ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 252 หอยเชลล์แสนอร่อย

ควบคุมปลามาร์ลินได้ ฉินสือโอวก็ว่าง เขาโบกมือแล้วเอ่ยขึ้น “สหาย กินข้าว!”

หู่จือ เป้าจือที่รอมานานพากันแลบลิ้นเลียปาก ฉงต้าตบพุงกลมที่ยื่นออกมา แววตาคู่เล็กฉายแววคาดหวังต่างๆ นานา

ใกล้เขาก็กินของป่า ใกล้ทะเลกินของทะเล ตอนเช้าแม้ว่าจะตกทูน่าครีบน้ำเงินไม่ได้ แต่ก็ตกปลาอินทรีบั้งทองกับปลาหมึกตัวโตได้หลายตัว

ชาร์คเอาปลาหมึกมาล้างให้สะอาด พอทาซอสแล้วก็ตั้งเตาย่างเล็กๆ บนเรือก่อนจะวางลงไป ทาน้ำมันไปและพลิกย่างไปด้วย

นีลเซ็นใช้ไมโครเวฟอุ่นแฮมเบอร์เกอร์ อันนี้เอาให้อีวิลสันกินก่อน เพราะเจ้านี่กระเพาะใหญ่เกินไป ถ้าไม่ให้กินแฮมเบอร์เกอร์รองท้องก่อน อีกสักพักฉินสือโอวกับคนอื่นคงต้องหิวท้องกิ่ว

เจ้าพวกหู่จือ เป้าจือ ฉงต้าล้วนรู้เรื่องนี้ นั่นก็คือห้ามแย่งของของอีวิลสัน ไม่อย่างนั้นถ้าเจ้ายักษ์หิวขึ้นมาก็แย่งได้หมดแม้กระทั่งขนมเคี้ยวเล่นของพวกมัน ฉะนั้นพวกมันไม่ขัดข้องที่อีวิลสันกินก่อน

อีวิลสันยิ้มหน้าบานพลางกอดแฮมเบอร์เกอร์เป็นกอง เขาเอาอันที่ใหญ่ที่สุดให้ฉินสือโอวก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มใสซื่อ “บอส คุณกินก่อน แฮมเบอร์เกอร์อร่อยมากเลย”

ฉินสือโอวแอบด่าในใจ ให้เขากินอาหารพวกนี้คงได้เลี่ยนเสียก่อน เขาให้อีวิลสันไปกินก่อน ส่วนตัวเขาก็แบ่งแฮมเบอร์เกอร์ให้กับพวกหู่จือ เป้าจือและฉงต้า เจ้าพวกนี้รอตาเป็นประกายพลางเลียหน้าเลียตา

แค่กินแฮมเบอร์เกอร์กับปลาหมึกย่างยังไม่เท่าไร ฉินสือโอวนึกไปถึงหอยเชลล์ยักษ์ที่ก้นทะเล อย่างไรก็ต้องงมมาชิมสักหน่อย

หอยเชลล์ยักษ์ของชายหาดน้ำตื้นจอร์จนั้นมีชื่อมาก ในตลาดจะเรียกกันว่าหอยเชลล์ยักษ์แมสซาชูเซตส์ เพราะเนื้อของมันนุ่มและมัน เนื้อเยอะรสสดอร่อย ราคาเลยไม่ธรรมดา

สาเหตุนี้ทำให้เหล่าชาวประมงจับกันตามอำเภอใจ ทำให้หอยเชลล์ยักษ์ตามแนวเขตทะเลตื้นแมสซาชูเซตส์โดนจับจนหมด ตอนนี้ได้แต่ไปถึงเขตน้ำลึกที่ห่างจากฝั่งถึงจะสามารถจับหอยเชลล์แสนอร่อยนี้ได้

หอยเชลล์จับยาก มันไม่ลอยขึ้นมาเอง ฉะนั้นฉินสือโอวจึงได้แต่พูดว่า “ก้นทะเลที่นี่ต้องมีหอยเชลล์แน่ๆ เพื่อน หาที่ตื้นๆ หน่อย เราจะงมหอยขึ้นมากินกัน”

“ฮ่ะ บอสนี่ช่างตะกละจริง แต่นี่เป็นไอเดียที่สุดยอด”ซีมอนสเตอร์พูดยิ้มๆ

คนพวกนี้ฉลาดจริงๆ รู้ว่าฉินสือโอวเป็นไฉ่สิ่งเอี้ย ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่ฟาร์มปลาต้าฉินก็ต่างลำบากเรียนภาษาจีนกัน ตอนนี้ทุกคนสามารถพูดภาษาจีนประโยคง่ายๆ แล้ว แถมออกเสียงค่อนข้างถูกต้องด้วย ไม่แย่ไปกว่าเอฟเฟนดิของเราเลย

หอยเชลล์ยักษ์ของชายหาดน้ำตื้นจอร์จก็ไม่เยอะ พอดีกับที่การมาของปลามาร์ลินจอมพลังเป็นประโยชน์ ฉินสือโอวควบคุมให้มันอ้าปากแล้วคาบเอาหอยเชลล์ไปไว้ในจุดที่น้ำตื้นหน่อยแล้วให้ซีมอนสเตอร์ที่สะพายถังออกซิเจนขนาดเล็กลงน้ำ

จุดที่พวกเขาเลือกนั้นน้ำลึกประมาณยี่สิบห้าเมตร ซีมอนสเตอร์สวมชุดดำน้ำสะพายถังออกซิเจนเล็กลงน้ำไป ไม่นานก็พบหอยเชลล์พวกนั้น

คำว่า ‘ยักษ์’ ของหอยเชลล์ยักษ์นั้นเทียบกับหอยเชลล์ทั่วไป จริงๆ แล้วความกว้างอย่างมากของพวกมันก็แค่ครึ่งเมตรเท่านั้น ส่วนมากไม่ถึงยี่สิบเซนติเมตร หนักแค่ประมาณห้าหกกิโลกรัม

ซีมอนสเตอร์เอาหอยเชลล์ใส่ไว้ในกระเป๋าตาข่ายที่แขวนไว้ข้างเอว เพียงครู่เดียวก็เก็บได้สิบกว่าอัน พอรู้สึกว่าพอกินแล้วก็ว่ายกลับขึ้นไป

ในน้ำมีแรงพยุง ต่อให้หิ้วของห้าสิบกว่ากรัม คนกำยำอย่างซีมอนสเตอร์ก็สบายมาก ตอนที่โผล่ขึ้นเหนือน้ำก็ไม่ไหวแล้ว อีวิลสันเข้าไปช่วย มือหนึ่งคว้ากระเป๋าตาข่ายแล้วดึงขึ้นมาสบายๆ

หอยเชลล์ชนิดนี้มีสีขาวเทาทั้งตัว ข้างบนมีลายเป็นเส้นๆ แรงเยอะ ตอนที่พวกมันปิดปากฝา คนปกติจะเปิดไม่ออก

แน่นอนว่าตอนที่ชาวประมงมือเก๋าอย่างซีมอนสเตอร์กับชาร์คจัดการมันก็ต้องระวัง พอวางย่างเหนือไฟพวกมันก็อ้าปากเผยให้เห็นเนื้อเนียนนุ่มละเอียดอวบอ้วนที่ขาวราวหิมะ

พวกเขาแบ่งงานกัน ชาร์คพาอีวิลสันตัดกล้ามเนื้อปิดเปลือกของหอยเชลล์ที่อ้าปาก แบบนี้พวกมันก็ปิดไม่ได้แล้ว ส่วนซีมอนสเตอร์รับผิดชอบเรื่องล้างหินและทรายในท้องและเครื่องในของหอยเชลล์ พอล้างเสร็จหนึ่งตัวนีลเซ็นก็เอามาย่างตัวหนึ่ง

ส่วนฉินสือโอวก็รับผิดชอบเรื่องกิน ใครให้เขาเป็นบอสล่ะ?

ซีมอนสเตอร์ล้างอีกสักพัก เขาก็เอาไข่มุกเทากำเล็กๆ ยื่นให้กับฉินสือโอวแล้วพูดยิ้มๆ “บอส นี่คือของส่วนรวมใช่ไหม?”

หอยเชลล์เกือบจะทุกตัวจะมีไข่มุกเทา เยอะหรือน้อยเท่านั้นเอง ไข่มุกชนิดนี้ไม่มีราคาตามชายฝั่งทะเล หอยเชลล์ยักษ์เห็นตัวใหญ่แบบนั้น แต่พวกมันไม่ใช่พันธุ์เพาะไข่มุก ที่ซีมอนสเตอร์ล้างออกมามีแต่ไข่มุกเทาเม็ดเล็กๆ

ฉินสือโอวเข้าใจว่าเจ้านี่ตั้งใจหยอกเขาเล่น ของพวกนี้ไม่มีราคา ปกติก็โยนทิ้งทั้งนั้น

แต่ฉินสือโอวกลับรับผงไข่มุกเหล่านั้นมาก่อนเอ่ยปาก “ใช่ ของส่วนรวม เพราะฉะนั้นเราต้องจัดการมันด้วยกัน กินไปเลยดีไหม?”

ไข่มุกเทาไม่มีราคา ไข่มุกดำที่หอยนางรมลอยที่บ้านฉินสือโอวสร้างออกมาถึงจะเรียกว่าเป็นอัญมณีท้องทะเลที่แท้จริง แต่เฮเกลก็พูดไว้ สิ่งที่จริงมีเหตุผล ไข่มุกเทาก็มีประโยชน์ นั่นก็คือทำเป็นผงไข่มุกที่กินได้

ส่วนประกอบหลักของไข่มุกเทาคือแคลเซียมคาร์บอเนต แต่ยังมีโปรตีนสูงด้วย หลังจากละลายน้ำสามารถได้กรดอะมิโนออกมาสิบแปดชนิด เจ็ดชนิดในนั้นเป็นกรดอะมิโนที่ร่างกายต้องการ ตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่น หมอก็รู้จักที่จะใช้ผงไข่มุกเป็นยารักษาโรคและบำรุงร่างกาย

ฉินสือโอวให้นีลเซ็นเอานมออกมาแล้วใช้ด้ามดาบบดไข่มุกเป็นผงแล้วเทใส่นมชงกิน อืม ติดคอนิดหน่อย แต่รสชาติก็ใช้ได้

เรือตกปลาลำหนึ่งแล่นมาจากด้านหลัง เงาร่างหล่อเหลาของอาร์ม็องปรากฏตัวแล้วถามขึ้น “เพื่อน ได้ยินว่าแถวนี้มีปลามาร์ลินโผล่มา ช่างน่าตื่นเต้นจริงๆ จริงไหม? คุณเห็นหรือยัง?”

ฉินสือโอวจงใจทำท่าแปลกใจ “ปลามาร์ลิน? ไม่มีนี่…”

ชาร์คเข้าใจในทันทีแล้วพูดขึ้น “ก็คือปลาตัวใหญ่ที่เคยโผล่มาตัวนั้น ที่เรานึกว่าเป็นฉลาม บอส ที่แท้นั่นคือปลามาร์ลิน? เราพลาดโอกาสดีที่จะพิสูจน์ตัวเองเสียแล้ว”

อาร์ม็องพูดยิ้มๆ “ใช่ ผมได้ยินมาว่าพวกคุณพนันกับอาร์บีเอฟเอฟ ถ้าพวกคุณตกปลามาร์ลินได้ในขณะที่พวกนั้นตกไม่ได้ งั้นรอบนี้พวกคุณก็ชนะใสๆ โอเค พวกคุณยุ่งไปก่อน ผมจะไปวนดูหน่อยว่าจะโชคดีเจอเจ้านั่นไหม”

ฉินสือโอวเชิญตามมารยาทว่า “บนเรือเรามีหอยเชลล์ยักษ์ คุณอยากจะมาชิมด้วยกันไหม?”

อาร์ม็องดูๆ แล้วเอ่ยปาก “ขอบคุณน้ำใจของคุณ เพียงแต่เมื่อวานนี้เราเพิ่งจะชิมของอร่อยนั้นไป อร่อยจริงๆ ใช่แล้ว พวกคุณกะว่าจะย่างกินแบบนี้เหรอ? ฉิน หอยเชลล์นึ่งกระเทียมกับวุ้นเส้นน่ะ นั่นคืออาหารเลิศรสอย่างหนึ่งของจีนเลยนะ”

ฉินสือโอวแอบอุทานว่าเจ้าหนุ่มนี่ก็น่าสนเหมือนกัน รู้ว่ามีวิธีทำอย่างหอยเชลล์นึ่งกระเทียมกับวุ้นเส้นด้วย

จริงๆ แล้วต้นกำเนิดของอาหารจานนี้อยู่ที่อิตาลี ถ้าคนต่างชาติจะรู้จักก็เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ประเทศจีนปรับเปลี่ยนวิธีปรุง ใช้พวกพริกซอยเพื่อปรับให้เข้ากับนิสัยกินรสจัดของคนจีน

ฉินสือโอวบอกว่าพวกเราไม่มีวัตถุดิบ อาร์ม็องยิ้มแล้วพูดขึ้นว่าดูฉัน เขาปล่อยแพเล็กแล้วล่องมา พอขึ้นเรือได้เขาก็โบกกล่องเครื่องครัวในมือ พอฉินสือโอวเข้าไปดูก็เห็นว่าในนั้นมีเครื่องปรุงมากมาย…

“ที่แท้คุณก็เป็นนักกินนี่เอง” ฉินสือโอวยิ้มออกมา

อาร์ม็องยักไหล่แล้วพูดว่า “ผมไม่ถือว่าเป็นนักกิน แต่ผมคิดว่าคนเราต้องสนุกกับชีวิต และแน่นอนว่าการกินอาหารรสเลิศเป็นการดื่มด่ำชีวิตขั้นสูงสุด”

ฉินสือโอวดูออกแล้ว อาร์ม็องไม่ใช่ชาวประมง แม้ว่าผิวของเขาจะโดนแดดเผาจนเป็นสีน้ำตาลอ่อน แต่ก็ละเอียดมาก ต่างกับผิวของพวกชาวประมงอย่างชาร์คที่ถูกแดดถูกลมจนดำและหยาบ

ถ้าเป็นแบบนี้ เขาเดาว่าอาร์ม็องคงจะเหมือนกันกับกลุ่มอาร์บีเอฟเอฟที่เป็นคนชื่นชอบการตกปลา นึกไปถึงเมื่อกี้ตอนที่เขาวิ่งมาถามเรื่องปลามาร์ลินโดยเฉพาะก็ปะติดปะต่อกันแล้ว

……………………………………………….