ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 960 หอยทะเลแสนสวย

เมื่อได้ยินว่าฉินสือโอวจะเล่นมายากล เจ้าหญิงโลลิต้าก็วิ่งมายังท้ายเรืออย่างมีความสุข เธอมองไปยังน้ำทะเลตามที่ฉินสือโอวบอก

“คุณมองเห็นไหมว่าอะไรอยู่ในนั้น?” ฉินสือโอวชี้ไปยังแนวปะการังแล้วถามออกมา

เจ้าหญิงโลลิต้ามองตามพลางพูดขึ้นว่า “เห็นค่ะ ปลาตัวเล็กๆ นั่นเหรอคะ?”

“ใช่แล้วครับ มันคือปลาการ์ตูน คุณเคยเลี้ยงปลาการ์ตูนไหมครับ?” ฉินสือโอวถาม

ปลาที่พบมากที่สุดบริเวณแนวปะการังคือปลาการ์ตูน ปลาชนิดนี้และปะการังกับดอกไม้ทะเลมีความสัมพันธ์กัน

เจ้าหญิงโลลิต้าส่ายหัว แล้วตอบกลับว่า “ไม่ค่ะ ฉันเคยดูจากในภาพยนตร์เรื่อง ‘ปลาเล็กหัวใจทอร์นาโด’ ฉันดูหลายรอบมากเลยนะ พายเป็นปลาการ์ตูน ใช่ไหมคะ?”

ฉินสือโอวพยักหน้าแล้วยิ้มให้ เขาถามออกมาว่า “คุณอยากติดต่อกับพวกมันหน่อยไหม?”

เจ้าหญิงโลลิต้ามองไปยังฉินสือโอวด้วยความแปลกใจ ฉินสือโอวดีดนิ้วอยู่สองสามที จิตสำนึกแห่งโพไซดอนก็ทำงาน จากนั้นมันก็เข้าควบคุมปลาการ์ตูนทั้งสองตัวที่มีลายสีขาวในน้ำทะเลอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่เขาดีดนิ้วครั้งแรก จู่ๆ ปลาการ์ตูนทั้งสองตัวที่กำลังว่ายน้ำอยู่ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมา

จากนั้นเสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ ปลาการ์ตูนก็ส่ายหางไปมาอย่างสง่างาม ราวกับว่ากำลังว่ายตามเสียงจังหวะการดีดนิ้ว เมื่อพวกมันว่ายมาถึงบริเวณผิวน้ำ พวกมันก็ว่ายวนไปมารอบๆ ราวกับกำลังปรับตัวเพื่อเป็นสัตว์เลี้ยง พวกมันดูเชื่องมาก

ปกติแล้วปลาการ์ตูนจะตัวเล็ก ขนาดที่ใหญ่ที่สุดยาวเพียงแค่สิบกว่าเซนติเมตรเท่านั้น ปลาการ์ตูนทั้งสองตัวนี้น่าจะยาวไม่ถึงห้าเซนติเมตร ฉินสือโอวใช้มือวักน้ำขึ้นมา ปลาการ์ตูนทั้งสองตัวแน่นิ่งอยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้างของเขา

เจ้าหญิงโลลิต้าร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอยกมือขึ้นปิดปากเล็กน้อย ดวงตากลมโตมองภาพนั้นด้วยความประหลาดใจพลางถามขึ้นมาว่า “พระอัลเลาะห์เจ้า คุณทำได้ยังไงกันคะ?”

“เรื่องนี้เป็นความลับ ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครมาก่อนเลย วันนี้ผมจะบอกคุณแล้วกัน” ฉินสือโอวขยับมือไปตักน้ำเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย จากนั้นก็วางปลาการ์ตูนทั้งสองตัวลงในมือเล็กของเจ้าหญิงโลลิต้า

“ผมเข้าใจภาษาของปลา การดีดนิ้วของผมถือเป็นคลื่นความถี่ชนิดหนึ่ง เมื่อพวกมันได้ยินเสียงของคลื่นความถี่นี้แล้ว พวกมันก็จะฟังคำสั่งของผม แล้วว่ายขึ้นมาหา” ฉินสือโอวยิ้มออกมา

เจ้าหญิงโลลิต้ามองไปยังเขาด้วยความสงสัย เธอพูดขึ้นว่า “คุณหลอกฉันใช่ไหมคะ? ฉันไม่ใช่เด็กที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบนะ” แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็ยิ้มออกมา “แต่ว่าฉันเชื่อคำพูดของคุณนะ เพราะว่าฉันเชื่อคุณค่ะ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำในมือก็แห้งไป เจ้าหญิงโลลิต้าเลยปล่อยปลาการ์ตูนทั้งสองตัวกลับสู่ทะเล

ฉินสือโอวถามออกมาว่า “คุณอยากเลี้ยงพวกมันไหมครับ? ผมช่วยเอาไหม?”

ซาลามาห์ทั้งพยักหน้าและส่ายหัวไปมา เธอพูดว่า “พวกมันสวยมาก แต่ว่าที่บ้านฉันมีแต่ทะเลทราย พวกมันไม่ชอบที่นั่นแน่ๆ ทะเลเป็นบ้านของพวกมัน แล้วจะให้พรากพวกมันจากบ้านเกิดได้อย่างไร”

“คุณเลี้ยงพวกมันในตู้ปลาก็ได้นะ”

ซาลามาห์ยังคงส่ายหัวต่อไป “พี่ชายฉันเคยเลี้ยงนกอินทรีตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ท่านพ่อบอกกับเขาว่า นกอินทรีเป็นสัตว์แห่งท้องฟ้า ถ้าพวกมันถูกเลี้ยงอยู่ในกรง พวกมันจะไม่มีความสุข และอาจจะตายได้ พี่ชายไม่ฟัง จากนั้นอินทรีตัวนั้นก็ตาย ฉันเลยไม่อยากทำให้ปลาการ์ตูนต้องตาย”

“ปลาการ์ตูนไม่ใช่อินทรี พวกมันสามารถเลี้ยงในตู้ปลาได้ เพราะว่าพวกมันเป็นปลาสวยงาม นอกจากนี้คุณยังสามารถเลี้ยงมันได้ตามสบายอีกด้วย พวกมันจะเกิดลูกให้ด้วยนะ” ฉินสือโอวพูดพลางมองไปยังเจ้าหญิงโลลิต้าที่ยังอาลัยอาวรณ์อยู่

ปลาการ์ตูนเป็นสัตว์สองเพศ พวกมันสามารถเปลี่ยนจากเพศผู้มาเป็นเพศเมียได้ แต่เพศเมียไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเพศผู้ได้ ในฝูงปลาการ์ตูนทุกฝูงจะมีปลาการ์ตูนเพศเมียที่ค่อนข้างโดดเด่นเพียงหนึ่งตัวกับเพศผู้ตัวเต็มวัยอยู่สองสามตัว หลังจากนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นสัตว์สองเพศเมื่อเป็นวัยรุ่น หากว่าตัวเมียที่มีอำนาจตายไป เพศชายตัวหนึ่งที่ตัวเต็มวัยจะมีการเปลี่ยนแปลงฮอร์โมน และกลายมาเป็นเพศเมียตัวใหม่ในฝูง

ดังนั้น สามารถเลี้ยงปลาการ์ตูนได้ตามสบาย ขอเพียงไม่เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมหรืออาหารที่เป็นสาเหตุของการตายอย่างรวดเร็ว มันจะสามารถผสมพันธุ์ได้ตลอดเวลา

เจ้าหญิงโลลิต้าก็ยังคงส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “ตู้ปลาเล็กขนาดนั้น ฉันที่อยู่ในราชวังยังไม่ค่อยจะมีความสุขเลย แล้วปลาการ์ตูนพวกนั้นจะอยู่ในตู้ปลาได้อย่างไร?”

“คุณช่างเป็นเด็กดีจริงๆ” ฉินสือโอวพูดกลั้วหัวเราะ เขาดีดนิ้วอีกหนึ่งครั้ง การควบคุมปลาการ์ตูนก็หายไปทันที จากนั้นปลาการ์ตูนทั้งสองตัวนั้นก็ส่ายหางว่ายน้ำไปอย่างไร้ร่องรอย

ในขณะที่กำลังพูดคุยกับเจ้าหญิงโลลิต้า ฉินสือโอวก็กำลังหาหอยทะเลสวยๆ อยู่ที่ใต้ท้องทะเล ตัวที่อยู่ใกล้กับชายฝั่งนั้นธรรมดาเกินไป เขาจึงไปหายังบริเวณที่น้ำทะเลค่อนข้างลึกเล็กน้อย

น่านน้ำบริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟจะเป็นแบบนี้ บริเวณน้ำตื้นไม่ค่อยมีอะไร แขกก็ค่อนข้างเยอะ แต่ที่บริเวณน้ำลึกนั้นมีของสวยๆ งามๆ มากมาย แม้ว่าคนจะมาดำน้ำกันบริเวณน้ำลึก แต่พวกเขาก็เพียงแค่สนุกไปกับการดำน้ำเท่านั้น ไม่สามารถเก็บของจากบริเวณนั้นขึ้นมาได้

ที่ออสเตรเลียมีข้อบังคับว่า ไม่สามารถจับสัตว์ในทะเลน้ำลึกได้ยกเว้นแต่จะตกปลาเท่านั้น แต่การตกปลาก็มีข้อบังคับเกี่ยวกับสายพันธุ์ ขนาดเล็กใหญ่ หากไม่ปฏิบัติตามกฎก็จะไม่สามารถนำขึ้นมาได้

สัมผัสทั้งสี่ของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนมองหาหอยทะเลไปทั่วรอบราวกับคันไถที่กำลังไถนา เมื่อผ่านแนวปะการังเล็กๆ ไป ฉินสือโอวก็มีสีหน้าตกตะลึง หอยทะเลสวยงามอันหนึ่งกำลังนอนอยู่บนปะการังนั้น

เปลือกของมันเรียบและเงางาม รูปทรงเหมือนลูกแพร์ ปลายทั้งสองข้างกลมมน เปลือกของมันสีทอง ข้างบนเต็มไปด้วยจุดสีขาวขนาดเล็กใหญ่มากมาย ราวกับดวงดาว เส้นโค้งทั้งสองข้างประกบเข้าหากันพอดี ที่ปลายทั้งสองด้านแต่งแต้มด้วยลวดลายสีน้ำตาลแดง ที่ฐานทั้งสองมีลายสีน้ำตาลเข้มแต่งแต้มอยู่

ฉินสือโอววิจัยสิ่งมีชีวิตในทะเลอยู่นาน เมื่อเห็นเปลือกหอยอันนี้เขาก็แยกประเภทของมันได้อย่างรวดเร็ว มันคือหอยเบี้ยดวงดาว หรือที่ชื่อทางวิทยาศาสตร์เรียกว่าหอยเบี้ยทะเลกาบเดี่ยว พวกมันอาศัยอยู่ในทะเลเขตร้อนหรืออบอุ่นกึ่งร้อน ตั้งแต่เขตน้ำขึ้นไปจนถึงโขดหิน แนวปะการังหรือทรายที่ก้นทะเลที่อยู่ลึกลงไปจะมีร่องรอยของพวกมันอยู่

หอยเบี้ยดวงดาวส่วนใหญ่แล้วจะกินอาหารประเภทสาหร่ายและซากปะการัง ดังนั้นหากต้องการจะหามันก็ต้องมาหาใกล้ๆ แนวปะการัง หอยชนิดนี้เป็นที่นิยมในหมู่นักสะสมหอย มูลค่าในการสะสมและความงามของมันสูงมาก

ปลายปี 1980 ก่อนที่เรือลากอวนจะกำเนิดขึ้น ในหนึ่งปีจะสามารถพบหอยชนิดนี้ได้ถึงสิบกว่าตัว ตอนนั้นที่ออสเตรเลียและอินโดนีเซียมีหอยเบี้ยดวงดาวขนาดมากกว่าห้าเซนติเมตรอยู่ และพวกมันยังสามารถเปลี่ยนเปลือกของมันได้อีกด้วย

แต่ว่า ตอนนี้แม้ว่าจะมีขนาดที่ยาวมากกว่าเจ็ดเซนติเมตรและเป็นของมีมูลค่าระดับสูง พวกมันก็จะไม่ได้มีค่ามากเท่าเมื่อก่อนแล้ว

เมื่อเขาเจอกับหอยเบี้ยตัวนี้ ฉินสือโอวก็รีบสวมใส่ชุดดำน้ำอย่างรวดเร็ว เขาพูดกับเจ้าหญิงโลลิต้าว่า “เอาล่ะ ไม่รอครูสอนดำน้ำชื่อดังคนนั้นแล้ว ฉันจะลงไปดูในทะเลเอง ฉันได้ยินพวกปลาบอกว่ามีหอยทะเลสวยๆ อยู่ที่นี่ด้วย”

เขากัดท่อช่วยหายใจ ด้านหลังสะพายถังออกซิเจนเอาไว้ ฉินสือโอวค่อยๆ ลงไปในน้ำช้าๆ และบังคับให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนพาหอยเบี้ยดวงดาวที่อยู่ลึกลงไปกว่าร้อยเมตรลอยขึ้นมาข้างบน

การดำน้ำต้องดำลึกลงไปถึงสี่สิบเมตร ดังนั้นฉินสือโอวจึงทำได้เพียงว่ายวนไปมารอบๆ ก้นทะเลเท่านั้น

เขาว่ายน้ำไปหาจุดศูนย์รวมพลังจิตสำนึกแห่งโพไซดอนที่อยู่ด้านหน้า แล้วเขาก็เก็บหอยเบี้ยดวงดาวลงเข้ากระเป๋า

หอยเบี้ยตัวนี้ยาวประมาณห้าเซนติเมตร แม้ว่าคุณสมบัติของมันจะไม่ถึงกับระดับดีที่สุด แต่ในหลายปีมานี้ก็เจอพวกมันได้น้อยแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันยังมีชีวิตอยู่ ฉินสือโอวเพิ่มพลังโพไซดอนให้มันจำนวนหนึ่ง การทำแบบนี้จะทำให้มันยังคงแข็งแรงอยู่เมื่อขึ้นไปบนผิวน้ำ

……………………………………………………