ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 986 ไม่มีทางต่อรอง

เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นทันที พอมาถึงที่ฟาร์มปลาฉินสือโอวก็บอกแบล็คไนฟ์ผ่านอินเตอร์โฟน “บอกให้พวกตัวแสบไปขึ้นเรือกำปั่นทะเลที่ท่าเรือทางตะวันตก เตรียมทำงาน!”

เรือกำปั่นทะเลทั้งสี่ลำขับกลับมา ฉินสือโอวไม่สนใจเรื่องป้องกันเรือขโมยปลาแล้ว ตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือบริษัทดาวเคมิคอล ถ้าโรงงานเคมีมาเปิดที่เกาะ แล้วที่ฟาร์มจะเลี้ยงปลาอะไรได้อีก

เรือกำปั่นทะเลใช้การสร้างแบบเรือความเร็วสูง มันปราดเปรียวราวกับเรือรบอเนกประสงค์ขนาดเล็ก เรือแบบนี้มีความเร็วสูงมาก ฉินสือโอวพาคนขึ้นเรือไปไม่นานก็เร่งความเร็วไปขวางทางเรือขนส่งเอาไว้ได้

เห็นได้ชัดว่าคนบนเรือขนส่งเห็นเรือกำปั่นทะเล วิทยุมีเสียงตี้ดๆ ดังขึ้น ฉินสือโอวหยิบวิทยุขึ้นมาถาม “นี่คือฟาร์มปลาต้าฉิน พวกคุณเป็นใคร?”

คนบนเรือคงไม่รู้ว่าเป็นฉินสือโอวที่นำคนบนเกาะคัดค้านการสร้างโรงงานบนเกาะนี้เลยพูดว่า “สวัสดีครับคุณ พวกเราคือเรือขนส่งของบริษัทดาวเคมิคอลแคนาดา มีอุปกรณ์ที่ต้องขนส่งมาที่เกาะของคุณ…”

“ถ้าอย่างนั้นเข้ามาที่ฟาร์มปลาของผมทำไม?” ฉินสือโอวถามตัดบทอีกฝ่าย

“คุณครับ อาจจะเพราะว่าหิมะตกเลยทำให้ท่าเรือถูกปิด พวกเราเลยทำได้แค่ขอใช้ท่าเรือของคุณ แต่ไม่ต้องห่วง พวกเรายินดีจะจ่ายค่าที่จอดให้ แบบนี้โอเคไหมครับ?”

ฉินสือโอวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด “นี่เป็นท่าเรือใหม่”

“อ่อ พวกเราเข้าใจ พวกเรายินดีจะจ่ายค่าที่จอดให้”

ฉินสือโอวพูด “ผมคิดว่าพวกคุณคงไม่เข้าใจ ที่นี่คือท่าเรือใหม่ ค่าที่จอดค่อนข้างแพง หนึ่งวันหนึ่งร้อยล้าน”

เขานึกถึงครั้งแรกที่เจออัลเบิร์ต ตอนนั้นเขาอยากซื้อฟาร์มปลาแกธเธอริง จากนั้นอัลเบิร์ตก็ใช้วิธีนี้มาหยุดเขา ตอนนี้เขาก็ใช้วิธีเดียวกันมาสู้กับบริษัทดาวเคมิคอล

คิดแบบนี้ฉินสือโอวก็รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนเลวไปแล้ว

พอเสียงพูดของเขาเงียบลงอีกฝ่ายก็มีเสียงตกใจดังขึ้น จากนั้นก็มีคนถามอย่างสงสัย “คุณครับ ผมคิดว่าผมคงฟังผิด เมื่อครู่คุณบอกว่าค่าที่จอดคือหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์แคนาดาต่อหนึ่งวัน?”

ฉินสือโอวพูด “ไม่ ไม่ใช่หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์แคนาดาต่อหนึ่งวัน แต่เป็นหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ!”

ดูจากตรงนี้สิ่งที่เขาทำนั้นยิ่งเกินกว่าอัลเบิร์ต เพราะฉะนั้นเขาร้ายยิ่งกว่าอัลเบิร์ตเสียอีก

ห้องคนขับของเรือขนส่งเงียบไปชั่วขณะ แล้วก็มีคนพ่นคำหยาบออกมา “บัดซบ ล้อเราเล่นหรือเปล่า?!”

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาทีน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป “คุณครับ พวกเราเป็นเรือขนส่งของบริษัทดาวเคมิคอลจริงๆ และพวกเราก็อยากจะขอใช้ท่าเรือของคุณด้วยใจจริง เพราะฉะนั้นหวังว่าคุณจะไม่ล้อพวกเราเล่น”

ฉินสือโอวพูดอย่างจริงจัง “ไม่ ได้โปรดเชื่อผม ผมไม่ได้ล้อเล่น หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์แคนาดา ถ้าพวกคุณเต็มใจที่จะจอดผมก็จะเปิดทางให้ ไม่อย่างนั้นพวกคุณมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นหรือไม่ก็ไปจอดที่ท่าเรือของเกาะ”

อีกฝ่ายยังอยากจะพูดแต่ฉินสือโอวปิดวิทยุไปแล้ว ปัญหาเรื่องอำนาจการครอบครองไม่สามารถต่อรองกันได้!

เรือขนส่งไม่ลดความเร็วและยังคิดจะขับมาข้างหน้า พวกเขาคงรู้หลักการที่ว่าการคุยกับนายใหญ่นั้นง่ายกว่าคุยกับพวกลูกน้อง พวกเขาคิดว่าเจ้าของฟาร์มปลาคงคุยกันดีๆ ได้ พวกคนบนเรือตจึงตัดสินใจเข้ามาขวางพวกเขาเอง

แบบนี้ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว ฉินสือโอวพูดขอร้องไปทางวิทยุว่า “พวกคุณเข้ามาในฟาร์มปลาส่วนบุคคลแล้ว ทุกท่าน ผมไม่ต้อนรับพวกคุณ ดังนั้นพวกคุณกรุณาออกไป! ไม่อย่างนั้นผมจะใช้อาวุธแล้วนะ!”

ปืนน้ำวนถูกลากออกมาบนดาดฟ้าของเรือกำปั่นทะเลทางทิศตะวันออก ปืนน้ำที่เกรียงไกรปรากฏกายอยู่ใต้แสงอาทิตย์ ผิวโลหะด้านนอกเป็นประกาย หลุมที่ปากกระบอกปืนอันดำมืดแผ่รังสีอำมหิตออกมา

ฉินสือโอวส่งสัญญาณให้ชาร์คขับเรือเข้าไปใกล้เรือขนส่ง จากนั้นบูลก็เปิดปืนน้ำ เขาไม่ได้เล็งไปที่เรือขนส่งแต่ยิงไปที่ด้านซ้ายขวาของเรือขนส่งแทน ครู่หนึ่งสายน้ำกำลังแรงก็พุ่งไปบนฟ้าเอาน้ำทะเลที่เย็นยะเยือกยิงออกไป

ในที่สุดคนบนเรือขนส่งก็เข้าใจความจริงจังของอีกฝ่าย กัปตันรีบสั่งให้ลดความเร็วแล้วเรือขนส่งก็เริ่มหันหัวเรือ จากนั้นจึงเร่งความเร็วออกไปจากเขตของฟาร์มปลา

ฉินสือโอวส่งสัญญาณให้แบล็คไนฟ์หาคนไปตามดูเรือลำนี้ เขาจะไม่ให้อุปกรณ์ของบริษัทดาวเคมิคอลได้ขึ้นฝั่งแน่ แบบนั้นแผนในการยื้อเวลาของเขาก็จะล้มเหลว

พอกลับบ้านเขาก็โทรไปหาแบรนดอนเพื่อถาม “บริษัทดาวเคมิคอลกู้เงินจากธนาคารมอนทรีออลของพวกนายมาก้อนหนึ่งเหรอ?”

แบรนดอนตรวจสอบดูครู่หนึ่งแล้วพูด “ใช่ แต่นายถามทำไม? นายก็จะกู้เงินเหรอ?”

ฉินสือโอวพูด “เปล่า นายไม่ได้ดูข่าวเลยเหรอ? ไอ้บริษัทดาวเคมิคอลเวรนั่นคิดจะมาสร้างโรงงานเคมีที่เมืองของฉัน ฉันไม่มีทางให้พวกมันสมหวังแน่! โอเค บอกฉันสิพวก นายมีวิธีกดดันพวกเขาไหม?”

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้โทรหาแบรนดอนเพราะรู้สึกว่าแบรนดอนเป็นแค่ผู้จัดการสาขาเล็กๆ คงไม่สามารถส่งผลกระทบต่อความร่วมมือของบริษัทดาวเคมิคอลและธนาคารมอนทรีออลได้ ที่เป็นถึงโครงการร้อยล้าน

ตอนนี้เขาเปิดฉากระดมความช่วยเหลือจากทุกส่วน

แบรนดอนให้เขารอก่อน จากนั้นก็รัวแป้นพิมพ์ก๊อกแก็กๆ ไม่รู้ว่าดูอะไร ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “บริษัทดาวเคมิคอลอยากสร้างสายการผลิตเคมีการเกษตรที่เกาะแฟร์เวลใช่ไหม? โอเค พวกเขากู้เงินไปจริงๆ กู้ไปหนึ่งร้อยห้าสิบล้าน นายแย่แล้ว ฉิน!”

ฉินสือโอวพูดอย่างจนใจ “คราวนี้ก็อย่าหาว่าฉันล้อเล่น โอเค? บอกมาเร็วๆ นายช่วยได้หรือเปล่า?”

แบรนดอนคิดครู่หนึ่งแล้วพูด “ฉันช่วยได้ แต่ไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ บริษัทดาวเคมิคอลทำเรื่องกู้เงินจากธนาคารมอนทรีออลที่สาขานิวฟันด์แลนด์ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาร่วมมืออะไรบางอย่างกับรัฐบาลนิวฟันด์แลนด์ คืออย่างนี้ ฉันมีเพื่อนอยู่ที่สาขานั้น สามารถกดดันบริษัทดาวเคมิคอลโดยผ่านพวกเขาได้”

“แต่ว่านายต้องกดดันบริษัทดาวเคมิคอลไว้ อย่าให้พวกเขาสร้างสายการผลิตได้ เพราะเหตุผลที่ฉันจะให้เพื่อนกดดันพวกเขาคือไม่เห็นความเป็นไปได้ที่การลงทุนจะสำเร็จ” แบรนดอนกำชับ

ฉินสือโอวบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีปัญหา เขาไม่มีทางให้เรือขนส่งของบริษัทดาวเคมิคอลมาจอดที่เกาะอยู่แล้ว

นอกจากนี้เขายังโทรไปหาแและจ่ายเงินให้หนังสือพิมพ์ลงข่าวขอความช่วยเหลือ พาดหัวข่าวว่า ‘ขอโรงงานเคมีได้โปรดให้โอกาสเต่าทะเลได้มีชีวิตต่อไป’

วันรุ่งขึ้นเรือข้ามฟากขับมาที่ท่าเรือของฟาร์มปลาแล้วคนขาววัยกลางคนสี่คนก็เดินออกมา พวกเขาดูแตกต่างกันคนในเมืองเพราะในวันที่อากาศหนาวอย่างนี้พวกเขาใส่เพียงชุดสูทและเสื้อโอเวอร์โค้ตเท่านั้น หน้าตาก็ไม่คุ้น

คนวัยกลางคนทั้งสี่เจรจาด้วยเสียงค่อยเพียงไม่กี่ประโยคแล้วเดินมาทางวิลล่า หู่จือและเป้าจือที่อาบแดดอยู่ที่ประตูคลานขึ้นมา พวกมันเงยหัวเห่าโฮ่งๆ

เห็นแลบราดอร์ที่ห้าวหาญสองตัวขวางทางไว้ ทั้งสี่คนก็หยุดนิ่งด้วยความประหม่า แต่หลังจากนั้นหมีตัวอ้วนใหญ่ก็พุ่งออกมาจากในบ้านแล้วจ้องมองไปรอบๆ จากนั้นมันก็พุ่งไปหาพวกเขาทำให้ทั้งสี่คนตกใจจนหน้าซีด!

………………………………………..