ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 880 ปลาโอแถบต้องเผายังไง

ฉินสือโอวไม่ใช่คนขี้เหนียว สิ่งที่เขาให้ความสำคัญคือทุกๆ คนหาเงินได้ด้วยกัน วันต่อมาเขากลับจากนิวยอร์กแล้ว แต่ก่อนกลับ เขาได้ให้ซองแดงกับพนักงานทุกคนในร้านคนละซอง ตั้งแต่สองพันดอลลาร์ไปจนถึงห้าพันดอลลาร์แตกต่างกันไป

บัตเลอร์คิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องทำ เพราะนี่คือสิ่งที่พวกพนักงานควรจะทุ่มเททำอยู่แล้ว ปลายปีพวกเขาจะได้รับเงินปันผลกำไรส่วนหนึ่ง จึงไม่ควรให้โบนัสตอนนี้

แต่ฉินสือโอวก็ยืนยันที่จะทำ เขาคิดเอาไว้แล้วว่า ตอนนี้ที่บริษัทเขาเป็นคนจัดหาสินค้า การขายเป็นส่วนของบัตเลอร์ พนักงานก็มีบัตเลอร์เป็นคนดูแลทั้งหมด เขาต้องสร้างความประทับใจให้กับพนักงานบ้าง ให้พวกเขาได้รู้ว่าใครคือบอสใหญ่ของบริษัท

พูดง่ายๆ ก็คือ เขาให้ซองแดงกับพนักงาน เพื่อซื้อใจคนเล็กๆ น้อยๆ ดังนั้นถ้ามีใครสร้างความวุ่นวาย เขาก็หวังว่าจะมีคนบอกให้เขารู้

บัตเลอร์ทำงานอย่างเฉียบขาดรวดเร็ว ขาข้างหนึ่งของฉินสือโอวเพิ่งจะเหยียบเกาะแฟร์เวล พอจะเหยียบขาอีกข้างก็มีเรือส่งสินค้าลำหนึ่งขับเข้ามาส่งเครื่องทำปลาโอแถบแห้งจำนวนสองชุด

ฟาร์มปลาแห่งแรกในฝั่งตะวันตกของฟาร์มปลาต้าฉินมีโกดังร้างอยู่ ไม่รู้ว่าเจ้าของฟาร์มปลาคิดจะใช้ทำอะไร โกดังมีขนาดใหญ่ เหมือนกับสนามกีฬาในร่มหลังหนึ่ง

ครั้งที่แล้วที่จัดงานปาร์ตี้ต้อนรับโอดอม ฉินสือโอวก็เคยคิดที่จะใช้มันมาก่อน เพียงแต่ว่าโกดังถูกปล่อยร้างมานานเกินไป ยังไม่เคยถูกใช้งานเลย จึงไม่สามารถทำความสะอาดด้านในได้ในระยะเวลาสั้นๆ ทำได้แค่ล้มเลิกไปอย่างนั้น

ครั้งนี้ต้องรับเครื่องจักร เลยได้ใช้งานโกดังพอดี ฉินสือโอจ้างบริษัทรับทำความสะอาดมา ใช้เวลาสองวันถึงจะจัดเรียงของด้านในได้อย่างเป็นระเบียบ

ภายในโกดังไม่มีของที่สามารถใช้งานได้ ส่วนใหญ่จะเป็นไม้กระดานกับท่อนไม้อะไรพวกนั้น อยู่ที่จีนของพวกนี้มีราคา แต่ที่แคนาดาโดยเฉพาะที่เกาะแฟร์เวลของพวกนี้ไม่มีมูลค่าอะไร

นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์การเกษตรอยู่ไม่น้อย ฉินสือโอวลองค้นๆ ดู เจ้าของฟาร์มปลาคนก่อนอาจจะอยากบุกเบิกทำฟาร์มเกษตรไว้ในฟาร์มปลา ในกลุ่มอุปกรณ์การเกษตรมีจำนวนไม่น้อยที่เป็นอะไหล่สำรองของรถที่ใช้สำหรับทำการเกษตร

หลังจากไปร่วมงานแต่งงานของเยียนเฟยกับซ่งจินเหมยในเดือนตุลาคม เหมาเหว่ยหลงก็พาตั๋วตั่วกับหลิวซูเหยียนไปฮันนีมูนที่ออสเตรเลีย เพิ่งจะกลับมาเมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน

ได้รับสายโทรศัพท์จากฉินสือโอว เหมาเหว่ยหลงจึงรีบมาที่นี่ พอฉินสือโอวมองเห็นเขาก็ถึงกับงงค้างขึ้นมาทันที “เวร แกไปออสเตรเลียหรือไปแอฟริกา? ตอนนี้แกดำกว่าบัตเลอร์อีก ตอนกลางคืนถ้าไม่ใส่เสื้อผ้า แกก็ล่องหนได้แล้ว!”

เหมาเหว่ยหลงพูดกับเขาด้วยความคับแค้นใจว่า “ช่างหัวแกเถอะ ใครจะรู้ล่ะว่าออสเตรเลียจะร้อนมากขนาดนั้น แถมรังสียูวียังแรงขนาดนั้นอีก? แต่ฉันว่านี่ก็ไม่เลวนะ แบบนี้เรียกดำเหรอ? ตาหมาไทเทเนียมอัลลอยด์ 24k ของแกมันบอดแล้ว นี่เรียกว่าผิวแทน…”

“ฉันไม่คุยเรื่องไร้สาระกับแกดีกว่า ผิวของหลานฉันคงไม่ได้กลายเป็นสีแทนเหมือนกันหรอกใช่ไหม?” ฉินสือโอวรู้สึกเป็นห่วงเด็กน่ารักๆ อย่างตั๋วตั่ว

เหมาเหว่ยหลงหัวเราะแหะๆ แล้วพูดกับเขาว่า “ผิวของเธอเป็นสีน้ำตาล…”

“ฟัคยู!” ฉินสือโอวรู้สึกสงสารตั๋วตั่วแล้ว

หลังจากทำความสะอาดโกดังเรียบร้อยแล้ว ยังต้องทาสีกับตกแต่งและปรับปรุงอย่างง่าย อย่างน้อยๆ ต้องซ่อมแซมรอยรั่วบนหลังคาให้ดีก่อน เรื่องนี้ปล่อยให้ซีมอนสเตอร์เป็นคนจัดการ เขาทำงานพวกนี้ได้อย่างคล่องแคล่วชำนาญ ช่วยฉินสือโอวประหยัดเงินไปได้ไม่น้อยเลย

ทำงานมาได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์แล้ว ถึงจะเอาเครื่องทำปลาโอแถบแห้งเข้าโกดังได้

ปลาโอแถบแห้งเรียกอีกอย่างว่าปลาไม้ฟืน เนื่องจากของสิ่งนี้เหมือนกันกับไม้ฟืน ที่แห้งมาก แถมยังมีลายเส้นและมีสีเหลืองอ่อนอีกต่างหาก

โดยทั่วไปแล้ว ประโยชน์ใช้สอยของปลาโอแถบก็คือการนำมาทำปลาโอแถบแห้ง ปลาทูน่ามีโปรตีนและไขมันมากเกินไป ถึงแม้จะรู้จักความอร่อยเมื่อทานเนื้อมันแบบดิบๆ มาตั้งนานแล้ว แต่เนื้อของพวกมันจะเสียได้ง่ายมาก

ปลาโอแถบแห้งเก็บรักษาได้ดี ปลาแห้งคุณภาพดีสามารถเก็บไว้ได้ถึงห้าปีโดยที่คุณภาพไม่เปลี่ยนไป คนญี่ปุ่นเป็นผู้คิดค้นวิธีนี้ขึ้นมา อีกทั้งของสิ่งนี้ในภาษาญี่ปุ่นยังเขียนว่าคัตสึโอะ ซึ่งหมายถึงชัยชนะจากการต่อสู้และความกล้าหาญ

เดิมทีในสมัยสงครามของญี่ปุ่น ปลาโอแถบแห้งก็เป็นหนึ่งในเสบียงทหาร หากศึกษาภาพวาดซามูไรในยุคนั้น จะเห็นได้ว่าเหล่าซามูไรมักจะห้อยโล่กำบังอันเล็กๆ ไว้ที่เอว ซึ่งจริงๆ แล้วมันคือปลาโอแถบแห้งที่ถูกทำให้กลายเป็นแผ่นกลมอีกทั้งของสิ่งนั้นยังสามารถใช้เป็นโล่ป้องกันได้จริงๆ…

แน่นอนว่า คุณประโยชน์ของปลาโอแถบแห้งที่สำคัญยิ่งกว่าคือการนำมาทำเป็นเสบียงเพื่อเตรียมการรบ ในตอนที่ซามูไรไม่มีอะไรให้ทานก็สามารถใช้มันเพื่อประทังชีวิตได้

วิธีบริโภคในครัวเรือนของอาหารชนิดนี้ โดยทั่วไปแล้วจะนำไปต้มให้สุกก่อนแล้วค่อยย่างให้แห้ง จนปริมาณความชื้นลดลงต่ำกว่า 10% หลังจากนั้นจะเหมือนกับเนื้อตากแห้ง อย่างแรกต้องเก็บรักษาให้มันแห้งต่อไปและต้องเก็บในที่ร่ม แล้วรอจนมันขึ้นรา

หลังจากปลาโอแถบแห้งขึ้นราก็จะสามารถทานได้แล้ว ราสีฟ้าอ่อนด้านนอกเป็นใยเชื้อราชนิดหนึ่งที่สามารถทานได้ มันเป็นสิ่งที่ติดมากับปลาแห้ง การแพร่พันธุ์ของมันสามารถยับยั้งไม่ให้มีราชนิดอื่นที่เป็นอันตรายได้

ทว่าปัจจุบันนี้เป็นยุคของเครื่องจักร ปลาโอแถบแห้งที่ทำด้วยมือจะทั้งแห้งช้า ทั้งทำให้ได้คุณภาพที่ไม่สม่ำเสมอกัน ปลาโอแถบแห้งที่ไหลเวียนอยู่ในตลาด ต่างก็ผลิตด้วยเครื่องจักรทั้งสิ้น

โรงงานของเครื่องผลิตปลาโอแถบแห้งส่งช่างเทคนิคมีอายุมาหนึ่งคน บัตเลอร์มีความสามารถค่อนข้างมาก โรงงานแห่งนี้จึงไม่กล้าทำให้เขาไม่พอใจ ช่างเทคนิคจะอยู่ที่นี่จนกว่าปลาแห้งล็อตแรกออกมาจากเตาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

โดยรวมแล้วฉินสือโอวถือว่าเป็นคนที่เรียนรู้ได้เร็ว หลังจากประกอบเครื่องจักรเสร็จแล้ว เขาก็เข้าไปศึกษาวิธีใช้จากนายช่าง

เครื่องจักรชุดนี้มีความซับซ้อน ซึ่งประกอบด้วยส่วนใหญ่ๆ สี่ส่วน ส่วนแรกคือเตาต้มกลั่น เลาะก้างปลาโอแถบ เอาเครื่องในออกแล้วใส่ลงไป จากนั้นก็นึ่งจนสุก แบบนี้โปรตีนจะแข็งตัว ทำให้เริ่มเน่าเปื่อยได้ยาก

ต่อจากนั้นก็วางปลาที่นึ่งสุกไว้ในเครื่องหมุนเหวี่ยงที่ดูคล้ายกันกับถังปั่นของเครื่องซักผ้าขนาดใหญ่ นี่เป็นการกำจัดน้ำขั้นตอนแรก หลังจากสะบัดน้ำกับน้ำจากเนื้อสัตว์แล้ว ขนาดตัวของปลาโอแถบจะหดลงมายี่สิบเปอร์เซ็นต์

หลังจากนั้น ยังต้องนำเข้าไปอบในเตาอบให้แห้ง ขั้นตอนนี้จะใช้เวลานานที่สุด ต้องใช้เวลาถึงสิบกว่าวัน  สภาพแวดล้อมในเตาอบมีอุณหภูมิสูงและแห้ง ทึบแสงและมีลมพัดเร็ว ทำให้ปลาโอแถบเป็นปลาแห้งที่เหมือนกับฟืน

ขั้นตอนสุดท้าย คือการแปรสภาพ ปลาโอแถบแห้งไม่สามารถนำเข้าสู่ตลาดโดยที่มีสภาพเหมือนฟืนที่เป็นแท่งๆ ได้ แบบนั้นจะทำให้คนทานได้ยังไง?  ดังนั้นเครื่องมือที่ใช้ในขั้นตอนนี้ จึงเป็นเครื่องมือทำนองเดียวกันกับเครื่องมิลลิ่ง คล้ายกันกับมีดเหมือนกันกับมีดเหลาดินสอที่เหลาปลาโอแถบแห้งให้มีลักษณะเหมือนกับขี้เลื่อย

ปลาโอแถบแห้งที่ทำให้เป็นแบบนี้มีชื่อเรียกอยู่หนึ่งชื่อ เรียกว่า ‘ฮอนคาเระบูชิ’ เรียกตามกรรมวิธีแปรรูปที่แตกต่างกัน และจะมีอีกชนิดหนึ่งที่เรียกว่า ‘อาระบุชิ’

อาระบุชิมีวิธีทำที่ง่ายกว่าฮอนคาเระบูชิ หลังจากนึ่งสุกแล้วก็นำไปรมควัน จนมีลักษณะเหมือนปลาแห้งรมควัน เช่นนี้ในเนื้อปลาจะยังมีส่วนผสมของน้ำอยู่เล็กน้อย ทานเข้าไปแล้วรสสัมผัสของเนื้อจะค่อนข้างอ่อนนุ่ม สามารถกินเป็นกับแกล้มเหล้าได้

ฮอนคาเระบูชิจะค่อนข้างแห้ง นำไปทำได้แค่ซุปหรือไม่ก็ทำเป็นอาหารจำพวกข้าวคลุกเพื่อรับประทาน แน่นอนว่า ฮอนคาเระบูชิมีราคาที่สูงยิ่งกว่า เนื่องจากของสิ่งนี้มีความพิถีพิถันมากกว่า ครึ่งกิโลกรัมสามารถทานได้ถึงหนึ่งเดือน

ทดลองใช้เครื่องจักรอยู่สักพักก็เห็นว่าไม่มีปัญหาอะไร พอฉินสือโอวโบกมือ ชาร์คก็จะพาคนขับเรือฮาวิซทออกทะเลทันที ทำสัญลักษณ์ระบุตำแหน่งของฝูงปลาโอแถบก่อน หลังจากนั้นจึงจับขึ้นมาทำเป็นเนื้อปลาโอแถบแห้ง

ชาร์คแนะนำกับฉินสือโอวว่า “บอส ถ้าต้องการจับปลาโอแถบ พวกเราต้องไปที่มหาสมุทรแปซิฟิกถึงจะดีที่สุด ฟาร์มปลาของพวกเราจะมีปลาโอแถบอยู่เท่าไรกัน? โดยเฉพาะในปัจจุบันที่อุณหภูมิน้ำต่ำขนาดนี้ ถึงจะมีปลาโอแถบ แต่ก็คงหนีไปฟลอริดาแล้วหรือเปล่าครับ?”

ปลาโอแถบเป็นปลาที่ว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ปลาทูน่าทั้งหมดต่างก็เป็นปลาที่ว่ายน้ำไปทั่วทุกที่เช่นกัน พวกมันว่ายน้ำตามอาหารแล้วระดับอุณหภูมิอย่างต่อเนื่อง

แต่ฉินสือโอวรู้ว่า การปรับเปลี่ยนจากพลังของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนทำให้ฝูงปลาโอแถบในฟาร์มปลาได้รับความทนทานต่ออุณหภูมิได้แข็งแกร่งยิ่งกว่า ตอนนี้ที่ฟาร์มปลายังมีปลาโอแถบฝูงใหญ่อยู่จริงๆ

แต่แน่นอนว่า ปลาฝูงนี้ยังไม่เพียงพอกับอุปทานตลาดอเมริกาเหนือ ฉินสือโอวจะไปน่านน้ำมหาสมุทรแปซิฟิกที่มีปลาโอแถบ เพียงแต่ว่ายังไม่ใช่ตอนนี้

……………………………………………………..