ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 497 เงาแห่งการเก็บเกี่ยว

เมื่อวินนี่กลับมาในตอนเย็น เห็นสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรของฉินสือโอวบนโซฟา หลัวปอกำลังเหยียบหลังให้เขาด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

“กำลังทำอะไรกัน? กำลังให้แมวบีบนมเหรอ?” วินนี่เปลี่ยนรองเท้าส้นสูงไปหัวเราะไป

การบีบนมเป็นสัญชาตญาณของลูกแมว ขณะที่ลูกแมวดูดนมแม่ พวกมันดูดอย่างเดียวไม่ได้ ต้องใช้อุ้งเท้าของมันนวดเบาๆ บริเวณเต้านมของแม่แมวด้วย เพื่อช่วยในการหลั่งน้ำนม

เมื่อพวกมันโตขึ้นและแยกจากแม่ ในบางครั้งที่พวกมันคิดถึงวัยเด็กและเต้านมของแม่ พวกมันก็จะหาที่ที่มีพื้นผิวอ่อนนิ่มและยืนย่ำเบาๆ

สำหรับแมวเหมียวแล้ว การนวดเป็นสิ่งสำคัญในการเพลิดเพลินกับชีวิต ขณะที่พวกมันนวดนั้นจะรู้สึกมีความสุขและรู้สึกพึงพอใจ

แต่มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิญกับสภาพในตอนนี้ของหลัวปอ หลัวปอทำด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ ราวกับลูกสะใภ้ที่ถูกเข้าใจผิด

เมื่อเห็นวินนี่กลับมาแล้ว มันเบิกตากว้างและกระโดดลง ฉินสือโอวทำเสียง ‘อะแฮ่ม’ มันจึงจำเป็นต้องทำการนวดต่อไป

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” วินนี่อุ้มหลัวปอออกไปและไปนวดเอวให้ฉินสือโอว

ฉินสือโอวพูดอย่างจนปัญญาว่า “เรื่องทั้งหมดฉงต้าเป็นคนก่อ! ในช่วงบ่ายผมคิดจะไปแช่น้ำสักหน่อย แต่หลังจากที่ผมเอนตัวลงกับเก้าอี้ มันก็กระโดดขึ้นมาบนตัวผม!”

“พระเจ้า ฉันเห็นใจคุณจริงๆ” วินนี่พูดจากใจจริง

เนื่องจากฉินสือโอวถูกทำร้ายมา วินนี่จึงอนุญาตให้เขาไปพักผ่อน ส่วนตัวเข้าครัวไปทำอาหารกลางวัน

เห็นวินนี่เข้าครัว บุชบินเข้าไปอย่างรีบร้อน และยืนจ้องๆ มองๆ ตะกร้าผักของวินนี่บนตู้เย็น

วินนี่เปิดตะกร้าผักให้มันดูและพูดว่า “เอาน่ะๆ ดูนี่สิ แม่ซื้อเนื้อวัวที่แกชอบกินที่สุดมาด้วย ดีใจไหม? ถ้าดีใจก็ออกไปก่อน อย่ารบกวนแม่ทำอาหาร”

บุชส่งเสียงร้อง ‘กากา’ สองที และจับหูหิ้วตะกร้าไม่ยอมปล่อย ฉินสือโอวผิวปาก บุชมองไปทางฉงต้า และส่งเสียงร้อง ‘กากา’ สองครั้งอย่างกระวนกระวาย

ฉินสือโอวต้องเรียกฉงต้ากลับไปก่อน บุชจึงบินไปที่โซฟาอย่างสบายใจ

เมื่อเตรียมอาหารให้เจ้าตัวเล็กเสร็จ ขณะที่วินนี่แบ่งนั้น เธอยื่นจานให้ฉินสือโอวหนึ่งใบ ข้างในเป็นองุ่น แบล็กเบอร์รี่และแก้วมังกรที่เธอตั้งใจคัดมาอย่างดี

“ที่รัก คุณช่างเป็นคนที่ใส่ใจในทุกๆ เรื่องจริงๆ” ฉินสือโอวยิ้ม

วินนี่กำลังทำอาหารในห้องครัว ฉินสือโอวโทรหาลีฟ ไดม์เลอร์ ถามเธอเรื่องความคืบหน้าของเครื่องประดับ

ลีฟบอกว่า “ช่างบังเอิญเหลือเกิน คุณฉิน วันนี้เครื่องประดับเพิ่งเสร็จสมบูรณ์ คุณสามารถมารับได้ตลอดเวลา”

เขาเจอวินนี่ตอนกลางเดือนเมษายน เหลือเวลาอีกเพียงสองวัน ดังนั้นเขาจึงนัดกับลีฟว่า ในวันมะรืนเขาจะไปรับเครื่องประดับที่นิวยอร์ก

หลังจากตื่นนอนในวันรุ่งขึ้น เขาและชาร์คและคนอื่นๆ ออกตรวจตราที่ฟาร์มปลา เพื่อดูผลเก็บเกี่ยว หลังกลับจากนิวยอร์ก ก็ต้องเตรียมพร้อมในการเก็บเกี่ยวผลผลิตแล้วล่ะ

ครั้งนี้ฉินสือโอวไม่ได้ขับเรือฮาวิซท แต่เป็นเรือเด็คของเออร์บัก คอมพิวเตอร์ขนาด 21 นิ้ววางอยู่บนดาดฟ้าของเรือเด็ค ข้างล่างของมันเชื่อมต่อกับโซนาร์ที่มีความแม่นยำ

เมื่อเรือเด็คแล่นออก บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏจุดดำเล็กๆ จำนวนมาก เมื่อเห็นจุดดำเหล่านี้ ชาร์คและซีมอนสเตอร์ฮึกเหิมในทันที

“เป็นยังไงบ้าง?” ฉินสือโอวถาม

“เยี่ยมจริงๆ!” ชาร์คพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ดูนี่สิ นี่ล้วนแต่เป็นปลาใหญ่ที่สามารถจับได้แล้ว ผมเดาว่าเป็นปลาค็อด แต่ปลาค็อดโตเร็วอย่างนี้น่าแปลกใจจริงๆ”

ซีมอนสเตอร์พยักหน้า “ใช่ครับ น่าประหลาดใจจริงๆ ดูเหมือนว่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้ของฟาร์มปลาต้าฉินไม่ได้แย่อย่างที่เราคิด ปลาเหล่านี้ไม่น่าจะโตขึ้นภายในปีเดียว มันน่าจะอยู่มาก่อนหน้านี้แล้ว”

ฉินสือโอวคิดในใจว่าพวกนายทายผิดแล้วล่ะ ปลาค็อดเหล่านี้เป็นลูกปลาจากปีที่แล้ว

แต่การที่ชาร์คและซีมอนสเตอร์คิดแบบนี้ก็ไม่แปลก ลูกปลาค็อดจะโตถึงหนึ่งเมตรได้ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลา 4 – 5 ปี และต้องอยู่ในกรณีที่มีเหยื่อเพียงพอ และน้ำทะเลมีคุณภาพดีด้วย

ดังนั้น พวกเขาไม่สามารถเชื่อมโยงร่องรอยของปลาตัวใหญ่เหล่านี้กับลูกปลาเมื่อหนึ่งปีก่อนได้

เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างชาร์ค ซีมอนสเตอร์ และคนอื่นๆ ฉินสือโอวได้แต่ถอนหายใจ พลังโพไซดอนน่ากลัวจริงๆ!

ฉินสือโอวควบคุมพลังโพไซดอนและดูใต้น้ำ นอกจากปลาค็อดแล้ว ยังมีปลาแซลมอนแปซิฟิกที่สามารถจับไปขายได้แล้ว

แต่เขาไม่ต้องการทำอย่างนั้น ข้อแรกเพราะว่าฝูงปลายังไม่เป็นไปตามที่ต้องการ ข้อสองคือพวกมันเพิ่งเข้ามาในฟาร์มปลาไม่นาน คุณภาพของเนื้อน่าจะยังไม่ดีเท่าที่ควร

ความจริงแล้วของล้ำค่าที่แท้จริงในฟาร์มปลาไม่ใช่ปลาสองชนิดนี้ที่มีจำนวนมาก แต่เป็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินต่างหาก

ปลาทูน่าครีบน้ำเงินกว่าห้าร้อยตัว จากพลังโพไซดอน ปลาชุดเริ่มแรกมีความยาวกว่าสี่เมตรแล้ว แม้แต่ปลาตัวเล็กก็มีความยาวกว่าสองเมตรแล้ว และมันได้กลายเป็นพลังที่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ในท้องทะเลแล้วล่ะ

และแน่นอนว่า ปลาที่ตัวใหญ่ที่สุดคือน้ำเงินใหญ่ มันเป็นพี่ใหญ่ของปลาทูน่าครีบน้ำเงิน ลำตัวยาวเกือบสี่เมตรครึ่ง แม้แต่เจ้าดำใหญ่ก็ไม่กล้าที่จะมายั่วมัน

ฉินสือโอวคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจที่จะเซอร์ไพรส์ชาวประมง แต่เซอร์ไพรส์นี้ใหญ่เกินไปไม่ได้ ถ้าปลาทูน่าครีบน้ำเงินปรากฏทั้งฝูง พวกเขาต้องเป็นโรคหัวใจแน่ๆ

เขาจึงตัดสินใจจะเลี้ยงปลาต่ออีกหนึ่งปี และให้พวกมันปรากฏตัวในปีหน้า ให้พวกมันปรากฏตัวแค่ 1-2 ตัวก่อน เพื่อแสดงตัวตนของพวกมัน

ตอนนี้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินยังโตไม่เต็มไว ปลาชนิดนี้สามารถโตได้ถึงห้าเมตรเลยทีเดียว!

ด้วยความคิดนี้ ฉินสือโอวได้ควบคุมปลาตัวหนึ่งที่รองจากน้ำเงินใหญ่

ปลาตัวนี้มีความยาวประมาณ 4.2-4.3 เมตร เทียบเท่าฉลามตัวเล็กตัวหนึ่ง ลำตัวที่เพรียวบางของมันมีความสวยงามเป็นพิเศษ ผิวของมันกระชับและเรียบเนียน ลำตัวส่วนบนของมันเป็นสีน้ำเงิน ให้ความรู้สึกลึกลับของมหาสมุทร ส่วนลำตัวส่วนล่างของมันเป็นสีขาวหิมะ การผสานกันระหว่างสีน้ำเงินและสีขาว ทำให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ

เขาควบคุมปลาตัวใหญ่ตัวนี้ให้ว่ายผ่านเรือเด็ค จู่ๆ ชาร์คก็ร้องออกมาว่า “ให้ตาย มีฉลามในฟาร์มปลาของเรา! ดูหัวของมันสิ ผมเดาว่าเป็นฉลามเสือทราย!”

“มันอาจเป็นปลาโลมาตัวใหญ่ โลมาเบอร์ใหญ่” ซีมอนสเตอร์หัวเรา

เป็นเรื่องปกติที่ฉลามจะถูกดึงดูดมาในฤดูเก็บเกี่ยว แต่ไม่ต้องกังวลเกินไป แค่หย่อนเบ็ดและตกมันขึ้นมาก็พอ

ฉินสือโอวควบคุมให้ปลาทูน่าครีบน้ำเงินว่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยเผยให้เห็นลำตัวบางส่วน

เมื่อเห็นเงาของปลาทูน่าครีบน้ำเงินในน้ำ ชาร์คและซีมอนสเตอร์ต่างตกตะลึงพรึงเพริด

หลังจากปล่อยปลาตัวนี้ไป ฉินสือโอวมอไปที่ชาร์คและคนอื่นๆ แล้วพูดว่า “ผมคิดว่ามันไม่ใช่ฉลาม เพื่อน ผมอาจมองผิดไป แต่ถ้ามองไม่ผิด มันคือปลาทูน่าครีบน้ำเงิน”

“ให้ตายเถอะ!”

“พระเจ้า!”

“ผมคิดว่าตัวเองฝันไป!”

ชาร์คมองฉินสือโอวอย่างอบอุ่นและตะโกนออกมาว่า “มันคือปลาทูน่าครีบน้ำเงิน บอส เป็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินจริงๆ แต่ทำไมมันตัวใหญ่อย่างนี้ล่ะ? ผมไม่เคยเห็นปลาทูน่าครีบน้ำเงินที่ตัวใหญ่อย่างนี้มาก่อน!”

ซีมอนสเตอร์ตะโกนว่า “รวยแล้วล่ะ บอส เราจะรวยแล้ว! ถ้าจับปลาตัวนี้ขึ้นมาได้ เงินหนึ่งล้านก็ไม่ใช่ปัญหา!”

“ใช่ ไปงานประมูลปลาทูน่าในโตเกียวกันเถอะ!” แลนซ์ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

………………………………………