ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1828 ไอเดียใหม่ที่มาจากการลองผิดลองถูก

ภาพอันตระการตาของระเบิดน้ำได้ทำสะกดใจผู้ที่มามุงดูอย่างมาก มองดูปลาน้อยที่ลอยท้องหงายอยู่บนผิวน้ำแล้ว ชาวประมงในเมืองก็พากันส่ายหัวไม่หยุด บอกว่าคิดไม่ถึงว่าทะเลสาบเฉินเป่าจะมีปลาคาร์ฟเอเชียมากขนาดนี้

แต่ที่ฉินสือโอวเห็นมีมากกว่านี้อีก ปลาคาร์ฟเอเชียเหล่านี้ก็เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น ปลาคาร์ฟเอเชียที่หลบซ่อนอยู่ในโคลนกับสาหร่ายนั้นมีมากกว่าที่เห็นบนผิวน้ำมาก อีกทั้งมีปลาส่วนหนึ่งที่แค่มึนไปชั่วคราว พอพวกมันตื่นแล้วก็ถือโอกาสที่ยังไม่โดนจับ เริ่มส่ายหัวสะบัดหางหนีไป

เรือที่บรรทุกปลาคาร์ฟเอเชียแต่ละลำได้ถูกส่งไปบนฝั่ง ฮานี่ย์ได้เตรียมกล่องและถุงที่จะใส่ปลาไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ว่าจำนวนไม่เพียงพอ ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นบนพื้นก็ได้เกิดเป็นกองภูเขาปลาขึ้นมา

เหล่านักท่องเที่ยวทะยอยเข้าไปถ่ายรูป มีคนที่คาดว่าน่าจะทำอุตสาหกรรมการประมงในจีน เขาส่ายหัวอย่างเสียดาย พูดว่า “อั้ยหยา ถ้าสามารถส่งปลาพวกนี้กลับไปได้ก็ดีสิ ล้วนเป็นปลาตัวใหญ่จากธรรมชาติทั้งนั้นเลยนะ ขายให้โรงแรมกับร้านอาหารนี่รวยเลยนะเนี่ย”

แน่นอนว่าปลาพวกนี้ไม่สามารถส่งกลับไปที่ประเทศจีน ปลาคาร์ฟเอเชียจำพวกปลาเฉาฮื้อ ปลาคาร์ฟ ปลาซ่ง กับปลาทองนั้นเหมาะกับกินตอนสดๆ หลังจากปลาตายแล้วรสชาติจะเปลี่ยนไปอย่างมาก แถมถ้าจะส่งกลับจากแคนาดาไปประเทศจีนทางเรือแล้วล่ะก็ เวลาในการแช่แข็งจะนานเกินไป แม้ว่าจะเป็นปลาตามธรรมชาติ แต่กลับไปก็ไม่มีคนซื้อ

นอกเหนือจากนี้ แม้ว่าจะส่งผ่านทางเรือก็เถอะ ค่าส่งของปลาพวกนี้ก็ไม่ถูกเลย แคนาดากับประเทศจีนห่างกันไกลเกินไป แถมเห็นได้ชัดว่ามูลค่าของปลานี้ไม่เพียงพอต่อค่าขนส่งด้วยซ้ำ ธุรกิจที่ไม่ทำกำไรแบบนี้ใครเขาจะทำกันล่ะ?

ความจริง ฉินสือโอวมีวิธีที่จะทำเงินจากปลาคาร์ฟเอเชียวิธีหนึ่ง นั่นก็คือทำลูกชิ้นปลา ลูกชิ้นปลาระดับสูงที่ขายในตลาดจีนล้วนนำเข้ามาจากประเทศเกาหลี หากว่าเขาสามารถส่งล็อตใหญ่ไปได้ ก็จะสามารถยึดพื้นที่ในตลาดได้ส่วนหนึ่ง

รสชาติปลาคาร์ฟเอเชียในทะเลสาบเฉินเป่าดีกว่าปลาตามธรรมชาติทั่วๆ ไปมาก อย่างไรเสียพืชน้ำที่พวกมันกินก็มีพลังโพไซดอนอยู่ด้วยนี่นา เมื่อเป็นแบบนี้ พอเอามาทำเป็นลูกชิ้นปลาแล้วแน่นอนว่ารสชาติก็ต้องอร่อยด้วย

แต่ว่าธุรกิจนี้ทำเงินได้ไม่มากเท่าไร เขาในตอนนี้พึ่งแค่รายได้จากร้านค้าและร้านขายของชำในต่างประเทศก็สามารถทำเงินได้ถึงหลักล้านเหรียญต่อปี แถมยังมีหุ้นของบอมบาร์เดียร์และทิฟฟานีอีก? และยิ่งไปกว่านั้น ร้านอาหารต้าฉินของเขาก็กำลังจะขยายกิจการไปที่อเมริกาเหนือแล้วด้วย

ในสายตาของคนจีนบางคน ปลาพวกนี้เป็นความร่ำรวย ในสายตาฮานี่ย์ ปลาพวกนี้ล้วนเป็นขยะ แถมยังเป็นขยะที่เก็บกวาดยากอีกด้วย

ปลาเยอะขนาดนี้ หากว่าจัดการไม่ดีเกิดการเน่าเสียขึ้นมา ก็จะเป็นการสร้างมลภาวะให้กับสภาพแวดล้อมอย่างมาก ถึงขั้นทำให้เกิดเชื้อโรค ไวรัสระบาดได้ แคนาดาได้มีการเข้มงวดในด้านนี้มาก ใครสร้างมลภาวะคนนั้นก็ต้องจัดการ จัดการไม่ได้ก็รอรับบทลงโทษทางกฎหมาย กฎหมายแคนาดาในด้านการอนุรักษ์ธรรมชาตินั้นคือเด็ดขาดและโหดร้ายมาก

ฮานี่ย์มองไปยังภูเขาปลาที่ตั้งสง่าอยู่ด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด เจ้าหน้าที่ที่ทำงานในเทศบาลท้องถิ่นคนหนึ่งปลอบเขาว่า “ตอนนี้เป็นต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศยังเย็นมากอยู่ ตอนกลางคืนสาดน้ำให้มันเสียหน่อยก็น่าจะกลายเป็นน้ำแข็งได้ เท่านี้พวกเราก็มีเวลาหาวิธีมาจัดการปลาพวกนี้แล้วครับ”

ฉินสือโอวถามว่า “ไม่หรอกมั้ง เพื่อนทั้งหลาย พวกคุณคงไม่ได้ไม่คิดมาก่อนใช่ไหมว่าจะจัดการกับปลาที่ระเบิดขึ้นมาอย่างไรน่ะ?”

ฮานี่ย์ถอนหายใจพูดเสียงเอื่อยว่า “แน่นอนว่าคิดมาก่อนแล้วครับ พวกผมวางแผนกันว่าจะฝังเสีย แต่ใครจะคิดว่าจะระเบิดขึ้นมาได้เยอะอย่างนี้กัน? พระเจ้า ทะเลสาบเฉินเป่าในตอนนี้ถูกปลาคาร์ฟเอเชียยึดครองไปแล้วเหรอเนี่ย? พวกมันขยายพันธุ์โดยไม่เลือกเพศเหรอ?”

ฉินสือโอวคิดสักพัก หัวเราะแล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมมาจัดการเอง ผมหาคนมานำปลาส่งไปที่โรงงานผลิตอาหารปลาของผม หลังจากแยกน้ำเอามาทำเป็นผงแล้วค่อยเอามาทำเป็นสารปรุงแต่งให้อาหารปลา”

ฮิวจ์เบิกตาโตแล้วพูดว่า “ชิท นั่นโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า ที่ให้ปลาที่น่าสงสารกินศพของพวกเดียวกันกับพวกมัน? แบบนี้ปลาที่เลี้ยงออกมาจะเอามากินได้อย่างไร?”

“งั้นนายมาคิดวิธีไหม?” ฉินสือโอวถามต่อ

ฮิวจ์ยิ้มเบิกบานพูดว่า “ฉันคิดไว้ว่านะ ถ้าส่งไปที่เทือกเขาร็อกกี้ให้กับเผ่าซูเพื่อนรักของฉัน พวกเขาจะต้องดีใจมากแน่นอน แต่จะส่งไปบนเขาได้อย่างไรล่ะ?”

ฉินสือโอวมองค้อนเขาไปที พูดว่า “ก็ถ้านายไม่มีวิธีที่ดีกว่าแล้ว งั้นวิธีของฉันก็คือวิธีที่ดีไง”

“ใช่ วิธีของฉินเป็นวิธีที่ดีอย่างแน่นอน ขอบใจนะ ฉิน นายได้จัดการปัญหาใหญ่ให้กับเมืองเราแล้ว” ฮานี่ย์พูดด้วยความดีใจ

พูดตามตรง หากว่าปลาพวกนี้สามารถกำจัดได้หมดแล้วล่ะก็ ฉินสือโอวก็ไม่อยากยุ่งด้วยเลย แม้ว่าได้ปลามาโดยไม่ต้องเสียเงิน แต่ว่าตอนนำมาจัดการนั้นกลับใช้เงินไม่น้อยเลย หากทำได้ไม่ดียังทำให้ทั้งสกปรกและวุ่นวายได้ด้วย

เขาเสียเงินไปจ้างรถกระบะในเมืองทั้งหมดที่ยอมช่วยเหลือ เขาออกค่าน้ำมัน โดยแต่ละครั้งที่รถกระบะขนปลามาจะจ่ายให้ครั้งละ 50 เหรียญ แล้วให้ชาวประมงในเมืองช่วยกันขนปลาไปส่งที่ฟาร์มปลาให้

ในฟาร์มปลา ดีที่ช่วงตรุษจีนได้ให้วันหยุดเหล่าชาวประมงไปจึงไม่ได้เก็บเกี่ยวปลาไว้จำนวนมากนัก มีห้องแช่แข็งห้องหนึ่งที่ว่างไว้ เขาจึงนำปลาคาร์ฟเอเชียพวกนี้ใส่เข้าไป

จากนั้น ก็ใช้ไลน์ผลิตปลาโอแถบ เขาให้เหล่าชาวประมงทำงานล่วงเวลากันเพื่อนำปลาคาร์ฟเอเชียไปแยกน้ำอบให้แห้ง พอทำเป็นปลาแห้งแล้วค่อยเอามาทำเป็นสารเติมแต่งจำพวกโปรตีนให้กับอาหารปลาแล้วส่งไปที่ฟาร์มปลาเบอร์สอง

ปลาพวกนี้เหมาะที่จะนำมาทำเป็นสารเติมแต่งโปรตีนอย่างมาก เพราะว่าเป็นปลาเล็กที่กินพืชน้ำที่ผสมพลังโพไซดอนเข้าไป ทำให้ในร่างกายของพวกปลาคาร์ฟเอเชียมีพลังโพไซดอนอยู่บ้าง แถมร่างกายพวกมันเองก็เป็นพวกปลาโปรตีนสูงไขมันต่ำอยู่แล้ว หลังจากผสมลงไปในอาหารปลาแล้วยังสามารถยกระดับคุณภาพของอาหารปลาได้อีกด้วย

รถกระบะกว่ายี่สิบคันเริ่มเรียงแถวกันทำงาน ปลาตัวใหญ่เต็มรถคันแล้วคันเล่าได้ถูกส่งเข้าไปในห้องแช่แข็ง พี่สาวกับพี่เขยฉินสือโอวรับผิดชอบในการช่วยจดจำนวนครั้งที่รถมาส่งของ เมื่อเห็นปลาอ้วนพวกนี้จะกลายไปเป็นอาหารปลาแล้ว สีหน้าของทั้งสองคนก็เสียดาย พูดว่า “ถ้าเกิดว่านี่เป็นปลาในอ่างเก็บน้ำของพวกเราก็ดีเลย สามารถทำเงินได้เท่าไรกันเนี่ย”

ฉินสือโอวถอนหายใจว่า “ตอนนี้อย่าเพิ่งหวังจะทำเงินเลย ไม่ขาดทุนก็ถือว่าไม่เลวแล้วครับ ”

ไลน์การผลิตปลาโอแถบสองสายของฟาร์มปลาได้เริ่มทำงานกัน เพราะว่าจะเอามาทำอาหารปลา ดังนั้นปลาจึงไม่ต้องแห้งและแข็งเหมือนปลาโอแถบก็ได้ แค่แยกน้ำออกแล้วนำไปอบสักพักก็พอแล้ว

ไลน์การผลิตปลาโอแถบสะอาดมาก ปลาแห้งที่ผลิตออกมาสามารถนำมารับประทานได้เลยทันที มีคุณภาพระดับสูงมาก เมื่อเป็นแบบนี้ปลาคาร์ฟเอเชียแห้งที่ผลิตออกมาจึงสะอาดมากเช่นกัน

หน้าตาของปลาคาร์ฟเอเชียแห้งที่ได้ออกมานั้นไม่เลวเลย สีเป็นสีขาวทอง หลังจากผ่าเกล็ดปลาออกเผยให้เห็นเนื้อปลาข้างในแล้ว ยังสามารถได้กลิ่นของความสดของปลาอีกด้วย

พี่สาวฉินสือโอวหยิบปลาคาร์ฟแห้งที่มีความยาวประมาณหนึ่งแขนขึ้นมา เธอออกแรงฉีกเนื้อแห้งออกมานิดหน่อยแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวดู ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ปลาแห้งพวกนี้ อื้ม รสชาติดีมาก นี่ยังไม่ได้เอาไปย่างหรืออบเลย รสชาติยังเต็มไปด้วยความสดและความหอมแล้ว แถมยังมีรสหวานนิดๆ ด้วย ถ้าเอาไปย่างเสียหน่อย น่าจะดีกว่านี้”

คนที่รู้จักพี่สาวมากที่สุดก็ไม่แคล้วเป็นน้องชาย ฉินสือโอวพอจะเดาความคิดของพี่สาวออก พูดว่า “พี่คงไม่ได้คิดว่าจะเอาปลาแห้งพวกนี้กลับไปขายที่ประเทศจีนใช่ไหมครับ?”

พี่สาวฉินสือโอวมองตาขวางพูดว่า “ใช่ไง ทำไม ไม่ได้เหรอ?”

ฉินสือโอวยิ้มแห้งๆ พูดว่า “ค่าส่งไม่ถูกเลยนะ อีกอย่าง ผมกะว่าจะให้พวกพี่เป็นผู้จัดการร้านอาหารต้าฉินในโซนประเทศจีนด้วย พวกพี่จะมาขายปลาแห้งอะไรอีกทำไมครับ?”

พี่สาวฉินสือโอวฟังแล้วก็พยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเสียดายว่า “แต่ปลาแห้งพวกนี้รสชาติดีมากจริงๆ นะ ถ้าเอากลับไปขายที่ประเทศจีน การจะขายได้กำไรนี่เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว นี่น่ะเป็นถึงปลาน้ำจืดแห้งระดับสูงเลยนะ ในเมืองของเราเองก็มีให้เห็นได้น้อยมาก!”

พี่เขยของฉินสือโอวก็พูดว่า “ใช่ พี่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของเสี่ยวหลานนะ ถ้าเอาปลาแห้งพวกนี้กลับไปที่ประเทศจีน ไม่เพียงแต่สามารถเอามาย่าง ยังสามารถเอามาปรุงรสให้กับน้ำซุปได้ด้วย เหมือนกับปลาโอแถบนั่นแหละ ต้องมีตลาดอย่างแน่นอน เสี่ยวโอว ถ้านายมีเพื่อนนักเรียนที่อยากจะหาเงินบ้างแล้วล่ะก็ ให้พวกเขาทำอันนี้เถอะ จะต้องได้เรื่องอย่างแน่นอน!”

………………………