ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 961 ใต้ท้องทะเลอันสวยงาม

เกรตแบร์ริเออร์รีฟที่อยู่ก้นทะเลไม่ได้ครึกครื้นเหมือนฟาร์มปลาของฉินสือโอว แต่สิ่งมีชีวิตที่นี่ค่อนข้างหลากหลาย สภาพแวดล้อมรอบๆ อุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก

ที่ฟาร์มปลาต้าฉินมีปลาเศรษฐกิจจำพวกปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะ ปลาค็อดมากมาย พื้นที่ฟาร์มปลาทั้งหมด ปลาประเภทนี้มีจำนวนมากที่สุดถึงสองร้อยตัว แต่ว่าบริเวณที่ฉินสือโอวกำลังดำน้ำอยู่ในตอนนี้ หากมองดูรอบๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วนล่ะก็ ระยะทางจากตรงนี้ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตรรอบๆ มีเพียงปลาแค่สองชนิดเท่านั้น

ฉินสือโอวดำน้ำอยู่ใต้ท้องทะเล ข้างๆ เขามีปลาเขตร้อนว่ายไปมารอบๆ เพราะว่าฟาร์มปลาของเขาอยู่ที่มหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ เขาจึงไม่ค่อยคุ้นกับปลาเขตร้อนนัก เขารู้จักเพียงปลาหางนกยูง ปลาสายรุ้ง และปลาการ์ตูนที่พบเห็นได้บ่อยๆ เท่านั้น

บริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟเป็นบริเวณที่มีปลาสวยงาม ปลาสีสันหลากหลายว่ายไปมาอยู่ที่ใต้ท้องทะเล นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดจากวิวัฒนาการทางธรรมชาติ พวกมันพักอาศัยอยู่ตามแนวปะการัง เดิมทีปะการังก็มีสีสันสดใสอยู่แล้ว ถ้าหากว่าพวกปลาไม่สามารถกลืนไปกับปะการังเพื่อป้องกันตัวเองได้ แบบนั้นพวกมันก็จะตกอยู่ในอันตราย

เมื่อเวลาผ่านไป ปลาประเภทที่มีสีเดียว พวกมันอาจจะเกิดการสูญพันธุ์ได้ ส่วนปลาที่รอดได้ก็เป็นปลาจำพวกที่สามารถกลืนไปกับแนวปะการังได้

โดยเฉพาะปลาคิลลี่ฟิช ร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยสีสันหลากหลาย พวกมันเป็นสัตว์วงศ์ใหญ่ การตั้งชื่อสายพันธุ์มีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก บางตัวไม่มีชื่อภาษาจีนด้วยซ้ำ อีกอย่างปลาปลาคิลลี่ฟิชที่ทั้งตัวมีหลากสีพวกนี้เขาก็ไม่ได้รู้จักด้วย

เมื่อถึงเกรตแบร์ริเออร์รีฟที่อยู่ใต้ทะเล ฉินสือโอวใช้สายตาของตัวเองมองไปที่มันอีกครั้ง ความรู้สึกต่างจากที่ใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้ามาตรวจสอบโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกหนึ่งเป็นเรื่องของอารมณ์ ส่วนอีกความรู้สึกเป็นเรื่องของเหตุผล

เขาให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนตรวจสอบทะเลแห่งนี้ เขามักจะรู้สึกว่าที่นี่คือที่ของเขา ไม่ว่าอะไรก็เป็นของเขาทั้งหมด ดังนั้นไม่ว่าเขาจะเห็นอะไรเขาก็ไม่ตกใจ และไม่สนใจด้วยว่าพวกมันจะสวยหรือน่าเกลียด เพราะว่าพวกมันก็เป็นของของเขาทั้งหมด

แต่ว่าเวลาที่ดำน้ำแล้วใช้สายตามอง ความรู้สึกที่ได้มันไม่เหมือนกัน เมื่อเขาเห็นฝูงปลาเทวดาเจ็ดสีว่ายเข้ามาหา เขาก็สัมผัสได้ถึงความปีติที่เกิดขึ้นในใจ เป็นความสวยงามที่น่าเพลินใจเสียจริง

ปลาเทวดาเจ็ดสีได้ชื่อว่าเป็นราชาแห่งปลาเขตร้อน แน่นอนว่าเหตุผลที่มันได้รับการยกยอไม่ได้เป็นเพราะว่ามันสวยงาม…ถึงแม้ว่าความงามของมันจะสวยงามจนน่าตื่นตาตื่นใจ แต่สาเหตุอื่นจากนั้นก็คือพวกมันเป็นพ่อแม่ที่ดี

ปลาชนิดนี้เป็นปลาชนิดเดียวที่ใช้สารคัดหลั่งในการเลี้ยงลูก ลูกปลาจะใช้สารคัดหลั่งพวกนี้ในการดำรงชีวิตไปจนกว่าพวกมันจะสามารถหาอาหารเองได้

แต่ว่า ถ้าหากคุณเป็นโรคกลัวรู เช่นนั้นก็อย่ามองดูปลาชนิดนี้เด็ดขาด เพราะลูกปลามักจะอยู่ตามร่างกายของผู้เป็นพ่อแม่อย่างแน่นขนัด แบบนั้นจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดีได้

ฉินสือโอหลีกให้ปลาฝูงนั้น นี่เป็นสิ่งที่แขกผู้มาเยือนเกรตแบร์ริเออร์รีฟต้องยอมรับ ในทะเลปลาไม่ต้องหลีกทางให้คน แต่คนต้องหลีกทางให้ปลา

ในมหาสมุทรของเกรตแบร์ริเออร์รีฟ มนุษย์ผู้เป็นแขกมาเยือน จำเป็นที่จะต้องเคารพสิ่งมีชีวิตในทะเล พยายามไม่รบกวนการใช้ชีวิตของพวกมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องไม่ทำร้ายพวกมัน เพราะว่าเศรษฐกิจ ณ ที่แห่งนี้ได้รับการสนับสนุนมาจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นหากคนพื้นที่พบว่ามีคนมาทำร้ายสิ่งมีชีวิตในท้องทะเล ผู้นั้นก็จะกลายเป็นบุคคลที่คนพื้นที่ไม่ต้อนรับอีกต่อไป

ดังนั้น ถ้ามีคนโยนปลาลงบนพื้นแล้วทำการตัดหัวของมันเหมือนกับคนอื่นๆ ในประเทศของตน คนคนนั้นจะถูกกล่าวโทษอย่างแน่นอน

ทุกพื้นที่มักมีจารีตประเพณีของตนเอง เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ฉินสือโอวรู้สึกว่าการทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ดี นั่นคือการเคารพซึ่งกันและกัน

เมื่อหลีกทางให้กับฝูงปลาเทวดาเจ็ดสีแล้ว หลังของฉินสือโอวก็ชนเข้ากับโขดหิน ที่ด้านบนมีกิ่งก้านที่ตายแล้วลอยขึ้นมาฉินสือโอวไม่ได้ตั้งใจ เขารีบตีขาออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเองปลาเข็มหม้อสองสามตัวก็ว่ายเข้ามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา

 ปลาเข็มหม้อเป็นปลาในวงศ์ปลาโซดาที่มีขนาดเล็กมาก ร่างกายผ่ายผอม พวกมันชอบกินปลาตัวเล็กๆ และแมลงตัวเล็กๆ แน่นอนว่าร่างกายของมันก็เล็กด้วยเช่นกัน เมื่อโตเต็มวัยแล้ว พวกมันยาวสูงสุดไม่เกินห้าเซนติเมตร

อย่าไปดูถูกว่าพวกมันตัวเล็ก เพราะว่าปลาพันธุ์นี้ชอบการต่อสู้ พวกมันสามารถกระโดดขึ้นมาเหนือน้ำเพื่อต่อสู้ได้ ช่างมีนิสัยเจ้าอารมณ์เสียจริง

ปลาตัวเล็กๆ นับสิบตัวว่ายมาทางนี้ ฉินสือโอวสัมผัสความโกรธของพวกมันที่แผ่ออกมาได้ผ่านจิตสำนึกแห่งโพไซดอน ดูเหมือนว่าปลาตัวเล็กๆ พวกนั้นมาที่นี่ก็เพื่อที่จะต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงหยุดดูอยู่ด้วยความสนใจ

ปลาเล็กๆ พวกนั้นลอยนิ่งอยู่กับที่ยังไม่ได้เริ่มโจมตี กิ่งก้านใบไม้ที่อยู่รอบๆ เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรง มันอ้าปากกว้าง ‘กรวม กรวม’ มันกินปลาเข็มหม้อเหล่านั้นไปจนหมด

ฉินสือโอวส่ายหน้าออกมาด้วยความตกใจ ปลาใบไม้ ที่แท้พวกมันก็ซ่อนตัวได้อย่างยอดเยี่ยม แม้แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกมัน ไม่แปลกที่ปลาตัวนี้จะกลายเป็นปรมาจารย์ของการซ่อนตัว

แน่นอนว่า สำหรับใต้ท้องทะเลคงจะขาดสิ่งที่เป็นตำนานอย่างกุ้งมังกรออสเตรเลียไปไม่ได้

กุ้งมังกรออสเตรเลียเป็นกุ้งหายากที่มีขนาดใหญ่ กุ้งมังกรอาจจะหนักได้ร้อยถึงสองร้อยกรัม เมื่อโตเต็มวัยก็จะมีน้ำหนักมากกว่าหนึ่งกิโลกรัม และสามารถตัวโตได้ถึงห้ากิโลกรัม!

กุ้งชนิดนี้ไม่สามารถพบได้บ่อยๆ ที่บริเวณชายฝั่ง ผู้คนตั้งใจที่จะมาจับพวกมันจำนวนมาก เนื่องจากตัวของมันใหญ่ แรงของพวกมันก็มีเยอะด้วยเช่นกัน คนที่ถูกก้ามของกุ้งมังกรขนาดใหญ่หนีบเข้า รับรองได้ว่าพวกเขาจะอยู่ไม่สุขอย่างแน่นอน

ฉินสือโอวเห็นว่ากุ้งมังกรตัวนี้ไม่ได้มีขนาดเล็ก ก้ามของมันยาวเท่ากับแขนของเด็กเล็ก กระดองสีแดงเข้ม มันกำลังอาละวาดอยู่ที่ใต้ท้องทะเล มันชูก้ามอันใหญ่ตทั้งสองข้างขึ้นด้วยความเอาแต่ใจ

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินสือโอวก็ยิ้มออกมา กลางวันนี้กินมันแล้วกัน

ชุดว่ายน้ำของเขามีกระเป๋าด้วยหนึ่งใบ ข้างในมีของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นตาข่ายจับปลาอย่างง่าย เขาอ้าตาข่ายกว้างแล้วคลุมกุ้งมังกรตัวนั้นเอาไว้ จากนั้นก็เขาสะบัดข้อมือจับมันเข้าไปข้างในตาข่าย

กุ้งมังกรตัวใหญ่ดิ้นรนต่อสู้อยู่ในตาข่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ว่าตาข่ายชนิดนี้ทำขึ้นพิเศษ มันสามารถทำให้ก้ามและฟันของปลากุ้งขนาดใหญ่ไร้ประโยชน์

ฉินสือโอวว่ายไปมาในน้ำอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ เขาถอดแว่นดำน้ำออกแล้วมองดูรอบๆ ตัว จากนั้นก็ว่ายไปยังดาดฟ้าของเรือ

เจ้าหญิงโลลิต้าคุกเข่าบนดาดฟ้าเรือพลางมองไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าแสดงออกถึงความร้อนรน แต่เมื่อเห็นฉินสือโอว เธอก็ยิ้มออกมาทันที เธอยกมือน้อยๆ ­ของตัวเองโบกไปมา

ฉินสือโอวไม่ได้ขึ้นเรือมาทันที เขายื่นแขนออกมาที่ข้างเรือ แล้วมองไปยังเจ้าหญิงโลลิต้าแล้วพูดว่า “เดาสิว่าผมเอาอะไรมาให้คุณ?”

“หอยสวยงามงั้นเหรอ?” เจ้าหญิงโลลิต้าพูดอย่างมีความหวัง

ฉินสือโอวดึงตาข่ายจับปลาออกมา กุ้งมังกรสีแดงเข้มตัวใหญ่ถูกโยนขึ้นมาบนดาดฟ้า จากนั้นมันก็คลานออกมาจากตาข่ายอย่างรวดเร็ว มันใช้กรามอันใหญ่สะบัดตาข่ายไปมา ท่าทางของมันยังดูสง่าผ่าเผยเหมือนเดิม

เจ้าหญิงโลลิต้าตกใจเป็นอย่างมาก เธอเดินถอยหลังพร้อมร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นก็ค่อยๆ สงบลง เธอพูดออกมาอย่างเสียใจว่า “คุณทำฉันตกใจหมดเลย กุ้งมังกรตัวใหญ่ขนาดนี้ น่ากลัวจริงๆ!”

ฉินสือโอวหัวเราะออกมาพลางหยิบหอยเบี้ยดวงดาวออกมาจากกระเป๋า เขาวางมันไว้ที่ดาดฟ้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ เรื่องนั้นผมขอโทษ นี่เป็นของชดเชยคำขอโทษของคุณ หอยเบี้ยดวงดาวตัวนี้โอเคไหม?”

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่หอยเบี้ยดวงดาวจะมีชื่อเสียงโด่งดังเรื่องความงาม เมื่อตอนที่มันอยู่ในทะเลมันสวยมาก แต่เมื่อมันมาเจอกับแสงแดด ความงามของมันทำให้คนที่พบเห็นตกตะลึงไปกับความงามของมัน เปลือกหอยเรียบเนียนประกายแวววาวสวยงาม สีสันมากมายสะท้อนไปมา มันมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คนเป็นอย่างมาก!

เมื่อเห็นหอยทะเลขนาดใหญ่ เจ้าหญิงโลลิต้าก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น เธอรีบปีนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบหอยเบี้ยมาไว้ในมือ เธอพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ มันสวยมากเลย! ฉันไม่เคยได้รับของขวัญที่สวยงามขนาดนี้มาก่อนเลย!”

……………………………………….