ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 569 ฟาร์มปลาทางเหนือ

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ฉินสือโอวให้ความสนใจเกี่ยวกับข่าวสถานการณ์ของฟาร์มปลานิวฟันด์แลนด์มาตลอด ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ค้นหาก็ไม่รู้เลย พอมาตอนนี้ได้มาลองค้นหาดูแล้วถึงกับตกใจจริงๆ

ถ้าไม่ใช่ฉินสือโอวมีหัวใจโพไซดอนที่เป็นจุดบกพร่อง จึงทำให้เขามาฟาร์มปลาที่นิวฟันด์แลนด์เป็นการหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ…

ฟาร์มปลาที่เคยสำคัญสี่แห่งในเมื่อก่อน ปัจจุบันนี้ชื่อเสียงเหล่านั้นหายไปตามกาลเวลาแล้ว ดังนั้นการประมงของแคนาดาจึงต้องอาศัยการจับปลานอกชายฝั่งทะเลแทนถึงจะประคับประคองอยู่ได้

แต่ฉินสือโอวมีข้อสงสัยอยู่หนึ่งอย่างคือเมื่อพวกเขารอไปจับปลานอกชายฝั่งทะเลแล้วจับไม่ได้จะทำอย่างไร? ไปจับปลานอกโลกเหรอ?

เรื่องเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉินสือโอวสักนิด แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีผลกระทบกับเขา

ความตกต่ำของการทำประมงแถบชายฝั่ง นำไปสู่การลดลงของรายได้ในกลุ่มชาวประมงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นกลุ่มชาวประมงจึงต้องการหารายได้เพิ่มซึ่งวิธีที่สามารถทำได้คือไปอาศัยฟาร์มปลาส่วนตัว และตอนนี้ฟาร์มปลาต้าฉินก็กำลังมีชื่อเสียงแพร่หลายในสังคม

การติดตั้งอุปกรณ์ฟาร์มปลาจึงไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนแล้ว

คำขอติดตั้งไกอา S100SEA เรดาร์ เพิ่งผ่านการทดสอบ และยังต้องใช้เวลาอีกครึ่งเดือนถึงจะเริ่มการใช้งานได้ แต่มันไม่มีประโยชน์ต่อการป้องกันการบุกรุกฟาร์มปลา

ฉินสือโอวเริ่มพิจารณาคำแนะนำของเบิร์ดอย่างจริงจังว่าการซื้อของจำพวกถังดับเพลิงและจรวดดับเพลิง ถ้าหากว่ารับมือได้ พวกมันสามารถป้องกันการรุกรานได้ ซึ่งมันเพียงพอสำหรับฟาร์มปลา

บังเอิญที่ปลายเดือนพฤษภาคมจะมีการจัดแสดงนิทรรศการชุดอุปกรณ์ดับเพลิงที่มอนทรีออล ซึ่งวินนี่ได้ลองค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตและเห็นว่าการจัดนิทรรศการชุดอุปกรณ์ดับเพลิงในครั้งนี้จะจัดขึ้นทั่วโลกมีอย่างน้อย 50 ประเทศทั่วภูมิภาคที่จะเข้าร่วม

ก่อนที่จะไปงานจัดแสดงนิทรรศการอุปกรณ์ดับเพลิง ฉินสือโอวต้องสร้างไร่องุ่นในฟาร์มปลาก่อน

พื้นที่โล่งในฟาร์มปลามีค่อนข้างมาก แต่ในทางตรงกันข้ามที่นี่เป็นทะเลอันกว้างใหญ่สำหรับการทำฟาร์มปลาไม่ใช่สำหรับการทำไร่ทำสวน

ที่ดินที่ดีที่สุดในทางภูมิศาสตร์อยู่ที่ฟาร์มปลาของมิสเตอร์รอท ฉินสือโอวเลือกสถานที่ที่ห่างจากริมฝั่งทะเลประมาณห้าหกร้อยเมตร ซึ่งที่ตรงนั้นเป็นที่ราบสูงเล็กๆ มีขนาดประมาณ 150 กว่าหมู่

มากกว่า 100 หมู่ พอได้ยินแล้วมันยอดเยี่ยมมาก แต่จริงๆ แล้วก็แค่หนึ่งในสิบของตารางกิโลเมตร ถ้าปลูกองุ่นที่ให้ผลผลิตสูง หนึ่งหมู่จะสามารถเก็บเกี่ยวได้ประมาณสองพันกิโลกรัม หักค่าความเสียหายแต่ละอย่างแล้ว ผลผลิตของไร่องุ่นผืนนี้จะอยู่ที่ประมาณสองร้อยตัน

ซึ่งตอนนี้ฉินสือโอวเริ่มวางแผนการทำฟาร์มปลาแล้ว โดยใช้วิธีการทำนองเดียวกัน

เขาวางแผนที่จะพัฒนาฟาร์มปลาของมิสเตอร์รอทให้เป็นที่รวบรวมผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร ไร่องุ่น สวนผักและฟาร์มเพาะพันธุ์ขนาดเล็ก จนกระทั่งทำพื้นที่การเกษตร ทั้งหมดนี้ล้วนถูกจัดวางในพื้นที่เดิมของฟาร์มปลาของมิสเตอร์รอท

ฟาร์มปลาบ้านเกิดของปลาค็อดก็ใช้เพื่อสร้างสวนขนาดใหญ่ บังเอิญที่สนามบินเป็นอาณาเขตของฟาร์มปลาของมิสเตอร์รอท แบบนี้จึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีนกบินผ่านมารบกวนช่วงที่เครื่องบินจะลงจอดหรือช่วงที่เครื่องกำลังบินขึ้นฟ้า

ฉินสือโอวนึกถึงประโยชน์ของฟาร์มปลาแกธเธอริงยังไม่ออก แต่วิธีการจัดการที่ดีที่สุดก็คือการสร้างวิลล่า

ซึ่งมีการวางรากฐานแล้วและวัสดุก่อสร้างจำนวนมากก็เก็บไว้ในโกดังของฟาร์มปลา แต่ฉินสือโอวไม่ได้สนใจสิ่งนี้ สร้างวิลล่าตั้งสี่สิบกว่าหลัง สร้างแล้วจะให้ใครอยู่? สร้างให้ใครดู? อีกอย่างต้องดูแลอีก… ซึ่งต้องใช้เงินทั้งนั้น

ยิ่งกว่านั้นเขาไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามาพักที่ฟาร์มปลาของเขาด้วย ความต้องการพื้นที่ส่วนตัวของผู้ชายบางครั้งก็มีมาก

เมื่ออยากได้อะไรก็ต้องมีสิ่งนั้น ฉินสือโอวให้ชาร์คไปติดต่อเรื่องการปลูกองุ่น เขาอยู่ในบ้านกับวินนี่ เออร์บักก็ออกแบบแผนฟาร์มปลา ซึ่งอยู่ๆ ตอนนี้ข้างนอกก็มีเสียงร้องของหู่จือกับเป้าจือดังขึ้น

ฉินสือโอวจึงออกไปดู และเห็นชายผิวขาวสองคนใส่ชุดสูทรองเท้าหนังยืนอยู่หน้าประตู หู่จือกับเป้าจือจึงร้องคำรามอย่างเกียจคร้าน แทนที่จะทำให้พวกเขาตกใจกลัวแต่พวกมันกลับแค่ส่งเสียงบอกให้คนในบ้านรู้

ฉินสือโอวตีขาพวกมัน ทั้งสองจึงค่อยๆ เงียบลงแล้วไปนอนหมอบที่ใต้เงาไม้ของต้นเมเปิล

ช่วงฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงวิเศษมาก ในยามค่ำคืนต้นแพร์จะบานสะพรั่ง ฉินสือโอวจำได้ว่าครั้งก่อนตอนที่เขาไปเก็บเมเปิลไซรัปบนต้นยังคงแห้งเฉาอยู่ จนตอนนี้เพิ่งจะเห็นว่า ใบอ่อนของมันได้เติบโตแตกใบแล้ว

เมื่อมองไกลๆ บนเทือกเขาเคอร์บัล ต้นไม้เต็มไปด้วยสีเขียวชอุ่มไปหมดทำให้ดึงดูดให้สนใจจริงๆ

ฉินสือโอวเดินออกไปต้อนรับพร้อมถามขึ้นว่า “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณทั้งสองมาหาใคร?”

ชายคนที่อยู่ข้างหน้ายื่นมือของเขาออกมาอย่างสุภาพและพูดด้วยความยิ้มแย้ม “เรามาหาคุณ คุณฉิน เราเคยเจอกันเมื่อไม่นานมานี้ บางทีคุณอาจจะจำไม่ได้ แต่เราเคยเจอกันที่ศาลสูง”

ไม่ทันไรฉินสือโอวก็นึกออกทันที จริงๆ แล้วพวกเขาทั้งสองก็เป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตา น่าจะเคยเจอกันที่ศาลตอนที่ไปประมูลฟาร์มปลาแกธเธอริง ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็คงเป็นนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์

“ผมชื่อเฮย์วู้ด บาลซัก เป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ของฟาร์มพเนจร รู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มาพบคุณ” ชายคนที่อยู่ข้างหน้าแนะนำตัวเองเมื่อจับมือกับฉินสือโอว

ฉินสือโอวรู้ว่าพวกเขาต้องการทำอะไร พวกเขาเพียงแค่สนใจวิลล่าในฟาร์มปลาแกธเธอริงเท่านั้น เขาจึงเตรียมคำพูดปฏิเสธที่จะไม่ให้สองคนนั้นเข้ามาในฟาร์ม

ห่านขาวสี่ห้าตัวที่เดินไปมาอยู่รอบๆ นั้น เห็นชายแปลกหน้าสองคนจึงเดินปรี่เข้ามารวมตัวกันเพื่อมุ่งเข้าโจมตี

หู่จือและเป้าจือจึงก็รีบวิ่งเข้ามาเช่นเดียวกัน เฮย์วู้ดเห็นแลบราดอร์ทั้งสองตัวที่แข็งแรงกำลังจะเข้ามาใกล้ เขาจึงรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาได้แต่ยิ้มแห้งและพูดขึ้น “สุนัขของคุณช่างฉลาดว่องไวดีจริงๆ”

ฉินสือโอวยิ้มและไม่ได้อธิบายอะไร หู่จือและเป้าจือวิ่งเข้ามาก็เพื่อไล่ห่านขาว คุณคิดว่าพวกมันวิ่งมากัดคุณเหรอ? ถ้ามันจะกัดพวกคุณจริงๆ ทักษะของหู่จือและเป้าจือจะไม่ทำให้ผู้คนสังเกตเห็นได้หรอก

หลังจากเข้ามาในบ้าน เฮย์วู้ดยังต้องการพูดบางอย่างด้วยความเกรงใจ ฉินสือโอวจึงไตร่ตรองคำพูดแล้วจึงพูดออกไป “ทำไมไม่ลองพูดออกมาตรงๆ ดูล่ะ ผมรู้จุดประสงค์ของพวกคุณ พวกคุณต้องการร่วมพัฒนาฟาร์มปลาแกธเธอริงกับผมใช่ไหม? แต่ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่สนใจร่วมมือกับพวกคุณ”

ใช่ นี่คือคำพูดที่เขาคิดมาตลอดก่อนจะพูดออกไป ทั้งเรียบง่ายและตรงไปตรงมา เพราะเขาคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องดูแลความรู้สึกของใครมากเกินไปเพื่อต้องรักษาหน้าทุกฝ่าย

เมื่อฐานะสูงขึ้น วิธีการก็ย่อมสูงขึ้น

เฮย์วู้ดยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วพูดขึ้นว่า “คุณฉิน ทำไมคุณไม่ลองฟังราคาที่เราจะเสนอก่อนล่ะ? เท่าที่ผมรู้คุณไม่ได้สนใจการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ก็จริง แต่ฐานของวิลล่าในฟาร์มปลาก็ได้วางแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราจะซื้อในส่วนของที่ดินฟาร์มปลาแล้วคุณก็ถือครองในส่วนของทะเล แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?”

ฉินสือโอวไม่สนใจฟังราคาที่พวกเขาเสนอ ในมือของเขายังมีเงินทุนอยู่หนึ่งร้อยล้าน แล้วทำไมต้องสนใจราคาเสนอด้วย? “ขอโทษนะครับ ผมไม่ต้องการร่วมทำฟาร์มปลากับพวกคุณจริงๆ ส่วนที่ดินจะปล่อยให้ว่างไปก่อน ผมคิดออกว่าจะทำอะไรเมื่อไรค่อยว่ากัน”

เฮย์วู้ดไม่ยอมแพ้และยังพูดอีกว่า “แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอคุณฉิน ก่อนหน้านี้บริษัทของเราได้ซื้อฟาร์มปลาที่หนึ่งไว้ ถ้าคุณสนใจฟาร์มปลามากขนาดนี้ ทางเราจะเลือกใช้วิธีแลกเปลี่ยนสินค้าเพื่อทำธุรกิจร่วมกับคุณ เป็นอย่างไร?”

ซึ่งสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ฉินสือโอวสนใจอยู่ไม่น้อย เขาจึงถามกลับว่า “ฟาร์มปลาของพวกคุณเหรอ? ที่ไหน? มีพื้นที่ขนาดเท่าไร? สถานการณ์ทางการประมงเป็นเช่นไร? การพัฒนาของอุตสาหกรรมบริเวณใกล้เคียงเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฮย์วู้ดนำข้อมูลที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมาให้ฉินสือโอวดู ที่ตั้งของฟาร์มปลาอยู่ที่แหลมเซนต์ชาร์ลส์ มีเนื้อที่ประมาณ 1,000 ตารางกิโลเมตร จากเส้นชายฝั่งทะเล 10 กิโลเมตร ยาวออกไป 100 กิโลเมตรจะถึงทะเล

แหลมเซนต์ชาร์ลส์ตั้งอยู่ที่ปลายเหนือสุดของเกาะนิวฟันด์แลนด์และเกาะแฟร์เวล ซึ่งจะมีลักษณะสองแบบคือลักษณะแรกอยู่ทางเหนือสุดและอีกลักษณะอยู่ทางใต้สุด ดังนั้นจึงเป็นฟาร์มปลาที่ยอดเยี่ยมมาก มีอีกจุดหนึ่งทางเหนือขึ้นไปอีกของแหลมเซนต์ชาร์ลส์จะเป็นเกาะกรีนแลนด์ ซึ่งยังเป็นสถานที่สำคัญในการท่องเที่ยวอีกด้วย

ฉินสือโอวต้องการเก็บข้อมูลไว้ แล้วให้เฮย์วู้ดทั้งสองกลับไปก่อน เขาต้องการพิจารณาสักหน่อย แต่สิ่งที่เขาพิจารณาไม่ใช่การทำธุรกิจร่วมกัน แต่กลายเป็นว่าเขาจะทำอย่างไรถึงจะซื้อฟาร์มปลานี้ได้

แม้จะดูเหมือนว่าเกาะแฟร์เวลและแหลมเซนต์ชาร์ลส์จะอยู่ไกลกันมาก แต่มันก็ยังอยู่ในเส้นทางที่เชื่อมหากันระบบถ่ายโอนทรัพยากรทางประมงก็ยังคงทำได้อย่างสะดวกมาก

……………………………………..