ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 24

SC:บทที่ 24 มีด

“อา..คุณกำลังทำอะไร?”

เมื่อเห็น หลินเฉิง ปิดประตูห้องคลังอาวุธโดยไม่พูดไม่จาใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ  หลินเฉิง ไม่ได้สนใจชายคนนั้นอีกต่อไปเขาหันหน้าไปหา เกาหยู  จากนั้นส่งสัญญาณให้เธอติดตามเขาไปและออกไปจากฝูงชนเพื่อไปยังห้องสอบสวน

หลินเฉิง มอง เกาหยู ที่เปิดประตูอย่างระมัดระวัง เธอระแวดระวังตัวเป็นอย่างมาก  หลินเฉิง อดยิ้มไม่ได้และพูดกับเธอว่า

“ไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ แต่ผมจะต้องจากไปในเร็วๆนี้แต่มีบางอย่างที่ผมจะต้องทำให้เสร็จก่อนที่จะไป”

หลังจากนั้นเขาหันไปด้านหลังเพื่อหยิบปืนพก type 64 ขึ้นมา นั้นนำมันไปวางไว้ในมือของ เกาหยู พร้อมกระสุนหลายนัดและพูดว่า

“ผมรู้ว่าการที่คุณช่วยผมด้วยความเมตตานั้นมันเป็นแผน แม้ว่าผมจะไม่สามารถช่วยเหลืออะไรคุณได้แต่ปืนและกระสุนนี้เป็นรางวัลสำหรับการช่วยเหลือของคุณ…การมีปืนแต่ไม่มีกระสุนมันทำให้คุณทำได้แค่ขู่เท่านั้น”

เกาหยู เพิ่งเห็น หลินเฉิง พูดมากแบบนี้เป็นครั้งแรกและถ้อยคำที่เขาพูดออกมาช่างน่ารังเกียจ และเธอยิ่งแปลกใจมากยิ่งขึ้นจากประโยคสุดท้ายที่เขาพูด หลินเฉิง รู้ได้ยังไงว่าปืนของเธอไม่มีกระสุน!

เมื่อเห็นว่า เกาหยู ตกใจ หลินเฉิง ยิ้มอีกครั้งแล้วพูดว่า

“ออใช่แล้ว ..ผมจะไม่บอกรหัสห้องเก็บปืน เรื่องนี้มันอาจเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคุณ ลาก่อน โอ้อย่าลืมส่งคนสองสามคนไปปิดกั้นประตูเหล็กบนชั้น 3 ด้วย”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็แบกปืนทั้งหมดไว้บนหลังและทิ้ง เกาหยู ให้อยู่ในห้องคนเดียวอย่างเงียบๆ เขาเดินออกจากประตูห้องสอบสวนออกไปและเห็นผู้รอดชีวิตยืนอยู่ เขาส่งบุหรี่ให้กับผู้รอดชีวิตคนนั้นอย่างเงียบๆและเขาขึ้นไปยังชั้นบน หลังจากขึ้นไปยังชั้น 3 แล้วเขาเอาถุงปีนเขาของเขาออกมาและเอาปืนทั้งหมดที่เขาได้มานั้นใส่ลงไปในถุง หลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้วจึงมองไปที่หน้าต่างเพื่อดูสถานการณ์ด้านล่างจากนั้นเขากระโดดลงจากชั้น 3

ตึบ-

หิมะหนาบนพื้นดูดซับแรงกระแทกที่เขากระโดดลงมาจากชั้น 3 ได้อย่างมีประสิทธิภาพ  เมืองแห่งนี้ถูกฝังอยู่ในหิมะแล้ว  หลินเฉิง ค่อยๆเดินฝ่าหิมะกลับไปที่โรงแรมอย่างเงียบๆในตอนกลางคืน

ท้องฟ้าที่มืดมิดยังคงมีเกล็ดหิมะตกอยู่ต่อเนื่อง เขาสามารถมองเห็นชัดเจนว่าบนถนนมีซอมบี้น้อยกว่าปกติหรือพวกมันจะซ่อนตัวเพราะหิมะตก?

หลินเฉิง ส่ายหัวและกำจัดความคิดปัญญาอ่อนนี้ไป เขารู้สึกหูของเขาเย็น ดังนั้นเขาจึงดึง ฮูดคลุมศีรษะและดึงแว่นตาหิมะลงมาสวมไว้บนใบหน้าจากนั้นเดินไปยังทิศทางของโรงแรม

สถานีตำรวจอยู่ห่างจากโรงแรมออกไปเพียง 2 ช่วงตึก  หลินเฉิง ไม่รีบร้อนที่จะเดินไป เขาถือกระบองที่ได้มาจากสถานีตำรวจจัดการกับซอมบี้ที่โผล่ออกมาเป็นช่วงๆ เขาต้องการสะสมค่าพลังงานให้ถึง 100 คะแนนก่อนที่จะกลับถึงโรงแรมเพื่อดูคะแนนที่จำเป็นสำหรับแคปซูลที่อยู่อาศัยและรถยนต์ต่อไป

ทันใดนั้น หลินเฉิง ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา ก่อนที่เขาจะทันก้มลงไปดูขาของเขาก็ถูกจับแน่น

เชี่ย! ซอมบี้ นอนอยู่ใต้หิมะ?!

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าซอมบี้ที่เคยอยู่บนท้องถนนก่อนหน้านี้ไปอยู่ที่ไหน  หลินเฉิง พยายามยกขาออกจากการจับกุมของมันอย่างรวดเร็ว เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่จะเกิดขึ้นแต่ดูเหมือนขาขวาของเขากำลังจะไร้ความรู้สึก

หลินเฉิง ลากขาขวาที่บาดเจ็บของเขาและยิ้มอย่างข่มขืน เขาคิดว่าเขาควรที่จะพักอยู่ในสถานีตำรวจสัก 2 วันก่อนที่จะออกมา แต่เขาเกรงว่าเขาจะรวบรวมค่าพลังงานช้าเกินไป ซอมบี้เริ่มปีนขึ้นมาจากหิมะและเริ่มไล่ล่าเขาราวกับสุนัข

การเคลื่อนไหวของ หลินเฉิง ไม่ได้ช้ามากนักเขาใช้กระบองไม้จัดการกับซอมบี้ 2 ตัวที่ซ่อนตัวอยู่ในหิมะและพยายามลากขาของตัวเองพุ่งตรงไปยังด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

ด้วยความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาทำให้ซอมบี้ที่ติดตามมายังด้านหลังถูกทิ้งห่างออกไป  หลินเฉิง รู้สึกดีใจเล็กน้อยที่คนที่ไล่ล่าเขาในตอนนี้เป็นเพียงซอมบี้ไม่ใช่มนุษย์  หลินเฉิง เดินไปพร้อมโบกกระบองไปเรื่อยๆเพื่อทุบหัวซอมบี้เมื่อเขาผ่านไป

หลังจากผ่านมา 10 นาที หลินเฉิง ก็เห็นโครงสร้างของโรงแรมด้านหน้า  เมื่อหันไปรอบๆเขารีบวิ่งไปที่ล็อบบี้โรงแรมและรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้น 9 ห้องของเขา

เขานอนลงบนพรมนุ่มๆและหายใจหอบ ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยหิมะก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขานอนลงกับพื้นราวกับว่าความรู้สึกของเขาถูกแยกออกจากโลกใบนี้ แม้ว่าเขาจะพึ่งออกไปด้านนอกเพียงแค่วันเดียวแต่ประสบการณ์ที่เขาเก็บเกี่ยวได้นั้นมากมายอย่างยิ่ง เขาเห็นซอมบี้ทุกหนทุกแห่งและผู้รอดชีวิตที่ทนทุกข์ทรมานจากความหิวโหย ความเย็นชาและความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับธรรมชาติของมนุษย์ยิ่งนัก!

จะต้องทนอยู่กับโลกที่เต็มไปด้วยมนุษย์เห็นแก่ตัวแบบนี้อีกนานแค่ไหน?ในตอนนี้ป้าฉินยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?เป็นครั้งแรกที่ในหัวใจของ หลินเฉิง รู้สึกสับสน เกือบที่จะเสียชีวิตหลังจากเดินรอบๆโรงแรมเท่านั้น แล้วการเดินทาง 2000 กิโลเมตรระหว่างเมืองซงโจวไปเซียงโจว เขาจะต้องพบกับซอมบี้อีกกี่ตัวและต้องเจอกับตัวกินคนอีกเท่าไหร่อีกทั้งยังต้องเจอผู้รอดชีวิตที่เห็นแก่ตัวทุกประเภท หลังจากนั้น หลินเฉิง กัดฟันและตัดสินใจแน่ๆ

“เรียกเมนูระบบ”

หลินเฉิง คิดในใจของเขา เมื่อมองเห็น LV.1 บนหน้าจอของเมนูมันทำให้เขารู้สึกถึงความยากลำบากที่สามารถยกระดับของระบบได้ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ค่าพลังงานตอนนี้มีเลข 102 อยู่ที่นั่นมันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเขารีบเข้าไปในรายการอาวุธและเลือกแคปซูลมีดโดยตรง

เมื่อมองเห็นแคปซูลสีเงินในมือของเขา หลินเฉิง ลองกดแคปซูลด้วยปลายทั้งสองเบาๆและเขาก็รู้สึกว่ามีมีดสีดำปรากฏขึ้นในมือของเขา

รูปแบบของมีดดูเหมือนเป็นมีดทั่วไปที่เขาเคยเห็นในอินเตอร์เน็ต แต่อย่างน้อยมันก็เป็นผลิตภัณฑ์จากระบบมันควรที่จะพลังมากกว่ามีดธรรมดาทั่วไปที่ขายในอินเทอร์เน็ต

หลินเฉิง ค่อยๆดึงมีดออกจากฝัก และเห็นใบมีดยาว 1 เมตรเป็นสีเงินขาวและคมเป็นอย่างมากภายใต้แสงเทียน หลินเฉิง คาดการณ์ว่ามีดนี้สามารถตัดคอของตัวกินคนได้อย่างง่ายดาย

หลังจากสังเกตใบมีดอยู่สักครู่ เขาลองเหวี่ยงมีดในอากาศ 2- 3 ครั้งเพื่อทดสอบความเหมาะมือ ด้ามมีดที่ห่อด้วยหนังสัตว์นั้นทำให้ดูน่าเกรงขาม หลังจากที่ หลินเฉิง เล่นมีดอยู่เป็นเวลานานเขาก็พอใจกับมันเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาลองหาวิธีเก็บใบมีดนี้อย่างระมัดระวัง ในที่สุดเขาก็พบว่ามีปุ่มกดอยู่ใต้ด้ามจับ เพียงเขากดเบาๆนี่ก็หายไปทันทีและกลับคืนเป็นแคปซูลสีเงินเล็กๆในมือของเขา

“สะดวกสบายมาก!”

หลินเฉิง ถอนหายใจจากนั้นดึงบุหรี่ออกมาสูบและเข้าไปเมนูของระบบอีกครั้ง

———————————————–