ผมมีระบบย่อยสลายในวันสิ้นโลก - บทที่ 71 เข้าตาจน

บทที่ 71 เข้าตาจน

หลังจากโม่เสี่ยวจวงและผู้ติดตามทั้งหกตกตายไป บรรยากาศภายในถ้ำก็กลับคืนสู่สถานการณ์ปกติ จะเหลือเพียงเสียงเดียวก็คือเสียงร้องคำรามสุดท้ายของวานรเขี้ยววายุตัวผู้ก่อนที่จะสิ้นลมลง

ภายใต้ผืนดินลึกสี่เมตร เฉินเฉียงยังคงทำตัวไร้ตัวตนอยู่เช่นเดิม เพียงไม่ถึงครึ่งนาทีเดียว นักรบสายเลือดระดับนายพลวิญญาณได้ตกตายไปหกคนอย่างรวดเร็วด้วยน้ำมือของวานรเขี้ยววายุ

ถึงแม้ว่าทั้งหกคนนี้จะเป็นศิษย์ร่วมสำนัก แต่พวกมันมาที่นี่เพื่อฆ่าเขาเพียงเท่านั้น

เรื่องของสายสัมพันธ์ของมนุษย์กับสัตว์ประหลาดนั้น หากให้พูดกันตรงๆแล้วแทบจะไม่ต่างกันเลย นี่ทำให้เขานั้นไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกโชคดีหรือสะใจดีเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม ด้วยความคิดหนึ่งที่ปรากฏทำให้เขานั้นเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไป

ถึงแม้ว่าโม่เสี่ยวจวงและคนของแผนกวายุนี้จะสมควรตาย แต่นั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนเรื่องที่ว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์และสัตว์ประหลาดนั้นต้องต่อสู้กันถึงขั้นล้างเผ่าพันธุ์ให้สิ้นกันไปข้างหนึ่ง

และเมื่อนึกถึงความปลอดภัยของมนุษยชาติ ผู้ที่ยังคงอยู่ในอาณานิคมเขาอูฐแล้ว แทบไม่ต้องคิดเลยว่าหากเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่สูญสิ้นไป ก็คงจะเป็นคนทั้งอาณานิคมที่ต้องดับสิ้นลง

วานรเขี้ยววายุตัวนี้ต้องถูกกำจัด

อย่างไรก็ตาม วานรเขี้ยววายุตัวนี้ยังมีสภาพที่สมบูรณ์พร้อม หากเขาลงมือในตอนนี้ไม่ต่างไปจากการเรียกความตายให้มาหา เขาต้องคอยโอกาสเหมาะๆ

ที่พื้นในตอนนี้ เฉินเฉียงยังคงอยู่ในภาวะไร้ตัวตนเพื่อป้องกันให้วานรยักษ์ตัวนี้ต้องโกรธเกรี้ยวหากมันรู้ตัวว่ายังมีเขาอยู่ที่นี่

วานรยักษ์ตัวเมียอยู่ในสภาพที่จมจ่อมไปกับความเศร้าโศก มันมองคู่ของตัวเองที่ต้องตกตายอย่างน่าอนาถ วานรตัวเมียได้นั่งลงพลางกอดร่างของคู่ของตนโดยใช้มือของตนลูบไล้ไปทั่วร่างกายประหนึ่งดังการปลอบประโลมให้คู่ของมันนั้นจากไปอย่างสงบ

นอกจากคู่ของมันจะเสียแขนไปแล้ว คู่ของมันนั้นยังถูกโจมตีที่อวัยวะสำคัญไปอย่างหนักหน่วง และนี่เองทำให้พลังชีวิตที่ไหลเวียนอยู่ในร่าง ค่อยๆลดลงหายไปอย่างช้าๆ

คู่ลิงยักษ์ในตอนนี้ต่างกอดก่ายกันประดุจดั่งได้พบกับช่วงเวลาที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ในที่สุด โดยไม่ได้รู้สึกแม้แต่น้อยว่าภายใต้ผืนดินข้างใต้พวกมันไปสี่เมตร ยังมีทูตแห่งความตายที่รอเก็บเกี่ยวดวงวิญญาณของพวกมันไป

เฉินเฉียงยังคงอยู่ในภาวะไร้ตัวตนและหาโอกาสลอบโจมตีวานรยักษ์ทั้งสองให้ได้สักทีหนึ่ง

ด้วยระดับการบ่มเพาะของเขาแล้ว หากต้องการที่จะฆ่าสัตว์ประหลาดอย่างวานรยักษ์ที่ระดับการบ่มเพาะข้ามขั้นแบบนี้ไม่ได้ต่างไปจากความฝัน

แต่ในตอนนี้ วานรยักษ์ตัวนี้ไม่ได้มีการป้องกันตัวเองแต่อย่างใด นี่จึงถือเป็นโอกาสที่เขาจะสามารถสังหารมันได้

สัตว์ประหลาดระดับนายพลวิญญาณนั้นก็ไม่ได้ต่างไปจากมนุษย์ที่มีระดับนายพลวิญญาณที่เวลาต่อสู้สามารถที่จะใช้พลังสายเลือดเคลือบร่างกายเอาไว้ประดุจดั่งเต่าที่มีกระดอง

ด้วยการที่พวกมันนั้นมีพื้นฐานการป้องกันที่เหนือล้ำกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว เมื่อเสริมพลังสายเลือดเข้าไปอีก นี่จึงไม่แปลกที่ศิษย์พี่ของเขายากที่จะโจมตีพวกมันจนได้รับบาดเจ็บได้

แต่ในตอนนี้มันต่างออกไป

หลังจากฆ่าแขกไม่ได้รับเชิญทั้งหกไปแล้วนั้น วานรยักษ์สองตัวนี้ได้ปล่อยวางในการป้องกันตัวไปเรียบร้อยแล้ว เรียกได้ว่าพวกมันปล่อยวางอย่างสมบูรณ์เลยก็ว่าได้

เฉินเฉียงยังคงรอโอกาสที่ดีที่สุดที่เขาจะโจมตี

ไม่นาน พลังชีวิตที่หลั่งไหลออกจากรอยแผลฉกรรจ์ของวานรยักษ์ตัวผู้ก็ได้จางหายไป วานรยักษ์ตัวเมียเองก็ค่อยๆปิดตาลงอย่างช้าๆ

“โฮกกกกกก”

วานรยักษ์เพศเมียที่กอดคู่ของตนจนหมดสิ้นพลังชีวิตไปแล้วนั้นก็ได้เงยหน้าและร่ำร้องขึ้นมาด้วยเสียงอันดังลั่น

ตอนนี้แหล่ะ

เฉินเฉียงที่กำลังรอคอยโอกาสอย่างยาวนานเมื่อพบว่าวานรยักษ์ตัวเมียนี้ไม่ได้ใช้พลังสายเลือดปกป้องร่างกายอีกต่อไป และด้วยการที่มันตกอยู่ในสภาวะที่โศกเศร้า เขาจึงได้รีบสะกดจิตในทันที

ด้วยระยะเพียงสี่เมตรนี้ ด้วยค่าสถานะทางวิญญาณที่สูงล้ำกว่าทำให้เขานั้นสะกดจิตวานรยักษ์ตัวนี้ได้เสร็จสิ้น

และเมื่อสัมผัสได้ว่าลิงยักษ์ตัวนี้ปิดเปลือกตาลง นี่ทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าวานรยักษ์ตัวนี้โดนสะกดจิตอย่างสมบูรณ์ เขาจึงรีบชักดาบดั้นเมฆออกมาและเร่งใช้ทักษะการขุดขั้นสุดยอด พอร่างของเขาทะลวงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้นคือวานรยักษ์ตัวนี้ยังนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้นดิน นี่คือโอกาสอันดีที่เขาจะใช้ยุทธวิธีเดียวกับที่ใช้จัดการจ้าวฮั่น

อย่างไรก็ตาม โดยไม่คาดคิด เมื่อดาบดั้นเมฆอยู่ห่างไปจากก้นของวานรยักษ์ตัวเมียเพียงครึ่งเมตร มันก็ได้เปลี่ยนท่าทีไปในบัดดล

มันได้อุ้มร่างคู่ของมันที่สูญสิ้นพลังชีวิตไปแล้วกระโดดลอยขึ้นฟ้าเพื่อหลบการโจมตีอันหน้าไม่อายของเฉินเฉียง

ในขณะเดียวกัน ในตอนนี้มันได้ใช้พลังสายเลือดเคลือบร่างของมันเอาไว้ทั่วทั้งร่าง เมื่อรู้สึกได้ว่ามีเผ่าพันธุ์มนุษย์สายพันธุ์เดียวกับที่พรากคู่ของมันไปปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้า มือหนึ่งของมันได้อุ้มซากร่างของคู่ของมันเอาไว้ อีกมือหนึ่งนั้นได้กำหมัดแน่ และทุบไปที่อกของเฉินเฉียง

ด้วยการที่แผนการทุกอย่างที่วางไว้เป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบมากจนทำให้เฉินเฉียงไม่คิดว่าวานรยักษ์ตัวเมียนี้จะตื่นตัวและมีสติปัญญามากมายจนหลุดพ้นจากการสะกดจิตของเขาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้ นี่ยังไม่รวมถึงเรื่องที่มันกำลังโศกเศร้ากับการเสียคู่ครองของมันจนไม่ใส่ใจที่จะใช้พลังสายเลือดเคลือบร่างของมันไว้อีก ใครจะไปคิดว่ามันยังคงระวังตัวเองอยู่แบบนี้กัน

เมื่อเห็นหมัดขนาดยักษ์พุ่งตรงมาที่อกของเขา เฉินเฉียงในตอนนี้ตกใจอย่างมาก ถึงแม้เขาอยากจะหลบแต่ก็หลบไม่พ้น เขาทำได้เพียงยกดาบดั้นเมฆขึ้นมารับหมดอันหนักหน่วงของวานรยักษ์ตนนี้

“ตูม”

หลังจากการปะทะอันหนักหน่วง มากเกินเฉินเฉียงจะกันไว้ได้และไม่ตกตายในทันที ด้วยอารมณ์โกรธของวานรยักษ์ตัวนี้ มันใช้พลังแทบจะทั้งหมดที่มีโจมตีมาที่เขา

หากไม่ใช่ว่าเฉินเฉียงยกดาบมากันไว้ทันล่ะก็ หากว่าเขาต้องรับหมัดนี้ไปตรงๆ อกของเขาก็คงจะทะลุทะลวงไปแล้ว

ด้วยระดับขั้นการบ่มเพาะที่อยู่กันคนละขอบเขต ต่อให้วานรยักษ์ตัวนี้จะไม่โกรธ ก็ไม่ใช่อะไรที่เฉินเฉียงจะรับมือได้อยู่แล้ว

เขานี้รู้สึกได้ราวกับว่าโดนภูเขาที่ใหญ่ยักษ์ทุ่มเข้าใส่ ดาบดั้นเมฆที่กำไว้อยู่ในมือของเขานั้นแม้จะไม่หัก แต่นั่นก็ทำให้ง่ามนิ้วของเขาบังเกิดเลือดที่ไหลริน ทั่วทั้งร่างของเขาถูกผลักให้ลอยกระเด็นออกไปด้วยหมัดที่หนักหน่วงนี้ทำให้ร่างของเขาลอยติดยุบไปในกำแพงกว่าครึ่งตัว

เมื่อเห็นว่าการโจมตีของตนได้ผล วานรยักษ์ได้เร่งติดตามและทำการใช้หมัดที่ประดุจดั่งฆ้อนยักษ์ ทุบไปที่หน้าอกของเฉินเฉียงอีกครั้ง

เฉินเฉียงที่ตอนนี้ยังไม่แม้แต่หยุดพักหายใจ เขาไม่มีทางเลือกทำได้เพียงยกดาบดั้นเมฆขึ้นมากันอกของเขาไว้อีกครั้ง

แรงทุบของหมัดนี้แข็งแรงยิ่งกว่าก่อนหน้า

เฉินเฉียงรู้สึกได้ในทันทีว่าอวัยวะภายในทั้งห้าของเขานั้นบอบช้ำราวกับจะแยกออกจากกัน

“พรวดดดดด”

ก้อนเลือดคำโตได้พ่นออกมาจากปากของเฉินเฉียง ใบหน้าของเขาซีดเผือดในทันที

หมัดนี้ทำให้เฉินเฉียงต้องบาดเจ็บอย่างหนักหน่วง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังกล้ำกลืนฝืนกินเลือดที่คั่งค้างอยู่ในปากให้กลับคืนไป

เขาในตอนนี้ไม่สามารถต้านทานหมัดของลิงยักษ์ตรงหน้าได้อีกแล้ว

“ฮี่ฮี่ฮี่”

ลิงยักษ์ได้เผยรอยยิ้มที่โหดร้ายประดุจดั่งมนุษย์ที่ชั่วช้า มันแลบลิ้นเลียเลือดของเฉินเฉียงที่พ่นออกไปก่อนหน้านี้แล้วไปติดอยู่ที่ปลายจมูก

“เดี๋ยวก่อน”

ต่อให้อยู่ในสภาพปางตาย เฉินเฉียงก็ยังไม่คิดที่จะยอมแพ้ในการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกใบนี้

ด้วยทักษะภาษาสัตว์นี้ คำพูดของเฉินเฉียงทำให้วานรยักษ์ต้องหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง

และนี่คือสิ่งที่เฉินเฉียงกำลังรอคอย

ต่อให้เขาใกล้ตาย เขาก็จะขอดิ้นรนให้ถึงที่สุด

และในครั้งนี้ เขาคิดที่จะใช้เคล็ดวิชาสะกดข่มมารสวรรค์

ในทันทีที่ลิงยักษ์จ้องมองเขาอย่างงุนงง เฉินเฉียงรีบใช้เคล็ดวิชาสะกดข่มมารสวรรค์ในทันที และด้วยเหตุนี้ ในที่สุด เขาก็หลุดออกจากกำแพงและนำร่างที่เกือบจะไร้สิ้นซึ่งเรี่ยวแรงทำการขุดรูลงไปอย่างสุดความสามารถ

อย่างไรก็ตาม ด้วยการที่เคล็ดวิชาของเขานี้อยู่ในเพียงระดับเริ่มต้น มันจึงได้เพียงหยุดชะงักวานรยักษ์ตัวนี้ได้เพียงไม่นาน

“โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

หลังจากวานรยักษ์ตื่นจากภวังค์ มันได้คำรามลั่นออกมาอย่างเดือดดาลและเหวี่ยงมือของตนลงกับพื้นเมื่อพบว่าร่างของเฉินเฉียงได้หายไปจากสายตาของมัน

ด้วยการที่เฉินเฉียงนั้นพึ่งจะขุดรูลงไปได้เพียงสามเมตรเท่านั้น เมื่อต้องเผชิญแรงทุบพื้นที่บ้าคลั่งชนิดที่มากพอจะถล่มถ้ำนี้ได้อย่างสบาย นี่ทำให้เขานั้นกระดอนขึ้นมาจากหลุมอย่างไม่อาจทำอะไรได้

ด้วยร่างที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศในตอนนี้ ได้เตะตาเข้ากับวานรเขี้ยววายุที่กำลังมีใบหน้าที่โกรธแค้นเพราะศัตรูของมันได้หายไป มันมองเขาอย่างไม่วางตาเลยในคราวนี้