ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 543 ศึกชิงไข่ห่าน

เทศกาลอีสเตอร์นั้น เป็นวันหยุดของเชอร์ลี่ย์และเด็กคนอื่นๆ พวกเขารีบตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อมาตกแต่งบ้านกับวินนี่ พวกหู่จือ เป้าจือ ฉงต้า รวมถึงปอหลัว เสี่ยวหมิงและตัวอื่นๆ ต่างก็พากันวิ่งไปมารอบๆ ตัวเด็กๆ ราวกับกำลังยุ่งอยู่เต็มที

ฉินสือโอวไม่รู้ว่าจะตกแต่งบ้านไปทำไม เพราะอย่างไรพวกเขาก็จะไปฉลองในเมืองอยู่แล้ว บัตเลอร์พึ่งจะกลับไป ตอนนี้ที่บ้านจึงไม่มีแขก การตกแต่งบ้านนี่ทำให้เปลืองแรงเปล่าๆ

แต่ว่าวินนี่นั้นกลับตกแต่งบ้านอย่างมีความสุข เชอร์ลี่ย์และเด็กคนอื่นๆ ก็รู้สึกตื่นเต้นด้วยเช่นกัน แม้แต่ฉงต้าก็มีท่าทางตื่นเต้น ฉินสือโอวมองไปรอบๆ ครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็รู้สึกไม่มีอะไรน่าสนใจ

หู่จือ เป้าจือ และฉงต้านั้นไม่ได้สนใจฉินสือโอว เขาจึงออกไปหานิมิตส์กับบุชแทน ปรากฏว่าหาอยู่ครู่หนึ่งก็หาไม่เจอ ฉินสือโอวถามวินนี่ และได้คำตอบกลับมาว่า “พวกมันบินออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้ว เหมือนว่าช่วงนี้พวกมันทะเลาะกับนกที่เทือกเขาเคอร์บัล พวกมันบินออกไปอย่างกล้าหาญหลังจากนั้นก็กลับมาพร้อมกับขนอันยุ่งเหยิงทุกครั้ง”

ฉินสือโอวถามขึ้นมาอย่างตกใจว่า “ยังมีนกที่สามารถสู้กับอินทรีหัวขาวและนกฟรีเกตได้อีกเหรอ? หรือว่าจะมีอินทรีทองปรากฏตัวเพิ่มอีก?”

วินนี่ตอบว่า “ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นหนึ่งตัว หรือหนึ่งฝูง เช่นเหยี่ยวหางแดง หรือเหยี่ยวรุ้ง พวกนั้น”

ฉินสือโอวพยักหน้า ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกถ้าจะมีอีแร้งอยู่บนเทือกเขาเคอร์บัล นกพวกนี้เป็นนกตัวใหญ่ที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไปในอเมริกาเหนือ

วินนี่ถามฉินสือโอวขึ้นมาว่าทำไมจู่ๆ ถึงถามหานิมิตส์กับบุช ฉินสือโอวจึงตอบกลับว่า “ผมอยากไปเก็บไข่ห่านน่ะ ดูสิ ห่านหัวสิงโตออกไข่แล้ว พวกมันกินปลากินกุ้งของเราทุกวัน เราก็ต้องกินไข่ของพวกมันได้”

วินนี่เหลือบมองฉินสือโอวครู่หนึ่ง “โอเคๆ คุณอย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย ไข่เป็ดของพวกเรามีตั้งมากมายจนกินจะไม่หมดอยู่แล้ว ทำไมยังอยากไปจับลูกรักของพวกมันมาอีกล่ะ?”

ฉินสือโอวหัวเราะหึหึออกมา “คุณไม่เข้าใจอะไร ลูกรักอะไรล่ะ พวกห่านหัวสิงโตจะผสมพันธุ์กันในฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ ไข่พวกนั้นเป็นไข่ธรรมดา ฟักออกมาเป็นลูกห่านไม่ได้หรอก”

“งั้นเหรอ?” วินนี่เกาหัวด้วยความงุนงง แล้วเดินไปยังต้นเมเปิลที่อยู่ตรงประตูเพื่อที่จะแขวนโคมไฟ

ฉินสือโอวยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อครู่เขาก็พูดไปมั่วๆ เขาไม่รู้หรอกว่าห่านหัวสิงโตนั้นผสมพันธุ์ตอนไหน แต่ก็คงไม่ใช่ทั้งปีแน่นอน

เมื่อวินนี่เดินออกไป กอร์ดอนและมิเชลเข้ามาร่วมวงกับฉินสือโอวอย่างมีพิรุจทันที “ฉิน คุณจะไปขโมยไข่ห่านใช่ไหม? พาพวกเราไปด้วยได้หรือเปล่า?”

ฉินสือโอวโบกมือไปมาใส่พวกเขาทันที “ไปๆๆ ขโมยอะไรกัน? ไข่พวกนั้นเป็นของฉัน! พวกนายอย่ามาวุ่นวายเลย ตามพี่วินนี่ของพวกนายไปทำความสะอาดบ้านเถอะ อีกอย่าง ห่านพวกนั้นน่าเข้าใกล้เหรอ? พวกนายลืมความเจ็บจากแผลเหล่านั้นไปหมดแล้วเหรอ? ”

พาวลิสและเชอร์ลี่ย์ที่อยู่ด้านหลังก็รบเร้าอยากไปขโมยไข่ด้วยเหมือนกัน ฉินสือโอวจึงหมดทางเลือก สุดท้ายก็ต้องพาเด็กๆ ไปด้วย

หู่จือ เป้าจือ ฉงต้าและวูฟทั้งสี่ตัวนั้นชอบความสนุกครึกครื้น เมื่อพวกมันเห็นเด็กๆ ออกจากบ้านไป พวกมันก็รีบวิ่งเข้าไปร่วมวงด้วยทันที

วินนี่ออกไปตามเสี่ยวหลัวปอให้กลับมา พลางดุขึ้นมาว่า “พวกเขาจะไปให้พวกห่านตี แกจะตามไปทำไมกัน? ดูขาสั้นๆ ของแกเสียก่อนเถอะ พอถึงตอนนั้นคงจะหนีไม่ทันแน่”

ห่านหัวสิงโตและห่านไท่หูตอนนี้ถูกเลี้ยงในพื้นที่เปิด พวกห่านหัวสิงโตส่วนใหญ่จะกระจายตัวอยู่ตามพื้นที่ที่เป็นฟาร์มปลาต้าฉินเดิม ส่วนห่านไท่หูนั้นอยู่เลยทางทิศตะวันตกออกมานิดหน่อย ที่บริเวณทิศตะวันตกนั้นเป็นที่ตั้งฟาร์มปลาบริเวณแรกของฟาร์มปลาต้าฉิน

ห่านไท่หูนั้นไม่ออกไข่ ไม่รู้ว่าทำไม แม้ว่าร่างกาย และอายุของพวกมันนั้นจะไม่ได้น้อยกว่าห่านหัวสิงโต แต่พวกมันก็ไม่ออกไข่ ไม่เหมือนห่านหัวสิงโต ตอนนี้มีไข่ห่านขนาดใหญ่นับสิบอยู่บนพื้นหญ้าเต็มไปหมด

ฉินสือโอวหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมามองไปหาบริเวณที่เหมาะๆ หู่จือและเป้าจือนั้นนั่งอยู่ข้างๆ เขาทั้งสองข้าง พวกมันทำลิ้นห้อยแล้วจ้องมองไปรอบๆ ภาพนั้นทำให้ฉินสือโอวดูเหมือนผู้บัญชาการตัวร้ายที่กำลังจะบุกเข้าไปในหมู่บ้านอย่างไรอย่างนั้น

เหล่าห่านหัวสิงโตกำลังใช้ชีวิตอยู่กลางทุ่งหญ้า ห่านตัวเมียกำลังวางไข่อยู่ในกองหญ้า ส่วนห่านตัวผู้ก็กำลังลาดตระเวนรอบๆ ราวกับทหารเวรยาม พวกมันป้องกันไม่ให้มีอะไรเข้ามาใกล้ไข่เลยแต่แม้นิดเดียว

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินสือโอวก็เศร้าขึ้นมา แล้วพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่ได้การ ฉงต้าอยู่ที่นี่ซะ ส่วนคนอื่นๆ ไปเก็บไข่กับฉัน”

ฉงต้านั้นชอบความสนุกสนานมากที่สุด แต่ด้วยร่างกายที่ใหญ่และขนที่ยาวของมัน ทำให้ฉินสือโอวไม่อยากพามันเข้าไปด้วย เพราะหากเจ้านี่ไม่ระวังนั่งไม่เป็นที่เป็นทาง ไข่ห่านพวกนั้นอาจจะเสียหายได้!

พาวลิสรู้สึกสงสัยบางอย่าง เขาจึงเอ่ยถามออกมาว่า “แค่เข้าไปเอาไข่ไม่กี่ใบเท่านั้น ทำไมต้องเปลืองแรงด้วยล่ะ? พวกเราขับรถฝ่าฝูงห่านเข้าไปให้พวกมันตกใจหนีไป จากนั้นก็ลงไปหยิบไข่แล้วก็ขับหนีออกมาก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

ฉินสือโอวพูดสั่งสอนออกมาว่า “เด็กโง่ ถ้าขับรถไม่ระวังจนพวกมันตายละทำยังไง? พี่วินนี่ของนายได้บ่นนายไปเป็นเดือนแน่! ขอบอกตรงนี้เลยนะ เราต้องหาวิธีไปเอาไข่ออกมาให้ได้อย่างปลอดภัย หลังจากนั้นก็นำไข่พวกนั้นไปวาดรูปเพื่อส่งไปเป็นของขวัญ เข้าใจไหม?”

“งั้นก็ขับเครื่องบินเข้าไปสิ แล้วก็ร่อนลงทำให้พวกมันตกใจหนีไป…” กอร์ดอนพูดออกมาเป็นตุเป็นตะ

เชอร์ลี่ย์มองไปยังกอร์ดอนด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขานั้นโง่เง่า “แค่ไปเอาไข่ห่าน นายจะต้องใช้เฮลิคอปเตอร์เลยเหรอ? ขอร้องล่ะ ฉันจะไปเอาไข่ ไม่ได้ไปจับผู้ก่อการร้าย!”

มิเชลมองไปยังฉินสือโอวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แล้วพูดออกมาว่า “อันที่จริงยังมีอีกหนึ่งวิธี ฉิน พวกเราใช้ประโยชน์จากกลยุทธ์นกกระยางสู้กับหอยกาบ ชาวประมงได้ประโยชน์สิ อย่างแรกคือเราต้องไปก่อกวนห่านไท่หูก่อน แล้วต้อนให้พวกมันเข้ามาในพื้นที่ของห่านหัวสิงโตจากนั้นพวกเราก็รีบหนีออกมา แบบนี้ห่านสองสายพันธุ์นั้นก็จะทะเลาะกัน ตอนนั้นพวกเราก็ค่อยเข้าไปหยิบไข่แล้วรีบออกมาก็ได้แล้ว”

ฉินสือโอวกะพริบตาปริบๆ มองไปยังมิเชล พวกเด็กๆ คิดว่าฉินสือโอวนั้นกำลังคิดถึงความเป็นไปได้อของแผนการนี้ ปรากฏว่าเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจู่ๆ ก็พูดออกมาราวกับพึ่งคิดได้ว่า “ใช้ประโยชน์จากกลยุทธ์นกกระยางสู้กับหอยกาบ ชาวประมงได้ประโยชน์งั้นเหรอ? นายจะบอกว่าให้กลยุทธ์นกกระยางสู้กับหอยกาบงั้นเหรอ?”

“เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นไปแล้วเหรอ ฉิน คุณแกล้งพวกเรางั้นเหรอ?” มิเชลนั้นหมดคำพูด

นี่เป็นความคิดที่ไม่เลว ฉินสือโอวให้พาวลิสนั้นขับรถเอทีวีสุดที่รักอย่างซีบิสกิตพาหู่จือและเป้าจือไปล่อพวกห่านไท่หู ส่วนฉินสือโอวและคนอื่นๆ นั้นเตรียมตัวรอโอกาสที่จะเข้าไปหยิบไข่

ห่านไท่หูนั้นตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เมื่อซีบิสกิตนำขบวนหู่จือและเป้าจือที่เห่าเสียงดังมาปรากฏตัวที่หน้าฝูงของพวกมัน เหล่าห่านพวกนั้นก็กระพือปีกหนีกันอย่างอลหม่าน หู่จือและเป้าจือนั้นวิ่งพุ่งเข้าไปในฝูงห่านอีกหลายครั้ง จากนั้นก็วิ่งตามซีบิสกิตไปยังทิศตะวันออก

เหตุการณ์แบบนี้ทำให้ห่านไท่หูนั้นไม่พอใจอย่างมาก พวกมันวิ่งตามหลังมาอย่างอาฆาตแค้น พวกมันร้องเสียงดังวิ่งไล่ตามหลังซีบิสกิตและสุนัขลาบราดอร์ที่มาก่อกวนอย่างรวดเร็ว

ขอเพียงไม่ถูกล้อม ความเร็วของห่านตัวโตนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความเร็วของสุนัขแลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ หู่จือกับเป้าจือวิ่งล่อห่านไท่หูพวกนั้นไปยังพื้นที่บริเวณฟาร์มปลาต้าฉินที่เป็นที่อยู่ของห่านสิงโตอย่างสบายๆ

ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร สัญชาตญาณของห่านหัวสิงโตก็ทำงาน ห่านร่างกายใหญ่โตตัวอ้วนชะเง้อคอมองมา ทันใดนั้นหงอนของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที พวกมันร้องออกมาเสียงดังสองสามครั้ง ไม่ว่าจะเป็นห่านสิงโตเพศผู้หรือเพศเมียต่างก็ร้องออกมาเสียงดัง

หลังจากที่ซีบิสกิตพาหู่จือและเป้าจือเข้าไปยังพื้นที่ของห่านหัวสิงโตเสร็จแล้วพาวลิสก็เลี้ยวกลับไปอีกทางทันที เดิมทีห่านไท่หูคิดจะตามซีบิสกิตไป แต่ผลปรากฏว่าพวกมันหยุดอยู่ที่หน้าห่านหัวสิงโต

ห่านไท่หูที่กำลังโมโหอยู่กับห่านหัวสิงโตที่คิดว่าพวกมันถูกรุกรานมาเจอกันนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ?

สงครามได้เริ่มแล้ว!

ห่านหัวสิงโตนั้นหยุดออกไข่ทันที พวกมันกระพือปีกแล้วร้องออกมาเสียงดังเพื่อร่วมการต่อสู้ทันที ห่านไท่หูนับสิบตัวนั้นกำลังตกอยู่ในสงครามอย่างดุเดือด

เมื่อฉินสือโอวเห็นโอกาส เขาก็พาวินนี่และคนอื่นๆ ดันรถเข็นคันเล็กๆ เข้าไปหยิบไข่ออกมา

ฉงต้าวิ่งตามหลังมาอย่างมีความสุข ฉินสือโอวนั้นหยุดมันเอาไว้ แล้วชี้ไปยังด้านหลังเพื่อให้มันเดินกลับไป

ฉงต้าไม่ยอม มันร้องออกมาอย่างน่าสงสารเพื่อขอตามไปด้วย ฉินสือโอวจึงให้มิเชลนั้นอยู่ที่นี่เพื่อคอยดูฉงต้า

ไข่ห่านใบใหญ่สีขาวกระจัดกระจายไปทั่วทุ่งหญ้า ฉินสือโอวไม่สนใจที่จะมองอย่างละเอียดเขารีบหยิบใส่รถเข็นทันที

ตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็เกิดเสียงร้องคำรามดังขึ้นมาจากบริเวณใกล้ๆ “อู๊ว อู๊ว อู๊ว อู๊ว!”

ห่านตัวสีขาวทั้งหมดนั้นก็กลับมามองทันที

ใบหน้าของฉินสือโอวที่กำลังแอบขโมยไข่อยู่นั้นก็ปรากฏรอยยิ้มเย็นขึ้นมา…

……………………………………………