ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 325 แขกที่ไม่รู้จัก

เมื่อเข้าสู่เดือนตุลาคม สำหรับประเทศแคนาดาเป็นช่วงฤดูหนาวเหน็บแล้ว

จากนี้เป็นต้นไป กระแสไอเย็นอาร์กติกจะพัดมาจากทางขั้วโลกเหนือ ผ่านบริเวณนูนาวุต บริเวณภาคตะวันตกเฉียงเหนือ เข้าสู่รัฐแลบราดอร์และรัฐควิเบก สุดท้ายจะมาถึงที่รัฐนิวฟันด์แลนด์ พอถึงตอนนั้นจะเป็นเวลาที่หนาวเหน็บทั่วทั้งประเทศแคนาดา

ฤดูใบไม้ร่วงของรัฐนิวฟันด์แลนด์มีลักษณะพิเศษที่แตกต่างออกไป ตอนเช้าฉินสือโอวตื่นขึ้นมาพร้อมกับวินนี่ เอนกายอยู่ตรงหน้าต่างแล้วมองออกไปด้านนอก ท้องฟ้าไร้ก้อนเมฆ เปล่งประกายสีฟ้าอ่อนระยิบระยับราวกับถูกล้างมาจนสะอาดหมดจด

ลมในฤดูใบไม้ร่วงที่พัดมาค่อนข้างหนาวเย็น ฉินสือโอวตื่นแต่เช้ามาออกกำลังกาย เปลี่ยนเสื้อกล้ามเป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้น ออกกำลังกายเพื่อที่จะต้านรับลมหนาวที่พัดมาจากขั้วโลกเหนือ

บนต้นชูการ์เมเปิลสองต้นใหญ่ที่อยู่หน้าทางเข้าวิลล่า ใบไม้ที่เคยเขียวชอุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเล็กน้อย รออีกสักระยะ ใบของต้นเมเปิลก็จะเป็นสีแดงเพลิงจนหมด ตอนนั้นถึงจะเรียกได้ว่าความงดงาม

ฉินสือโอววิ่งแต่เช้าตรู่ ส่วนวินนี่ดูแลหอยทากสีทองสัตว์เลี้ยงของเธอ และทากทะเลสีฟ้าตัวนั้น

หอยทากสีทองและทากทะเลสีฟ้าทั้งสองตัวเข้ากันได้ดีมาก พวกมันต่างเป็นสัตว์ขี้เกียจที่ไม่ชอบขยับ วินนี่เอาฟองน้ำทะเลและแมงกะพรุนสดๆ วางไว้ข้างในเป็นอาหารต่อวันของพวกมัน

ฉินสือโอวให้วิลมาสร้างอาคารเล็กๆ อยู่ด้านข้างวิลล่า เพื่อเป็นที่พักให้กับชาร์ค ซีมอนสเตอร์ เบิร์ดและวินนี่

ฤดูหนาวของเกาะแฟร์เวลเต็มไปด้วยหิมะ ในบางครั้งชาวประมงจึงต้องออกหากินแต่เช้าและกลับตอนดึก ถ้าระหว่างทางเจอหิมะปกคลุมไปหมดจะอันตรายมาก แม้กระทั่งโดนหิมะกั้นทางเอาไว้ทำให้กลับบ้านไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเขาก็ต้องอาศัยอยู่ที่ฟาร์มปลา

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ เชอร์ลี่ย์และคนอื่นๆ ขึ้นรถโรงเรียนไป วินนี่ไปทำงานดูแลนักท่องเที่ยว ส่วนฉินสือโอวดูแลวิล

วิลให้ฉินสือโอวดูแบบดีไซน์ “นี่เป็นอพาร์ทเม้นท์สำหรับพนักงานที่ผมออกแบบไว้ โดยยึดตามมาตรฐานของดาวแต่ละระดับ ทั้งหมดมีสองชั้นสิบหกห้อง สองห้องรับแขก ห้องนอนใหญ่และห้องนอนเล็กอย่างละแปดห้อง…”

“วัสดุเป็นคอนกรีตเสริมเหล็กผสมกับไม้ สไตล์โดยรวมเป็นแบบทันสมัยตามที่คุณต้องการ องค์ประกอบการออกแบบ สี แสง วัสดุมีการลดความซับซ้อนให้น้อยที่สุด เพื่อให้ได้สัมผัสของความเรียบง่าย โดยโทนสีหลักคือสีขาวและสีเหลือง”

ตอนที่วิลแนะนำ ฉินสือโอวดูๆ แล้ว พื้นที่ในห้องของอพาร์ทเม้นท์ใหม่กว้างขวาง ชั้นหนึ่งจะมีหน้าต่างบานใหญ่ที่มีช่องเปิดจนถึงพื้นอยู่มาก ทำให้ดูโปร่งทั้งภายในและภายนอก การออกแบบของผนังรับน้ำหนักโดดเด่นสวยงาม

รายละเอียดมีถึงการใช้สอยภายในห้อง ดีไซน์ไม่ได้เป็นการออกแบบที่ซับซ้อน เน้นฟังก์ชันในการใช้สอยมากขึ้น แบบนี้พอมองแล้วจะรู้สึกได้ถึงความเรียบง่ายสะอาด ง่ายต่อการจัดเก็บ เผื่อวันหลังพวกผู้ชายขี้เกียจเก็บกวาดห้องและทำห้องรกไปหมด

หลังจากที่เจรจาเรื่องราคาแล้ว ฉินสือโอวก็ได้อพาร์ทเม้นท์เล็กๆ อาคารนี้ด้วยราคาสี่แสน ค่อนข้างคุ้มราคา

สถานที่มีขนาดเล็กก็มีข้อได้เปรียบของสถานที่ขนาดเล็ก ราคาของอาคารถึงแม้ว่าจะพูดไม่ได้ว่าถูกมาก แต่ก็ถือว่าค่อนข้างถูกแล้ว คอนโดอย่างนี้ที่มีเนื้อที่แปดร้อยกว่าตารางใช้แค่สี่แสนดอลลาร์แคนาดา ถ้าอยู่ในพื้นที่เจริญกว่านี้ราคาแบบนี้ไม่น่าเชื่อเลย

เมื่อเซ็นสัญญาเรียบร้อยและจ่ายเงินก้อนแรกไป ทีมงานของวิลก็เริ่มงาน การถมที่ก็ใช้เสาเข็มคอนกรีตอัดแรงที่ใช้กับท่าเรือเสาเข็มสูงทั้งหมด

เมื่อเทียบกับการก่อสร้างแบบดั้งเดิม ของพวกนี้ใช้ง่ายและสะดวกกว่ามาก เครื่องตอกเสาเข็มถูกขับเข้ามา เสียงดัง ‘หึ่ง หึ่ง หึ่ง’ ใช้เวลาเพียงครึ่งวันในการตอกเสาปูนลงไป หลังจากนั้นพื้นที่ตรงนั้นก็พร้อมสำหรับเตรียมงานต่อ

อาศัยจังหวะที่ท้องฟ้าแจ่มใส ฉินสือโอวขับเรือหัวกว้างวนในทะเลไปหนึ่งรอบ เพราะหลังจากนี้ถ้าอากาศหนาวเย็นแล้ว ก็จะไม่สามารถออกมาเที่ยวทะเลที่แสนสบายแบบนี้ได้อีก

เมื่อจิตสำนึกแห่งโพไซดอนอยู่ในทะเล ฉินสือโอวตกใจนึกขึ้นได้ว่าเกือบลืมเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งไปสนิท ปลาทูน่าครีบเหลืองตัวเมียตัวนั้นที่ถูกต้าหวงจับมาได้เริ่มวางไข่แล้ว!

ที่รู้เรื่องนี้เพราะปลากินเนื้อจำนวนหนึ่งอยู่ดีๆ ก็รวมตัวอย่างหนาแน่นในดงสาหร่ายสีน้ำตาลสักจุดหนึ่ง ฉินสือโอวมองดูอย่างสงสัย เห็นว่าต้าหวงคอยปกป้องอยู่ข้างๆ ปลาตัวเมียอย่างกระวนกระวาย และบริเวณท้องที่บวมของปลาตัวเมียก็ขยับเล็กน้อย เป็นการเตรียมพร้อมก่อนที่จะวางไข่

ความสามารถในการสืบพันธุ์ของปลาทูน่าครีบเหลืองมีสูงมาก ทุกปีช่วงเดือนมีนาคมถึงมิถุนายน เป็นจุดสูงสุดของฤดูวางไข่ของพวกมัน แต่เป็นแค่การวางไข่ของกลุ่มปลาทูน่าครีบเหลือง ส่วนปลาทูน่าครีบน้ำเงินตัวเมียเวลาในการวางไข่จะไม่แน่นอน สามารถเกิดขึ้นในช่วงใดก็ได้ในปีหนึ่งหนึ่ง ซึ่งส่วนมากจะพบในฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง

ทุกครั้งที่วางไข่ ปลาทูน่าครีบเหลืองตัวเมียจะปล่อยไข่ออกมานับล้านให้ลอยอยู่รอบๆ ในน้ำทะเล ส่วนปลาตัวผู้จะปล่อยสเปิร์มออกมาเพื่อผสมพันธุ์ และต้องเข้ากันได้ทั้งสองฝ่ายถึงจะเป็นไข่ที่ผสมพันธุ์ได้สำเร็จ

ฉินสือโอวนำพลังของโพไซดอนแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของปลาทูน่าครีบเหลืองสองตัวตลอดเวลา ตัวหนึ่งวางไข่ ตัวหนึ่งปล่อยสเปิร์ม ให้งูเหลือมทะเลกวาดเรียบรอบน่านน้ำให้สะอาด เพื่อปกป้องพวกปลาเล็กให้ปลอดภัยอย่างเต็มที่

ถึงแม้ว่าปลาทูน่าครีบเหลืองครั้งหนึ่งจะสามารถปล่อยไข่นับล้านและยังสามารถวางไข่ได้ตลอด แต่ปริมาณของไข่ที่ได้รับการผสมพันธุ์สำเร็จกลับไม่ได้มีมาก แล้วสุดท้ายจำนวนที่เติบโตกลายไปเป็นปลาตัวน้อยก็ยิ่งลดน้อยลงไปอีก

สิ่งที่ฉินสือโอวต้องทำก็คือรับประกันอัตราในการอยู่รอดของไข่ที่ผสมพันธุ์สำเร็จพวกนี้ให้ได้มากที่สุด ตราบใดที่การเลี้ยงดูนี้สำเร็จ ฟาร์มปลาของเขาก็สามารถกลายเป็นแหล่งเพาะเลี้ยงของปลาทูน่าครีบเหลืองได้

การค้นพบปลาทูน่าในฟาร์มปลาในรัฐนิวฟันด์แลนด์ถือเป็นเรื่องปกติ เพราะว่าพื้นที่ด้านข้างคืออ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ที่มีชื่อเสียงเรื่องอุดมไปด้วยปลาทูน่ามากมาย ฝูงปลาทูน่าแค่ว่ายข้ามผ่านช่องแคบคาบ็อต ก็จะเข้าสู่ฟาร์มปลารัฐนิวฟันด์แลนด์แล้ว

นี่คือสาเหตุที่ฉินสือโอวนำปลาทูน่าครีบน้ำเงินจำนวนมากเข้ามาในฟาร์มปลา ไม่มีใครสงสัยว่าฟาร์มปลารัฐนิวฟันด์แลนด์จะเป็นแหล่งกำเนิดปลาทูน่า เพราะว่าในประวัติศาสตร์ ที่นี่เป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยปลาทูน่าอยู่แล้ว

ด้วยพลังโพไซดอนที่คอยช่วยเหลือ ปลาตัวเมียนี้วางไข่สองครั้งในหนึ่งวัน ฉินสือโอวไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ดูแลโดยการนำไข่ไปไว้ในบริเวณที่จัดเอาไว้เพื่อให้เจริญเติบโตโดยเฉพาะ และยังจัดเตรียมผู้คุ้มกันเป็นพิเศษสำหรับบริเวณนี้ ฝูงงูเหลือมทะเลที่แข็งแกร่ง

ตอนดึกฉินสือโอวรอให้เด็กๆ เข้านอนเรียบร้อย กะพริบตาให้วินนี่ กอดเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน

หลังจากจูบอย่างร้อนแรง ฉินสือโอวเอนกายลงบนเตียงเลื่อนมือของเขาไต่ไปตามร่างกายผอมเพรียวของวินนี่ วินนี่เสียงหอบ อูว “พวกเราจะเพิ่มความหนาของผนังห้องนอนขึ้นมาอีกใช่ไหมคะ? ฉันคิดว่าคุณภาพในการเก็บเสียงค่อนข้างแย่นะ”

ฉินสือโอวร้อนรนจะจัดอาวุธของเขาเข้าไป บอกว่า “เป็นไปไม่ได้ มันเป็นผนังที่ทำจากไม้หมด กันเสียงได้ดีมาก คุณไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราทำอะไรในนี้ คนข้างนอกไม่ได้ยินแน่นอน”

วินนี่เถียงกับเขาบอกว่าไม่ได้ ฉินสือโอวจึงยิ้มเจ้าเล่ห์ บอกว่าเดี๋ยวให้เธอร้องเบาๆ หน่อย

ตั้งแต่เข้านอนยันเที่ยงคืน ท้ายสุดวินนี่ก็หมดแรงและไม่สนใจฉินสือโอวอีก เธอเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน กอดเขาหลับตาแล้วก็หลับไป

ฉินสือโอวแหย่วินนี่สักพักเห็นว่าเธอไม่อยากเล่นต่ออีกเลยรู้สึกไม่สนุกขึ้นมา จึงนำจิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้าไปไว้ในฟาร์มปลา คิดจะไปดูการสืบพันธุ์ของปลาทูน่าครีบน้ำเงินสักหน่อย

พอนำจิตสำนึกโพไซดอนไปที่น้ำทะเล เขาก็รับรู้ได้ถึงความกังวลของบอลหิมะและไอซ์สเกตเป็นสิ่งแรก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงอยากจะเข้าไปปลอบสักหน่อย แต่หลังจากที่บอลหิมะและไอซ์สเกตรู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของจิตสำนึกแห่งโพไซดอน กลับรีบว่ายไปตรงหาดฟาร์มปลาอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ากำลังไล่จับอะไรอยู่

 ฉินสือโอวรีบตามไปอย่างงงๆ ไม่นานเขาก็รู้ว่าบอลหิมะและไอซ์สเกตกำลังไล่ตามอะไรอยู่ มีเรือลำเล็กลำหนึ่งอยู่ในทะเล

มาขโมยปลาเหรอ? ฉินสือโอวงงงวย มิน่าอารมณ์ของบอลหิมะและไอซ์สเกตถึงได้ผิดปกติ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเรือขับเข้ามาในบริเวณฟาร์มปลาที่น่านน้ำนอกชายฝั่งของเขาตอนกลางคืน ปรากฏตัวในยามค่ำคืนที่ฟาร์มปลาก็คงเป็นเรือที่ขโมยปลาสินะ?

แต่จากที่ดูเงาของเรือลำนี้ ความยาวของเรือประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร คล้ายกับเรือตกปลาทูน่า ไม่เหมือนกับเรือประมงใหญ่พวกนั้นที่มีความยาว 20-30 เมตรอย่างที่เขาเคยรู้จัก

แต่ถ้าจะบอกว่าคนพวกนี้มาขโมยตกปลาทูน่าครีบสีน้ำเงินก็พูดได้ยาก เพราะข่าวที่ฟาร์มปลาของเขามีปลาทูน่าครีบน้ำเงินยังไม่ได้แพร่ออกไป อีกอย่างเรือลำนี้ก็ขับใกล้ฝั่งมาก มองจากสายตาแล้วเหมือนกับจะชนชายหาดอยู่แล้ว ดังนั้นสถานที่ที่ตื้นขนาดนี้โดยธรรมชาติก็ไม่มีปลาทูน่าครีบน้ำเงินอยู่แล้ว

นอกจากนี้แล้ว ถึงตอนนี้เสียงมอเตอร์ของเรือลำนี้ยังคงเบามาก ฉินสือโอวไปส่องมาแล้ว เครื่องยนต์ติดท้ายเรือสองอันก็ไม่ได้สตาร์ทติดอยู่ เรือลำนี้ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ในตัวที่ใช้พลังต่ำ

เมื่อเห็นเครื่องยนต์ติดท้ายเรือจำนวนสองเครื่องชัดเจน ฉินสือโอวก็รู้ได้ว่าเรือลำนี้เป็นเรือเร็ว แล้วการที่เรือเร็วเข้ามาแบบเงียบๆ ในฟาร์มปลาเขาตอนเที่ยงคืน ท่าทางระแวดระวัง คงไม่ได้มาดีแน่นอน

ฉินสือโอวระมัดระวังตัวขึ้นมา ตอนแรกเขานึกว่าจะวนรอบดูว่ามีใครบนเรือบ้าง แต่สุดท้ายเขามองไม่เห็นว่าเรืออยู่ตรงไหนจากมุมในน้ำทะเล อีกอย่างเรือเร็วขับเข้าใกล้ชายฝั่งมากขึ้น จิตสำนึกแห่งโพไซดอนจึงไม่สามารถตรวจสอบได้

ถอนจิตสำนึกแห่งโพไซดอนกลับคืน ฉินสือโอวผลักวินนี่ วินนี่จึงพึมพำเบาๆ ว่า “ที่รัก อย่าเล่นได้ไหม นอนเถอะนะ?”

ฉินสือโอวคิดดูแล้วก็ไม่อยากรบกวนวินนี่

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสวมใส่เสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง ล้วงมือถือออกมาโทรหาเบิร์ด นีลเซ็น ชาร์คและซีมอนสเตอร์ทีละคน และยังโทรหาสถานีตำรวจในเมืองด้วย หลังจากนั้นก็หยิบปืน AR-15 ที่แขวนอยู่บนผนังแล้วเดินลงจากตึกไป

หู่จือ เป้าจือและฉงต้ากำลังนอนหลับอยู่หน้าประตู ถึงแม้ว่าอากาศจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ภายในห้องยังนับว่าร้อน พวกมันทุกตัวจึงชอบนอนอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้านมากกว่า

ได้ยินเสียงฝีเท้าของฉินสือโอว หู่จือตื่นตัวเงยหัวขึ้นมามอง พอเห็นว่าเป็นเจ้านาย จึงเลียปากมันแล้วตามไปด้วยกัน

หาดที่เรือเร็วไปถึงห่างจากวิลล่าไประยะหนึ่ง ฉินสือโอวยังมีเวลาที่จะตอบโต้

ฉินสือโอวเรียกฉงต้าให้ตื่นรวมถึงพาหู่จือและเป้าจือไปด้วย เขาส่งสัญญาณบอกพวกมันให้เงียบและขึ้นไปบนตึกเพื่อลากอีวิลสันลงมา

อีวิลสันกำลังหลับเคลิ้ม แต่พอฉินสือโอวส่งปืนเรมิงตันให้ เขาก็ตื่นทันทีก่อนจะเดินตามหลังฉินสือโอวไปเงียบๆ แต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายคมกริบ

หลังจากรอให้ฉินสือโอวเรียกอีวิลสันมา เบิร์ดที่รับสายก็รีบตามมา คืนนี้พอดีว่าเขาอยู่กะกลางคืนเพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาขโมยปลาหรือล่าสัตว์ เขา นีลเซ็น ชาร์คและซีมอนสเตอร์จึงสลับเวรกันเฝ้า

“บอสครับ มีเรื่องอะไรเหรอ?” เบิร์ดถามขึ้น เห็นในมือของฉินสือโอวและอีวิลสันต่างถือปืนอยู่จึงเป็นกังวล

ฉินสือโอวกระซิบบอก “อย่างนี้นะ หู่จือและเป้าจือพบว่ามีเรือเร็วลำหนึ่งอยู่ใกล้กับหาดฝั่งตะวันตก พวกมันกลับมารายงานฉัน ฉันคิดว่าคนที่มาไม่ได้มีเจตนาดี ดังนั้นจึงเรียกพวกนายมา ระวังตัวด้วย”

เบิร์ดรับปืน AR-15 มาจากฉินสือโอวแล้วพูดเสียงต่ำ “พวกคุณรออยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะพาหู่จือไปดูสถานการณ์”

พอจะออกไป ทันใดนั้นหูของหู่จือและเป้าจือก็ตั้งขึ้นมา แล้วรีบวิ่งตามเสียงที่ได้ยินไป ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง ส่งเสียงร้องครวญคราง วงล้อมฉินสือโอวไว้ ดูแล้วเจ็บปวดไม่น้อย

พอเห็นฉากนี้ เบิร์ดก็ดึงไกปืน AR-15 พูดเสียงเคร่งขรึม “เครื่องไล่สุนัขแบบอัลตร้าโซนิค พวกมันจะต้องใช้อุปกรณ์นี้แน่นอน! บอส คนที่มาไม่ใช่ขโมยธรรมดาแล้ว ไปหลบในห้องก่อน เรียกตำรวจ เร็วเข้า!”

……………………………………….