล้ว

พอเขาได้ฟังคำพูดของฉินสือโอวแล้ว วูล์ฟกังก็หัวเราะออกมา อธิบายว่า “นี่ไม่นับว่าเป็นตัวเป้งหรอกนะครับ? ความจริงแล้วทางกองทัพเรือกำลังปวดหัวกับระเบิดน้ำที่กินพื้นที่คลังอาวุธอยู่เลยนะครับ อาวุธประเภทนี้น่ะถูกตัดหางไปแล้ว แต่ว่ากำจัดลำบาก ดังนั้นการที่สามารถเอามาให้ประชาชนใช้ได้นั้นถือว่าเป็นการที่ดีที่สุดแล้วครับ”

ฮิวจ์ไม่กลัวหนาว แม้จะเป็นต้นฤดูใบไม้ผลิเขาก็ใส่เพียงแค่เสื้อผ้าสไตล์ฮิปฮอปที่หลวมสบายตัวเท่านั้น เขานั่งยองๆ อยู่ข้างๆ สำรวจมองดูระเบิดน้ำพวกนี้ จากนั้นก็พูดหน้าตาระรื่นว่า “ชิท อีกเดี๋ยวจะได้ดูอะไรสนุกๆ แล้ว ระเบิดน้ำระเบิดปลา นี่ช่างเป็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ”

ฉินสือโอวยิ้มขืนๆ เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าทางองค์การส่วนท้องถิ่นจะใช้เครื่องมือระดับนี้ ตอนแรกที่เขายื่นเสนอไปก็เพียงแค่กะจะไปขออนุญาตเท่านั้น จากนั้นก็จะไปซื้อระเบิดที่ไว้ระเบิดเหมืองมาใช้ นึกไม่ถึงว่าทางองค์การส่วนท้องถิ่นจะติดต่อให้กองทัพเรือส่งระเบิดน้ำมาให้แบบนี้

ใช้ระเบิดน้ำระเบิดปลา ไม่ใช่แค่เจาะรูๆหนึ่งบนทะเลสาบ แล้วนำระเบิดน้ำโยนเข้าไปก็เสร็จแล้ว เพื่อให้มันแสดงประสิทธิภาพได้เต็มที่ พวกเขาจำต้องหย่อนแหลงไปในทะเลสาบก่อน แหที่ยาวมากอันหนึ่ง พอแหดักปลาเข้าไปในทะเลสาบแล้ว ก็นำระเบิดห้อยไว้บนนั้นทีละลูก แล้วผลักลงทะเลสาบไปพร้อมกัน เมื่อรอจนระเบิดน้ำระเบิดออกพร้อมกัน คลื่นน้ำเกิดเป็นพลังทับซ้อนกันในน้ำ ทำให้พลังทำลายเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว!

ในเมืองไม่ขาดแคลนชาวประมง หลังจากฉินสือโอวเรียกตัวไปผ่านเครื่องวิทยุสื่อสารไร้สายแล้ว ก็มีชาวประมงสี่สิบคนตามมา จากนั้นพวกเขาก็พากันไปที่ทะเลสาบ ทำการเจาะหลุมบนผืนน้ำแข็งกัน

เพิ่งผ่านฤดูที่หนาวจัดมา ผิวน้ำของทะเลสาบเฉิบเป่าแข็งเป็นชั้นน้ำแข็ง จะต้องรอกว่าหนึ่งเดือนกว่าๆ จึงจะละลาย ฉินสือโอวเข้าไปลองเช็คดู ความหนาและความแข็งแรงของชั้นน้ำแข็งเพียงพอที่จะรับน้ำหนักของเขาได้ จึงวางรถไม้คันหนึ่งไว้บนนั้นอย่างสบายใจ ยืนอยู่บนรถไม้แล้วสไลด์ไปยังจุดกึ่งกลางของทะเลสาบ

รถไม้ใช้เพื่อมากระจายน้ำหนัก ชั้นน้ำแข็งของทะเลสาบเฉินเป่าไม่เท่ากัน แถมชั้นน้ำแข็งส่วนใหญ่ยังไม่ได้หนาขนาดนั้นอีก หากว่าคนยืนอยู่ข้างบน แล้วน้ำหนักมากเกินไปก็สามารถมีอันตรายได้

ใช้ค้อนเหล็กเคาะ ‘แก๊งๆๆ’ ไปบนชั้นน้ำแข็งไม่กี่ที ช่องบนน้ำแข็งก็ปรากฏออกมาแล้ว บริเวณรอบๆชั้นน้ำแข็งเกิดเป็นรอยร้าวขึ้นมา ฉินสือโอวนั่งยองๆอยู่บนรถไม้ การทำแบบนี้ทำให้น้ำหนักกระจายออก ไม่ถึงขั้นกดชั้นน้ำแข็งจนแตกออก

แต่ทว่า ก็ยังมีคนตกลงไปในทะเลสาบช่วงที่เจาะน้ำแข็งอยู่ ดีที่ชาวประมงแต่ละคนร่างกายกำยำทั้งยังเชี่ยวชาญเรื่องน้ำ ทำให้ไม่ได้มีอันตรายอะไร

ทุกๆห้าสิบเมตรมีรูน้ำแข็งอันหนึ่ง แหจับปลาถูกใส่เข้าไปในแต่ละรูแล้วต่อกันไว้ ในระยะทุกๆห้ารูน้ำแข็งได้วางระเบิดน้ำไว้หนึ่งอัน เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขามาทำ วูล์ฟกังได้พาทหารมาทำแทน โดยใช้เชือกมัดระเบิดน้ำกับแหจับปลาเข้าด้วยกัน จากนั้นค่อยใส่ลงไปในทะเลสาบ

ระเบิดน้ำพวกนี้จะระเบิดได้ก็ต่อเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงสองระดับทั้งด้านความลึกและเวลา หรือก็คือว่า ก่อนอื่นพวกมันต้องจมลงไปที่ความลึกระดับหนึ่งก่อน แล้วให้แรงดันน้ำที่รุนแรงนั้นทำให้เชื้อปะทุทำงาน เชื้อปะทุจุดชนวนไฟ จากนั้นอีกห้านาทีจึงจะระเบิดออก

พอหย่อนระเบิดน้ำลงไปน้ำแล้ว วูล์ฟกังและเหล่าทหารก็รีบกลับไปยังริมชายฝั่ง แล้วก็ไล่พวกชาวเมืองและนักท่องเที่ยวที่ล้อมดูอยู่ให้ถอยหลัง ว่า “ถอยหลังไปให้หมด เพื่อนฝูงทั้งหลาย หากว่าพวกคุณไม่อยากกลายเป็นปลาย่างเหมือนกับเจ้าพวกที่อยู่ในทะเลสาบล่ะก็ ถอยหลังเถอะครับ ยิ่งถอยไปไกลยิ่งดี! ”

เวลาห้านาทีได้หมดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับนาฬิกานับถอยหลังในมือของวูล์ฟกังที่ส่งเสียงร้อง ‘ปิ๊บๆ’ เพื่อบอกว่าถึงเวลาแล้ว บนผิวน้ำได้ระเบิดห้วงน้ำที่สูงใหญ่ขึ้นมาติดๆกันหลายอัน ห้วงน้ำเหล่านี้นำน้ำแข็งติดมาด้วย พุ่งทะยานไปบนท้องฟ้าสูงกว่ายี่สิบกว่าเมตร ดูไปแล้วราวกับเป็นภัยพิบัติน้ำท่วมในวันสิ้นโลกอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากห้วงน้ำพุ่งทะยานขึ้นฟ้าแล้ว ฉินสือโอวจึงจะได้ยินเสียงตู้มดังอื้ออึง เพราะระเบิดน้ำแทบจะระเบิดพร้อมกัน เขาจึงได้ยินเสียงระเบิดเพียงเสียงเดียว แต่ว่าเสียงอื้ออึงนี้กลับสะท้อนไปมาในน้ำ ดังนั้นเสียงที่เขาได้ยินจึงเป็นเสียงที่ดังเรื่อยๆ ไม่ขาดสายเลย!

แต่ว่าห้วงน้ำอันใหญ่มหึมานั้นทะยานขึ้นฟ้าเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นแม้ว่าคลื่นบนผิวน้ำจะพลิกไปมาไม่หยุด แต่ก็ไม่มีห้วงน้ำปรากฏมาให้เห็นอีก

ราวกับว่าทะเลสาบเฉินเป่าถูกลมพายุพัดถาโถมเข้าใส่ คลื่นบนผิวน้ำซัดมาระลอกแล้วระลอกเล่า ความสูงคลื่นก็สูงถึงครึ่งเมตร ในนั้นมีแผ่นน้ำแข็ง พืชน้ำและปลาติดอยู่ด้วยแล้วก็ถูกซัดขึ้นไปริมชายฝั่ง

คลื่นนี้ซัดติดต่อกันนานถึงสิบกว่าถึงยี่สิบนาทีจึงจะเริ่มสลายตัวไป ในเวลานี้แผ่นน้ำแข็งบนทะเลสาบเฉินเป่าได้ถูกทำให้แตกละเอียดไปหมดแล้ว ริมฝั่งได้ถูกกองไปด้วยแผ่นน้ำแข็งสีใส ส่วนบนทะเลสาบก็เต็มไปด้วยปลานับไม่ถ้วนที่หงายท้องอยู่บนผิวน้ำ

รองนายกสภาเมืองฮานี่พาคนมาถ่ายภาพ แล้วก็จัดแจงให้ชาวประมงขับเรือไปเก็บปลา ความจริงใช้อวนจับปลามากวาดไปเลยจะเร็วกว่า แต่ว่าในแคนาดาไม่อนุญาต เพราะว่าปลาพวกนี้ไม่ได้ถูกระเบิดให้ตาย แต่ถูกระเบิดให้มึนไปเท่านั้น พวกเขาสามารถเก็บได้แค่ปลาคาร์ฟเอเชีย ส่วนปลาท้องถิ่นอื่นๆ เช่นปลานอร์ทเทิร์นไพค์นั้น ก็ให้พวกมันลอยอยู่บนทะเลสาบจนได้สติตื่นขึ้นมาเอง

มองดูปลาน้ำจืดนับไม่ถ้วนที่ลอยอยู่บนทะเลสาบแล้ว ในที่สุดฉินสือโอวก็เข้าใจแล้วว่าทำไมแคนาดาต้องจงใจร่างกฏหมายว่าห้ามใช้ระเบิดยามจับปลา เพราะผลเสียที่มีต่อสิ่งมีชีวิตนั้นน่ากลัวมากจริงๆ

มีชาวเมืองที่ถามอย่างกังวลว่า “พระเจ้า อานุภาพของระเบิดน้ำพวกนี้น่ากลัวมากจริงๆ ในทะเลสาบเฉินเป่ายังมีปลาเป็นอยู่ไหมเนี่ย?”

ก่อนที่ระเบิดน้ำจะระเบิดออกฉินสือโอวก็ได้ปล่อยพลังเทพแห่งท้องทะเลลงไปในทะเลสาบแล้ว ในทะเลสาบไม่ได้มีปลา แต่คือมีปลาจำนวนมากต่างหาก

มิน่าล่ะปลาคาร์ฟเอเชียถึงได้รับมือยากแบบนี้ หลังจากเกิดแรงระเบิดแล้ว ปลาคาร์ฟเอเชียที่ตกใจไม่ได้ก้มหน้าก้มตากระโดดไปในน้ำลึกเหมือนกับปลาสเมลท์ แต่กลับมุดเข้าไปในโคลนใต้ทะเลสาบแทน แล้วพอหลบไปใต้ทะเลสาบแล้ว ก็จะไม่ค่อยได้รับผลกระทบกับการระเบิดสักเท่าไรแล้ว!

………………………