ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 327 โกรธาแห่งโพไซดอน

ชาร์ค ซีมอนสเตอร์ และนีลเซ็นไม่ได้ถือว่ามาช้า พวกเขาต่างรักฉินสือโอว จะไปหาบอสที่ใจกว้างและใจดีแบบนี้ได้ที่ไหน? ตอนนี้รายได้ของพวกเขาถือว่าเท่ากับระดับของคนเงินเดือนสูงในเมืองแล้ว

ดังนั้นพอรู้ว่าฉินสือโอวอาจจะตกอยู่ในอันตราย ทั้งสามก็รีบลุกจากเตียงและรีบขับรถมา

ด้วยความที่นีลเซ็นเป็นทหารปฏิบัติการพิเศษ เขาจึงมาเร็วที่สุด รถปิคอัพเปิดไฟสว่างที่ฝ่ายบุกรุกมองเห็นบนถนนตั้งแต่แรกก็คือรถของเขา

พอจอดรถ นีลเซ็นกระโดดลงจากรถพร้อมปืน SIG-556 ตอนนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อ ส่วนล่างใส่แค่กางเกงขี่ม้า และรองเท้าบูต มองดูก็รู้ว่าเพิ่งลุกมาจากเตียง

ชาร์คและซีมอนสเตอร์ที่รีบตามมาก็แต่งตัวไม่ต่างกัน สองคนพอมาถึงพูดกับฉินสือโอวว่า “บอส เป็นยังไงบ้าง? พวกผมแจ้งกลุ่มเพื่อนบ้านไป สักพักจะมีคนมามากกว่านี้”

รอบนี้ฉินสือโอวไม่มีแรงไปสนใจพวกเขาและให้เบิร์ดรับเรื่องต่อ ส่วนเขาควบคุมจิตสำนึกแห่งโพไซดอนไปจัดการกับกลุ่มคนที่หนีลงทะเลไป

ความเร็วของเรือเร็วลำนี้ไวมาก เรือนี้เป็นเรือดัดแปลงส่วนตัว เครื่องยนต์ติดท้ายเรือทั้งสองเป็นเครื่องยนต์ยามาฮ่าพลังสูง ถ้าติดเครื่องยนต์ทั้งคู่พร้อมด้วยเครื่องยนต์ที่อยู่ภายในก็สามารถทะลุจุดเช็กพอยท์ความเร็วเรือ 80 นอตได้อย่างสบาย

80 นอตคือความเร็วเท่าไร? คิดสลับกันหน่อย 1 นอตเท่ากับ 1 ไมล์ทะเล 1 ไมล์ทะเลเท่ากับ 1.8 กิโลเมตร ซึ่งก็คือความเร็ว 150 กิโลเมตร ซึ่งถ้าพูดถึงเรือถือว่าเป็นความเร็วที่เหลือเชื่อแล้ว

ตอนแรกฉินสือโอวตัวติดอยู่ด้านบนบอลหิมะแต่ตามไปไม่ทัน ตามองไปเห็นมันเคลื่อนไปในความมืด สามารถรอดพ้นจากสายตาไปได้ตลอดเวลา

โชคดีว่านี่คือที่ของเขา เป็นถิ่นของเขา เส้นทางเดินเรือเร็วด้านหน้ามีฝูงฉลามขาวรออยู่ ฉินสือโอวจึงเปลี่ยนไปอยู่บนตัวเฮยป้าหวังพร้อมฝูงฉลามขาวที่รอเรือเร็วให้มาถึง

เรือลำนี้แล่นได้ไวขนาดนี้เพราะอยู่ในสภาวะที่คลื่นลมสงบ รอให้มันเข้าสู่บริเวณที่จิตสำนึกแห่งโพไซดอนควบคุมได้ก่อนเถอะ เพียงชั่วครู่ฉินสือโอวโกรธขึ้นมา น้ำทะเลที่นิ่งเรียบปรากฏเป็นลูกคลื่นในทันที คลื่นใหญ่ซัดเข้าไปที่เรือก่อน ทำให้คนทั้งแปดรู้สึกหนาวเหน็บ

“บ้าเอ๊ย ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมีคลื่นได้?” มีคนตะโกนอย่างกระวนกระวาย

ความมืดปกคลุมหนาแน่น คนกลุ่มนี้เห็นสิ่งที่อยู่ไกลออกไปเลือนราง แต่พวกเขารับรู้ได้ว่าน้ำทะเลรอบเรือเร็วเป็นระลอกคลื่น คลื่นยักษ์ถล่ม!

ความเร็วของเรือเร็วคือไว แต่ก็มีข้อด้อยคือน้ำหนักเบา ดังนั้นถ้าอยู่ในช่วงมีคลื่นลมแรงจะไม่เหมาะในการออกทะเล

พอเจอคลื่นยักษ์ซัดมาแบบนี้ คนขับเรือเร็วรีบลดความเร็วเรือ ช่วยไม่ได้ เรือเร็วน้ำหนักเบาความเร็วสูง แต่พอเจอเหตุการณ์ที่โดนถาโถมแบบนี้แบบนี้มักจะเจอจุดจบที่เรือโดนทำลายและคนตาย

พอความเร็วเรือลดลงมา ถึงแม้น้ำทะเลจะยังเป็นระลอกแบบนี้ แต่ก็ไม่มีความเสี่ยงที่จะทำให้เรือพลิกคว่ำได้ ทั้งกลุ่มพลันรู้สึกโล่งอก

แต่ยังไม่ทันจะหายใจได้ทั่วท้อง ไม่นานพวกเขาก็มองเห็นหูของฉลามหลายตัวบนผิวน้ำทะเล…

“พระเจ้า ชีวิตพวกเราจบกัน!” มีคนร้องครวญครางออกมาอย่างทนไม่ไหว “ทำไมที่นี่ถึงมีฉลามเยอะขนาดนี้?”

ฉินสือโอวไม่ได้ให้เฮยป้าหวังนำฝูงฉลามขาวบุกโจมตี ถึงแม้ว่ามันจะง่ายมากแค่ชนให้เรือพลิกคว่ำแล้วแบ่งแต่ละคนให้เป็นอาหารปลาไป แต่เขาจะจับเป็นและสอบปากคำให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ดังนั้นหลังจากล้อมเรือเร็วไม่ให้ไปไหนได้ เบิร์ดพาสารวัตรโรเบิร์ต แคริแลนด์ที่เพิ่งมาถึงฟาร์มปลาขึ้นเฮลิคอปเตอร์บินไปทางทะเล

ฉินสือโอวคุมให้เฮยป้าหวังว่ายไปอยู่ด้านข้างเรือเร็ว หางสะบัดอย่างแรงชนเข้าไปที่เครื่องยนต์ที่อยู่ท้ายเรือ

เครื่องยนต์ติดท้ายเรือก็เหมือนเครื่องยนต์ทั่วไป นี่เป็นเครื่องยนต์ที่มีความละเอียดและแม่นยำ กลัวที่สุดคือสภาวะที่โดนกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกมันแตกต่างจากเครื่องจักรรถยนต์ที่มีเกราะหุ้มพวกนั้น เครื่องยนต์ติดท้ายเรือเร็วแค่ฟังชื่อก็เห็นภาพ ซึ่งก็คือติดตั้งอยู่นอกเรือ ด้วยเหตุนี้พอหางของเฮยป้าหวังสะบัดไปโดน เครื่องยนต์สองเครื่องนั้นก็ไร้ประโยชน์

คนบนเรือยังนั่งอยู่บนเรือด้วยความงุนงง มองฉลามขาวตัวหนึ่งผลุบๆ โผล่ๆ ตลอดเวลา ไม่มีใครกล้าขยับ สิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือจับราวให้แน่นและนั่งให้ดี หลังจากนั้นก็อธิษฐานกับพระเจ้าว่าอย่าให้ฉลามขาวตัวนี้ชนเรือจนพลิกคว่ำเลย

ฉินสือโอวทำอะไรค่อนข้างระแวดระวัง เพื่อป้องกันไม่ให้คนพวกนี้รู้ความเกี่ยวข้องระหว่างเขากับฉลามขาว เขาควบคุมเฮยป้าหวังหลายรอบให้โผล่หัวขึ้นมาพ้นน้ำทะเล ซึ่งนี่เป็นการกระทำที่พบเห็นได้ทั่วไปของฉลามขาว โผล่หัวเพื่อหาอาหารอย่างพวกฝูงปลา

เช่นนี้ถ้าภายหลังต่อให้พบว่าเครื่องยนต์ติดท้ายเรือถูกชนจนเสีย ก็จะคิดไปว่าฉลามขาวโผล่หัวขึ้นมาพ้นน้ำแล้วไปชนถูกจนใช้งานไม่ได้ ไม่ใช่เพราะหางไปสะบัดโดน

เฮลิคอปเตอร์มาพร้อมกับเสียงดังที่ใกล้เข้ามา ตอนนี้ทะเลนิ่งสงบ คนบนเรือลองสตาร์ทเรือเร็วให้ติด แต่สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะบิดกุญแจยังไงเครื่องก็สตาร์ทไม่ติด

มีคนคิดจะไปซ่อมเครื่องยนต์ติดท้ายเรือ แต่ผลที่ได้คือพอโผล่หัวออกไป ปากใหญ่ของฉลามขาวก็กระโดดงับขึ้นมา

ถึงแม้ว่าจะหลบได้ทันไม่โดนกินหัว แต่คนนั้นก็ถูกทำให้ตกใจจนหัวหด ถ้ามีฉลามขาวรออยู่แบบนี้ ใครจะกล้าไปซ่อมเครื่องยนต์ติดท้ายเรือกัน?

เบิร์ดขับเฮลิคอปเตอร์วนรอบอยู่บนเรือเร็ว เพียงแค่ฉายแสงไฟส่องลงมาก็ส่องโดนบริเวณเรือเร็วทั้งหมด สารวัตรโรเบิร์ต แคริแลนด์มือข้างหนึ่งจับประตู อีกข้างถือโทรโข่งตะโกนออกไปเสียงดัง “คุณผู้ชาย คุณผู้ชายทั้งหลาย ผมคือสารวัตรโรเบิร์ต แคริแลนด์แห่งเมืองแฟร์เวล ตอนนี้ในฐานะสารวัตร ผมขอแจ้งว่าคุณถูกจับกุมเนื่องจากถูกสงสัยในข้อหาว่าพยายามบุกรุกและพยายามฆ่า…”

คนบนเรือแสนฉลาด พวกเขาถอดจนแต่ละคนเปลือยเปล่า เอาปืน มีด เสื้อผ้าและรองเท้า ของที่บอกตัวตนของพวกเขาทั้งหลายโยนทิ้งลงทะเลหมด

พวกเขาไม่รู้จะต่อกรกับฉลามขาวอย่างไร แต่มีวิธีจัดการกับตำรวจ

นี่คงเป็นคืนที่ไม่ได้หลับนอนอีกคืนหนึ่ง

ส่วนด้านวิลล่าของฉินสือโอว คนในเมืองไม่น้อยรีบตามมา ชาร์คและซีมอนสเตอร์บอกเพื่อนบ้านของพวกเขาว่าที่ฉินสือโอวด้านนี้ถูกคนร้ายบุกรุก ดังนั้นเพื่อนบ้านก็เรียกเพื่อนบ้านของแต่ละคนอีก จึงเกิดเป็นภาพรถสิบกว่าคันขับตามๆ กันมาที่ฟาร์มปลา

เนื่องจากเกิดกรณีร้ายแรงที่แก๊งมือปืนบุกรุกบ้านพักอาศัย ตำรวจแปดนายในเมืองจึงถูกเรียกตัวออกมาด้วย สองคนเฝ้าสถานีตำรวจไว้ ที่เหลืออยู่ที่วิลล่าตรวจสอบพื้นที่หน้างาน

ฉินสือโอวถูกตำรวจนายหนึ่งสอบปากคำ เขาถือกาแฟมาหนึ่งแก้วแล้วพูดในสิ่งที่ได้เตรียมมา “ลูกน้อยที่ผมเลี้ยงสองตัวพบคนเลวพวกนั้นก่อน พวกมันกลับมาบอกผม ผมเลยโทรหาพวกลูกน้อง…”

“ก่อนหน้านั้นประมาณสิบห้านาที คนเลวพวกนั้นมาถึงข้างๆ วิลล่า ผมกับลูกน้องอย่างอีวิลสันและเบิร์ดเลยจำเป็นต้องยิงก่อน แต่จุดประสงค์ของพวกเราแค่ขู่พวกมันให้หนีไป ไม่ได้ตามไปทำร้ายหรือฆ่าพวกมัน…”

“คุณควรจัดการตั้งแต่แรกให้จบ คุณฉิน ไม่ต้องใจดีเกินไปหรอก สารเลว!” ตำรวจหนุ่มที่ช่วยบันทึกปากคำอยู่ดีๆ ก็เงยหน้าและพูดประโยคเหล่านี้ออกมา

ฉินสือโอวยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะถืออำนาจเหนือกว่าในสถานการณ์นี้แล้ว เรื่องที่เหลือก็คงไม่ต้องให้เขาจัดการ

จากนั้นคนแปดคนถูกลากขึ้นฝั่งโดยเรือตำรวจและถูกขังอยู่ที่สถานีตำรวจ พวกคนในเมืองขับรถล้อมสถานีตำรวจด้านนอกไว้ รอผลสอบปากคำ

ในเมืองเล็กที่เรียบง่ายอย่างเมืองแฟร์เวล ขโมยเข้าบ้านก็ถือเป็นข่าวใหญ่แล้ว แล้วนี่เป็นแก๊งที่มีอาวุธก่ออาชญากรรม เป็นไปได้ว่าจุดประสงค์ไม่ใช่แค่ลักขโมยง่ายๆ แบบนี้ ดังนั้นพวกชาวบ้านจึงสนใจความคืบหน้าของคดีนี้ไปโดยปริยาย

ฉินสือโอวพาวินนี่มาที่สถานีตำรวจ หู่จือและเป้าจือก็ถูกพามาด้วย นั่งอยู่ข้างเก้าอี้ฉินสือโอวอย่างสง่า ทุกคนที่เห็นพวกมันก็จะชมพวกมันว่าเป็น ‘สุนัขที่ดี’

หู่จือกับเป้าจือคงโดนชมจนรู้สึกไม่ดี ถึงจะนั่งที่พื้นแต่ก็ก้มหัวลง วินนี่ลูบหัวหู่จือพูดขึ้น “ช่างเป็นเด็กที่ถ่อมตนจริงๆ”

ฉินสือโอวก้มหัวแล้วพูดว่า “ถ่อมตัวอะไร พวกมันสองตัวแอบหลับ! หลับอะไรกัน ตื่นขึ้นมาเลย!”

ครึ่งชั่วโมงถัดมา โรเบิร์ต แคริแลนด์เดินมาพร้อมกระดาษหนึ่งปึกบนมือพูดว่า “พวกมันดื้อดึงมาก และมีประสบการณ์โต้ตอบในการสอบปากคำ ถ้าไม่พูดเลยก็พูดแต่เรื่องไร้สาระอยู่ในห้องสอบปากคำ นี่เป็นเอกสารที่เป็นประโยชน์ที่ทางผมพอจะหาได้ คุณลองดูว่านึกอะไรออกไหม”

กองกระดาษนี้แบ่งเป็นรูปพิมพ์ของคนแปดคนนี้และเอกสารที่พบบนเรือเร็วก่อนที่จะถูกทำลาย ฉินสือโอวเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไร จึงส่ายหน้า

โรเบิร์ตพูดขึ้น “ตอนนี้ที่พอมั่นใจได้ก็คือ คนแปดคนนี้เป็นทหารรับจ้างชาวฝรั่งเศสที่อาศัยในต่างแดนและต้องยืนยันตัวตนของพวกเขาโดยการติดต่อกับฐานข้อมูลสถานีตำรวจแห่งชาติหลังรุ่งสาง”

พอได้ยินโรเบิร์ตพูดถึงทหารรับจ้างชาวฝรั่งเศส ทันใดนั้นนีลเซ็นที่ยืนอยู่ด้านหลังฉินสือก็พูดขึ้น “บอส ยังจำคนฝรั่งเศสคนนั้นที่เจอที่เมืองกลอสเตอร์ได้ไหม? เขาก็เป็นคนฝรั่งเศสที่อาศัยอยู่ต่างแดน และตอนนั้นผมก็รู้สึกว่า เขามีจุดประสงค์แอบแฝง เขามีแรงจูงใจอื่นในการเข้าหาเรา”

พอได้ยินแบบนี้ โรเบิร์ตตื่นเต้นขึ้นมา ถามขึ้น “คนฝรั่งเศสที่เมืองกลอสเตอร์เหรอ?”

ฉินสือโอวนึกย้อนไป คิ้วขมวดแล้วพูดขึ้น “นั่นเป็นคนฝรั่งเศสคนหนึ่งที่เท่มาก เทียบกับหน้าตาของคนทั้งแปดแล้วไม่เกี่ยวกันเลย เขาชื่อว่าอาร์ม็อง ชื่อเต็มเหมือนจะ อาร์ม็อง ฮันท์หรืออะไรฮะสักอย่าง…”

“อาร์ม็อง เฮนรี เกรเตียง?” วินนี่ถามออกมาตรงๆ

ฉินสือโอวนึกแล้วก็รู้สึกว่าเป็นชื่อนี้จริงๆ จึงรีบพยักหน้า พูดว่า “ใช่ ใช่ ชื่อนี้แหละ คุณ…”

ทุกคนต่างมองไปที่วินนี่ด้วยความตกใจ โรเบิร์ตตื่นเต้นกว่าเดิม สัญชาตญาณนักสืบของเขาบอกว่าจะได้ดูละครอารมณ์น้ำเน่าฉากหนึ่งที่เกี่ยวกับจริยธรรมแล้ว

วินนี้ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่คิดว่าอาร์ม็องจะเกี่ยวอะไรกับพวกเขา ฉันรู้จักอาร์ม็อง เฮนรี เกรเตียงดี เขาเป็นพี่เขยของฉัน เรื่องที่เมืองกลอสเตอร์ของพวกคุณฉันก็รู้ ตอนนั้นฉันกับครอบครัวคุยกันเรื่องฉันกับฉิน พี่สาวฉันเลยให้เขาช่วยดูว่าฉินเป็นคนยังไง เรื่องก็เท่านี้แหละ”

“พี่เขยเหรอ? ทำไมไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงมาก่อนล่ะ?” ฉินสือโอวตะลึง วินนี่ไม่ค่อยพูดถึงครอบครัวของเธอ เขาก็ไม่ได้ถามอะไร

วินนี่ยักไหล่พูดว่า “พวกเราไม่ได้เข้ากันได้มาก เดี๋ยววันหลังคุณก็รู้อยู่ดี”

“เท่านี้เองเหรอ?” โรเบิร์ตแสดงความผิดหวัง

“ก็เท่านี้แหละค่ะ” วินนี่แสดงท่าทีว่าตัวเองพูดในสิ่งที่รู้ไปหมดแล้ว

หลังจากฟ้าสว่าง ทางสถานีตำรวจเมืองเซนต์จอห์นก็มาเอาคนแปดคนนี้ไป

ในวันเดียวกันมีข่าวบางอย่างแพร่มาซึ่งตรงกับการคาดเดาของโรเบิร์ตพอดี คนแปดคนนี้เป็นสมาชิกของกองทหารรับจ้างฝรั่งเศส ครั้งนี้เข้ามาในแคนาดาก็เป็นการเข้ามาแบบผิดกฎหมาย

ผลสุดท้ายทำให้ฉินสือโอวพูดไม่ออก คนแปดคนนี้เหนื่อยกับชีวิตที่เหนื่อยล้าของทหารรับจ้าง จึงต้องการลักพาตัวเศรษฐีหาเงินสักก้อนหนึ่งแล้วหลังจากนั้นจะปลดระวาง

ดังนั้นที่เลือกเขา ก็เพราะว่าเกาะแฟร์เวลไม่ห่างจากทะเลสาธารณะ และเมืองเซนต์จอห์นก็พยายามทุกวิถีทางในการประกาศว่าเขาเป็นเศรษฐีคนใหม่ บวกกับทุกประเทศต่างลือกันว่าคนรวยชาวจีนกลัวตาย อ่อนแอ ทุกเหตุผลเหล่านี้มารวมกัน เขาจึงกลายเป็นเหยื่อชิ้นอวบในสายตาของพวกลี้ภัยเหล่านี้ไปโดยปริยาย

 ……………………………………….