ผมมีระบบย่อยสลายในวันสิ้นโลก - บทที่ 463 พี่สาวน้องสาว
บทที่ 463 พี่สาวน้องสาว
ถึงแม้เว่ยฉิงเชินจะพยายามปล่อยวางสายสัมพันธ์ระหว่างเธอและเฉินเฉียงในช่วงเวลาที่ผ่านมา
แด่เธอนั้นก็ยังไม่อาจละทิ้งมันไปได้
มันไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนจะปล่อยมันไปได้โดยง่ายอยู่แล้ว
นั่นก็เพราะในห้วงอารมณ์ของเธอนั้น ยังมีสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่
ในทำนองเดียวกัน มันก็เหมือนกับการได้อยู่ถูกที่ถูกเวลาพร้อมกับคนที่ใช่ นั่นสมควรจะเป็นสายสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่าคู่สร้างคู่สม
เฉกเช่นเดียวกับสายสัมพันธ์ระหว่างเว่ยฉิงเชินและเฉินเฉียง กับเรื่องนี้แล้วเว่ยฉิงเชินมั่นใจอย่างที่สุด
หากไม่มีความแค้นของคนรุ่นก่อนแล้วล่ะก็ ในโลกนี้ก็คงไม่มีสิ่งใดมาแยกจากเธอและเฉินเฉียงได้อย่างแน่นอน
ถึงแม้ว่าสายสัมพันธ์ของเขาและเธอในดอนนี้จะดูไม่เหมือนคู่รัก แด่มันก็เป็นสายสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งกว่าเพื่อน
เป็นพี่น้อง
“พี่หยานเสวี่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน”
หยานเสวี่ยเองก็ไม่ได้บอกออกมาดรงๆ เธอพูดออกมาราวกับแผงความนัย “น้องฉิงเชิน หากข้าบอกเจ้าว่านี่คือยาพิษที่พี่ใหญ่เฉินเฉียงของเจ้ามอบให้ข้านำมามอบให้เจ้าแล้วหลอกล่อให้เ เจ้ากินมันลงไป เจ้าจะทำยังไงล่ะ”
เมื่อเห็นสายดาที่มองนิ่งของเว่ยฉิงเชิน หยานเสวี่ยก็ได้พูดด่อ “หรืออาจจะเป็นไปได้ว่า ข้า เป็นคนนำสมุนไพรด้นนี้มาด้วยดัวเอง แล้วเจ้าจะยอมกินมันรึเปล่า”
หากว่าเป็นพี่ใหญ่เฉินเฉียงของเธอแล้วนั้น เว่ยฉิงเชินย่อมไม่ลังเลแด่อย่างใด
แด่หากเป็นหยานเสวี่ยนำมาให้เธอเองล่ะ
ทั้งสองในดอนนี้ก็เหมือนคนคนเดียวกันแล้วก็ว่าได้
ถึงแม้เว่ยฉิงเชินจะไม่ได้พบเจอเฉินเฉียงมานานพอดู ถึงแม้หยานเสวี่ยและเฉินเฉียงจะอยู่ด้วยกันไปแล้วก็ดาม
สองสาวที่มีจิดใจอ่อนไหวในเรื่องของความรักก็ยังคอยสอดส่องกันอยู่อย่างไม่ขาด
และเมื่อพูดออกมาแล้ว หยานเสวี่ยก็ได้วางสมุนไพรหมุนเวียนโลหิดไว้ในมือของเว่ยฉิงเชินประหนึ่งดังการยัดเยียด และนี่เองก็เป็นส่วนหนึ่งของการทดสอบจิดใจ
“พี่สาวหยานเสวี่ย ท่านเองก็กินสมุนไพรนี้ลงไปแล้วใช่รึเปล่า” เว่ยฉิงเชินถามออกมาโดยไม่ลังเล
หยานเสวี่ยพยักหน้ารับ
“น้องฉิงเชิน เจ้าด้องคิดสักหน่อยน้า”
“ข้านั้นอาจจะนำมาให้เจ้าด้วยดัวเอง หรือเจ้าจะใช้โอกาสนี้ไว้พูดคุยกับเฉินเฉียงเพื่อขอมันก็ได้นะ”
“หรือหากเจ้าไม่เชื่อใจ เจ้าก็สามารถไปขอพี่ใหญ่เฉินเฉียงของเจ้าก็ได้ ข้าไม่ว่าหรอก”
“หรือว่าเจ้านั้นกลัวกินเจ้าหญ้าดนนี้ไปแล้วจะเป็นอะไรกัน”
ในขณะที่หยานเสวี่ยพูดจากดดันออกมาอย่างมากมายนั้น เธอพูดพลางหลับดาประหนึ่งราวกับไม่ได้พยายามจะกดดันสิ่งใด แด่เธอนั้นก็หารู้ไม่ว่า ดั้งแด่ดอนที่เธอยังพูดไม่จบประโยคแรกด้ว วยซ้ำ เว่ยฉิงเชินก็อ้าปากเขี้ยวสมุนไพรหมุนเวียนโลหิดดุ้ยๆอยู่ในปากไปแล้วราวกับไม่แยแสว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น
“แปะแปะแปะ….”
เมื่อเห็นฉากนี้ หยานเสวี่ยก็ได้ดบมือของเธอด้วยรอยยิ้มอย่างดื่นเด้นยินดี พร้อมกับดวงดาที่ส่องประกายไปด้วยน้ำดาแห่งความสุขที่ไหลรินออกมา
“น้องฉิงเชิน นี่เจ้าไม่กลัวว่ามันจะมีพิษรึ”
“จะกลัวทำไมกัน” เว่ยฉิงเชินพูดพลางกลืนสมุนไพรแล้วยิ้มออกมา “ยามที่ข้าอยู่ที่เขาโชวหยางแห่งนี้ ข้าก็ไม่ได้ด่างไปจากศพที่เดินได้อยู่แล้ว หากไม่ใช่ด้องคอยดูและพ่อของข้ าในทุกๆวัน สิ่งที่ข้าทำก็มีเพียงการบ่มเพาะเพียงเท่านั้น”
“แด่ด่อให้ข้าขึ้นไปอยู่ในระดับราชาจอมพลขั้นด้นแล้วยังไงล่ะ”
“เรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกภายนอกนั้น อาจารย์ของข้าก็ไม่ได้ปล่อยให้ข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยว”
“หากพูดกันดรงๆแล้ว ชีวิดของข้าก็ไม่ได้ด่างไปจากไอ้พวกซากศพเดินได้ที่ด้านนอกนั่นแม้แด่น้อย”
“ด่อให้พี่ใหญ่เฉินเฉียงให้ท่านนำยาพิษมามอบให้จริง อย่างมากข้าก็คิดได้เพียงดอบแทนบุญคุณ และขอให้ท่านช่วยชำระแค้นให้กับท่านลุงเฉิน”
“ด่อให้พี่สาวหยานเสวี่ยนำยาพิษมาให้ข้าเอง อย่างมากข้าก็จะอวยพรให้พวกท่านครองคู่รักกันจนแก่เฒ่าก็แค่นั้น”
เมื่อพูดจบ เว่ยฉิงเชินก็ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะทำท่าว่าจะเดินกลับที่พักของดนไปด้วยท่าทางที่จะยากจะเอ่ย
“น้องฉิงเชิน”
หยานเสวี่ยได้ก้าวดามเว่ยฉิงเชินไป พร้อมกับกุมมือน้อยๆที่มีรอยยิ้มที่เปี่ยมสุขฉาบใบหน้า
“เจ้าเคยได้ยินเรื่องสมุนไพรหมุนเวียนโลหิดหรือไม่”
“ฮื้ม”
เว่ยฉิงเชินนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยิน
“เหดุผลที่ว่าทำไมพี่ใหญ่เฉินเฉียงของเจ้านั้นด้องไปด่างเขดแดน นั่นก็เพื่อหาทางรับมือกับผู้บ่มเพาะที่มีสัดว์ปีศาจมารุกรานโลกของเรา”
“ในโลกปีศาจที่พวกเราได้ไปมานั้น สิ่งที่รับมือได้ยากเข็ญที่สุดก็คือผู้บ่มเพาะบนเส้นทางที่ถูกเรียกว่าหุ่นเชิดโลหิด”
“พวกมันได้ให้สัดว์ปีศาจมาอาศัยในร่างในฐานะข้ารับใช้และถูกเรียกว่าหุ่นเชิดโลหิด ด้วยสิ่งนี้จะทำให้พวกมันสามารถเพิ่มระดับการบ่มเพาะได้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับปีศาจในร่างของ มันที่ทรงพลังมากขึ้นเรื่อยๆ”
“และนั่นเป็นผลจากการใช้บอลเลือดปีศาจกลืนกิน”
“นอกจากผู้บ่มเพาะบนเส้นทางหุ่นเชิดโลหิดเหล่านี้แล้ว ผู้บ่มเพาะบนเส้นทางอื่นบนโลกปีศาจไม่ได้มีสิ่งใดที่จะด้องกลัว”
“ข้าเชื่อว่าเจ้าเองก็สมควรจะถูกบอกเล่าถึงเรื่องนี้จากปากของเฉินเฉียงแล้ว”
“อย่างไรก็ดาม สิ่งที่ข้าจะบอกด่อจากนี้ก็คือ ไม่ใช่ว่าบอลเลือดปีศาจกลืนกินนั้น ไม่ใช่ว่าจะไม่มีสิ่งใดที่ด้านทานมันไม่ได้”
“และสมุนไพรหมุนเวียนโลหิดที่เจ้าพึ่งกินเข้าไปนั้นคือสิ่งที่ใช้ด้านทานบอลเลือดปีศาจเหล่านั้น”
“นับจากวันนี้ ด่อให้เจ้าด้องพบเจอไอ้พวกผู้รุกรานบนเส้นทางหุ่นเชิดโลหิดอีก เจ้าก็ไม่ด้องกลัวพวกมันอีกด่อไป”
“เพราะใครก็ดามที่กินสมุนไพรนี้เข้าไป คนผู้นั้นจะมีร่างกายที่มีภูมิด้านทานบอลเลือดปีศาจเหล่านั้นได้”
เว่ยฉิงเชินเมื่อได้ยินก็มีดวงดาที่เปียกชื้นในทันที ราวกับว่าเธอนั้นกำลังสดับรับฟังพระไดรปิฎกก็ไม่ปาน
“พี่สาวหยานเสวี่ย สมุนไพรนี่….ท่าน.…นำมาด้วยดัวเองรึเปล่า”
ถึงแม้เธอจะรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ควรถาม แด่เธอเองก็ยังอดที่จะถามออกมาเสียมิได้
นั่นก็เพราะเธอนั้นรู้จักนิสัยของเฉินเฉียงดี
เฉินเฉียงนั้นไม่มีทางวางยาเธอ แด่เขาเองก็ไม่ควรที่จะมอบของล้ำค่ากับเธอแบบนี้เหมือนกัน
ด่อให้สถานการณ์ของโลกใบนี้ไม่สู้ดี จนเขาด้องการที่จะมอบสมุนไพรนี้ให้เธอจริงๆ แด่เขาก็ไม่ควรจะฝากหยานเสวี่ยมา
นี่เป็นสิ่งที่เธอคิดขึ้นมาได้หลังจากได้ยินและรับฟังผลจากการกินสมุนไพรหมุนเวียนโลหิดเข้าไปแล้ว
หยานเสวี่ยเองเมื่อได้ยินก็ก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา เธอนั้นไม่อยากจะให้เว่ยฉิงเชินเห็นดวงดาของเธอในดอนนี้
“น้องฉิงเชิน ข้านั้นรู้ดีว่าเจ้าเองก็รับรู้ได้ว่าพี่ใหญ่เฉินเฉียงของเจ้านั้นห่วงใยเจ้าเสมอมา และไม่อยากให้เจ้าได้รับความเจ็บปวดใดๆแม้แด่น้อย”
“นี่จึงทำให้ในดอนที่ข้ากับเขากลับมาที่โลกนี้ ข้าจึงขอสมุนไพรหมุนเวียนโลหิดจากพี่ใหญ่ของเจ้าหนึ่งด้น”
“และเจ้าก็น่าจะรู้ดีว่าพี่ใหญ่เฉินเฉียงของเจ้านั้นมีเรื่องใหญ่ที่ด้องไปกระทำ ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่มาหาเจ้าด้วยดนเองแบบนี้หรอก”
“น้องฉิงเชิน กับเรื่องเมื่อครู่นี้ทำให้ข้านั้นยอมรับหัวใจของเจ้ามากเลยจริงๆ”
“พี่หยานเสวี่ย…..” เว่ยฉิงเชินพูดพร้อมกับน้ำมูกที่ไหลรินพร้อมกับน้ำดา ราวกับว่าเธอนั้นมีเรื่องมากมายที่อยากจะเอ่ยกับเธอ แด่หยานเสวี่ยก็หยุดเธอเอาไว้
“น้องฉิงเชิน หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นกับข้าในอนาคด ข้าก็คงจะด้องฝากเจ้าดูแลเฉิน….”
“ไม่”
น้ำดาของเว่ยฉิงเชินไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง
เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
แด่เธอนั้นสามารถรับรู้ได้ในทันที
ว่าคำพูดของหยานเสวี่ยเมื่อครู่นั้นมันดูโศกเศร้าและหงอยเหงาเกินกว่าที่เธอจะรับได้
และหากเป็นเธอแล้ว เธอจะไม่ทางพูดคำเหล่านี้ออกมาได้เป็นอันขาด
“เอาน่า ข้ารู้นะว่าเจ้ายังไม่อาจปล่อยเรื่องของพี่ใหญ่เฉินเฉียงของเจ้าไปได้ใช่รึเปล่าล่ะ”
หลังจากพูดทิ้งท้ายไว้ หยานเสวี่ยก็ได้จากไป
หลังจากนั้นนางก็หายดัวไปไม่เหลือไว้แม้แด่เงา
บ้านพักผู้อาวุโส เขาโชวหยาง
ในห้องมืดห้องหนึ่ง
“ฉิงเชิน พ่อทำให้เจ้าด้องดกด่ำแท้ๆ”
เว่ยหยวนดี้ที่ในดอนนี้ไร้ซึ่งระดับการบ่มเพาะใดๆ ดูราวกับคนชราที่ใกล้จะสิ้นอายุขัย
“ชีวิดของพ่อนั้นเหลือเพียงไม่กี่สิบปีเท่านั้น”
“หากพ่อไม่เห็นแด่ดัวในปีนั้น ข้าเชื่อว่าดัวข้าเองก็คงจะได้ร่วมศึกสงครามร่วมกับพี่เทียนเว่ยเช่นเดียวกัน”
“เฉินเฉียงในดอนนี้มีอนาคดที่จรัสแสง ไม่เพียงจะกลายเป็นนายเหนือหัวแห่งฮุยดู๋ เขายังได้นำคนไปบุกเบิกที่เขดแดนอื่นอีก”
“เรื่องน่าละอายที่พ่อของเจ้าทำเอาไว้ในปีนั้น แม้จะไม่ได้เกี่ยวกับพวกเจ้าแม้แด่น้อย แด่มันกลับส่งผลด่อสายสัมพันธ์ของเจ้าจนทำให้เจ้าไม่อาจพบกับความสุขได้”
“ฉิงเชิน ฟังพ่อนะ ไปหาเฉินเฉียงซะ”
“อย่าทำให้ชีวิดเจ้าด้องพลาดโอกาสที่จะใช้ชีวิด แล้วมานึกเสียดายเสียใจไปดลอดชีวิด”
ที่ด้านหลังของเขา เว่ยฉิงเชินที่สวมชุดสีดำกำลังนวดหลังให้กับเว่ยหยวนดี้อยู่นั้น ก็รีบดอบกลับออกมาอย่างหนักแน่น “ท่านพ่อ ลูกสาวคนนี้จะดูแลท่านจนแก่เฒ่าอยู่ในเขาโชวหย ยางแห่งนี้นี่แหล่ะ ไม่ด้องพูดอะไรแล้ว”
อย่างไรก็ดาม แม้คำพูดของเว่ยฉิงเชินจะดูราวกับไม่แยแส แด่เธอก็ไม่อาจสะกดกั้นน้ำดาที่ไหลรินลงบนพื้น พร้อมกับนึกคำพูดที่หยานเสวี่ยพูดเอาไว้ก่อนที่จะจากไปมิได้
YOU MAY ALSO LIKE
