ผมมีระบบย่อยสลายในวันสิ้นโลก - บทที่ 15 ได้กำไรโดยไม่ต้องทำอะไร

บทที่ 15 ได้กำไรโดยไม่ต้องทำอะไร

ด้วยการที่รังหมาป่าแห่งนี้มีจ่าฝูงคือหมาป่าสีเงินแสงจันทร์ระดับกลางคุมอยู่ถึงเจ็ดตัว นี่ทำให้ก่อนหน้านี้ยามที่ตึกนายพลเหมันต์จันทราพยายามบุกโจมตีอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถบุกเข้าไปได้

ยังดีที่หมาป่าสีเงินแสงจันทร์เหล่านี้ไม่ค่อยจะออกมาจากรังง่ายๆ ไม่อย่างนั้นละก็คงส่งปัญหาให้กับตึกนายพลเหมันต์จันทราได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

รังหมาป่าสีเงินแสงจันทร์นี้มีอาณาเขตภายนอกอยู่ที่สามร้อยไมล์ ตราบใดที่ไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปมากกว่านี้ย่อมไม่ตกอยู่ในอันตรายเท่าไหร่นัก และพื้นที่นี้เองก็เป็นพื้นที่ที่เป็นเป้าหมายเฉินเฉียงและนักรบคนอื่นในการค้นหา หรือจะบอกว่าทุกคนอยู่ในอาณาเขตที่ยังปลอดภัยอยู่ก็ว่าได้

ในทันทีที่เฉินเฉียงได้เข้าไปยังอาณาเขตนี้ เขาก็ได้วางแผนในการใช้ชีวิตในช่วงห้าวันนี้เรียบร้อยแล้ว

ถึงแม้ว่าตัวเขานั้นไม่ได้คิดที่จะทำการค้นหาผลกระจ่างจิตนี้สักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ตัวเขานั้นก็ไม่สามารถปล่อยเวลาให้ศูนย์เปล่าได้เหมือนกัน

สองชั่วโมงหลังจากเข้ามาในตำแหน่งค้นหา เฉินเฉียงได้ทำการสำรวจอันตรายโดยรอบที่อาจปรากฏขึ้นในพื้นที่ค้นหาของเขาก่อนเป็นอย่างแรก และนี่เองทำให้ได้พบกับชายอ้วนคนหนึ่ง

ชายอ้วนคนนี้เขาสัมผัสได้ว่าเป็นนักรบสายเลือดระดับนายพลวิญญาณ เฉินเฉียงได้จดจำกลิ่นของเขาเอาไว้ในทันที

ด้วยการที่มีนักรบที่แข็งแกร่งแบบนี้อยู่ไม่ไกลทำให้เขานั้นรู้สึกปลอดภัยขึ้นมา แต่ที่สำคัญกว่านั้นนั่นก็คือหากว่าชายอ้วนคนนี้สามารถฆ่าสัตว์ประหลาดได้ละก็ เขานั้นจะมีโอกาสย่อยสลายและดูดซับซากสัตว์ประหลาดเหล่านั้นได้โดยไม่ต้องลงมือลงแรงแม้แต่น้อย

เขานั้นจะหาโอกาสดีๆแบบนี้จากที่ไหนอีกได้กัน

ครึ่งวันต่อมา เฉินเฉียงก็ได้มีโอกาสเห็นชายอ้วนกับตา

ด้วยคำสั่งที่ว่าห้ามก่อกวนกันทำให้เขานั้นต้องหยุดอยู่ห่างชายอ้วนคนนี้ประมาณห้าร้อยเมตร

ส่วนชายอ้วนเองนั้นก็พยายามทำตามคำบอกของผู้ควบคุมเป็นอย่างดี ตราบใดที่เขาไม่ได้เข้าไปในพื้นที่ชั้นใน เขาเองก็ถือได้ว่าปลอดภัยเช่นเดียวกัน และด้วยการที่เขานั้นมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาหาผลกระจ่างจิต ทำให้ไม่ได้สังเกตถึงการที่เฉินเฉียงได้มาอยู่ไม่ห่างจากเขามากนัก

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง ฉากที่เขาต้องการจะได้เห็นก็ได้เกิดขึ้นหลังจากรอคอยมานาน

งูยักษ์ตัวหนึ่งที่มีขนาดความยาวประมาณสิบเมตรได้โจมตีใส่ชายอ้วน

จากการสังเกตของเฉินเฉียงนั้น งูยักษ์ตัวนี้อยู่ในระดับทหารขั้นสูง แต่เขาไม่รู้ว่ามันมีความสามารถอะไรบ้าง

เฉินเฉียงยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้ เฝ้ามองการต่อสู้อยู่เงียบๆจนจบ

อย่างที่เขาได้คาดไว้ ชายอ้วนใช้เวลาในการฆ่างูยักษ์โดยใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ถึงเวลาของเขาแล้ว

เฉินเฉียงได้วิ่งเข้าไปด้วยท่าทางมีความสุข

“งูใหญ่แบบนี้สมควรจะทรงพลังไม่น้อย ไม่สิ แค่เห็นก็รู้ได้เลยว่าต้องทรงพลังมากแน่ๆ การที่ท่านสามารถเล่นงานไอ้ตัวนี้ได้โดยใช้เพียงไม่กี่กระบวนท่าแบบนี้ ท่านเองคงมีพลังไร้เทียมทานเลยสินะ”

เมื่อชายอ้วนหันไปหาต้นเสียงก็ได้เห็นเฉินเฉียงที่ในตอนนี้กำลังยกยอปอปั้นเขาเป็นการใหญ่

ชายอ้วนขมวดคิ้วในทันที ก่อนที่จะสะบัดมือไปมาเพื่อผ่อนคลาย

“ว้าววว แก่นคริสตัลก้อนใหญ่ดีแหะ”

นัยน์ตาของเฉินเฉียงอาบด้วยแสงสีเขียวในทันทีเมื่อเห็นแก่นคริสตัลที่ชายอ้วนได้ขุดออกมาจากหัวของเจ้างูยักษ์

ชายอ้วนเองยังคงไม่ตอบโต้อะไรแต่ทำเพียงยิ้มด้วยมุมปากของตนขึ้นมาเท่านั้น ถึงแม้แก่นคริสตัลนี้จะเป็นสมบัติที่ล่อตาล่อใจขนาดไหนก็ตาม แต่ด้วยระดับการบ่มเพาะของเฉินเฉียงที่อยู่เพียงระดับทหารขั้นกลางนั้น ต่อให้ต้องการจะฉกไปก็ไม่ได้ต่างจากการหาที่ตายไปเท่านั้น

แน่นอนว่าเฉินเฉียงเองก็ตระหนักในเรื่องนี้เป็นอย่างดีต้องไม่กล้าที่จะลงมือ

ที่สำคัญที่สุดคือ สิ่งดีกว่าที่เขาจะได้รับมานั้นมันอยู่หลังจากนี้ต่างหาก

“ลูกพี่ เจ้างูนี่ต้องอร่อยแน่ๆใช่รึเปล่า”

เฉินเฉียงถามออกมาในขณะที่เขาใช้มือขวาลูบคลำพลางทำท่าน้ำลายสอ

“อยากกินเหรอ ถ้าอยากกินก็ไปฆ่ากินเองนู่น”

ชายอ้วนถลึงตามอง เป็นตอนนั้นที่แหวนตรงนิ้วของเขาเปล่งประกาย และงูยักษ์ที่ยาวหลายสิบเมตรก็ได้สลายหายไป

เฉินเฉียงนั้นได้นิ่งอึ้งไป นั่นก็เพราะเขานั้นไม่คิดว่าที่โลกนี้ก็มีสิ่งที่เรียกว่าแหวนเก็บของอยู่ด้วยเหมือนกัน หากมีโอกาสเขาต้องหามันมาครอบครองให้ได้ เพราะสิ่งนี้มีประโยชน์ต่อโลกแบบนี้อย่างมาก

การได้เห็นแหวนนี้ทำให้เขานั้นดีใจเสียยิ่งกว่าการดูดซับงูยักษ์ได้เสียอีก

ตรวจพบเป้าหมายที่ใช้ประโยชน์ได้

งูดินจอมพลังระดับทหารขั้นสูง ย่อยสลายเสร็จสมบูรณ์

ชื่อ เฉินเฉียง
ระดับ: นักรบสายเลือดทหารระดับกลาง
ค่าพลังงาน:130
ค่าการใช้ประโยชน์:1
ค่าความอดทน:22
ค่าพลังชีวิต:28
ค่าความแข็งแกร่ง:46
ค่าความเร็ว:35
ค่าพลังจิต:24
วิธีการบ่มเพาะ: หลอมเลือดทำลายล้างระดับต้น
ทักษะ: ไร้ตัวตน
ทักษะ: การตรวจสอบด้วยเสียง
ทักษะ: เพลิงดาบสายฟ้าทำลายวิญญาณระดับต้น
ทักษะ: ก้าวย่างสวรรค์ระดับเริ่มเรียนรู้
ทักษะ: ภาษาสัตว์
ทักษะ: แกะรอยด้วยกลิ่น
ทักษะ: ขุดรูระดับต่ำ
สายเลือด พิษเพลิงระดับต่ำ
สายฟ้าระดับกลาง
เจ้าแห่งสายลมระดับเริ่มต้น
ประกายสายฟ้าระดับสูง
ปฐพีระดับสูง

เมื่อคิดว่าเขานั้นต้องใช้ค่าพลังงานกว่า 30 หน่วยเพื่อย่อยสลายและดูดซับ แต่กลับได้ผลกำไรกลับมาได้ถึงสามอย่างแบบนี้ทำให้เขานั้นรู้สึกคุ้มค่าอย่างมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขานั้นรู้สึกกดดันอยู่บ้าง ก็คือ การที่งูใหญ่ยักษ์ตัวนี้กลับมีทักษะอย่างการขุดรูเนี่ยนะ

แถมยังเป็นทักษะแบบพัฒนาไม่ได้อีก

ไม่ใช่ว่านี่เป็นทักษะขยะหรอกเหรอ

มันคงไม่ใช่ว่าเขาจะต้องขุดรูขึ้นมาจริงๆหรอกนะ

“ไอ้หนู พื้นที่ค้นหาของเจ้าอยู่ไหน ทำไมเจ้าไม่ไปอยู่ในพื้นที่ของเจ้า จะมาอยู่ในพื้นที่ของข้าทำไม กลับไปได้แล้ว ต่อให้ข้าได้ของไม่ดีมายังไงข้าก็ไม่ให้เจ้าหรอก”

หลังจากพูดจบ ชายอ้วนได้หันหลังและเดินจากไป

เฉินเฉียงที่มองดูชายร่างอ้วนที่เดินจากไปโดยที่มีไขมันกระเพื่อมตามจังหวะการเดินก็อดที่จะถลึงตาใส่อยู่ในใจไม่ได้

ถ้าจะให้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เฉินเฉียงนั้นโดยปกตินั้นรู้สึกว่าคนอ้วนนั้นน่าคบ แต่กับชายอ้วนคนนี้ เขาไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะคบหาเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัยของตนเองแล้วนั้น เฉินเฉียงจำเป็นต้องเลือกใช้วิธีการน่าอายอย่างการอยู่ใกล้กับคนอื่นที่แข็งแกร่งกว่าแบบนี้

เขายังคิดตามหลังชายอ้วนไปอยู่ห่างๆ ในใจของเขานั้นคาดหวังไว้ด้วยซ้ำว่าให้มีสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งกว่านี้มีก่อปัญหากับชายอ้วนคนนี้

ไม่ว่าจะใช้วิธีการที่น่าอับอายขนาดไหนก็ตามเขาต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ให้ได้

หลังจากเสร็จการต่อสู้กับงูยักษ์ไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เขาก็เห็นชายอ้วนเปิดฉากการต่อสู้อีกครั้ง

และเป็นอีกครั้งที่หลังจากการต่อสู้ได้จบลง เฉิงเฉียนก็ได้วิ่งเข้าไป

“ได้ของดีอีกแล้วเหรอลูกพี่”

ในขณะที่ชายอ้วนที่ในตอนนี้กำลังงัดแก่นคริสตัลออกมาจากหัวของสัตว์ประหลาด เฉินเฉียงก็ใช้มือขวาไปลูบตัวสัตว์ประหลาดอีกครั้งพร้อมคำถามที่ถามไปแบบส่งๆ

“ไอ้….นี่เจ้าตามข้ามาอีกแล้วเหรอ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนนะ”

ชายอ้วนในตอนนี้ดูเหมือนจะหมดความอดทนลงกับการถูกคนอื่นตามมาตลอดเวลาแบบนี้ เขามองที่เฉินเฉียงด้วยสายตาที่โหดร้าย

อย่างไรก็ตาม เฉินเฉียงนั้นกับต้องรู้สึกกดดันอย่างมากในเรื่องที่ว่าเขานั้นต้องใช้ค่าพลังงานกว่า 30 หน่วยไปกับการย่อยสลายและดูดซับตัวชะมดเสียมากกว่า

ชะมดตัวนี้กับเจ้างูก่อนหน้านี้อยู่ในระดับเดียวกันคือระดับทหารขั้นสูง แม้แต่ทักษะก็ยังเหมือนกันคือการขุดรู สิ่งที่ต่างอย่างเดียวก็คือ เจ้าตัวนี้มีทักษะขุดรูระดับสูง

-ไอ้……….-

ในอนาคต หากเขาไม่มีงานทำละก็ เขาสามารถไปทำงานขุดรูได้สินะเนี่ย….

ค่าพลังงาน 30 หน่วย สูญสลายไปอย่างเปล่าประโยชน์ นี่ทำให้เฉินเฉียงอดไม่ได้ที่จะคิดว่าตัวเขานั้นในตอนนี้ช่างโชคร้ายโดยแท้

อย่างไรก็ตาม กับการโชคร้ายเพียงเล็กน้อยนี่ไม่ได้ทำให้เขานั้นท้อถอยแต่อย่างใด

สองวันถัดมา เฉินเฉียงได้พบกับนักรบสายเลือดทหารระดับสูงอีกสองคน

ถึงแม้ว่าสองคนนี้จะเกือบขึ้นไปอยู่ในระดับนายพลวิญญาณแล้วก็ตาม แต่ระดับทหารก็คือระดับทหารอยู่วันยังค่ำ และสองคนนี้เองก็เป็นเหมือนกับเขาที่ไม่กล้าแม้แต่จะให้สัตว์ประหลาดที่อยู่ในอาณาเขตรังหมาป่านี้ได้พบเห็น

“ขี้ขลาดอะไรขนาดนั้นเนี่ย”

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินเฉียงตัดสินใจที่จะไม่ตามนักรบคู่นี้ เขาได้จากไปเพื่อหาคนอื่น

“ห้ะ”

หลังจากผ่านไปอีกครึ่งวัน เฉินเฉียงที่ได้เดินผ่านพื้นที่โล่งก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นมา

“พื้นที่นี้ควรจะมีนักรบสายเลือดอยู่นี่นา ข้าจำได้ว่าคนคนนั้นมีเหล็กเสียบอยู่ที่แก้ม แล้วตอนนี้หมอนั่นไปไหนล่ะ” เฉินเฉียงได้ถามออกมาลอยๆ

เขาลองจับสัมผัสด้วยกลิ่นดูแล้วก็ไม่สามารถตรวจพบได้

ราวกับว่าอยู่ๆกลิ่นของนักรบคนนี้หายไปเฉยๆเสียอย่างนั้น

เขาลองก้าวเดินไปอีกหนึ่งก้าวก็ต้องหยุดเท้าลง

นั่นก็เพราะเขาได้เห็นรอยเลือดแห้งที่ลากยาวไปบนท่ามกลางกองหญ้าเลอะเทอะไปหมด นี่แสดงให้เห็นว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

ในสถานที่มีอันตรายอยู่ทั่วทุกหัวระแหงแบบนี้ ขนาดนักรบสายเลือดระดับทหารขั้นสูงยังไม่รอด แล้วขั้นกลางแบบเขาจะไปเหลืออะไร