ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา - บทที่ 993 เซนเซอร์ได้ไหม

พริบตาเดียวก็ปีใหม่อีกแล้ว

ขณะที่ฉินสือโอวติดโคลงคู่มงคล เขาถอนหายใจอย่างเสียดาย “โคโกโร่ แกว่าเวลามันไปไหนวะ ยังจำตอนที่พวกเราเจอกันครั้งแรกได้ไหม น่าจะเป็นตอนที่เข้ามหาวิทยาลัย พริบตาเดียวเอง กี่ปีแล้ว”

เหมาเหว่ยหลงถอนหายใจ “บ้าเอ๊ย อย่ามาพูดอะไรที่มันอ่อนไหวได้ไหม ใช่ พริบตาเดียว ฉันก็เป็นพ่อคนแล้ว แกก็เป็นพ่อคนแล้ว แต่จะว่าไปมันก็เหมือนตอนมหาลัยที่แกสอบขึ้นปีสี่ช้ากว่าฉัน ตอนเป็นพ่อคน แกก็เป็นช้ากว่าฉัน ”

ได้ยินแบบนี้ ฉินสือโอวก็หัวเราะออกมา เขาวางโคลงคู่มงคลแล้วหันกลับมาพูด “แกยังมีหน้ามาพูดแบบนี้ได้ไง โคโกโร่ สอบขึ้นปีสี่มหาวิทยาลัยได้ ก็เพราะแกให้คนอื่นมาสอบแทนให้ ใช่ไหมล่ะ ส่วนฉันสอบได้เอง ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าแกมาเป็นพ่อคนได้ยังไง เป็นแบบนี้ได้ยังไง แต่ฉันทำมันด้วยตัวเอง”

เหมาเหว่ยหลงชี้เขาพลางพูด “ปีใหม่แล้ว แกช่วยพูดอะไรที่มันเป็นมงคลหน่อยได้ไหม ใช่ ฉันหาคนมาสอบแทนให้ ฉันเลยได้ขึ้นปีสี่ วันนั้นฉันปวดท้องหรอก ไม่อย่างนั้นนะ ฉันสอบเกรดสี่ได้แบบสบายๆ ไปแล้ว”

ทั้งสองคนเริ่มเถียงกันทันที หู่จือกับเป้าจือเห็นพ่อของมันจ้องตากันอยู่ ก็รีบวิ่งเข้ามาเห่าใส่เหมาเหว่ยหลง

เหมาเหว่ยหลงตะโกน พวกวายร้ายที่เอะอะอยู่หน้าวิลล่าก็ร้องเสียงแหลม และมองไปยังเหมาเหว่ยหลงที่กวักมือเรียก พร้อมวิ่งไปล้อมเขา ทั้งสองฝั่งทั้งร้องทั้งแยกเขี้ยว บรรยากาศมีชีวิตชีวาหาที่เปรียบไม่ได้

พ่อฉินวิ่งออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ตะโกนว่า “โตจนอายุ 30 กันแล้ว ฉันพูดว่าแกสองคนโตจนเป็นพ่อคนแล้ว ยังจะมาเล่นกันแบบนี้อีก รีบๆ แปะโคลงคู่มงคลเร็ว”

ฉินสือโอวพูดขึ้น “พ่อครับ พ่อมาช่วยผมหน่อย ให้โคโกโร่ไปตรงนั้น”

ชายแก่ส่ายหน้าพลางเดินออกมา ถอนหายใจและพูดขึ้นว่า “แกนะแก ถึงตอนนี้อินเทอร์เน็ตจะสะดวกมาก แต่พวกโคลงคู่มงคลหาซื้อในอินเทอร์เน็ตได้ด้วยหรือ ทำทุกอย่างได้โดยไม่ต้องออกไปข้างนอกเลย”

เนื่องจากคนจีนในแคนาดามีเพิ่มมากขึ้น ธุรกิจที่เกี่ยวกับคนจีนก็เพิ่มขึ้นด้วย คนจีนในเซนต์จอห์นยังน้อย ดังนั้นจึงต้องซื้อโคลงคู่มงคลจากอินเทอร์เน็ต หาซื้อได้ทั้งในอเมซอนและอีเบย์ มีคนจีนจำนวนมากอยู่ในโทรอนโตและแวนคูเวอร์ ตามถนนก็มีโคลงคู่มงคลขายกัน

ฉินสือโอวคลี่โคลงคู่แล้วเริ่มติดบนประตู พ่อฉินหรี่ตามอง ตาเบิกโพลงในทันใดเมื่อเห็น พลางตะโกนออกไปว่า “แกซื้ออะไรมา”

ฉินสือโอวพูดอย่างได้ใจ “มันดีมากเลยนะครับ ดูสิครับ บนโคลงเขียนว่า ‘นั่งพักสักนิด ผ่อนจิตผ่อนใจ’ ข้างล่างคือ ‘พักผ่อนสักหน่อย จะพานประสบโชค’ ตามแนวนอนเขียนว่า ‘ดินแดนในอุดมคติ’ พ่อครับ พ่อไม่คิดว่ามันเหมาะกับโอกาสพิเศษเหรอ”

พ่อฉินชี้ไปที่เขาอย่างขมขื่น พลางพูด “โคลงคู่มงคลปีหน้า ฉันจะเขียนเอง นี่แกเล่นอะไรอยู่”

ฉินสือโอวมองไปที่เหมาเหว่ยหลงด้วยความงุนงงสงสัย พร้อมทั้งถามว่า “แกคิดว่ามันไม่ดีเหรอ”

เหมาเหว่ยหลงบีบจมูกพูดเสียงเบา “ก็ดีนะ แปะรอบๆ บริเวณนี้ โดยเฉพาะบนเกาะที่ทิวทัศน์งดงามของแก ไม่มีโรงงาน ไม่ค่อยมีข้อพิพาท แบบนี้ไม่ใช่ดินแดนในอุดมคติเหรอ”

ในที่สุดข้อพิพาทที่เกี่ยวกับ บริษัทดาวเคมิคอลก็สิ้นสุดลง หลังจากงานปาร์ตี้อย่างบ้าคลั่ง เหล่าผู้สนับสนุนที่มายังเมืองนี้ก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง พวกเขาได้ตามที่ต้องการแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ไม่มีข้อพิพาทแล้ว ชีวิตดำเนินผ่านไปอย่างราบรื่น เช่นนี้ทำให้รู้สึกว่าเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้สึกอะไรจนวันส่งท้ายปีเก่ามาถึง

ติดคำโคลงคู่มงคลเรียบร้อยแล้ว พ่อฉินก็หยิบธูปที่ซื้อในอินเทอร์เน็ตมาจุดไว้ทางตะวันออกของสนามหน้าบ้าน คุกเข่าลงกราบไหว้เสียงพึมพำ ปากก็ท่องแสดงความกตัญญูต่อบรรพชน

หลังจากที่พ่อฉินลุกขึ้น ฉินสือโอวก็พูดขึ้นว่า “พ่อครับ เราต้องทำตอนนี้ด้วยเหรอ รอให้วินนี่คลอดลูก แล้วตอนเช็งเม้งพวกเราค่อยกลับไปไหว้ก็ได้”

พ่อฉินส่ายหัวไปมา พลางพูดขึ้น “นั้นมันอีกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้พ่อแค่รู้สึกขอบคุณบรรพบุรุษของเรา โชคดีที่พวกเขาอวยพรและปกป้อง ไม่เช่นนั้นแกจะมาทำงานในแคนาดาได้แบบนี้เหรอ”

ฉินสือโอวเห็นว่าก็มีเหตุผล แต่เขาคิดว่าต้องขอบคุณทวดที่ไม่เคยพบกันของเขา สุสานของชายชราอยู่ที่เซนต์จอห์น เมื่อก่อนเขาก็เคยไปเคารพ

รู้สึกไม่ค่อยดีเพราะเวลาต่างกัน เวลาที่เซนต์จอห์นช้ากว่าปักกิ่งอยู่ เกือบสิบสองชั่วโมง ดังนั้นงานฉลองตรุษจีนก็จะเริ่มตอนประมาณเจ็ดโมงเช้า เหมือนจะไม่รู้สึกอะไร แต่ข้างนอกก็สว่างแล้ว

ทว่าตรุษจีนปีนี้ค่อนข้างคึกคักมีชีวิตชีวา บ้านฉินสือโอวยิ่งไม่ต้องพูดถึง ครอบครัวของเหมาเหว่ยหลงยังมีโหวจื่อ เซวียนกับหวงเฮ่าเจียอีกสองคน รวมๆ กันก็สิบกว่าคน ทุกคนห่อเกี๊ยวกันเพื่อเตรียมอาหารมื้อเย็นส่งท้ายปีเก่ากันอย่างคึกคักสนุกสนาน

หลังจากที่ปรึกษากันว่ามื้อค่ำนี้จะไม่กินตามเวลาที่ประเทศจีน เทศกาลไม่ได้กำหนดตามเวลาของประเทศจีน พวกเขาเวลาห่างกัน 12 ชั่วโมง ก็ฉลองตรุษจีนกันในแบบแคนาดา

คนจีนในอเมริกาเหนือก็จัดงานฉลองตรุษจีนกันเอง ใครใช้ให้คนจีนในอเมริกาเหนือมีเยอะขนาดนี้

เทศกาลจัดตามเวลาของแคนาดา แต่รายการกาล่าฉลองตรุษจีนก็ยังต้องดู ในตอนเช้าตรู่โหวจื่อเซวียนและคนอื่นๆ ก็มาช่วยกันห่อเกี๊ยว และดูงานกาล่าฉลองตรุษจีนไปพร้อมๆ กันที่ฟาร์มปลา

รายการบันเทิงต้องดูหลายๆ คนถึงจะสนุก ในตอนนี้จุดที่ตลกไม่เยอะ ที่น่าดูก็น้อยลง แต่ว่าคนมารวมกันสิบกว่าคน พอตลกก็หัวเราะกันเสียงดัง ความสุขของทุกคนนั้นมากมายเหลือล้น

ไม่นานหลังจากดูงานกาล่าฉลองตรุษจีนจบ เอี๋ยนตงเหล่ยก็โทรมาหา “สวัสดีปีใหม่ เสี่ยวฉิน ไม่ได้พูดคุยกันนาน ฉันมาอวยพรปีใหม่!”

ฉินสือโอวรีบพูด “ขอบคุณครับพี่เหล่ย ผมยุ่งมาก ลืมอวยพรปีใหม่พี่ไป สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับพี่ มีความสุขทั้งครอบครัวนะครับ!”

ทั้งสองคนทักทายกันตามมารยาท เอี๋ยนตงเหล่ยพูดขึ้น “ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยหน่อย เสี่ยวฉิน สถานีโทรทัศน์ CCTV  ของจีนอยากจะทำรายการเกี่ยวกับคนจีนโพ้นทะเลที่เซนต์จอห์น นายมาออกรายการได้ไหม สัมภาษณ์ทางอินเทอร์เน็ต สักพักเดี๋ยวจะมีคนติดต่อนายไป”

ฉินสือโอวพูดอย่างมีความสุข “ไม่มีปัญหาครับ”

เห็นเขาตอบอย่างเร็วด้วยความสุขเช่นนี้ เอี๋ยนตงเหล่ยก็หัวเราะขึ้นมา พลางกล่าวว่า ‘ไม่รบกวนเวลาวันหยุดของนายกับครอบครัวแล้ว’ แล้ววางสายไป

เป็นไปตามที่คิดไว้ ไม่นานนักก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา เมื่อฉินสือโอวรับสาย ฝั่งตรงข้ามได้แนะนำตัวว่าเป็นนักข่าวของสถานีโทรทัศน์ CCTV การสัมภาษณ์ในครั้งนี้จะดำเนินการสัมภาษณ์ผ่านทางอินเทอร์เน็ต ให้ฉินสือโอวเข้าระบบห้องสนทนาในเว็บไซต์

ทันทีที่เข้าไป ฉินสือโอวก็ได้แนะนำตัวเองตามที่ได้นัดหมายไว้ทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นก็อวยพรให้กับเพื่อนร่วมชาติทั่วประเทศ เขาคิดว่ามันจบแล้ว แต่นักข่าวได้ถามคำถามขึ้นในทันทีทันใดว่า “ขอถามคุณฉินสักหน่อยนะครับ ปีใหม่นี้คุณมีความปรารถนาอะไรที่เกี่ยวกับประเทศบ้านเกิดของคุณไหมครับ”

ฉินสือโอวมองกล้องพร้อมพูด “มีแน่นอนครับ แต่คุณจะเซนเซอร์ให้ผมได้ไหมล่ะ”

“เกรงว่าจะไม่ได้ครับ” นักข่าวหัวเราะ

ฉินสือโอวยักไหล่ ก่อนพูดว่า “แค่คำร้องขอไม่ได้มากมายยังทำให้กันไม่ได้เลย ผมจะขอเรื่องอื่นที่มันใหญ่กว่านี้ นั่นก็คงเป็นไปไม่ได้ ถูกไหมครับ ”

เหมาเหว่ยหลงที่อยู่ข้างหลัง ฟังแล้วถึงกับขำออกมาชุดใหญ่ โหวจื่อเซวียนเลียนแบบการยักไหล่ของเขา พลางพูด “โถถังกะละมังหม้อ พ่อนักข่าวคนนั้นโดนฉินสือโอวเล่นงานเสียแล้ว ”

………………………………………………….