ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1880 แผนไม้ตาย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า พวกเรือขโมยปลาเล็งฟาร์มปลาต้าฉินมานานแล้ว เจ้าของฟาร์มปลารอบเขตทะเลนิวฟันด์แลนด์ทั้งหมดต่างก็รู้ถึงสมบัติที่ฟาร์มปลาต้าฉินมี ราคาอาหารทะเลต้าฉินแพงมาก แล้วยังผลิตไม่พอขายในตลาดด้วย

ตอนนี้อาหารทะเลของฟาร์มปลาได้กลายเป็นสินค้าสำหรับนักกีฬาและเศรษฐี อาหารทะเลชั้นเลิศมากมายยังไม่สามารถเข้าสู่ตลาดได้ แต่พอส่งไปที่ร้านขายอาหารทะเลต่างๆ เจ้าของร้านก็จะติดต่อเศรษฐีหรือนักกีฬาในพื้นที่ พวกเขาจะซื้อไปในราคาสูง

ฉะนั้นแล้วสำหรับเรือขโมยปลา ที่ฟาร์มปลาต้าฉินมีไม่ใช่แค่ปลาแต่เป็นทองที่ว่ายน้ำได้!

แม้ว่าสภาพอากาศหมอกลงจะน่ากลัว แต่กำไรร้อยพันเท่าก็พอให้เหล่าเจ้าของฟาร์มปลาคว้าโอกาสหายากในร้อยปีนี้ลองเสี่ยงดู สำหรับพวกเขาแล้วถ้าจับปลาที่ฟาร์มปลาต้าฉินและขายหมดเรือก็ไม่ต้องทำงานทั้งปีหรือกระทั่งสองสามปี

เทียบกับการเสี่ยงเรือชนกับโขดหิน เงินที่ได้จากฟาร์มปลาน่าดึงดูดกว่าเยอะ

ตั้งแต่กลางวัน เรดาร์ก็เริ่มปรากฏร่องรอยของเรือขโมยปลาประปรายที่ยิ่งมากขึ้นไปทุกที พอถึงตอนตกกลางคืนแรกของคืนหมอกลง เรือขโมยปลาที่เข้ามาในฟาร์มปลาต้าฉินมีมากถึงสิบลำ!

ฉินสือโอวสงสัยเสียด้วยซ้ำว่าเรือหาปลาพวกนี้วางแผนเข้ามาไว้ก่อนแล้ว พวกเขาอาจจะเป็นพวกเดียวกัน อย่างน้อยก็คือร่วมมือกันมาขโมยปลา ฉะนั้นการจะรับมือพวกเขา ฉินสือโอวก็จะไม่เกรงใจ

เขาคิดว่าเขาได้สยบเจ้าพวกขี้ขโมยแถวนี้ไว้แล้ว ดูท่าจะไม่เป็นอย่างนั้น พอดีกับที่ฉวยโอกาสหมอกลง เขาต้องแสดงถึงพลังการอารักขาของฟาร์มปลาออกสู่สายตาประชาชนเสียหน่อยแล้ว!

แค่หมอกทะเลยังไม่พอ ฉินสือโอวยังรอจนถึงเที่ยงคืน แล้วเขาค่อยเรียกคราเคนที่หมอบหลับอยู่ในก้นทะเลออกมา

จิตสำนึกแห่งโพไซดอนควบคุมร่างกายของคราเคน หลังผ่านการกินอาหารมาทั้งปีก่อนและการรับพลังโพไซดอน คราเคนจึงได้กลายเป็นสัตว์ขนาดมหึมา ลำตัวของมันบวกเข้ากับหนวดที่ยาวที่สุดมีความยาวถึงเกือบร้อยเมตร นี่เป็นสัตว์ขนาดใหญ่ที่คนไม่เคยเห็นมาก่อน!

คราเคนค่อยๆ ว่ายขึ้นมาที่ผิวน้ำ ฉินสือโอวส่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนออกไปหาเรือขโมยปลา บังเอิญว่าเหนือจุดที่คราเคนนอนหลับขึ้นไปก็มีอยู่ลำหนึ่งแถมยังเป็นลำใหญ่เสียด้วย ใหญ่ถึงพันตันเลยทีเดียว!

สำหรับเรือประมงน้ำลึก เรือประมงพันตันก็ไม่อะไรเท่าไร แต่สำหรับเรือขโมยปลาแล้ว นั่นถือว่าเป็นเรือใหญ่ เรือขโมยปลาทั่วไปก็จะจำกัดอยู่ที่หลายร้อยตัน ยิ่งลำใหญ่ยิ่งถูกพบได้ง่าย ลำใหญ่เลี้ยวก็ยาก ยิ่งถ้าถูกจับได้ตอนหนีก็ยิ่งยาก

โจรขโมยปลากลุ่มนี้เตรียมเรือใหญ่มาก็เท่ากับเป็นการดูถูกว่าฟาร์มปลาไม่ส่งเรือมาไล่พวกเขาในสภาพอากาศหมอกลงแบบนี้ ส่วนพวกตำรวจน้ำคู่ปรับก็ติดอยู่ปากอ่าวออกมาไม่ได้

แต่พวกเขานึกไม่ถึงว่า สิ่งที่น่ากลัวจริงๆ ในฟาร์มปลาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ใช่เรือกำปั่นทะเลหรือตำรวจน้ำ แต่เป็นราชาน่าสะพรึงในท้องทะเลลึก!

หลังจากปรับตัวเข้ากับความดันบนผิวน้ำได้แล้ว คราเคนก็เข้าประชิดเรือลำพันตันมหึมาอย่างว่องไว

หมอกทะเลลงหนักมาก ถึงแม้จะดูใกล้ๆ แต่ก็เห็นเพียงแค่แสงไฟสลัวบนเรือลำยักษ์นั้นเท่านั้น หลอดทังสเตนไอโอดีนที่หัวเรือท้ายเรือและในท้องเรือภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนี้ดูสลัวราวกับโคมไฟ ดูจากตรงนี้ก็รู้ได้ว่าหมอกในทะเลหนักขนาดไหน

คราเคนเข้ามาใกล้เรือขโมยปลา หนวดหกเส้นกางออกเพื่อพยุงสมดุลร่างกาย อีกสี่เส้นเหวี่ยงออกไปราวกับวงล้อไฟใต้น้ำแล้วฟาดลงบนเรือประมงผ่านแรงต้านของน้ำทะเลลงไปตามกันทีละเส้นๆ

จะบอกว่า หนวดพวกนั้นคว้ากระบองฟันหมาป่าเหล็กกล้าไร้สนิมร้อยกิโลกรัมไว้ด้วย!

‘ตึงๆๆ’ เสียงดังทุ้มดังต่อเนื่องกันครู่หนึ่ง น้ำทะเลกระเซ็นไปรอบด้านอย่างบ้าคลั่ง ตอนนั้นเองเรือพันตันก็เริ่มโคลงเคลง

ฉินสือโอวใช้แรงเยอะไปหน่อยจนรู้สึกว่าตัวของคราเคนก็สั่นไปด้วย แต่ทำไงได้ เปลือกนอกของเรือพันตันหนามาก คราเคนต้องออกแรงโจมตีเยอะๆ ถึงจะเจาะเข้าไปได้!

แน่นอนว่าความพยายามของเขาก็เป็นผล ก้นเรือลำนี้มีรูรั่วใหญ่สองรูเรียงกัน ท้องเรือแทบจะโดนฉีกออกมาหมดแล้ว น้ำทะเลจำนวนมากเริ่มพุ่งเข้าภายในเรือประมง…

เหล่ากะลาสีที่กำลังโหวกเหวกโวยวายอยู่ในห้องโดยสารต่างอึ้งไป รอจนเรือประมงโคลงเคลงและค่อยๆ จมลงพวกเขาถึงรู้ว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร

เจอแบบนั้นพวกกะลาสีก็ตกใจตัวโยน พวกเขากรีดร้องยกใหญ่ รีบขึ้นไปบนดาดฟ้ากับด้านข้างเรือแล้วมองไปในน้ำโดยไม่ได้สนใจเอาสิ่งของของตัวเองติดตัวไปด้วย ส่วนกัปตันกับผู้ช่วยก็ตะโกนถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“กัปตัน สถานการณ์ไม่สู้ดี เรือชนโขดหินแล้ว!” มีคนตะโกนเสียงหลง

“มีวิธีแก้ไหม? เรือปิดดาดฟ้าชั้นล่าง!” กัปตันตะโกน

“ไม่ ไม่มีประโยชน์”

“รีบหนีเถอะ! แย่แล้ว เรือจะล่มแล้ว!”

“โอ้ พระเจ้า ช่วยด้วย ฉันยังไม่อยากตายอยู่ที่เฮงซวยนี่!”

กัปตันกับผู้ช่วยตะโกนให้เหล่ากะลาสีใจเย็นลง แต่พอรู้ว่าตัวเองตกที่นั่งแบบไหนอยู่ตัวพวกเขาเองก็เริ่มจะใจเย็นไม่ได้ รีบปล่อยเรือชูชีพกับเรือคายัค คนกลุ่มหนึ่งพกเอาอาหารน้ำร้อนไปด้วยก่อนจะหนีตาลีตาเหลือกไปขึ้นเรือชูชีพ

ในตอนนี้ขอแค่คราเคนสะบัดหนวดบนผิวน้ำ คนพวกนี้ก็จะโดนฝังใต้ทะเล และหลังจากนี้ก็จะตรวจสอบอะไรไม่ได้ เพราะหมอกเป็นทั้งเครื่องปกปิดความผิดและเครื่องมืออำพรางอย่างดี

แต่ฉินสือโอวไม่ได้ทำแบบนั้น แม้ว่าเขาจะโมโหกับการกระทำของคนพวกนี้เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้อยากจะทำร้ายพวกเขา เขาก็ยังคงคิดว่า หัวใจโพไซดอนไม่ควรเอาไว้ฆ่าใคร

ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่อยากจะเอาชีวิตไอ้พวกต่ำพวกนี้มาทำให้ฟาร์มปลาของเขาแปดเปื้อน

คราเคนผละออกมาและมุ่งไปยังเป้าหมายต่อไป จิตสำนึกแห่งโพไซดอนหาเรือที่ใกล้ตรงนี้ที่สุดได้แล้ว

เขาปล่อยคนพวกนั้นไป แต่คนพวกนั้นจะรอดชีวิตไหมก็คงต้องดูประสงค์ของพระเจ้าแล้ว หมอกลงขนาดนี้ พวกเขาไม่มีทางหาทิศทางเจอเลย หลงทางในทะเลได้ง่ายๆ และตำรวจน้ำก็มาช่วยพวกเขาไม่ได้ นี่แหละน่ากลัวกว่า

ที่น่ากลัวที่สุดก็ยังคงเป็นหมอกทะเล อุณหภูมิของหมอกต่ำแต่กลับนำความร้อนได้ดีมาก อย่างน้อยก็เสถียรกว่าอากาศมาก หมอกทะเลที่หนาขนาดนี้ล้อมรอบตัวคนไว้ถ้าไม่รีบหาที่อุ่นๆ สุดท้ายเสี่ยงตายได้

หลังสิ้นเสียงทุ้มที่ดังติดกัน ท้องเรือประมงอีกลำก็แยกเป็นรู ภาพก่อนหน้านี้ย้อนเล่นอีกครั้ง พวกโจรขโมยปลาร้องน้ำหูน้ำตาไหลพลางปล่อยเรือชูชีพลง เบียดเสียดพากันพายไปที่ไกลๆ ในขณะเดียวกันก็ใช้โทรศัพท์ดาวเทียมส่งข้อความขอความช่วยเหลือ

จัดการกับเรือขโมยปลาลำแล้วลำเล่า ฉินสือโอวไม่อยากปล่อยเรือขโมยปลาสิบลำที่เข้ามาในฟาร์มปลาต้าฉินไปสักลำเดียว

แต่งานทำลายล้างแบบนี้ก็มีผลเสียต่อคราเคน หลังจากที่จัดการเรือขโมยปลาไปแปดลำ คราเคนก็ตัวอ่อนปวกเปียก กระทั่งกระบองฟันหมาป่าสองซี่ก็ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว

แบบนี้ฉินสือโอวก็ได้แต่ยั้งมือ ไม่อย่างนั้นคราเคนจะต้องได้รับความเสียหายที่รักษาไม่ได้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะเห็น

ถ่ายพลังโพไซดอนจำนวนมากให้คราเคนให้มันไปพักผ่อน ฉินสือโอวมีวิธีอื่นที่จะรับมือกับสองลำนี้ เขายังมีไพ่ใบเด็ดให้ใช้นะ อย่างเช่นกั้งตั๊กแตนเจ็ดสี

ฝูงกั้งตั๊กแตนแพร่พันธุ์จำนวนมากในฟาร์มปลาหลายปีมานี้พวกมันไม่มีศัตรูธรรมชาติใช้ชีวิตสุขสำราญ ตอนนี้มีกั้งตั๊กแตนสุดแสบหลายหมื่นตัวอาศัยที่นี่แล้ว

ฉินสือโอวหาพวกกั้งตั๊กแตนเจ็ดสีขนาดราวผ่ามือ จากนั้นก็ถือโอกาสยามราตรี เขาใช้หนวดของคราเคนแอบเอากั้งตั๊กแตนพวกนั้นส่งขึ้นเรือขโมยปลาสองลำที่เหลือ บนเรือทุกลำมีกั้งตั๊กแตนห้าหกร้อยตัว

แบบนี้ก็น่าสนุกขึ้นมาแล้ว พอเหล่ากั้งตั๊กแตนเข้าไปในห้องโดยสารก็มีเสียงร้องโหยหวนน่าสงสารของโจรขโมยปลาดังมาจากเรือสองลำตามๆ กัน

……………………………………………………