ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 787 ฉงต้าเรียนว่ายน้ำ

หลังจากหลัวปอถูกผลักลงน้ำ มันก็ตกใจจนขาทั้งสี่ข้างแข็งทื่อ ซึ่งเป็นปฏิกิริยาตอบโต้ตามสัญชาตญาณสัตว์บก ฉินสือโอวอยู่ไม่ไกลมันมากจึงรีบว่ายน้ำไปจับมันขึ้นมาจากในน้ำ

หู่จือและเป้าจือ ตอนเริ่มต้นเรียนว่ายน้ำแรกๆ คือตอนที่เขาปล่อยลงน้ำแล้วมันก็ใช้ขาทั้งสี่ข้างของมันว่ายน้ำลอยไปลอยมาตามคลื่นอย่างเป็นธรรมชาติ

ฉินสือโอวเตรียมสอนหลัวปอว่ายน้ำ แต่เจ้าพวกนี้กลัวน้ำทะเลมาก พวกสัตว์ที่มีเขี้ยวต้องว่ายน้ำเก่งสิถึงจะถูก

เขารู้ว่าหมาป่าประเภทนี้สามารถว่ายน้ำได้ เมื่อเดือนก่อนเขาได้เห็นรายงานฉบับหนึ่งกล่าวว่านักชีววิทยาได้ทำการวิจัยทางวิทยาศาสตร์เพื่อค้นหาสายเลือดของสปีชีส์หมาป่าในทุ่งหญ้าแคนาดาและอเมริกากลาง จนในที่สุดก็ค้นพบว่าหมาป่าเหล่านี้มาจากกลุ่มหมาป่าที่อาศัยตามทุ่งหญ้าแถวชานเมืองเขตเวสต์เชสเตอร์ในนครนิวยอร์ก

หลังจากทำการวิจัยกลุ่มหมาป่าที่อาศัยอยู่ตามทุ่งหญ้านี้แล้ว ก็ทำให้ค้นพบอีกว่าพวกมันว่ายน้ำเป็น ดังนั้นพวกมันจึงย้ายถิ่นฐานมาอยู่บนเกาะได้ คล้ายกับเกาะเอลิซาเบทในรัฐแมสซาชูเซตส์ และเกาะโบคาลันดีที่อยู่ห่างจากสะพานฟลอริดา

เมื่อเป็นเช่นนี้เขาจึงคิดว่าการสอนหมาป่าว่ายน้ำเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่ผลคือพอหลัวปอลงไปในน้ำทะเลแล้วก็เหมือนกับก้อนอิฐ คือกล้ามเนื้อเกร็ง ตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง แม้แต่ขาทั้งสี่ข้างของมันก็ยังแข็งทื่อ แค่ฉินสือโอวปล่อยลงมันก็จะจมน้ำทันที

หลังจากทดสอบไม่กี่ครั้งก็ทำให้พบว่าที่แท้แล้วหลัวปอขยับขาทั้งสี่ข้างว่ายน้ำไม่ได้ ฉินสือโอวจึงทำได้แค่เอามันไปอยู่บนแผ่นพีวีซีที่ฉงต้ากำลังนอนฟุบอยู่

ฉงต้าลอยไปตามคลื่นอยู่สักพัก มันจึงยื่นอุ้งเท้าออกไปลองแตะน้ำทะเลดู อุณหภูมิน้ำกำลังดี น้ำก็ใสสะอาดและอยู่ไม่ไกลจากอ่างอาบน้ำที่วินนี่ให้พวกมันอาบเป็นประจำ

หลังจากลองไม่กี่ครั้ง ฉงต้าก็เห็นฉินสือโอวพาหู่จือและเป้าจือมาว่ายน้ำผ่อนคลาย พอพวกมันลงน้ำก็ว่ายขยับตัวไปมาจนค่อยๆ เข้ามาใกล้กับขอบแผ่นพีวีซี มันจึงคิดอยากจะลองลงน้ำดู

ขาทั้งสี่ข้างของหลัวปอพยายามเกาะแผ่นพีวีซีออกอย่างสุดแรง เล็บแหลมคมของมันเปรียบเหมือนกับมีดเล็กๆ ที่กำลังแทงลงไปแผ่นพีวีซี เมื่อเห็นเช่นนั้นฉงต้าก็ถึงกับส่งเสียงร้องด้วยความเศร้าโศกขึ้นมา

ฉินสือโอวหันหลังกลับมาเห็นฉงต้าที่กำลังปีนขึ้นขอบแผ่นพีวีซี มันกดแผ่นกระดานให้ไม่สมดุลกันได้อย่างง่ายดาย มิน่าล่ะหลัวปอถึงกับร้องเสียงแหลมออกมา

เขาจึงว่ายน้ำไปยันแผ่นกระดานไว้ อุ้งเท้าหน้าของฉงต้าจึงพาดที่ริมแผ่นกระดาน ครึ่งตัวของมันอยู่ในน้ำ ขาหลังสองข้างของมันก็กวัดแกว่งไปมาอย่างรวดเร็ว คิดไม่ถึงว่ามันจะสามารถลอยตัวในน้ำทะเลได้ แต่ก็ยังต้องใช้แผ่นพีวีซีเป็นตัวช่วย

ฉินสือโอวจึงหัวเราะออกมา ฉงต้าได้เรียนรู้การว่ายน้ำในทะเล ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาให้กับหมีสีน้ำตาลจริงๆ ดีล่ะ จากนี้ก็มีวิธีลดน้ำหนักให้ฉงต้าแล้ว

ฉงต้าไม่เข้าใจความคิดที่ว่าการเริ่มก่อนก็คือการเป็นคนแรกที่ต้องทุกข์ ไม่อย่างนั้นมันคงไม่มีวันอวดทักษะว่ายน้ำเงอะงะที่นี่ ถ้ามันไม่อวดก็คงจะดี แต่น่าเสียดายที่มันไม่เข้าใจ!

เมื่อเห็นใบหน้าที่มีความสุขของฉินสือโอว ฉงต้าก็ผลักแผ่นพีวีซีออกแล้วใช้ขาสั้นๆ ของมันว่ายน้ำต่อไป เดาว่านี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวมันลอยน้ำได้ เพราะหลังจากร่างกายอ้วนท้วมแผ่ออก คิดไม่ถึงว่าจะสามารถลอยบนผิวน้ำได้แต่ก็ยังลอยได้ไม่มาก

หลัวปอนอนแข็งทื่ออยู่บนแผ่นพีวีซีมองเจ้าพวกเพื่อนตัวน้อยกำลังว่ายน้ำกันโดยไม่มีความอิจฉาเลยสักนิด มันคิดแค่ว่าอยากจะกลับขึ้นฝั่งเร็วๆ

ฉงต้าเห็นท่าทางหลัวปอที่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเงียบๆ มันจึงค่อยๆ ว่ายน้ำเข้าไปใกล้ๆ และว่ายไปว่ายมาอยู่รอบๆ แผ่นพีวีซี มันมีความสุขสนุกสนานจนตาของมันกลายเป็นรูปสระอิ

หลังจากเล่นน้ำกับเจ้าเพื่อนตัวน้อยได้สักพัก ฉินสือโอวก็อุ้มหลัวปอขึ้นฝั่ง หู่จือและเป้าจือก็ตามหลังมาติดๆ แต่ฉงต้ากลับไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว

ฉินสือโอวตกใจรีบใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนแผ่ลงน้ำไป จึงทำให้เห็นฉงต้ากำลังดำน้ำลงไปและกำลังกัดปลาแซลมอนแอตแลนติกเข้าไปในปากพอดี จากนั้นก็ลอยน้ำขึ้นมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

ในปากของมันคาบปลาแซลมอนแปซิฟิกพร้อมกับปีนขึ้นฝั่ง จากนั้นก็โยนปลาลงบนชายหาดแล้วใช้อุ้งเท้าหน้าอ้วนๆ ของมันยื่นออกมาบีบปลาแซลมอนแปซิฟิกไว้แล้วกินเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย

ฉงต้าเป็นหมีสีน้ำตาลโคดิแอค ซึ่งเป็นสัตว์ที่กินไม่เลือก อาหารของพวกมันจะเปลี่ยนไปตามฤดูกาล โดยปกติแล้วจะเป็นอาหารจำพวกพืชประมาณ 60-90% ซึ่งจะประกอบไปด้วยรากของพืชแต่ละชนิด หัวของลำต้น หญ้า ธัญพืชและผลไม้ต่างๆ

ส่วนอาหารที่เป็นจำพวกเนื้อจะมีสัดส่วนเพียงเล็กน้อยในอาหารของพวกมัน และอาหารจำพวกปลายิ่งน้อย เพราะมีแค่หมีสีน้ำตาลที่อาศัยอยู่ตามแนวชายฝั่งเท่านั้นที่จะกระโดดลงไปในน้ำเพื่อจับปลาเทราต์มาเป็นอาหารในช่วงฤดูวางไข่ของทุกปี

ดังนั้นอาหารโดยทั่วไปของฉงต้าจึงกินผักและผลไม้เป็นหลัก และแน่นอนว่าวินนี่ต้องให้เนื้อและกระดูกเพิ่ม เพราะฉงต้าโตเร็วมาก วินนี่จึงกลัวว่ามันจะขาดสารอาหาร

อย่าคิดว่าฉงต้าจะสูงเกือบเท่าๆ ฉินสือโอว เพราะในความเป็นจริงมันยังคงเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ พวกมันต้องใช้เวลาห้าปีในการเจริญเติบโตทางด้านจิตใจและใช้เวลาสิบปีในการเติบโตทางร่างกาย มีเพียงการเปลี่ยนแปลงของพลังโพไซดอนเท่านั้น ถึงจะทำให้มันเติบโตได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนใหญ่แล้วฉงต้าจะไม่ค่อยได้กินปลา แม้ว่าปกติเวลากินปลาจะมีความสุขแต่ยังไม่เท่าตอนนี้ เดาว่าคงจะเป็นอาหารที่หามาเองเลยรู้สึกอร่อยเป็นพิเศษ มันจึงเขมือบปลาแซลมอนโคโฮหายเข้าไปภายในพริบตา

ฉินสือโอวพาเจ้าเพื่อนตัวน้อยสองสามตัวไปอาบน้ำใหม่อีกรอบที่บ่อน้ำพุร้อน เขาลากพวกมันลงสนามหญ้าและนอนอาบแดดเรียงกัน

วินนี่ออกมา หลัวปอจึงรีบโผเข้าใส่ ขาคู่ของมันก็กอดขาเล็กๆ ของวินนี่ไม่ยอมปล่อย พร้อมส่งเสียงบรู้วๆ ออกมาด้วยความน้อยใจ

วินนี่นั่งยองๆ ลงสางขนที่ติดกันเป็นก้อนให้หลัวปอ พร้อมมองไปที่ฉินสือโอวแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงรังแกหล่อนอีกแล้ว?”

ฉินสือโอวทำท่าว่าไม่ได้ทำ จึงชี้ไปที่หู่จือและเป้าจือแล้วพูดว่า “ไม่เกี่ยวกับผมนะ หู่จือและเป้าจือต่างหากที่ผลักหล่อนลงน้ำ ไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นและผมก็คิดถึงไม่ถึงว่าลูกสาวคุณจะว่ายน้ำไม่เป็น? มันแปลกจริงๆ เลย”

 “มีอะไรให้แปลกใจ ไม่ใช่สัตว์ที่มีเขี้ยวทุกตัวจะว่ายน้ำเป็นสักหน่อย หมาป่าสีเทาในที่ราบแพร์รีแคนาดาก็ว่ายน้ำไม่ได้ หมาป่าขาวก็ว่ายน้ำไม่ได้เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นตอนนั้นจะถูกพวกนายพรานชาวอังกฤษฆ่าเหรอ พวกมันใช้เวลานานกว่าจะว่ายข้ามช่องแคบมาถึงฝั่ง ไม่อย่างนั้นพวกมันจะสูญพันธุ์ได้อย่างไร?” วินนี่พูด

ฉินสือโอวได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันที เขาลูบหัวฉงต้าเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้าพี่ใหญ่ฉงต้าของเราก็ไม่เลวนะ คิดไม่ถึงว่ามันจะเรียนว่ายน้ำได้ วันนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว”

ฉงต้าอ้าปากแลบลิ้นและเอาหัวเปียกๆ ของมันมุดเข้าไปในอ้อมกอดของฉินสือโอว ราวกับมันรู้ว่าเขากำลังชื่นชมมันจึงรีบทำตัวน่ารักใส่

วินนี่ถึงกับเผลอยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “คุณไม่ได้ศึกษาข้อมูลของเจ้าเด็กพวกนี้เลยเหรอ? หมีสีน้ำตาลมันว่ายน้ำเป็น หรือแม้แต่หมีสีน้ำตาลอะแลสกายังสามารถดำน้ำจับปลาแซลมอนแดงกินในขณะที่ว่ายน้ำได้เลย…”

“ฉงต้าก็เพิ่งดำน้ำจับปลาแซลมอนแอตแลนติกได้หนึ่งตัว” ฉินสือโอวพูดโอ้อวดพลางลูบหัวฉงต้าไปด้วย

วินนี่ก็ไปลูบที่หน้าอ้วนๆ ของมัน แล้วพูดว่า “จริงเหรอ? ฉงต้าของเรานี่รู้เรื่องจริงๆ เลยนะ ฉันว่าจะรอให้เขาอายุสักสามสี่ขวบก่อนแล้วค่อยสอนว่ายน้ำนะเนี่ย”

ฉงต้าอกตั้งขึ้นอย่างน่าเกรงขาม แต่ฉินสือโอวไม่เข้าใจว่าการเรียนว่ายน้ำกับการที่มันแสนรู้เกี่ยวอะไรกัน?

เมื่อมองไปที่ฉงต้าที่กำลังอิ่มอกอิ่มใจ วินนี่จึงยื่นมือออกไปบีบหน้าอกมัน ซึ่งยิ่งทำให้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่าหลงใหล จากนั้นเธอจึงพูดขึ้นว่า “แต่เดี๋ยวก่อนนะ พอมองดูเจ้าเด็กนี่แล้ว มันจะอ้วนไปไหนเนี่ย? ไม่ได้แล้ว มันไม่ดีต่อสุขภาพ ฉงต้าต้องว่ายน้ำเดี๋ยวนี้ ต่อไปนี้ต้องพามันว่ายน้ำลดความอ้วนทุกวัน!”

ฉงต้ากะพริบตาดวงน้อยๆ อย่างไร้เดียงสา นัยน์ตาสีดำมืดของมันเต็มไปด้วยความสงสัย มันรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ

……………………………………………