ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก - ตอนที่ 40

มู่ หยิงเสวี่ย กำลังโกหกเขาอยู่หรือเปล่า อาจเป็นเพียงเพราะเห็นว่าความสามารถของเขาโดดเด่นดังนั้นจึงต้องการใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการหลอกลวง เพื่อต้องการให้ หลินเฉิง ไปกับเธอในฐานะผู้คุ้มกัน

หลินเฉิง ส่ายหัวและกำจัดความคิดนั้น เพราะที่เขารู้จัก มู่ หยิงเสวี่ย นั้นเธอไม่เคยมีนิสัยแบบนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเคยช่วยชีวิตของเธอ สิ่งสำคัญที่สุดอาจฉีรุยจะต้องบอกเธออย่างแน่นอนว่า หลินเฉิง จัดการกับคนในซุปเปอร์มาเก็ตอย่างไร ดังนั้นมู่ หยิงเสวี่ยคงไม่ใช้วิธีสิ้นคิดเพื่อหลอก หลินเฉิง อย่างแน่นอน

ในความเป็นจริง ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 5 วันในการตัดสินใจ คิดได้ดังนั้น หลินเฉิง หยิบวิทยุออกมาจากแคปซูลจัดเก็บ จากนั้นใส่ถ่าน AA 2 ก้อนลงไปเพื่อให้วิทยุทำงาน

หลังจากหาคลื่นวิทยุไปสักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียง

“ซี่ซี่”อย่างต่อเนื่อง จากนั้นเขาก็สามารถหาคลื่นที่ออกกระจายเสียงได้

“…นี่คือเขตทหารเหลียนเฉิง ที่กำลังออกอากาศฉุกเฉิน สถานที่ตั้ง 02. 113.85 องศาลองละติจูดตะวันตก, 3 องศาลองละติจูด…. มีการจัดตั้งเขตปลอดภัยเบื้องต้นที่นี่…..มีโซนปลอดภัย! มีกำแพงสูง มีอาหารและที่พักพิง เรายินดีต้อนรับผู้รอดชีวิตทุกคนมารวมกัน…เขตค่ายทหารเหลียนเฉิง…”

เมื่อได้ยินการออกอากาศ หลินเฉิง พบว่าไม่แตกต่างจากสิ่งที่มู่ หยิงเสวี่ยพูดถึงมันทำให้เขารู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้น

อย่างน้อยที่นั่นก็เรียกว่าเขตปกครองเหลียนเฉิง อย่างแท้จริงตราบใดที่เขาสามารถไปถึงที่นั่นเขาสามารถหาข้อมูลบางอย่างได้

หลินเฉิง ปิดวิทยุแล้วโยนกลับไปในแคปซูลจัดเก็บ จากนั้นลุกขึ้นเตรียมที่จะออกไป เขาอุ้มโคล่าไว้ในถุงผ้าหน้าอก ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าลืมสิ่งสำคัญบางอย่างไป

เชี่ยแล้ว!หัวตัวกินคนนั่นละ!

หลินเฉิง พยายามนึกย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะทำมันหล่นในช่วงที่เกิดชุลมุนตอนฝ่าออกมาจากมหาวิทยาลัย

หลังจากคิดว่าหัวตัวกินคนนั้นถูกทิ้งไปแล้ว หลินเฉิง ได้แต่ส่ายหัวเสียใจอย่างเงียบๆ ตัวกินคนที่ หลินเฉิง เพิ่งฆ่าไปนั้นมีบางอย่างผิดปกติกว่าตัวกินคนตัวอื่น หลินเฉิง คิดจะใช้เวลานี้ในการศึกษาอย่างละเอียด แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะทำอย่างนั้นได้แล้ว

หลินเฉิง หัวเราะอย่างขมขื่นและตัดสินใจที่จะรอโอกาสหน้าถ้าเขามีโอกาสเจอตัวกินคนแบบนี้อีก

เมื่อมองลงไปที่โคล่าบนหน้าอกของเขาดูเหมือนว่ามันเองก็ไม่พอใจที่จะถูกบีบอยู่บนหน้าอกตลอดไป หลินเฉิง ทำได้เพียงลูบหัวมันเบาๆหลังจากนั้นเขายกนาฬิกาข้อมือดูและพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 2:00 น แล้ว เขาไม่ควรล่าช้าอีกต่อไป

เขาเปิดประตูห้องสำนักงานออกไปและสังเกตการเคลื่อนไหวของซอมบี้ที่อยู่บนถนน แม้ว่ายังมีซอมบี้อยู่บนถนนแต่เขายังคงต้องเดินทางไปยังจัตุรัสแล้วในเวลานี้

แต่เดิมมันควรใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการเดินทางแต่ หลินเฉิง สามารถเดินทางมาถึงเพียงครึ่งชั่วโมง เขาเห็นซอมบี้มากมายเดินวนเวียนอยู่ที่จัตุรัส

เมื่อมองดูความหนาแน่นของซอมบี้ที่นี่ดูเหมือนว่าพวกมันมีน้อยกว่าที่มหาวิทยาลัย แต่มันก็มีมากกว่าตามถนนมันเหมาะกับการไล่ล่าคะแนนของเขา

จากนั้น หลินเฉิง รีบเร่งไปยังประตูหมายเลข 1 ทางเข้าห้างสรรพสินค้าหว่านเฉียน หลังจากเข้าไปแล้ว หลินเฉิง จัดการซอมบี้ที่อยู่โดยรอบจากนั้นเขาปิดประตูนิรภัยเพื่อป้องกันไม่ให้ซอมบี้จากภายนอกเข้ามายังห้างสรรพสินค้าในเวลานี้

เมื่อมองเห็นซอมบี้พยายามทุบประตูอย่างหนัก หลินเฉิง ได้เพียงแต่ยิ้มดูถูกและหันเข้าไปในห้างสรรพสินค้า เขาพบว่าด้านในไม่มีซอมบี้มากเท่าที่เขาจินตนาการ แต่ก็โชคดีแล้วที่มีซอมบี้ไม่มากนักเพราะจุดประสงค์ที่สำคัญที่สุดในการมาที่นี่ของเขาไม่ใช่ฆ่าซอมบี้ เพราะการฆ่าซอมบี้สามารถทำได้ตามถนนทั่วไปทำไมเขาจะต้องดิ้นรนมาที่นี่

จุดประสงค์ที่สำคัญที่สุดของเขาก็คือ หาตัวกินคน!

เนื่องจากโครงสร้างภายในห้างสรรพสินค้าทั่วไปซับซ้อนเป็นอย่างมากจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้ตัวกินคนติดอยู่ที่นี่

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจจำนวนซอมบี้ที่อยู่ในห้างแห่งนี้มากนัก หากเขาต้องการฆ่าซอมบี้เพื่อรวบรวมค่าพลังงานเขาสามารถฆ่าซอมบี้ที่อยู่ในจัตุรัสด้านนอกได้ตลอดเวลา

เมื่อเลิกนึกถึงเรื่องนี้ หลินเฉิง เดินเข้ามายังร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตู หลังจากที่เข้าไปแล้วเขาหยิบเก้าอี้ขึ้นมาเพื่อปิดกั้นประตูเพื่อไม่ให้ซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่นั้นพุ่งเข้ามาด้านใน จากนั้นเขาขึ้นไปยังชั้น 2 เพื่อทำความสะอาดซอมบี้ที่อยู่ภายใน

ดูเหมือนว่าโชคของเขาวันนี้จะไม่ค่อยดีนัก นอกจากซอมบี้ 1 โหลในร้านอาหารแล้ว ชั้น 2 ไม่มีเงาของตัวกินคนเลย หลินเฉิง รู้สึกผิดหวัง แต่เขายังคงที่จะค่อยๆค้นหาอย่างช้าๆ

หลังจากนั้น 10 นาทีเขาก็เปิดที่ปิดกั้นประตู บนชั้น 2 หลินเฉิง ตัดสินใจแล้วว่าจะรวบรวมคะแนน 500 คะแนนจากที่นี่ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาต้องทำคือ หาที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นี่ และร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดนี้เหมาะสมที่จะสร้างที่พักของเขามากที่สุด

ตัวกินคนที่เขาพบเมื่อเช้านี้ทำให้เขาเข้าใจว่าเขายังมีความรู้เกี่ยวกับตัวกินคนน้อยเกินไป มันอันตรายมากหากต้องเผชิญหน้ากับพวกมัน เขาต้องระวังตัวและหาข้อมูลเพิ่มเติม

หลังจากค้นหาครึ่งชั่วโมงก็มั่นใจว่าในร้านอาหารนี้ไม่มีสิ่งใด หลินเฉิง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้ววาง โคล่า ลงบนพื้นเพื่อให้มันได้ขยับแขนขาบ้าง จากนั้นเขาขยับประตูที่ถูกปิดชั้น 1 ออกและเริ่มออกล่าในวันนี้

….

ตอนเย็น

ในร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายชั้น 1 ของห้างสรรพสินค้า หลินเฉิง นั่งอยู่บนโซฟาซึ่งพักเหนื่อยจากการไล่ล่าในวันนี้เขานอนพักอยู่จากถัดซอมบี้หัวขาด

“อืม…ตัวกินคน 5 ตัว อืม…น่าจะเป็นพลังงาน 25 คะแนน… ซอมบี้ 100 ตัว..น่าจะได้ค่าพลังงาน 50 คะแนน..”

หลินเฉิง กำลังคำนวณค่าคะแนนอยู่ในใจ เนื่องจากวันนี้เขาเปิดหน้าจอของระบบขึ้นมาและตรวจสอบพบว่ามีคะแนนอยู่ 218 คะแนน มันทำให้เขารู้สึกข่มขืน

เขาได้รับ 145 คะแนนภายในวันเดียว และได้ค่าพลังจากการทำความสะอาดห้างสรรพสินค้านี้ 73 คะแนน

แม้ว่าอย่างน้อยครึ่งนึงของ 145 คะแนนจะได้จากการฆ่าซอมบี้และตัวกินคนที่มหาวิทยาลัยซงโจว แต่เขาก็ได้รับคะแนนมากกว่า 70 คะแนน เมื่อมาถึงห้างแห่งนี้

ความเร็วในการเก็บคะแนนนี้ทำให้ หลินเฉิง รู้สึกถึงความสุขอย่างน้อยตราบใดที่เขาเก็บคะแนนแบบนี้ในอีก 4 วันข้างหน้าเขาเพียงพอที่จะเปลี่ยนเป็นแคปซูลรถยนต์ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิง กำหมัดแน่นและตัดสินใจที่จะเริ่มทำงานหนักมากยิ่งขึ้นในวันพรุ่งนี้!

————————————