ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 752 สร้างเกาะให้คุณหนึ่งแห่ง

นีลเซ็นมองแพรีสที่นุ่มนวลราวกับกระต่ายขาวอย่างตกตะลึง

แฮมเล็ตฝืนยิ้มพลางพูด “ผมลืมแนะนำไป น้องสาวผมเรียนมหาวิทยาลัยวิชาเอกสื่อสารมวลชนวิชาโทประวัติศาสตร์ยุโรป ปกติต้องจำชื่อยาวๆ อยู่แล้ว อีกอย่างความสามารถในการจำของนักข่าวไม่เลว พวกคุณก็เข้าใจพวกที่ขึ้นหนังสือพิมพ์อะไรพวกนั้น”

แพรีสรินเบียร์ใส่แก้วเบียร์ตรงหน้าการ์เซียและเซลียาช้าๆ จนเต็มแล้วพูดพลางอมยิ้ม “คนต่อไปคือใครคะ? ข้ามพี่วินนี่ เซโรวาไปแล้วกัน ได้ยินว่าเธอท้องอยู่ อย่างนั้นก็พี่ฟอกส์ เซโรวาไหมคะ?”

ฟอกส์มองแรงใส่นีลเซ็น นายก่อเรื่องไว้เองก็ต้องเล่นให้จบแม้ว่าจะร้องไห้ก็ตาม!

แพรีสโบกมือพลางพูด “คุณนั่งลงเถอะพี่เรจจี้ ดีเจ นีลเซ็นคุณไม่ต้องแนะนำแล้ว เมื่อครู่คุณฉินสือโอวและพี่ชายฉันแนะนำชื่อของทุกคนให้กับฉันแล้ว ฉันทวนซ้ำอีกครั้งก็พอแล้ว พวกคุณจะดื่มกันอย่างไร?”

“นีลเซ็น นายดื่มเอง!” เบิร์ดพูดอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

คนในงานปาร์ตี้ครั้งนี้มีเกินยี่สิบคน วนครบรอบวงหนึ่งรอบ นีลเซ็นก็ถูกอีวิลสันแบกกลับบ้านไป…

การ์เซียและเซลียาย้ายเข้าไปอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ในฟาร์มปลา เนื่องจากพวกเขาเดินทางรอบโลกอย่างยากจน ฉินสือโอวรู้เรื่องนี้เลยให้ที่พักกับพวกเขาฟรีๆ จะให้เขาทำอาหารให้กินเปล่าๆ ไม่ได้

อย่างไรเสียห้องพวกนั้นปล่อยว่างไว้ก็เปล่าประโยชน์ มีเตียง ผ้าห่มและที่นอนที่ทั้งสองคนเตรียมมาเอง

ตื่นเช้ามาฉินสือโอวก็ออกไปวิ่ง เห็นว่าการ์เซียตื่นนอนแล้วกำลังเก็บกวาดเรือใบที่รักของเขาโดยไม่ได้สวมเสื้อ

ฉินสือโอวไม่เคยเห็นการดูแลรักษาเรือใบมาก่อนเลยวิ่งไปนั่งย่องๆ ที่ท่าเรือมองการ์เซียทำงาน

เซลียาถือเสาเล็กๆ เดินออกมาจากตัวเรือ พอเห็นฉินสือโอวก็ยิ้มพร้อมพูด “คุณตื่นเช้าเหมือนกันนะคะคุณฉิน”

ฉินสือโอวยักไหล่พลางพูด “เทียบกับพวกคุณแล้วผมยังสายอยู่ไม่น้อยเลย”

เขาเห็นแล้วว่าเรือใบถูกเช็ดถูจนสะอาดหมดจด นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะทำเสร็จได้ในไม่กี่นาที

เซลียาอธิบาย “พวกเราไม่มีทางเลือกเพราะต้องมาทาสี หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านี้เรือของเราชนเข้ากับท่าเรือเพราะพายุโซนร้อนลูกนั้น สีเลยหลุดไปนิดหน่อย งานนี้ต้องทำก่อนพระอาทิตย์ขึ้นค่ะ”

การซ่อมสีเสร็จเรียบร้อยแล้ว เซลียาก็พ่นสีสเปรย์หุ้มอีกชั้นหนึ่งเพื่อป้องกันตัวเรือเป็นคราบสกปรก

การ์เซียตรวจสอบตะขอและเสากระโดงเรือ

การ์เซียอธิบายให้ฉินสือโอวฟัง “สำหรับเรือใบแล้วนะเพื่อน ผมต้องบอกว่าการตรวจสอบใบเรือว่าเสียหายหรือไม่อย่างสม่ำเสมอนั้นสำคัญมาก นอกจากที่ว่ามันเป็นสิ่งสำคัญมากแล้ว ราคาของมันก็แพงมากด้วย พวกเราคงไม่มีเงินซื้ออันใหม่อีกแล้ว”

ตรวจสอบอุปกรณ์ด้านนอกเสร็จแล้ว การ์เซียเดินเข้าไปในเรือ ฉินสือโอวเลยถือโอกาสตามเข้าไปดู

การ์เซียบอกว่าเรือใบไม่เหมือนพวกเรือประมงหรือเรือสินค้า ตัวเรือจะค่อนข้างเปราะบาง อุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลงก็สามารถทำให้พวกมันเสียหายได้ ดังนั้นการตรวจสอบอย่างสม่ำเสมอเพื่อป้องกันตัวเรือเสียหายจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก

ส่วนหลักด้านในตัวเรือของโคลัมบัสแห่งมิตรภาพเป็นไม้ที่ด้านนอกพ่นสีหุ้มไว้ การ์เซียตรวจดูอย่างละเอียดพบว่ามีรอยขีดข่วนที่ประตูเรือจึงรีบเติมสีทันที

“การเติมสีต้องทำให้ทันเวลาและต้องตั้งใจ เพราะในทะเลมีความชื้นสูง ต้องป้องกันไม่ให้ความชื้นเข้าไปตามรอยขีดข่วนเพราะจะทำให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวง” การ์เซียอมยิ้มพูด

ตรวจสอบเสร็จแล้วการ์เซียก็ตบหางเสือเรือ เซลียากอดเขาจากทางด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกสุขใจ ฉินสือโอวเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปให้พวกเขาแล้วหันไปให้การ์เซียดู

ดูรูปแล้วการ์เซียยิ้มพลางพูด “ซาบซึ้งมาก ถ่ายได้สวยมากครับ”

ขึ้นท่าเรือแล้วสายตาก็มองไปเห็นขวดพลาสติกเกลื่อนกลาดอยู่บนชายหาด “นี่คือมาตรการอะไรสักอย่างในการดูแลรักษาฟาร์มปลาหรือเปล่าครับ?”

ฉินสือโอวยักไหล่อย่างจนใจแล้วพูดถึงเหตุการณ์พายุก่อนหน้านี้ เขาอยากจะติดต่อบริษัททำความสะอาดทางทะเลมาจัดการขยะพลาสติกพวกนี้เร็วๆ แต่พายุครั้งนั้นทำให้เกิดความเสียหายแก่ชายหาดของเมืองเซนต์จอห์นเป็นอย่างมาก บริษัททำความสะอาดจึงถูกทางรัฐว่าจ้างไปแล้ว

การ์เซียมองขวดพลาสติกพวกนี้อย่างใจลอย เขาปรึกษากับเซลียาเบาๆ ครู่หนึ่งทั้งสองก็ไปดูขวดและเศษพลาสติกพวกนี้อย่างละเอียด

ฉินสือโอวไม่ได้ใส่ใจนัก หลังมื้อเช้าเขาเตรียมจะไปเก็บองุ่นกับพวกหวังเหล่ย การ์เซียมาหาเขาแล้วถาม “เพื่อน ขอถามหน่อย พวกพลาสติกที่ชายหาดคุณคิดว่าจะจัดการกับมันอย่างไร?”

“แน่นอนว่าต้องหาบริษัททำความสะอาดมาจัดการ” ฉินสือโอวยิ้มพลางพูด

การ์เซียถาม “มีค่าใช้จ่ายเท่าไรเหรอครับ”

ฉินสือโอวสงสัยในใจหรือว่าเจ้านี่จะมีวิธีดีๆ ในการกำจัดขยะพวกนี้? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีเลย “ประมาณสี่ถึงห้าหมื่น เพื่อน คุณก็เห็นแล้วว่าขยะพวกนั้นมันน่ารังเกียจมาก”

การ์เซียมีท่าทางตื่นเต้นแล้วพูด “แบบนี้ดีไหมครับ พวกคุณยกเรื่องจัดการพวกพลาสติกนี่ให้เรา ผมขอแค่สี่หมื่น เพื่อน เราไม่สามารถส่งพวกมันไปที่อื่นได้ แต่เราสามารถช่วยคุณสร้างเกาะเล็กๆ ได้”

“สร้างเกาะเล็กๆ?! หมายความว่าอย่างไร?” ฉินสือโอวถามอย่างประหลาดใจ

การ์เซียหยิบกระดาษสีขาวใบหนึ่งออกมา บนนั้นมีลายเส้นร่างไว้และตัวเลขเล็กน้อย “ดูสิ นี่คือภาพร่างของเกาะนั้น พวกเราต้องการแค่คีมตัด สลิงตกปลา และกาวกันน้ำก็จะสามารถร้อยพลาสติกพวกนี้ต่อกันเป็นเกาะเล็กๆ ในทะเล”

ฉินสือโอวมองการ์เซียอย่างประหลาดใจ แล้วคนที่อยู่ด้านหลังก็อมยิ้มพูด “ขอให้คุณเชื่อใจพวกเราเถอะค่ะ แนวความคิดนี้เชื่อถือได้อย่างแน่นอน ความคิดนี้เริ่มต้นมาจากชาวประมงในโมซัมบิก”

“อเมริกาใช้ประเทศโมซัมบิกเป็นที่จัดการขยะ ที่นั่นมีขยะพลาสติกอยู่มากมาย ชาวประมงที่นั่นใช้ไม้และขยะพลาสติกมาทำเป็นเกาะขนาดเล็กลอยอยู่บนทะเล พวกเขาเชื่อมอวนจับปลาระหว่างเกาะเล็กๆ มันได้ผลดีมาก”

“โอ้โห แบบนี้ก็ได้?” ฉินสือโอวตะลึง

การ์เซียยักไหล่พลางพูด “ถ้าใช้ลวดที่ได้จากกองขยะและตาข่ายดักปลาคุณภาพต่ำ เกาะเล็กๆ ที่พวกเขาทำขึ้นก็อยู่ได้อย่างน้อยห้าปี แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นลวดและตาข่ายคุณภาพดีและยังมีกาวกันน้ำผสมอีก ผมกล้าพนันเลยว่าเกาะเล็กๆ นี้จะอยู่ได้ยาวนานเกินสิบปี! เพียงแค่ตั้งใจดูแลรักษายี่สิบปีก็คงไม่มีปัญหา”

ฉินสือโอวพิจารณาสักครู่ อย่างไรเสียเดือนนี้บริษัททำความสะอาดก็คงไม่มีเวลา อย่างนั้นทำไมไม่ลองเชื่อพวกการ์เซียแล้วลองทำดูล่ะ? ถ้าสำเร็จจริงนั่นก็คือเขาจะมีเกาะเล็กๆ ลอยอยู่บนทะเล

“โอเคตกลง ถ้าสำเร็จผมจะให้คุณห้าหมื่นไม่ใช่สี่หมื่น แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่ได้เงินนะ” ฉินสือโอวพูด

ใบหน้าของการ์เซียมีรอยยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจพร้อมถาม “อย่างนั้นการกินอยู่ของพวกเราในช่วงนี้?”

“ผมจัดการเอง!” ห้องหับมีแล้ว อาหารทะเลก็มีกินได้จนพุงแตก แถมบนเขาก็ยังมีอาหารป่าอีก

………………………………………………