ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 36

บนถนนที่หิมะยังไม่ละลายหายไป หลินเฉิง เดินไปข้างหน้าพร้อมกับจัดการกับซอมบี้ที่โผล่ออกมาจากหิมะ โคล่า เดินตามหลังของ หลินเฉิง และพยายามหลีกเลี่ยงเลือดของซอมบี้ที่กระเด็นออกมา การแสดงออกของมันยังคงสังเกตการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่โดยรอบ

เจ้าสุนัขตัวน้อยนี้ตั้งแต่ยังเด็กมันสามารถแสดงอารมณ์แตกต่างจากลูกสุนัขตัวอื่นนั่นคือความกล้าหาญ!

บางครั้งโคล่าแสดงออกความเฉลียวฉลาดของมัน มันหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของ หลินเฉิง สามารถปรับตัวได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

หลินเฉิง มองกลับไปที่สุนัขตัวน้อยที่ติดตามเขาและเขายังคงเห็นว่ามันตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลมากนัก เขากำลังคิดถึงแผนการที่จะไปถึงจัตุรัส

ระยะทางจากโรงแรมถึงจัตุรัสนั้นประมาณ 5 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินประมาณ 1 ชั่วโมงในการเดินไปถึงรวมทั้งจัดการซอมบี้ที่อยู่บนถนน

สำหรับสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้ หลินเฉิง ยังไม่ได้คิด แม้ว่าจัตุรัสนี้จะอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยของเขาแต่ หลินเฉิง ก็ไม่เคยมาที่นี่มาก่อนหากเขาไม่เคยเห็นสถานที่แห่งนี้บนใบปลิวเขาคงไม่รู้ว่าในเมืองนี้สถานที่แห่งนี้ด้วย

เมื่อนึกถึงข้อมูลที่เขารู้อย่างจำกัด หลินเฉิง พยายามที่จะเดินไปตามเส้นทางอย่างระมัดระวัง คะแนนในระบบแคปซูลเพิ่มขึ้นช้าๆ ในขณะที่ หลินเฉิง กำลังเดินเท้าอยู่นั้นเขาก็พบเจอซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กอยู่ริมถนน

ในฐานะที่เป็นผู้รอดชีวิต หลินเฉิง มักจะเข้าไปทำค้นหาร้านค้าเหล่านี้ทุกวัน แม้ว่าแคปซูลจัดเก็บของเขาจะเต็มแล้วแต่กระเป๋าที่อยู่ด้านหลังเขายังพอมีช่องว่างอยู่อย่างนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้มันเสียเปล่า

ตำแหน่งในกระเป๋าของเขาจะเก็บอาหารและเครื่องดื่มที่เขาบริโภคทุกวัน ตราบใดที่เขาเดินทางอยู่ด้านนอกเขาจะพยายามไม่ใช้ของในแคปซูล นั่นเพื่อให้แน่ใจว่าวัสดุทุกอย่างที่มีอยู่ในแคปซูลนั้นเพียงพออยู่เสมอก่อนที่เขาจะออกเดินทาง

เขาใช้เท้าด้านหนึ่งเตะประตูซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากที่ประตูเปิดออก หลินเฉิงได้ กลิ่นเนื้อเน่าพุ่งเข้ามาในจมูก หลังจากที่พยายามโบกมือเพื่อลดกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกเขาก็พบว่าไม่มีสัญญาณของซอมบี้ในซุปเปอร์มาเก็ตขนาดเล็กนี้

เมื่อเห็นดังนั้น หลินเฉิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาตบหัวโคล่าและบอกให้มันรออยู่หน้าประตู จากนั้นเข้าตรงเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ตแห่งนี้

หลังจากเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ตเขาเข้าไปปิดประตูจากด้านหลังก่อน จากนั้นเดินมาที่เคาน์เตอร์อาหารเพื่อหยิบขนมปังและไส้กรอก 2 -3 ชิ้น จากนั้นไปยังตู้แช่แข็งเพื่อเก็บน้ำแร่ 2 ขวดไว้ในกระเป๋าสะพายหลังของเขา ตอนนั้นเองเขาก็นึกได้ว่าบุหรี่ในกระเป๋าของเขาใกล้จะหมดลง ดังนั้นเขาจึงเดินไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อหาบุหรี่อีกสักพัก

ทันใดนั้นตัวกินคนที่หลบอยู่หลังเคาน์เตอร์ก็โผล่ออกมา และพุ่งโจมตีมาที่ศีรษะของ หลินเฉิง ทันที!

คนโง่มักไม่สามารถรอได้!

หลินเฉิง ถอนหายใจเมื่อเห็นตัวกินคน ในตอนที่เขาเข้ามาเขาได้กลิ่นเนื้อเน่าแต่ไม่เห็นซอมบี้ดังนั้นเขาสามารถสมมติฐานได้ว่ามีตัวกินคนซุ่มโจมตีอยู่ในนี้อย่างแน่นอน!

หลินเฉิง หลบการโจมตีของตัวกินคนเขาสามารถมองเห็นมือของมันที่มีกรงเล็บแตกต่างไปจากเดิม หลินเฉิง ไม่ได้สนใจเขาดึงมีดออกมาจากด้านหลังและตัดไปที่คอของมันทันที!

อย่างไรก็ตามการ ฟันมีด ที่เต็มไปด้วยความ มั่นใจของ หลินเฉิง ไม่สามารถตัดหัวของตัวกินคนได้ มันสามารถหลบหลีกด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อ!

หลินเฉิง ขมวดคิ้วดูเหมือนว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง!

การหลบหลีกของตัวกินคนนั้นทำให้ หลินเฉิง วิเคราะห์อยู่ในใจอย่างระมัดระวัง ในที่สุดเขาก็จะหนักถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับตัวกินคนที่แปลกประหลาดนี้!

สถานการณ์ปัจจุบันค่อนข้างแตกต่างจากสิ่งที่เขาคิดไว้ก่อนหน้า เขาพยายามสงบสติอารมณ์ตราบใดที่เขาสามารถฆ่ามันได้ เขาจะสามารถรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น!

ตัวกินคนแปลกประหลาดนี้พุ่งเข้าหา หลินเฉิง หลายครั้งแต่มันพบว่าเหยื่อที่อยู่ต่อหน้ามันในตอนนี้แตกต่างจากมนุษย์ที่มันกินมาก่อน ใบหน้าของมันยิ่งแสดงออกถึงความน่าเกลียดมากขึ้นกว่าเดิมมันพุ่งตรงไปหา หลินเฉิง อีกครั้งแต่ความเร็วของมันในครั้งนี้ทำให้ หลินเฉิง ต้องตกตะลึง

เพล้ง!

หลินเฉิง หลบทำให้ตัวกินคนนั้นพุ่งไปยังภาชนะที่อยู่ใกล้ๆ เสียงการแตกหักของภาชนะที่อยู่ใกล้ๆนั้นทำให้หัวใจของ หลินเฉิง เต้นกระหน่ำ ความเร็วของตัวกินคนนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้

หลินเฉิง พยายามสงบสติอารมณ์และตั้งมั่นที่จะทุ่มพลังทั้งหมดต่อสู้กับตัวกินคนนี้ เมื่อเห็นว่ามันตั้งท่าที่จะพุ่งมาหา หลินเฉิง อีกครั้งเขาพยายามยกมีดขึ้นอย่างรวดเร็วและฟันลงไป! แม้ในครั้งนี้มันจะสามารถหลบหนีได้อีกครั้งแต่เขาก็สามารถตัดแขนขวาของมันออกได้

โฮก!

เมื่อมันสูญเสียแขนของมัน มันกลับไม่พยายามตอบโต้เหมือนกับตัวกินคนตัวอื่นๆ มันต้องการที่จะหลบหนีไปพร้อมกับแขนที่เลือดไหลของบัมัน

มันกำลังจะหนีไปแล้ว!

หลินเฉิง ติดตามมาทันทีเขายกมีดเตรียมที่จะจัดการกับมัน แต่ดูเหมือนมันจะว่องไวเกินกว่าที่เขาจะติดตามทัน มันกระโดดหนีออกไปด้านนอกทันที หลินเฉิง รู้สึกงุนงงอย่างมากเกี่ยวกับความผิดปกติของตัวกินคนนี้

ในเวลานี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวกินคนนี้หนีไปอย่างแน่นอนแต่เมื่อเขาพยายามวิ่งไล่ตามมันกลับไม่เห็นแม้แต่เงา ในขณะที่เขากำลังจะวิ่งตามต่อไปเขาก็คิดถึงโคล่าที่รออยู่หน้าประตู

เมื่อนึกถึงโคล่า หลินเฉิง รีบกลับมาที่หน้าประตูแต่พบว่าโคล่าไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป เขารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเห่ามาจากระยะไกล!

ปรากฏว่าเจ้าลูกหมาตัวน้อยกำลังไล่ตามตัวกินคนตัวนั้นไป…

เมื่อพบว่าโคล่าไล่ตามตัวกินคนนั้นไป หลินเฉิง แทบรู้สึกโมโหจนอยากจะร้องไห้

ไอ้ตัวเล็ก!แกไม่ได้เจียมตัวเลยสักนิด ก้อนเนื้อเล็กๆอย่างแกคงเป็นได้แค่เศษขี้ฟันของมันเท่านั้น!

แต่อย่างไรก็ตาม หลินเฉิง รู้สึกเป็นกังวลอย่างมากเขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะไล่ตามไปยังจุดที่ได้ยินเสียงสุนัขเห่า โชคดีที่โคล่านั้นยังตัวเล็กมันไม่สามารถวิ่งได้เร็วกว่า หลินเฉิง และตัวกินคน ดังนั้นภายในไม่กี่ลมหายใจ หลินเฉิง ก็สามารถวิ่งไล่ทันมัน เมื่อเขาเห็นว่ามันยังคงเห่าและไล่ตามไป หลินเฉิง วิ่งไปหามันและตะโกนว่า

“เงียบ!”

โคล่าเห่าอีก 2 ครั้งและหยุดลง หลังจากที่โคล่าหยุดเห่าเขาก็สังเกตเห็นว่าซอมบี้ที่อยู่ในบริเวณโดยรอบเริ่มรวมตัวกันใกล้เข้ามา เขาไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเขารีบอุ้ม โคล่า ขึ้นมาและพุ่งไปยังทิศทางของตัวกินคน!