ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 30

SC:บทที่ 30 เก็บเกี่ยวในซุปเปอร์มาเก็ต

หลังจากนั้นไม่นานประตูก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง กลุ่มคนเข้ามาล้อมรอบ หลินเฉิง ทันที หนึ่งในนั้นมีชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าคล้ายชาวต่างชาติอยู่ในฝูงชน เขาจ้องมอง หลินเฉิง พร้อมกับหัวเราะแต่เมื่อสังเกตเห็นปืนในมือของ หลินเฉิง เขาเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น

“น้องชายนายชื่ออะไร?”

ใบหน้าของลูกพี่เฉินโกนหนวดเรียบร้อยและหวีผมอย่างพิถีพิถัน  หลินเฉิง รู้สึกว่าชายคนนี้คือคนที่ชายคนก่อนหน้านี้พูดถึง

“เฉาหรัน”  หลินเฉิง ไม่สนใจผู้รอดชีวิตคนอื่นๆที่ล้อมรอบตัวเขาอยู่เขาอ้าปากพูดออกมาเบาๆ

“โอ้ น้องชายเฉา ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมน้องชายเฉาต้องการพบฉัน?”

“อาหาร!”

“โอ้ น้องชายเฉา เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต ถ้านายต้องการมันสามารถหยิบเอาไปได้เลยถือว่าเป็นของขวัญในการพบกันครั้งแรกและแก้ไขความเข้าใจผิดก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นฉันจะเชิญนายดื่มกันเล็กน้อยและพูดคุยกันดีไหม?”

เมื่อเห็นว่าลูกพี่เฉินคนนี้ต้องการสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับตัวเอง  หลินเฉิง หัวเราะและรู้ความคิดของชายคนนี้อย่างชัดเจน หลินเฉิง พูดขึ้นว่า

“ ขอบคุณพี่เฉิน ไม่ทราบว่าพี่เฉินมีชื่อเรียกว่าอะไร?”

“ชื่อเต็มของพี่ชายคนนี้คือ เฉินเจี้ยน เคยเป็นตำรวจมาก่อน ดูท่าน้องชายควรเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัย ใช่หรือไม่ น้องชายกล้ามากที่จะออกค้นหาอาหารผิเพียงคนเดียว!”

เฉินเจี้ยน ตอบคำถาม หลินเฉิง อย่างตั้งใจและยังชื่นชม หลินเฉิง ด้วย ผู้คนที่กำลังล้อมรอบ หลินเฉิง อยู่เห็นลูกพี่ของตัวเองชื่นชมชายหนุ่มคนนี้พวกเขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้เป็นเพียงนักศึกษาที่มีปืนเท่านั้นพวกเขาจำเป็นจะต้องสุภาพกับชายหนุ่มคนนี้อย่างนั้นหรอ?

เมื่อได้ยินเสียงซุบซิบด้านหลัง เฉินเจี้ยนนั่งลงบนเก้าอี้ เขาเงยหน้าเล็กน้อยดวงตาของเขาแสดงออกถึงบางอย่างแม้ว่าเขาไม่พูดอะไร แต่ฝูงชนที่อยู่ด้านหลังกลับเงียบลง

เมื่อเห็นว่าเฉินเจี้ยนสามารถสร้างอิทธิพลดังกล่าวได้เพียงไม่กี่วัน หลินเฉิง แอบชื่นชมชายคนนี้อยากลับๆ

“ลูกพี่เฉิน ผมจะไปค้นหาสิ่งที่ผมต้องการก่อนแล้วหลังจากนั้นค่อยมาดื่มฉลองกัน!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง ลุกขึ้นและออกจากคลังสินค้า เมื่อมองเห็นแผ่นหลังของ หลินเฉิง เฉินเจี้ยน ยังคงใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาโบกมือไปด้านหลังและพูดว่า

“ไปตรวจสอบด้านในสิ มีช่องที่สามารถเข้ามาในนี้ได้ไหม”

หลังจากได้ยินคำสั่งของลูกพี่เฉิน เหล่าฝูงชนก็เข้าไปยังโกดังเก็บเหล้าด้านหลัง และพยายามค้นหารอบๆเพียงไม่นานเขาก็พบช่องที่ หลินเฉิง ได้เปิดเอาไว้ พวกเขารีบกลับมารายงานลูกพี่เฉินอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ฟังรายงานดวงตาของลูกพี่เฉิน แสดงออกอย่างลึกลับและหัวเราะเบาๆไม่มีใครรู้ว่าในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่

….

หลินเฉิง ถือไฟฉายพร้อมกับกระเป๋าใบหนึ่งเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ต  หลินเฉิง ต้องการทุกอย่างที่เขาเห็นแต่เมื่อคิดว่าเขามีพื้นที่เหลือเพียง 3 ลูกบาศก์เมตรเท่านั้นดังนั้นเขาพยายามอดใจและคิดถึงสิ่งที่จำเป็นมากที่สุด

ในที่สุด หลินเฉิง ก็มาอยู่ตรงพื้นที่ที่มีข้าวสาร เขามองดูวันปีที่ผลิตและวันหมดอายุของข้าวพวกนี้ ดูเหมือนว่ามันมีอายุได้ประมาณ 1 ปี เขาไม่สามารถกำหนดเวลาที่เขาจะไปถึงเซียงโจวได้ ดังนั้นเขาควรที่จะสำรองข้าวสารที่สดใหม่เท่าที่จะทำได้

เมื่อเห็นวันปีที่ผลิตบนถุงข้าวที่เพิ่งผลิตเพียง 1 เดือน หลินเฉิง รู้สึกมีความสุข จากนั้นเขามองซ้ายขวาและเห็นว่าไม่มีใครติดตามเขาเข้ามา เขาจึงหยิบแคปซูลจัดเก็บขึ้นมาและสแกนถุงข้าวโดยตรงทันใดนั้นถุงข้าวน้ำหนัก 50 กิโลกรัมก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย จากนั้น หลินเฉิง ยังคงสแกนถุงข้าวตามไปอีกถึง 5 ถุง หลังจากได้ข้าวแล้ว หลินเฉิง ก็ตรงไปยังบริเวณที่มีน้ำมัน เกลือ และเครื่องปรุงต่างๆ ในขณะที่สแกนของเหล่านั้นเข้าไปในแคปซูล หลินเฉิง ก็คิดในใจว่าอาหารเหล่านี้จะอยู่ได้นานเท่าไหร่

ข้าวสาร 1 ถุงสามารถกินได้ 1 เดือน ข้าว6 หุงรวมกับมาม่าไม่สามารถกินได้ถึง 1 ปี พวกมันอาจหมดก่อน ความต้องการขั้นพื้นฐานในการเอาชีวิตรอดนั้นจะต้องมีมาม่า ข้าว น้ำ เกลือ หลังจากนั้น หลินเฉิง ก็มองไปยังพื้นที่ที่เหลือในแคปซูล เขาขบคิดเล็กน้อยและเดินไปยังตู้คอนเทนเนอร์ซึ่งมีสิ่งต่างๆวางอยู่

ช็อกโกแลต?สิ่งที่ให้ปริมาณแคลอรี่สูง?ขนมปังกรอบ?อาหารกระป๋อง?กระดาษชำระ?แบตเตอรี่?

หลินเฉิง ไม่ได้สแกนทุกอย่างที่เขาเห็นเขาเลือก แสกน บางอย่างที่รู้สึกว่ามีประโยชน์สำหรับเขา พอเขารู้สึกตัวอีกทีพื้นที่ 5 ลูกบาศก์เมตรของเขาก็ไม่มีพื้นที่พอที่จะยัดแม้แต่ไม้จิ้มฟัน

ในที่สุดแคปซูลจัดเก็บก็เต็ม  หลินเฉิง ยังมีถุงที่อยู่ด้านหลังของเขาเขาเริ่มเก็บกวาดสิ่งที่เขาต้องการลงไปในถุงอย่างรวดเร็ว หากถุงที่เขานำมาด้วยนั้นว่างเปล่าคนอื่นอาจจะสงสัย หลังจากเก็บรวบรวมสิ่งของที่ต้องการมากกว่า 2 ชั่วโมงในซุปเปอร์มาเก็ต หลินเฉิง ก็กลับมาที่คลังสินค้าพร้อมกับถุงบนหลังของเขา

ตอนนี้ลูกพี่เฉินยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้และกำลังหยอกล้อกับผู้หญิง 2 คนที่เปลือยกาย คนของเขายังคงรออยู่ที่ห้องและเมื่อเห็นว่า หลินเฉิง กลับมาแล้วเขาบโบกมือส่งสัญญาณให้ผู้หญิงทั้งสองคนออกไป ผู้หญิงทั้งสองคนถูกส่งออกไปด้วยสีหน้าเศร้าสลด เห็นได้ชัดว่าพวกเธอกลัวทำให้ลูกพี่เฉินขุ่นเคือง และเมื่อผู้หญิงเหล่านั้นเดินผ่าน หลินเฉิง พวกเธอพยายามที่จะสบตากับเขา  หลินเฉิง ไม่ต้องการสบตากับพวกเธอ หลังจากที่พวกเธอออกไปแล้ว หลินเฉิง ก็เดินไปนั่งใกล้กับลูกพี่เฉิน

“น้องชายเฉา พอใจกับของที่ได้ไหม?หากต้องการอะไรอีกเพียงบอกพี่ชายคนนี้!และถ้าน้องชายต้องการจะอยู่ที่นี่ นายเองก็สามารถเป็นเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตมีได้ครึ่งนึง”

ลูกพี่เฉินเห็นว่า หลินเฉิง นั้นกลับมาพร้อมกระเป๋าด้านหลัง เขาจึงพูดชักชวน หลินเฉิง  เมื่อเห็นว่าลูกพี่เฉินพูดดีกับ หลินเฉิง  หลินเฉิง จึงหยิบบุหรี่ออกมาและมอบให้กับเขาจากนั้นพูดว่า

“ผมเข้าใจว่าลูกพี่เฉินหมายถึงอะไร แต่ผมมีบางอย่างที่สำคัญต้องทำผมไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จริงๆ ผมขอโทษด้วย!แต่ขอบคุณมากที่ให้อาหารจำนวนมากกับผม และผมจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอนเมื่อมีโอกาส!”

ลูกพี่เฉินหัวเราะและโบกมือจากนั้นพูดว่า

“น้องชายเฉา อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ ฉันได้ให้คนเตรียมหม้อไฟเอาไว้แล้ว พี่ชายคนนี้ไม่ได้กินหม้อไฟมาเป็นเวลานานตั้งแต่เกิดวันสิ้นโลก ดังนั้นพวกเราค่อยๆกินและค่อยคิดกันอีกที!”

ลูกพี่เฉินพูดเสร็จพร้อมกับพา หลินเฉิง ออกไปด้านนอก  หลินเฉิง รู้ว่าชายคนนี้พยายามที่จะแสดงทัศนคติที่ดี หลินเฉิง นั้นมองใบหน้าที่แท้จริงของเขาออกและกำลังดูว่าชายคนนี้จะเล่นลูกเล่นอะไร…

———————————