ผมมีระบบย่อยสลายในวันสิ้นโลก - บทที่ 46 ฉีเหรินโกรธเคืองจนตัดใจ

บทที่ 46 ฉีเหรินโกรธเคืองจนตัดใจ

“ว่าไงนะ”

ไม่เพียงแค่ฮู่ต้าไฮ่ แม้ต่อผอ.หวังและฉีเหรินเองก็ยังไม่เข้าใจความหมายของเฉินเฉียง

เมื่อรู้สึกได้ว่าไม่มีทางแล้ว เฉินเฉียงก็ได้กระแอมออกมาทีหนึ่งก่อนจะพูดออกมา “อาจารย์ ศิษย์หมายถึงว่าศิษย์สามารถประลองกับผู้อาวุโสฉีในสนามประลองเป็นตายได้รึเปล่า”

เฉินเฉียงเข้าใจเป็นอย่างดีว่าที่อาจารย์ฉีผู้นี้ต้องการเขาเป็นศิษย์ขนาดนี้เป็นเพราะเขาต้องการถ่ายทอดความรู้ทั้งหมดที่มีให้กับเขา

ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้วทำไมจะต้องเสียเวลาไปมากมายกับเรื่องนี้

ในสนามประลองเป็นตายนั้น ตราบใดที่เขาฆ่าอาจารย์ฉีผู้นี้ได้ ก็เทียบได้กับว่าเขานั้นมีฝีมือเทียบเท่าอาจารย์ฉีผู้นี้แล้ว นี่ก็สมควรจะเรียกว่าถ่ายทอดความรู้ได้เหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม เขานั้นไม่คิดว่าเพียงคำพูดเดียวของเขาจะทำให้ทุกคนนั้นต้องตกตะลึงขนาดนี้

ฉีเหรินเองที่ในตอนแรกเต็มไปด้วยความคาดหวังนั้น ในตอนนี้ความคิดของเขานั้นกลับเปลี่ยนไปในทันทีอย่างที่สุด เรียกได้ว่ากลับกันคนละอย่าง

เขาไม่คิดว่าหนุ่มน้อยตรงหน้าเขาจะโอหังขนาดนี้

ผอ.หวังเองก็ถึงกับหันหน้ามามองในทันทีเมื่อได้ยิน

เขาเองก็ไม่คิดว่าศิษย์ที่มีความสามารถเลิศล้ำจะไม่กริ่งเกรงความเป็นผู้อาวุโสเลยแม้แต่น้อย อนาคตของเด็กคนนี้สมควรจะจำกัดแบบสุดๆ

“ศิษย์น้องเฉินคิดจะท้าประลองกับอาจารย์ฉี…จริงดิ”

“อาจารย์ฉีนั้นเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ถึงแม้เขานั้นจะมีระดับการบ่มเพาะอยู่ที่นายพลวิญญาณก็ตาม แต่เขาย่อมไม่มีทางจะต่อกรกับนักรบสายเลือดระดับทหารขั้นสูงทั่วไปได้เลยด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้นคือ ความต้องการนี้มันอาจหาญเกินไป”

“ไม่ว่าศิษย์น้องเฉินจะมีทักษะที่สูงล้ำขนาดไหนก็ตาม แต่เมื่อโดนถามมาแบบนี้ ข้าว่าอาจารย์ฉีคงจะไม่ต้องการแล้วล่ะ”

“แหงสิ นี่ขนาดอยู่ต่อหน้าอาจารย์และศิษย์ที่มากมายขนาดนี้ ศิษย์น้องเฉินเองยังไม่ไว้หน้าอาจารย์ฉีเลย นับประสาอะไรถ้าเป็นศิษย์แล้วกัน เรื่องนี้ อาจารย์ฮู่คงไม่ยอมให้อภัยศิษย์น้องเฉินเป็นแน่”

ฉีเหรินที่ในตอนนี้สติกำลังมึนตึงอยู่นั้น หลังจากผ่านไปพักใหญ่ เมื่อเขาตั้งสติได้ เขาก็กัดฟันและพูดออกมา “ก็ได้ เฉินเฉียง ถ้าอยากจะสู้กันนักละก็”

“ได้ เข้ามา ข้าจะให้โอกาสเจ้า ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะกล้าดีขนาดไหน”

หลังจากพูดจบ ฉีเหรินในตอนนี้ก็ได้หันหลังออกไปและเดินตรงไปยังสำนักเต่าดำ “ข้าจะรออยู่ที่ลานประลองเป็นตาย”

-ทำไมต้องเล่นใหญ่กันขนาดนั้นด้วยล่ะเนี่ย-

เฉินเฉียงในตอนนี้ทำได้เพียงแค่กัดริมฝีปากของตน เขาหันไปมองรอบๆก็พบกับสายตาอำมหิตของฮู่ต้าไฮ่

“อาจารย์…ข้า…”

“ฮึ่มมม…. เดี๋ยวข้าจะจัดการกับเจ้าทีหลัง”

ฮู่ต้าไฮ่ได้พูดออกมาด้วยอารมณ์ที่เสียอย่างเห็นได้ชัด เขารีบเข้าไปจับฉีเหรินเอาไว้ก่อนที่จะลากเขากลับมา

“ผู้อาวุโสฉี อย่าพึ่งโกรธไปน่า ท่านก็รู้ว่าเฉินเฉียงเองเอาจริงๆก็พึ่งจะเข้ามาที่นี่ เอ่อ เพียงเดือนเดียวเท่านั้น นี่ยังไม่มีกฎมากมายที่เขายังไม่รู้น่ะ”

“เฮ้ออออ เป็นความผิดของข้าเองแหละในฐานะอาจารย์ที่สั่งสอนเขาไม่ดี จนทำให้ท่านต้องโกรธเคือง”

“ในความผิดของเฉินเฉียงในครั้งนี้ ข้าผู้เป็นอาจารย์ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะ ตกลงไหม”

“อ้ออีกเรื่อง ข้าขอถามหน่อยว่าท่านยังจะอยากได้เฉินเฉียงไปเป็นศิษย์อีกอยู่รึเปล่า”

“ฮึ่มมมมม ศิษย์อย่างนี้…แกเอาไปคนเดียวเถอะ”

ฉีเหรินในตอนนี้โกรธจนเดินกลับห้องของตนที่อยู่ในแผนกเล่นแร่แปรธาตุโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง

“ก็ดี นี่หมายความว่าท่านไม่ต้องการศิษย์ของข้าแล้วนา……” ฮู่ต้าไฮ่ยิ้มกริ่มขึ้นมาในทันทีที่ได้ยิน แต่เมื่อหันกลับไปเห็นท่าทีของผอ.หวังแล้วเขาก็รีบหุบยิ้มลงมาแทบจะไม่ทัน

“….อาจารย์ฮู่ ในเมื่อเขาเป็นศิษย์ของท่าน แต่ก็ไม่ใช่ว่าท่านจะต้องถ่ายทอดนิสัยของท่านออกไปด้วย …. เรื่องนี้จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ท่านต้องกำราบนิสัยนี้ของเขาลง หลังจากนี้ ข้าจะรอรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้จากท่าน ท่านต้องจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว”

เมื่อพูดจบ ผอ.หวังได้หายวับไปกับตา

“ผอ.หวังไม่ต้องห่วงน้า ผู้อาวุโสฮู่คนนี้จะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดดดด แล้วจะรีบรายงานนนนนนน……………….”

ฮู่ต้าไฮ่ได้ตะโกนขึ้นฟ้าไล่หลังไปอย่างสุดเสียง ก่อนที่จะหันใบหน้าที่บึ้งตึงไปที่เฉินเฉียง

“ไอ้ศิษย์นรกเอ๊ยยยยย กลับกันได้แล้ว”

ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์นี้ต่างก็มีความรู้สึกที่แตกต่างกันไป

ถึงผอ.หวังนั้นได้ทิ้งคำพูดเอาไว้ว่าให้ฮู่ต้าไฮ่ลงโทษเฉินเฉียง แต่การที่จะลงโทษศิษย์ที่มีความล้ำเลิศแบบเฉินเฉียงแล้ว อย่างมากก็คงเป็นเพียงการดุด่าหรือไม่ก็การคัดลายมือกระมัง

ในตอนนี้ ทั้งหลู่ฟางและคนอื่นๆเองแต่งก็มองหน้ากันก่อนที่จะพากันกลับไปแผนกวิชายุทธพิเศษ

ไม่เพียงแค่ทำลายสถิติสอบเข้าของสำนัก เขายังเป็นอัจฉริยะด้านการปรุงยา

ในอนาคต ศิษย์แผนกวิชายุทธพิเศษไม่จำเป็นต้องข้องเกี่ยวกับแผนกเล่นแร่แปรธาตุเกี่ยวกับเรื่องการปรุงยาอีกต่อไป

ภายใต้การนำของหลู่ฟาง ศิษย์คนอื่นๆของแผนกวิชายุทธพิเศษได้เดินกลับไปยังที่พักของฮู่ต้าไฮ่ทีละคนสองคน

ในห้องเล็กๆของฮู่ต้าไฮ่ ศิษย์ทั้งหมด 24 คนได้ยืนเรียงหน้ากระดานกันสองแถว ศีรษะของพวกเขาก้มลงต่ำ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ทุกคนก็อดที่จะลอบเงยหน้ามองฮู่ต้าไฮ่ที่ในตอนนี้เดินเข้ามายืนต่อหน้าพวกเขา

“ศิษย์น้องเฉิน วันนี้เจ้าทำให้อาจารย์โกรธมากจริงๆ พยายามอยู่ให้อาจารย์โกรธมากนักล่ะ มีอะไรก็ต้องทนไว้ให้ได้”

กัวเหลียงที่ยืนอยู่ข้างเฉินเฉียงได้กระซิบกับเฉินเฉียง แต่ยังไม่ได้พูดจบดีก็ต้องรีบปิดปากอุบ

นั่นก็เพราะฮู่ต้าไฮ่มองมาที่เขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรแบบสุดๆ

เฉินเฉียงเองถึงแม้ไม่ต้องให้กัวเหลียงบอกก็พอจะเลาๆได้ว่าการที่เขาไปท้าประลองกับฉีเหรินในครั้งนี้ได้นำปัญหาอันใหญ่หลวงมาให้อาจารย์ของเขา ขนาดผอ.หวังเองยังไม่คิดจะปล่อยเขาไปง่ายๆเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ นับประสาอะไรกับอาจารย์

เฮ้ออออ.. ในครั้งนี้เขายินดีที่จะรับความโกรธเคืองนี้ไว้เอง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เฉินเฉียง เจ้ากล้าที่จะท้าประลองกับคนแก่อย่างผู้อาวุโสฉี นี่ทำให้ข้ารู้สึกดีจริงๆ”

“เมื่อเห็นใบหน้าของไอ้แก่นั่นโกรธได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุขยิ่งนัก”

“แต่… เจ้าบอกอาจารย์ของเจ้าคนนี้หน่อยได้รึเปล่า ว่าเจ้านั้นคิดอะไรในตอนนั้น เจ้าพูดออกมาแบบนั้นทำไมกัน อย่าได้มาบอกล่ะว่าคิดจะใช้วิธีนี้ล้างแค้นแทนข้า”

เมื่อได้ยินแบบนี้ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ พวกเขาต่างก็คิดว่าอาจารย์ของพวกเขานั้นจะต้องคลั่งและลงไม้ลงมือในทันที พวกเขานั้นไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้

ภายใต้ท่าทางของฮู่ต้าไฮ่ในตอนนี้ เหล่าศิษย์ทุกคนเองก็เริ่มเบาใจขึ้นมาได้บ้าง ในขณะเดียวกัน ทุกคนก็ได้หันไปมองเฉินเฉียงกันเป็นตาเดียว

เช่นเดียวกับฮู่ต้าไฮ่ ศิษย์คนอื่นเองก็ต้องการฟังคำอธิบายของเฉินเฉียง

เฉินเฉียงที่ได้ยินก็นิ่งอึ้งไปเหมือนกัน เขามีท่าทีอึกอักก่อนที่จะพูดออกมา “เอ่อออ… ท่านอาจารย์ ท่านก็เห็นว่าในตอนนั้น ทั้งผู้อาวุโสฉีและผอ.หวังต่างก็กดดันศิษย์ให้เข้าร่วมกับแผนกเล่นแร่แปรธาตุให้จงได้ ตอนนั้นศิษย์รู้สึกรำคาญมากจึงได้พลั้งปากไป ไม่คิดว่าผู้อาวุโสฉีจะโกรธเคืองถึง…ขนาดนั้น”

ในความจริง เฉินเฉียงไม่ได้คิดเช่นนี้แต่อย่างใด เขาแค่อยากจะใช้ระบบของตนดูดซับความสามารถจากฉีเหรินให้มันจบๆไปเท่านั้น แต่ยังไงซะเขาก็ยังอยากจะเก็บเรื่องระบบนี้ไว้เป็นความลับอยู่ มีหรือที่เขาจะพูดความจริงออกไป

และแน่นอนว่าหากฉีเหรินนั้นรับคำท้าของเขาจริงๆ นี่ก็เทียบได้กับเขาได้ถ่ายทอดความรู้ให้เฉินเฉียงแล้ว

“เป็นเช่นนั้น”

ฮู่ต้าไฮ่ที่ได้ยินก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป เขาไม่คิดว่าเฉินเฉียงนั้นจะคิดวิธีแข็งสยบอ่อนออกมาเพื่อทำให้ฉีเหรินปฏิเสธเขา แต่ผลลัพธ์ที่ออกมานั้นก็ถือได้ว่านี่เป็นวิธีการที่ใช้ได้ผลอย่างชะงักงัน ตรงไปตรงมาและโหดร้าย เรียกได้ว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว

“ก็ดี ด้วยวิธีการของเจ้านี้ถือได้ว่าเจ้านั้นไม่ได้ทำให้อาจารย์เสียหน้า แถมยังช่วยไว้หน้าแผนกวิชายุทธพิเศษของเราต่อหน้าทุกคน นี่ถือได้ว่าเป็นวิธีการที่ดีในการกำราบความโอหังของไอ้พวกเล่นแร่”

“ไอ้พวกเล่นแร่นั้นโดนสำนักโอ๋มาซะนาน ดีแล้วที่ได้บทเรียนแบบนี้”

“อย่างไรก็ตาม เฉินเฉียง แม้การกระทำของเจ้าในครั้งนี้จะทำให้อาจารย์นั้นรู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างที่สุดในรอบหลายปี อย่างไรก็ตาม ด้วยคำพูดของผอ.หวังเองก็ทำให้อาจารย์ละเว้นโทษให้กับเจ้าได้แม้อาจารย์จะไม่อยากลงโทษเจ้าเลยก็ตาม”

“ในเรื่องนี้นั้น อาจารย์หวังว่าเจ้าจะไม่โทษอาจารย์เกี่ยวกับการลงโทษนี้”

เฉินเฉียงเข้าใจเรื่องนี้ด้วยหัวใจของเขาในทันที เขาโค้งคารวะให้กับอาจารย์ของตนแสดงความต้องการที่จะรับโทษในครั้งนี้อย่างเต็มใจ “ศิษย์ ยินดีรับการลงโทษของท่านอาจารย์”