ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 1892 ขาดแต่ลมบูรพา

เหมาเหว่ยหลงชี้ไม้ชี้มือไปมา หมาป่าโชคร้ายจึงมองเขาด้วยสายตาดุร้าย ตาแก่โง่เง่านี่ หมาซามอยด์อะไรล่ะ ข้าเป็นหมาป่าขาวนะ! หมาป่าขาว! หมาป่าขาว! ไปตักอึเลยไป ไปไกลๆ เลย!

สิ่งที่ฉินสือโอวไม่ได้ขาดคิดไว้ก็คือ ท่าทางและสายตาที่หมาป่าโชคร้ายแสดงออกมาจะเป็นเช่นนี้ เหมาเหว่ยหลงก็มองออกเช่นกัน

แต่ว่าสำหรับสัตว์เลี้ยงของฉินสือโอวนั้นพวกมันฉลาดกว่ามนุษย์ เหมาเหว่ยหลงก็ดูออก แต่เขาไม่สนใจในเรื่องนี้ ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไรเพื่อหลีกหนีไม่ให้หมาป่าตัวนี้มาฉี่บนขาของเขาได้

อันที่จริงแล้ว หลัวปอควรที่จะเป็นแม่ได้แล้ว หลังจากที่หมาป่าโชคร้ายเข้ามาดูแลหลัวปอ หากใครกล้าเข้าใกล้ท้องภรรยาสุดที่รักของมัน มันจะยิงฟันแยกเขี้ยว

แน่นอนว่ายกเว้นวินนี่และเถียนกวา ครั้งหนึ่งมันอยากทำให้วินนี่ตกใจ แต่มันกลับโดนตบหู และคนที่ตบหูของมันก็คือเถียนกวา…

เมื่อเก็บของดีแล้ว ฉินสือโอวและเหมาเหว่ยหลงก็พากันมานั่งดื่มเบียร์ด้วยกันอยู่หน้าบ้าน เขาเห็นว่าหมาป่าโชคร้ายกำลังนั่งเฝ้าหลัวปออยู่ที่ด้านหน้า จึงเรียกมันมา “มานี่สิ”

หมาป่าโชคร้ายให้ต้าป๋ายกับเขา มันจึงไม่ให้ความสนใจเขา

ฉินสือโอวยิ้มออกมา เจ้าเด็กใหม่นี่สุดยอด เขาจึงกวักมือเรียกหลัวปอมาได้ หลัวปอจึงรีบวิ่งไปหาเขาทันที เพราะแบบนี้หมาป่าโชคร้ายจึงทำอะไรไม่ได้ มันจึงรีบวิ่งตามไป

ฉินสือโอวกอดคอหมาป่าโชคร้ายเข้ามาอยู่ข้างๆ หลังจากจิบเบียร์อยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงยัดขวดเบียร์ใส่ปากหมาป่าโชคร้าย แล้วพูดกลั้วหัวเราะว่า “แกนี่ใช้ได้เลยนะ ฉันไม่ได้สังเกตเลยว่าแกเตรียมการใหญ่ไว้หมดแล้ว แต่ว่าแกดันจัดกับลูกสาวของฉัน แต่ไม่บอกฉันสักคำ แกนี่ไม่แน่จริงนี่น่า”

เหมาเหว่ยหลงที่กำลังดื่มเบียร์อยู่ถึงกับพูดออกมาด้วยความตกตะลึงว่า “ตั๋วตั่วกับเถียนกวา อีกหน่อยก็….”

ฉินสือโอวถามเขาด้วยความแปลกใจว่า “ต่อไปทำไมเหรอ?”

เหมาเหว่ยหลงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวว่า “เมื่อพวกเธอโตขึ้น จะเจอมีแฟนที่เหมือนกับพวกเราไหม พระเจ้า ตอนที่แกร่วมรักกับวินนี่ พ่อแม่ของเธอรู้ไหม?”

ฉินสือโอวก็ตกใจเช่นกัน เขามองดูตั๋วตั่วและเถียนกวาที่กำลังเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าใกล้ๆ ผู้เป็นพ่อทั้งสองผู้ไร้ยางอายกำลังอยู่ในสภาพเป็นห่วงอนาคตของลูกสาวทั้งสอง พวกเธอจะมีแฟนไหมนะ แล้วอยากให้พวกเขาปฏิบัติกับลูกสาวของพวกเขาแบบนี้หรือเปล่า?

ที่มากไปกว่านั้นคือ เขาลืมเอาขวดเบียร์ออก ดังนั้นปากของหมาป่าโชคร้ายจึงมีขวดเบียร์ครึ่งขวดคาอยู่ หลังจากฉินสือโอวดึงขวดเบียร์ออก หมาป่าโชคร้ายก็เดินโซซัดโซเซไปที่สนามหญ้า แล้วจู่ๆ มันก็ล้มตัวนอนกรนออกมา

“ครอก ครอก!”

เหมาเหว่ยหลงพูดออกมาด้วยความตกใจว่า “พระจ้า เป็นครั้งที่ฉันรู้ว่าหมาป่านอนกรนได้ และกรนเสียงดังมากด้วย!”

เมื่อครอบครัวของเหมาเหว่ยหลงมาที่อุทยาน วินนี่และเถียนกวาก็ดีใจเป็นอย่างมาก ฉินสือโอวใช้ประโยชน์จากช่วงที่สายการผลิตอาหารทะเลของฟาร์มปลาแห่งที่สองยังไม่สำเร็จดีหาเวลามาพักผ่อน เมื่อโครงการฟื้นฟูมหาสมุทรเริ่มขึ้น เวลาในการพักผ่อนของเขาก็เหลือไม่เยอะแล้ว

เขาพาเหมาเหว่ยหลงออกทะเล หลังจากที้โยนเบ็ดออกไปแล้ว เขาก็จิบกาแฟพลางพูดว่า “โคโกโร่ ครั้งนี้ที่ฉันให้แกมาหาไม่ได้เพื่อมาเล่นเท่านั้นนะ ฉันจะมาแนะนำธุรกิจให้แก แกต้องคว้าโอกาสนี้ไว้”

เหมาเหว่ยหลงมองไปยังสายเบ็ดของตัวเองอย่างตั้งใจ ถามกลับอย่างไม่สนใจว่า “ธุรกิจอะไร?”

“กรมประมงของแคนาดาจะเปิดตัวโครงการฟืนฟูมหาสมุทร รัฐบาลได้ลงทุนให้อาหารปลาให้กับฟาร์มปลาใหญ่ๆ เป้าหมายของพวกเขาคือการฟื้นฟูความชีวิตชีวาของมหาสมุทร และสร้างฟาร์มปลาให้กลับมามีคุณภาพอีกครั้ง แต่เรื่องอาหารปลาน่ะ ส่วนใหญ่แล้วก็มาจากสายการผลิตของฉัน สูตรอาหารก็มาจากฉัน แกเข้าใจความหมายของฉันไหม?”

“พระเจ้า แกจะให้ฉันทำฟาร์มปลาจากนั้นก็ปลูกสาหร่ายทะเลและสาหร่ายคอมบุงั้นเหรอ?” เหมาเหว่ยหลงรู้ว่าฉินสือโอวเป็นคนใจกว้าง เรื่องโครงการฟื้นฟูมหาสมุทรนี้ เขาก็รู้อีกว่า ตอนนี้สื่อหลักในแคนาดากำลังเพ่งเล็งโครงการนี้อยู่

ในทางทฤษฎีแล้ว โครงการฟืนฟูมหาสมุทรนี้เป็นผลดีในอนาคต พลเมืองชาวแคนาดาสนับสนุนโครงการนี้เป็นอย่างมาก พวกเขายอมให้ใช้ภาษีของพวกเขาในการกอบกู้ประมงทะเล เมื่อเทียบการลงทุนที่วุ่นวายถือว่าดีกว่ามาก…อย่างก่อนหน้านี้รัฐควิเบกได้ลงทุนในหุ้นของบอมบาร์เดียร์ จากนั้นพวกเขาก็ถูกผู้คนด่าทอเป็นจำนวนมาก

“ไอ้โง่เอ๊ย กรมประมงซื้ออาหารของฉันในปริมาณที่มาก ราคาก็จะต้องถูกลง ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนสูตร แกปลูกหญ้าเลี้ยงสัตว์ ฉันจะใส่หญ้าลงไปในอาหารปลา และนั่นก็คือหญ้าของแก ในหนึ่งปีแกจะกลายเป็นเศรษฐี และภายในสองปีแกก็จะกลายเป็นมหาเศรษฐี แกเชื่อฉันไหม?” ฉินสือโอวพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

เขาวางแผนเรื่องนี้อย่างจริงจัง เขาต้องผลิตอาหารเป็นจำนวนมาก จนทำให้สาหร่ายทะเล พืชน้ำ และสาหร่ายสีน้ำตาลที่อยู่ในฟาร์มปลาแห่งที่สองนั้นไม่เพียงพอ เขาจึงต้องทำการขยายพื้นที่ หรือไม่งั้นก็ต้องหาส่วนผสมอื่นๆ เพิ่มเข้ามา

เขาจึงเลือกที่จะหาส่วนผสมอื่นๆ เพิ่มเข้ามา และเขาจะใช้หญ้าเลี้ยงสัตว์นี่แหละ สาเหตุที่เขาคิดแบบนี้ อันดับแรกก็คือปลาและกุ้งสามารถกินหญ้าเลี้ยงสัตว์และย่อยสลายได้ สองคือเขาได้ถ่ายทอดพลังโพไซดอนให้กับหญ้าของเหมาเหว่ยหลงแล้ว แบบนี้ยิ่งทำให้ได้ผลลัพธ์ที่น่ามหัศจรรย์

เหมาเหว่ยหลงกลัวว่าอาหารปลาจะให้ผลที่ไม่ดี ฉินสือโอวยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “อาหารปลาของฉันมีสารปรุงแต่งลึกลับ เป็นสารที่ไม่มีใครรู้จัก และมันของที่ใช้งานได้จริงๆ”

เหมาเหว่ยหลงยังคงค่อนข้างรู้สึกถึงความรับผิดชอบในใจ จึงถามออกมาว่า “สารนี้ไม่มีอันตรายต่อปลาและร่างกายมนุษย์ใช่ไหม? อย่าหลอกคนรุ่นหลัง พอถึงตอนนั้นโทษจะหนักมากเลยนะ”

ฉินสือโอวตอลกลับว่า “ล้อเล่นอะไรกัน ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน เรื่องนี้ฉันรับประกันให้ได้ สารนี้เกิดจากธรรมชาติ ฟาร์มปลาของฉันก็ใช้เหมือนกัน อาหารทะเลที่บ้านแกและบ้านฉันกินก็ถูกเลี้ยงมาโดยสารนี้ แกรู้สึกผิดปกติอะไรไหมล่ะ? ”

เหมาเหว่ยหลงครุ่นคิด แล้วพูดออกมาว่า “ดี ที่ฟาร์มของฉันมีพื้นที่ว่างอยู่ครึ่งหนึ่ง กลับไปฉันจะไปปลูกหญ้าเลี้ยงสัตว์”

ฉินสือโอวกรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย แล้วพูดว่า “สมองของแนี้ไม่มีรอยยักแล้วหรือยังไง? แกสามารถปลูกหญ้าเลี้ยงสัตว์ที่ฟาร์มได้เท่าไร? อย่าพูดว่าเยอะนะ ฉันให้แกยืมเงินห้าสิบล้าน รีบเอาไปซื้อฟาร์มอีกแห่ง แล้วปลูกหญ้าบนฟาร์มนั้นทั้งผืนซะ!”

เหมาเหว่ยหลงพยักหน้า เขาสามารถทำธุรกิจนี้ได้อย่างแน่นอน จำนวนอาหารปลาที่ใช้ในโครงการนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก นี่คือโปรเจ็คยักษ์ใหญ่ที่สร้างกำไรต่อปีได้หลายร้อยล้าน นี่เป็นโครงการที่สามารถดำเนินการที่ประเทศจะทำได้เพียงในช่วงยุคหนึ่งเท่านั้น

แบบนี้ แผนการที่เกี่ยวกับโครงการฟื้นฟูมหาสมุทร ฉินสือโอวได้เตรียมการไว้หมแล้ว รอเพียงลมบูรพาพัดผ่านเข้ามาเท่านั้น หลังจากนั้นทุกอย่างก็จะพุ่งทยายสู่ท้องฟ้า!

สัปดาห์แรกของเดือนกรกฎาคม มีมหกรรมงานซื้อขายที่เมืองคาร์กิลิก ฉินสือโอวต้องการให้ทั้งสองครอบครัวออกไปซื้อของ ปรากฏว่าเมื่อถึงตอนเช้าฉินสือโอวกลับไม่ยอมตื่น ทำให้หู่จือและเป้าจือเปิดประตูห้องนอนของเข้ามาอย่างแรงและส่งเสียงเห่าเสียงดัง

ฉินสือโอวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจทันที เขารีบใส่เสื้อผ้าพลางพูดว่า “ฉันจะไปบอกกับโคโกโร่ ไม่แน่ว่าพิตบูลจะคลอดลูกแล้ว”

โดยธรรมชาติแล้วสุนัขพิตบูลเป็นสุนัขที่มีขนาดใหญ่ โดยเฉพาะส่วนหน้าของมันที่ค่อนข้างแข็งแรง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่พวกมันจะคลอดโดยธรรมชาติ นอกจากนี้สุนัขสายพันธุ์นี้ยังมีพลังที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง และมีความอดทนต่ำ ดังนั้นเพื่อที่จะให้กำเนอดลูกพวกมันต้องได้รับการผ่าตัดคลอดหรือมีคนช่วยทำคลอด หากมีลูกสุนัขมากเกินไป แม่อาจจะรับอาจจะทนไม่ไหวได้

สองวันที่ผานมาสุนัขพิตบูลมีอาการสงบนิ่งเตรียมตัวที่จะคลอดลูก เหมาเหว่ยหลงและหลิวซูเหยียนเตรียมตัวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉินสือโอวทนไม่ได้ที่ต้องเห็นพวกเขาทำงานหนัก จึงสั่งให้หู่จือและเป้าจือคอยดูไว้ และครั้งนี้พวกมันทั้งสองตัวก็มาหาเขาเพื่อแจ้งข่าว

………………………………………